De losse schroeven bestuderen Aandachtige lezers onder u herinneren zich misschien nog dat ik bezig ben met een soort holistisch traject, om aan mezelf te werken. Als in je leven alles even op losse schroeven is komen te staan, is dat een aanrader. De blik naar binnen richten kan geen kwaad.
Ik was een beetje ‘klaar’ met de gewone therapie, die inzoomt op problemen en waar je lamlendig buiten komt omdat je een uur lang hebt moeten graven in zooi. Ik graaf liever in mezelf, op zoek naar kracht, wijsheid en inzicht.
Knippen & plakken
Zo gezegd, zo gedaan. De vrouw die me bij het graven begeleidt, gaf me de opdracht een collage te maken van manbeelden en vrouwbeelden die ik heb. Ik haat creatieve opdrachten, en met name ook collages. Dus stelde ik het uit, en een uur voor ik moest gaan, nam ik snel wat oude tijdschriften en begon ik te scheuren.
De libelle-trut
Het resultaat was verbluffend. Aan de ‘vrouw’-kant had ik een foto uit Libelle (hoe kom ik in godsnaam aan een Libelle?) van een blonde vrouw in een fleurige jurk die op een tuinfeestje met een grote glimlach een prachtige salade serveert. De andere plaatjes daar waren allemaal varianten op deze vrouw. Een soortgelijke vrouw die een prachtige cake uit de oven tovert, glimlachend en met een blinkend aanrecht. De vrouw die een telefoontje doet aan een opgeruimd bureau, alweer met de glimlach. Alles onder controle! Dat straalt ze uit. En ook dat ze het helemaal voor elkaar heeft en dat ze ervan geniet. Ze heeft het druk, dat is duidelijk. Maar ze redt het en ze slaagt er in fleurige salades te maken, prachtige cakes te serveren, haar werk te doen aan een net bureau en te glimlachen. Haar benen zijn onthaard, ze heeft geen uitgroei, geen wallen, en ze is ondanks haar cake niet te dik. Ligt vast aan de salade.
Eerlijk? Ik heb een bloedhekel aan die vrouw. Ze ergert me, ze ergert me verschrikkelijk. Ik vind haar burgertruttelijk en stupide.
Slons alias ploetermoeder
En nog eens eerlijk? Ik ben godganse dagen aan het streven om die vrouw te zijn. Dat ik schromelijk misluk in dat streven, is wel duidelijk. Ik vind mijn huis vaak vuil en rommelig, ik kan geen perfecte cake bakken en ik kan me niet meer herinneren wanneer ik een fleurige salade heb gemaakt. Ik kan niet mijn kindjes animeren en mijn aanrecht proper houden tegelijk. Ik zit gestresseerd omringd door kopjes koffie aan mijn bureau of suf van vermoeidheid. Ik voel me vaak zo morsig en vermoeid, de wallen staan me nader dan de glimlach en ik heb niet alles onder controle. Ik eet de hele dag zoetigheid omdat mijn wilskracht aangetast is door de vermoeidheid, ik vis wel eens een beschimmelde appel uit de fruitmand en meestal zit er een vlek op mijn kleding. Daarenboven heb ik zelden gepoetste schoenen aan. Ik kan nog even zo doorgaan, maar het moge duidelijk zijn: dat soort dingen heeft de Libelle-vrouw niet voor. En nu denkt u, lezer, natuurlijk dat ik een volslagen slons ben. Wat vast zo is (we noemen dat tegenwoordig ploetermoeder), maar dat is het punt van dit stukje niet.
Het punt van dit stukje, is dat ik eigenlijk heel de tijd bezig ben met iemand te proberen zijn die ik een trut vind. Hoe idioot is dat? Ik stond er zelf van versteld.
Wolfsvrouw
En waar ik ook van versteld stond, is dat ik geen alternatief heb. Ik heb geen flauw idee wat ik dan wel moet proberen zijn, als het niet die Libelle-vrouw is met rechte tanden, een mooie glimlach en alles-onder-controle-look. Wat ik zelf wil zijn, bedoel ik dan. Wat voor vrouw ik wil zijn, die ik geen trut zou vinden. Het enige dat ik uitgeknipt had, was een wolvin. En dat heeft dan weer een link met een boek van Clarissa Pinkola Estes, die de wolfsvrouw als instinctief, wijs en krachtig beschrijft. Maar goed, hoe zet ik de wolvin om in een vrouwbeeld dat ik kan hanteren? Nou ja, vast wel met haar op haar benen :).
Shortcuts en duizend bochten om alles voor elkaar te krijgen
Toen ik de boostyourpositivitychallenge volgde, moest ik ook vaak aan de Libelle-vrouw denken. Serieus, ik vind iedereen die meegedaan heeft hardstikke sympathiek en ik het superveel bewondering voor hen, maar soms denk ik: is dat het dan, vrouw zijn, hier en nu? De slimste shortcuts hebben om alles onder controle te houden, een lijstje snelle gerechtjes om je gezin zelfs als het druk is verantwoord te voeden, een uurtje in bad als je gestresseerd bent… Ik vroeg me ook vaak af wat de mannen achter de positivity-vrouwen deden, aangezien behoorlijk wat shortcuts gingen over het combineren van alles in het huishouden met werken en kinderen.
Wil ik zo iemand zijn, met shortcuts en een lijstje verantwoorde recepten achter de hand? Misschien is dat de vraag niet eens, het lukt me namelijk niet. (Ik maak een weekmenu en volg het lekker niet en ben vaak te moe om te stofzuigen elke avond, wat nochtans een essentiele shortcut van mij is om de zaken niet te doen ontsporen thuis.)
Misschien is de vraag: wil ik meedraaien in een wereld waarin die perfectie verwacht wordt die ik te lijf zou kunnen gaan met shortcuts, slimmigheden en een doorgedreven organisatie om alle balletjes in de lucht te houden?
Ik weet het niet. Ik weet ook niet of ik de vraag stel omdat ik voel dat het me allemaal niet lukt, beantwoorden aan dat bedrijvige plaatje. Met een leuk jurkje en geëpileerde benen salade serveren op een feestje waar mijn zonen zonder snottebellen rondlopen. Is het een kwestie van: ik kan niet winnen, dus ik doe niet meer mee? Of is het terecht om er vraagtekens bij te zetten?
Edelherten, boeken en bomen
Nou, voor wie wil weten wat ik aan de mannenkant had geplakt… : bomen, boeken, natuurbeelden, een edelhert, wandelschoenen. Blijkbaar kamp ik met een innerlijk verlangen naar de natuurman: noest, krachtig, een beetje ruig. De wolvin en de natuurman. Hm. Iemand ergens nog zo eentje op overschot?
What about you? Durf jij de collage maken? Wat voor beelden krijg jij aan de verschillende kanten? Hoe sta je tegenover de Libelle-vrouw? Hou je alle balletjes in de lucht en wil je dat ook? En wanneer stond je voor het laatst in je mooiste jurk met een stralende glimlach salade te serveren?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Met Pasen zal ik hier weer één en ander serveren voor iedereen die mij nauw aan het hart ligt. Gelukkig weten diezelfde mensen dat het momenteel moeilijk loopt met zoon 2, en dat je van koken vetvlekken op je kleren krijgt, tenzij je een -hier steeds verloren gelegde- schort draagt. Hier geen vals geglimlach. Wel onthaarde benen 😉
Ach Prinses, ik zou stoppen met me te spiegelen aan de zogezegde idealen. Gewoon doen wat je kan met de beste bedoelingen die je hebt, dat lijkt me al voldoende.
Ik vraag me trouwens af of de Libelle-vrouw met haar prachtige salade (die ze zelf NIET heeft moeten maken) eens de dagtaak gedaan is ook naar een ideale situatie gaat thuis. Ik vrees eerlijk gezegd van niet. Gezin en werk blijft voor iedereen koorddansen denk ik (behalve voor diegenen die het zich kunnen permitteren om veel werk uit te besteden)
Hier aan deze kant zijn de ballen drastisch beperkt. Ze kijken me vanuit de ooghoeken aan klaar om te worden opgepakt maar ik ben echt toe aan wat rust en probeer echt zoveel als mogelijk dingen even te laten voor wat het is en enkel te doen wat echt moet… wat nog een boel is uiteraard… maar het draait hier allemaal even niet honderd procent… en gek genoeg gaat alles gewoon door: een leermoment!!!
Ik voel mij lichtelijk aangesproken ;). Ik denk dat je ziet wat je wilt zien: het is niet omdat anderen shortcuts hebben of gehele weekmenu’s of lifehacks dat het bij hen van een leien dakje loopt. Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar echt: je zou ons soms eens moeten bezig zien. De meisjes worden ook al eens met aangedroogde melksnor op school afgezet, de keuken lijkt het grootste deel van de tijd een stort en mama kruipt ook regelmatig in een hoekje omdat ze het niet meer ziet zitten. Voltijds werken en twee (jonge) kinderen, het is gewoon heel zwaar.
Hey Prinses, wie van ons beantwoordt wel aan dat Libelle-ideaal? Wie slaagt erin alle balletjes handig in de lucht te houden én uitstekend te presteren op het werk én gezonde maaltijden te bereiden én de strijk bij te houden én kwalitijd te maken voor (man en) kinderen? Ik alvast niet. Het is altijd maar gaan, gaan, gaan tot je lichaam je stopt (met migraine in mijn geval, maar dat kan ook slaapgebrek zijn, gesnauw,…)
Maar je hebt gelijk, ergens streven we met zijn allen naar de onbereikbare perfectie (van de Libellevrouw) en tegelijkertijd weten we met zijn allen dat dit niet haalbaar is en haten we haar (omdat ze “ons falen” zo in de verf zet).
Zeer interessante blog; ik ga de uitdaging van de collage aan en kom hier zeker op terug 😉
Ik denk, prinses, dat velen jouw humor, jouw relativeringsvermogen, jouw schrijftalent, jouw creativiteit, jouw verstand, en jouw doorzettingsvermogen op hun collage zouden plakken!
Fjoew. Geef me anders eens iets om over na te denken op dinsdagmorgen. 😀 Wat ik ga doen, als ik even vijf minuten tijd heb tussen het organiseren en bezweren van de vreselijke chaos die mijn leven is door.
Ik hou ook niet zo van die shortcuts, omdat ze de indruk geven dat het enkel via die truucjes is dat je je leven op orde kan houden. Om in de beeldspraak te blijven: ik maak liever wat langere wandelingen, op mijn gemakske, en in ruil krijg ik meer energie. No way ook dat ik die shortcuts zou volhouden omdat ze naar mijn gevoel gewoon niet kloppen, en als iets niet klopt, dan stop ik ermee. (I know, gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar soms is er mss meer mogelijk dan je eerst dacht)
Die natuurman: da’s mss omdat de natuur rust brengt, niet oordeelt, er altijd is…
Die libelle-vrouw is wat ze is: een libelle-vrouw en dus onbestaande. Wel interessante spiegel: jij ziet er precies vanalles in dat je denkt dat je zou moeten doen? Wie zegt je eigenlijk dat je dat allemaal moet doen? (ik zeg maar iets: mijn kinderen: altijd snottebellen en altijd vlekken op de kleren. So be it.)
Die laatste vraag stelde ik mijn moeder ook geregeld: “wie verplicht jou om mode te dragen?”. Nu ik erover nadenk, marcheert ze minder en minder in dat rijtje en wordt dus een veel boeiender persoon. Mijn schuld, vrees ik.
Dus voor mij geen Libelle-vrouw-ideaal. Wat dan wél, weet ik ook niet.
Ik heb geen hekel aan de libellevrouw, er zitten er wel een paar in mijn vriendenkring, en het is waar, het zijn de perfecte gastvrouwen, terwijl het hier altijd gezellige chaos is… Toch leuk als het niet overal op dezelfde manier gaat? Die shortcuts en zo , vind ik wel eens interessant om te lezen maar het “feest der herkenning” dat de laatste tijd in Blogland rondgaat, is ook niet aan mij besteed 😉 En ik denk dat ik Alice in Wonderland zou opplakken aan de vrouwenkant.. Een leven vol verwondering … het lukt niet altijd, maar het is een mooi streven.
Ik denk dat ik in de ogen van nogal wat mensen om me heen, zo’n Libelle-vrouw ben. Omdat ik zoveel nood aan structuur heb en zo slecht om kan met chaos, dat mijn leven inderdaad voor een groot stuk uit shortcuts bestaat. En het is niet dat ik me daar slecht bij voel. Maar soms voel ik me slecht omdat het niet is omdat ik dat stuk van mijn leven (het huishouden, mijn job, het opvoeden van de kinderen) onder controle heb, dat ik me daarom ‘geslaagd’ voel. En dat is de indruk die ik (ongewild) lijk te geven. Ik merk dat mensen zich excuseren voor hun rommel, allicht omdat de rommel bij ons beperkt is, maar dat hoeft helemaal niet. In tegendeel: ik zou liever met wat meer chaos kunnen leven. Soms schaam ik me voor die overvloed aan shortcuts.
Want gewoon opstaan en de dingen nemen zoals ze komen, dat is voor mij verschrikkelijk moeilijk. Ik slaag er nog altijd niet in eerst te genieten en dan pas te werken. Ik kan pas volop genieten als het werk gedaan is. Mijn leven is ook vrij strikt opgedeeld in ‘job’, ‘huishouden’, ‘spelen met de kinderen’ en ‘vrije tijd’. Met het evenwicht is weinig mis, ik denk dat ik wat dat betreft heel tevreden ben, maar het zijn die denkbeeldige lijnen die tussen die activiteiten lopen, die het me zo moeilijk maken. Als ik met de kinderen speel, vind ik het lastig dat ik onverwacht iets in het huishouden moet doen, en als ik kook, heb ik liefst dat de kinderen zichzelf bezighouden. Ok, dat heeft elke vrouw graag, vermoed ik, maar ik kan er slechter mee omgaan als dat eens in het honderd loopt.
Krachtig verhaal, en mooie tip. Bedankt!
Ik ben in geen geval de Libelle vrouw, dat is ook onmogelijk. Niemand is de Libelle vrouw en wie zegt het wel te zijn is niet helemaal eerlijk, of heeft een rijtje hulpverleners aan de zijlijn staan die overnemen wat kan overgenomen worden.
Met boost your positivity kreeg ik ook vaak het gevoel dat iedereen alles fantastisch onder controle heeft met shortcuts en dergelijke; Het was leuk, vergis je niet, die challenge. Maar ik sta er mijlenver van af.
Ik zou zeggen dat je diep vanbinnen wel weet wie je zelf bent, geen libelle vrouw, geen wolfsvrouw. Maar Prinses, een buitengewoon sterke madam, met héél veel wijsheid en kracht, die het nu moeilijk heeft, maar die deze moeilijkheden ook weer gaat overwinnen. En haar eigen prachtige zelf zal ontplooien.
Amai prinses, wat een originele invalshoek, dit stukje. Bij de boost your positivity challenge was ik vooral positief jaloers op al die goed georganiseerde moeders. Bij mij gaat het er veel minder georganiseerd aan toe. En ik begon te willen dat ik shortcuts had en een strakke planning. Nu vraag ik mij eigenlijk af waarom ik dat wilde. Mijn huis is meestal een grote romme, ’s ochtends doen we echt ons best om handjes en gezichtjes van de kindjes te wassen, maar meestal lukt dat niet, en het is altijd een heel gedoe om te beslissen wat we ’s avonds gaan eten. En weet je wat, voor ons werkt dat zo. Dus je stukje nam mijn behoefte weg om hier thuis iets te veranderen, wat eigenlijk niet moet veranderd worden. Dank je daarvoor!
Benieuwd naar het profiel van de osteopaat 🙂 (de link werkt niet…)
Waar het mij om gaat, is dat we dus met z’n allen (of zeker ik toch) proberen te beantwoorden aan een ideaalplaatje, en ons in duizens bochten wringen, terwijl we ook gewoon het plaatje zouden kunnen veranderen. Alleen weet ik begot niet wat voor plaatje dan wel bij me past…
Hoe die Libelle-trut het allemaal voor elkaar zou krijgen is mij ook een vraagteken. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk op orde te houden, niet omdat ik aan dat ideaalplaatje wil voldoen maar gewoon omdat ik er wel van geniet als het in orde is, soort van gemoedsrust. Maar alles tegelijkertijd? Dat lukt niet! (tenzij je personeel hebt of niet werkt, en dan nog!) Deze week veel vers gekookt, strijk op orde enzo…maar ramen zijn vuil, auto lijkt een stort, haar op mijn benen,…niet alles tegelijkertijd, gewoon het belangrijkste eerst. Ik denk dat ik een soort van krijgersvrouw zou uitknippen (Shieldmaden uit Vikings, Xena the Warriorprincess,…) anno 2015 (misschien vandaar mijn liefde voor stoere jasjes en de droom ooit een roadtrip met de motto te maken). Gewoon altijd de dagdagelijkse strijd aangaan met ups en downs…niet om te winnen, maar gewoon om de dingen te kunnen doen die je wil met een soort van ‘feng shui’-gevoel (Het geloof dat onze omgeving een invloed heeft op ons gevoel van harmonie en geluk…zoals voorbeeld een natuurwandeling die je tot rust brengt)
Ben voor de meeste onder jullie al een ouwe rot, maar ik heb me mijn ganse (vrouwen)leven al afgevraagd hoe sommigen het doen. Ik wil helemaal geen libelle of zelfs geen flair madame zijn ook al werd het me in de schoot geworpen maar toch blijf ik me afvragen waarom kan ik niet wat die anderen allemaal lijken te kunnen. Maar één ding heb ik daar uit geleerd.Het is niet altijd wat het lijkt..
Ik vind dat jij geen libelle-vrouw hoeft te zijn want voor mij ben jij superwomen . Die salades en die cakes
kunnen niet tippen aan jou soep, jou inzet voor je kinderen, jou schrijverstalent……. kortom ieder kiest zijn eigen plaatje en daar moeten we leren vrede mee te nemen.
Ik ben geen libelle vrouw, en wil het ook helemaal niet zijn. Ik wil wel veel in mijn leven en ga dus vollenbak (en soms dus ook vollenbak tegen de muur). Toen ik twee kleine kinderen met een fulltime pendeljob en een hobby en vrijwilligerswerk wou combineren had ik het gevoel dat ik in niets meer voluit kon gaan omdat alles wat ik deed iets anders beperkte. Dat frustreerde mij enorm. Mijn conclusie was toen: doe wat je goed en graag doet, eis tijd voor jezelf op en durf de boel de boel te laten. Dus hier worden handjes niet altijd gewassen, vertrekken kinderen vaak met vlekken op hun kleren naar school, wordt er minstens een keer per week al eens ongezonde afhaal gegeten, hange we regelmatig een avond in de zetel om naar zinloze tv te kijken terwijl de keuken ontploft, helpt de kleuterzoon mee de gyprocplaten op te hangen, zoek ik een babysit om te gaan fietsen en daar eens vollenbak in te gaan of eet ik mij een energiedip door om in die vergadering niet te zitten suffen, …
Een vraag die ik mij in dat verhaal dikwijls stel is waarom wij als vrouwen ons voor alles verantwoordelijk willen of moeten voelen en waarom wij als vrouwen niet evenveel als mannen kunnen kiezen om bijvoorbeeld na een hele week werken op zondagvoormiddag zonder schroom op onze fiets te kruipen voor een paar uur uitwaaien. Ik heb gelukkig een man die mits regelmatig wat pittige discussies zijn deel doet, kan betalen voor opvang en heb een familienetwerk dat, omdat ze geen opvang moeten doen tijdens de werkweek graag bereid zijn om bijvoorbeeld eens in het weekend in te springen. Ik besef dat dit een enorme rijkdom is en dat dit voor veel mensen niet vanzelfsprekend is. Ik merkte ook een groot verschil nu mijn kleinste ook de drie jaar gepasseerd is, dat scheelt ook een pak in de energie en slaap die ze vragen.
Ook denk ik dat veel van onze (westerse middenklasse?) gewoontes veel druk op ons leggen: de juiste kleren hebben, mee zijn met alle hypes, cultuur, boeken, meerdere keren op reis gaan, er altijd piekfijn uitzien, altijd propere huizen, lakens, kleren, handen, gevarieerd gezond en verfijnd eten, een groot sociaal netwerk hebben (maar minder elkaar echt helpel), kinderen die alle kansen moeten krijgen,… Ik kies, een beetje afhankelijk van het moment, voor een paar dingen die voor mij belangrijk zijn en durf dan ook zeggen dat ik niet mee ben met mode, met cultuur, dat ik maar af en toe eens een (niet werkgerelateerd) boek lees, dat wij kiezen om maar een keer per jaar met een beperkt budget binnen Europa te reizen,… Een groot deel van de druk houden we ook zelf in stand omdat we, zoals prinses ook al aangaf, streven naar een ideaal waar alles tegelijk lijkt te moeten en dat we ons door de som van de verhalen van anderen laten aanpraten.
Hierdoor blijft in de vraag wie ik wil zijn (voor mij staat dit los van vrouw of manbeelden, ik ben ik) nog een dillema waar ik blijf op vastlopen: hoeveel tijd wil ik in mijn werk en mijn ambities steken, hoeveel daarvan kan ten koste van mijn kinderen en relatie gaan of laat ik door die ambities geen andere kansen voor mij zelf liggen (door bijvoorbeeld actiever te kunnen zijn in de buurt, voor bepaalde idealen te strijden,…).
En om af te sluiten nog een wijsheid die ooit eens in mij opkwam tijdens een gesprek met een loopbaancoach: perfectie is een rem op leren (en dus ook op leven).
Ik heb vaak het gevoel dat vrouwen perfectionistischer en ambitieuzer zijn dan mannen. Is dat omdat dit verwacht wordt vanuit de rol als “moeder”? Omdat de media en de reclame vrouwen, nog steeds meer dan mannen, een onrealistisch ideaalbeeld opdringt? Omdat jullie je harder moeten bewijzen op de werkvloer voor hetzelfde loon? Omdat het stigma van “slechte moeder” nog steeds veel zwaarder weegt dan dat van “slechte vader”? Omdat vrouwen afgerekend worden op hun uiterlijk en mannen op hun intelligentie?
Ik merk dit soms op bij koppels: wanneer de man er piekfijn bij loopt, is er een grote kans dat dit de verdienste van de vrouw is. Ik laat in het midden wat dit zegt over de vrouw, of de man 😉 Soms wou ik dat we allemaal wat “gematigder” in het leven zouden kunnen staan, en niet zo streng zijn voor onszelf, of voor elkaar. Mijn ervaring is ook dat dit met leeftijd te maken heeft: vroeger zat ik er véél meer dan nu mee in over wat de mensen wel eens van mij zouden kunnen denken. Eens de veertig gepasserd maakt het “je-m’en-foutisme” meer en meer deel uit van mijn levensfilosofie. Dat wil echter niet zeggen dat ik er als een zwerver bijloop 😉
Kuch, kuch, even een correctie: harder bewijzen voor minder loon, joh. Loonkloof, weet je wel?
Ik ben me terdege bewust van de loonkloof, hoor, en uiteraard vind ik dit niet correct. Misschien verkeerd geformuleerd van mijn kant, excuses daarvoor. Maar dat bedoelde ik er wel mee.
Zonde van je tijd, een keuken netjes houden en mooie salades serveren. T huishouden moet wel hygienisch zijn, niet verslonzen, maar veel tijd besteed ik er niet aan. Ik heb wel wat beters te doen met mijn leven: politiek, schrijven, lezen, studeren, viool spelen, creatieve dingen maken, wandelen, dingen zien en mensen meemaken. Ik wil niet als ik straks 80 ben terug moeten kijken op een leeg leven met schone keuken.
Sorry, maar ik vind dit erg veroordelend. Ik vind dat elke vrouw / mama zelf mag kiezen wat ze belangrijk vindt in haar leven (zolang ze daar niemand schade mee berokkent, dus). Zeggen dat je keuken netjes houden ondergeschikt is aan bezig zijn met politiek, is in mijn ogen niet juist. Dat geldt ongetwijfeld voor jou, en ik zal je om die reden nooit aanvallen op een keuken die niet netjes is (ik val daar sowieso niemand op aan) maar als ik liever mijn keuken op orde heb omdat dat me anders te veel irriteert, dan word ik daar ook niet graag op aangevallen. Ik zal zelf oordelen of ik mijn leven leeg vind of niet.
Ik vind dat we elkaar wat minder moeten veroordelen. We doen dat veel te vaak. Mama’s die net wel of net niet ordelijk zijn, mama die net wel of net niet thuisblijven, mama’s die net weinig of net veel hobby’s hebben: allemaal krijgen ze vroeg of laat de wind van voren. Waarom zien we niet in dat iedereen anderen noden heeft? Waarom gunnen we elkaar dat niet? Ik vind dat jammer.
Hoi Veerle en alle anderen. Ik heb zelf niet de bedoeling iemand te veroordelen. Misschien was de benaming ‘trut’ ook niet zo goed gekozen. Ik vind zelden iemand echt een trut trouwens, en zoals ik jou bv ken, ben jij geen Libelle-vrouw (die ook niet bestaat want het is een plaatje van een vrouw die een leuke jurk heeft aangetrokken en inderdaad betaald staat te poseren bij een salade die ze niet zelf heeft moeten maken, waarna ze haar eigen keuken gaat opruimen thuis).
Ik heb de dingen thuis ook graag netjes. Het frustreert me dat ik dat niet beter op orde krijg, want ik hecht daar belang aan.
Wat ik vooral had willen zeggen, is dat er zo een dominant vrouwbeeld is wat totaal onrealistisch is en dat ik stiekem ook niet zo nastrevenswaardig vind, maar dat ik blijkbaar zo verinnerlijkt heb dat ik mijzelf voortdurend frustreer in het streven ernaar. Vreemd genoeg kan ik daar zelf geen vrouwbeeld naast plaatsen van wat ik wel de moeite waard vind om naar te streven. De wolfsvrouw bij Pinkola Estes is dan het enige waar ik op kan komen. Die is sterk, instinctief, wijs, wetend, maar ook erg zorgend en beschermend naar haar jongen (ik heb het over het archetype). Ik kan me voorstellen dat die dus ook graag het huis netjes heeft vanuit een diep weten dat dat veiligheid en rust biedt.
Maar goed, dat vrouwbeeld waar ik dus naar streef terwijl ik het niet nastrevenswaardig vind, is voor mij dan ook gelinkt aan wat ik om me heen zie gebeuren: iedereen draait mee in de mallemolen en in plaats van de mallemolen te stoppen, of te veranderen, bedenken we een truukendoos om zo lang mogelijk te kunnen meedraaien zonder overkop te gaan. Daarin moedigen we elkaar dan nog wat aan, als vrouwen onderling. Dat is toch te gek?
hoi Veerle, volgens mij wil niemand hier iemand anders veroordelen. Ieder maakt zijn eigen keuzes. Wat ik zelf doe is voor mezelf een andere keuze maken zonder mezelf schuldig te voelen als het aanrecht vol afwas staat en ik toch eerst een stuk ga lezen of schrijven voor ik die afwas wegwerk.
Ik dwing mezelf dat ik niet pas mag beginnen met schrijven en lezen als de rotzooi weggewerkt is. Daarin ben ik het met prinses eens: ik moet mezelf daartoe dwingen, alsof je toch aangezet wordt om eerst het huis netjes te hebben en daarna mag je pas achter de computer, viool, naaimachine oid.
Als jij daarin een andere eigen keuze maakt, is dat helemaal prima natuurlijk.
Ik denk altijd maar: niemand heeft op het einde van zijn leven ooit gezegd “oh, had ik mijn keuken toch maar wat netter gehouden” of “wat heb ik er spijt van dat ik niet vaker gestofzuigd heb”. Daar probeer ik alles aan af te meten.
Dat betekent overigens niet dat ik daar altijd in slaag. Maar doelen moeten er zijn 🙂
Daar moest ik keihard mee lachen, maar het is ook helemaal waar :).
Aangezien mijn dochter dit weekend zei dat ze het lastig vindt om vriendinnetjes mee te nemen omdat het hier zoveel slordiger is dan bij hen thuis, ben ik me nog aan het herbezinnen…
Eerst een aantal dagen op de vraag hoe ik het hier netter kan krijgen, terwijl ik het hier eerlijk gezegd alhoewel prima vind. Inmiddels op de vraag hoe ik mijn meiden kan helpen verder te kijken dan het Libelle ideaal
Al wel, niet alhoewel
Als je er op komt, deel het dan alsjeblieft! Ik wil echt heel graag weten hoe we dit onze kinderen kunnen ‘schenken’.
wat ik vooral heel lastig vind, is de pluspunten uit ons eigen leven te benoemen, zonder de minpunten uit het libellegezin te duiden. Er is geen goed of slecht, alleen verschillende smaken.
Ik sprak laatst iemand over thuisonderwijs. Zij zei dat er in het reguliere onderwijs wat haar betreft veel te veel nadruk wordt gelegd op samenwerken, sociaal zijn, mee draaien in de groep etc. Zij probeert haar kinderen juist eerst stevige zelfdenkende individuen te laten worden, die dan in een groep zelf positie kunnen bepalen en kijken of ze mee doen of niet. Dat druist zo in tegen wat ik altijd als belangrijk heb gezien voor mijn kinderen: dat ze zich geen buitenbeentje voelen, dat ze ‘erbij horen’. Haar woorden hebben wel iets in werking gezet, maar ik ben daar nog op aan het kauwen, wat ik daar mee wil en kan.
jouw post zet er weer een nieuw aspect naast, wij vrouwen redeneren ook heel erg uit van wat de groep van ons aan libelle ideaal verwacht, in plaats van in onze eigen kracht te staan.
Zeg het Libelle-ofwatdanooksoort ideaal een dikke FOERT en doe je eigen ding! Dat is kracht! Spijtig genoeg, en om pisnijdig van te worden, krijgen wij dat onnozele Libelle-Flair-…ideaal erin gepompt. Bevijdt je ervan en kom terug tot je zielskern, echt ontembaar! 😉 🙂 Veel succes!
Pingback: Mars en Venus, maar vooral Venus |
Wat een interessante post, wat een interessante huiswerk en wat een interessante reacties. Ik hoop tijd te vinden er verder over na te denken.
Ik heb niet per se een hoog ideaal voor taarten en voor een nette keuken (omdat ik de race inderdaad verlies? daar moet ik eens over denken), maar wel over seks. Ik denk dat op mijn collage vooral mooie en levendige meisjes zouden staan. Meisjes die bewust in het leven staan. Waarschijnlijk meisjes zonder kinderen, zonder grote verantwoordelijkheden, zonder verhalen, of toch zonder verhalen die vele splitsingen hebben. Spannende meisjes. Meisjes die lokken, die nog niet gebonden en gevonden zijn.
Sinds ik in de grote stad woon, voel ik mezelf bijna elke dag wel één keer kleiner worden, want ik voel me niet zo mooi, niet zo modieus, niet zo exotisch, niet zo spannend en niet zo vlot. En eerlijk gezegd vind ik dat veel erger dan het huishouden. Ik bedoel daarmee niet alleen dat dit me meer raakt dan het huishouden (want daarin volg ik Veerle: wat de waardes zijn, zijn voor iedereen wel anders), maar ook: is het niet vrij onzinnig dat ik in het meest persoonlijke van een volwassen mens, zijnde mijn romantische en seksleven, bedrukt voel door een norm die zo absurd hoog ligt dat het niets te maken heeft met wie ik ben? En toch kan zit die norm, die verwachting er, en ik kan het niet zomaar van me afzetten of weg redeneren.
Je gaat toch juist de dingen onthouden die mis liepen, zoals in een van je vorige posts waarbij je schreef over de diarree-explosie van babybroer of het maken van schilderijen met puree en pasta op verscheidene oppervlaktes … Ok, op het moment zelf vloek je in jezelf, maar dat zijn toch de verhalen die je later aan hun lief kunt vertellen ..
Je leeft en beleeft.
Is het niet makkelijker om dat streven naar iemand anders te zijn zoals die Libellevrouw of de Wolfsvrouw, of wie dan ook helemaal los te laten? Perfectie bestaat toch niet.
O, die hilarische burgertrut…😂
Dagelijks betrap ik mezelf erop me aan haar of één van haar variantes te weerspiegelen, en meestal luidt ’t verdict “niet goed genoeg”… Dom he.
Een andere en frisse kijk, die van jou en jouw lezers, Prinses, dankjewel allemaal!
Laat het los, en je best doen is al goed genoeg. Zolang mijn man en kinderen niet klagen, vind ik het goed genoeg bij ons thuis. eerlijk: de badkamer wordt maar 1 keer per maand onderhanden genomen, de wc al eens tussendoor: een borstel en wat product er in smijten. koken kan ik niet. en ja kruimels onder de tafel liggen er meer wel, dan niet.
En ik heb tijd om 4/5e te werken, voorzitter te zijn in het cultureel leven, en ne keer iets leuks te doen met de kinderen/man.
wat ik ook altijd zeg: dat huishouden gaat niet lopen zenne.
en: wie klaagt, krijgt een vod.
en: ik kuis liever als ge ziet dat het vuil is, dan ziet ge tenminste dat uw werk loont. 🙂
In een tijd waarin het plicht lijkt om te weten waar je tijd heen gaat heb ik steeds meer het idee dat het even belangrijk is te weten wat je laat zitten …
Pingback: Prinses rehabiliteert het huishouden en denkt na over kwetsbaarheid en kracht | En ze leefden nog groen en gelukkig
Lieve prinses,
ik ben via via op je blog terecht gekomen, en vind het prachtig hoe openhartig je praat over al deze zaken waar jonge vrouwen, mezelf incluis, mee worstelen. Ikzelf heb het al lang opgegeven die Libelle-vrouw te zijn, en dat gaat me eerlijk gezegd een pak beter af sinds ik geen magazines meer lees (zelfs geen Humo) en veel minder tv kijk. De vrouwen waarmee ik dagelijks in contact kom, zijn daarom de vrouwen uit het dorp hier: echte vrouwen, die worstelen met hun gewicht, die hun buikje niet altijd kunnen verbergen, die er soms nukkig blijlopen omdat ze zo moe zijn. We kunnen al eens tegen elkaar zeuren, en dat doet deugd. We zien er bij wijlen even “slonzig” uit en ook dat doet deugd.
Mijn huis is ook niet half zo proper als ik zou willen, maar mijn dochter van bijna vier heeft een mama die voor haar zorgt, die met haar praat en die haar goed kent. Want dit is mijn grootste prioriteit geworden: zorgen. Voor haar, en, wat moeilijker bleek: voor mezelf.
Er zijn evengoed dagen dat het me niet afgaat, dat ik gestresseerd word gewoon al wanneer ik voor de duizendste keer hetzelfde verhaal moet vertellen, en ik heb ook wel eens een bord kapot gesmeten. maar zolang we onze kinderen eerlijk kunnen vertellen hoe we ons voelen en waarom, en hen aansporen hetzelfde te doen, denk ik dat we sowieso op de goede weg zitten.
Ik beschouw deze jaren als een investering in de toekomst van mijn lieverdje, en elk jaar merk ik dat het iets gemakkelijker gaat. Ik hoop dat dat ook voor jou geldt, dat je meer en meer dat ideaalbeeld kan loslaten en de wolvin in jezelf kan vinden. Ernaar streven een wolfsvrouw te zijn, dat lijkt me een zeer mooi streven. En je hoeft je er geen zorgen om te maken of je dat ideaal zal bereiken, want als ik zo je blog lees, lijkt het mij dat je dat al altijd geweest bent.
Veel liefs en goede moed.
Amai, wat een post en wat een reacties!
Ik moest glimlachen toen ik het stuk las over je collage.
Ooit heb ik er in therapie eentje gemaakt van de ideale vrouw (aka de vrouw die ik wil worden of de onrealistische doelen die ik mezelf misschien wel opleg om heel mijn leven tevergeefs na te streven?)
Misschien het stof er nog eens gaan afblazen.
Pingback: Pasen | Het huis van Tante Alice
Pingback: Prinses ziet ze vallen bij bosjes | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses pleit heel voorzichtig voor vertrouwen | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses is vlees noch vis | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses heeft coole lezers en vult zelf ook haar vriendenboekje in | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Over wolfsvrouwen-in-wording die zich omver laten kegelen door ondeugdelijke mannen | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses snakt naar een nieuw schema | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Prinses wil een centrum in haar leven | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Return to sender | En ze leefden nog groen en gelukkig
Haha, geweldig stukje! Als ik het goed begrepen heb, heb je die natuurman intussen gevonden en ben je een soort wolfsvrouw geworden? 🙂
Pingback: Het uur van de waarheid – en dat ik geen stoere millenial ben als het er op aan komt | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Iets nieuws beginnen | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Living the dream | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Over energie, zelftwijfel en waar ik naar toe wil | En ze leefden nog groen en gelukkig