Het is woensdagochtend. Kwart voor 9.
Naast mij ligt een to do-lijstje.
Er staan 10 items op. Daarvan heb ik er al 5 afgestreept, tussen half 6 en half 8 vanochtend.
Ik kom terug op kantoor, nadat ik thuis gedoucht heb, ontbijt gemaakt, een appel en een peer heb geschild, kleding voor iedereen heb genomen, de jongste zoon naar zijn drie kwartier remedial teaching gebracht.
Ik heb een machine was ingestoken en de droger aangezet.
Ik heb zoenen en knuffels gegeven.
Ik heb mijn eigen ontbijt in een bakje gekieperd om het tussen de bedrijven door op te eten.
Ik heb afgestemd met de poetshulp (er is een nieuwe kat en ze mag niet ontsnappen) en met de oppas.
Ik heb bijgepraat met een vriendin tijdens het wandelingetje van en naar school.
Ik kom op kantoor en het is kwart voor 9 en ik heb er al een dag op zitten.
Ik kijk naar mijn lijstje en ik vind het belachelijk. Die tien items.
Het echte lijstje van wat we op een dag doen, bevat volgens mij 300 items.
Dat.
Ik denk al een tijdje dat het rustiger gaat worden.
En dan valt er telkens weer een deadline uit de kast.
Ik heb de laatste tijd zo hard gewerkt.
En ik ben ervan geschrokken dat ik maar liefst twee keer iets totaal uit het oog verloren ben.
Ik markeer een punt en zeg: ‘vanaf dan wordt het rustiger’.
Maar als ik daar ben, dan zie ik pas wat ik vergeten ben, en dan pep ik me op voor nog een rondje druk.
Dat.
P.s. Ik maakte wel elke weekdag een Tiny Podcast. Die van gisteren wil ik graag even tippen. Jaren geleden belde ik in een donkere en angstige nacht naar Tele-Onthaal. De voorbije week mocht ik de coördinator van Tele-Onthaal interviewen, en dat raakte me erg. Die afstand tussen die ene nacht en hoe het vandaag is. Je kan hier luisteren.
En ze leefden nog groen en gelukkig 