Over

Over mij

Vrouw. 30. 32. 33. 34. Gejurkt en gehakt. Lezer. Denker. Moeder van oudste zoon, jongste zoon en meisjestweeling (twinmom!). Lief! Overtuigd vegetariër, bijna veganist. Overtuigd en recidivistisch boswandelaarster. Liefhebber van biologische groenten, babyteentjes en kleuterkuren, pianomuziek luisteren met de ogen toe, kersen, frambozen, aardbeien, havermout, chocolade, stilte, rust, kersenpitkussens, bloemen, koffie-op-bed, koffie-met-krant, koffie-met-taart. Onderzoekster. Groeiend, lerend, heel veel steeds minder willend. Groen (altijd) en gelukkig (soms) (vaak, diep). En meer. Veel meer.

Over deze plek en dit verhaal

Toen mijn ex ons (ik + kleuter en baby) op onbetamelijke wijze in de steek liet, googelde ik: hoe lang duurt verdriet? Er was geen antwoord. Ik wou weten wat me te wachten stond, maar ik vond geen verhalen. Dus schreef ik ze zelf. En brei ik er nog elke week minstens een stukje aan. Het einde ken ik ook niet, maar ik hoop dat het iets wordt met lang leven en gelukkig zijn. Intussen gaat het verhaal over: verdriet (het duurt een jaar, als je het wil weten). Over rechtop krabbelen en weer onderuit gaan. Over wolfsvrouw worden. Over werk en gezin en vooral de combinatie als alleenstaande moeder (onmogelijk, volgens mij). Over mijn eigen patronen en hoe ik die probeer te overstijgen. Over leven met wat is, over aanvaarding. Over vechten. Over energie krijgen van werk. Over moe, eindeloos moe. Over die kleintjes van me waar ik diep diep dankbaar om ben en die ik tevens wel eens achter het behang wil plakken. En sinds kort ook over de Man. Het nieuwe lief, het geschenk uit de hemel. Voorzichtig schrijven aan een nieuw verhaal. Even tussen alleen en samen. En intussen is alles anders. Maar dan vergeet ik de donkere jaren van verdriet & alleenstaand ouderschap niet. En de warmte die ik mocht ontvangen.

Intussen zijn we verhuisd naar Nederland, hebben we een nieuwe start gemaakt met de Man en is alles wat ik zorgvuldig bij elkaar had gelijmd duizenden keren uit elkaar gevallen. Want nee, mijn werk bleek mijn leven niet. En ja, een telefoon kan je ook wegleggen of gewoon vergeten dat ie bestaat. En naar zee fietsen is leuker dan de ratrace rennen. Alles blijkt anders te zijn dan ik dacht. Omgekeerd soms zelfs. Zo wonderlijk.

Intussen kregen we er ook een tweeling bij. Na een moeilijke zwangerschap waren daar plots twee meisjes die ons hele nieuw samengestelde geluk door elkaar husselen. Alweer is het zoeken naar evenwicht en ontdekken dat niets is wat het lijkt en weer eens al die puzzelstukjes bekijken langs alle kanten en nadenken wat de volgende puzzel wordt met werk en leven en liefde enzo.

Mijn blog is niet meer van mij alleen. Lees vooral de reacties, lezers. En laat er ééntje achter. De reacties gaan verder dan ‘tof’ of ‘heb ik ook’. Hele inzichten, wijsheden, compassie en advies. Ik leer er elke keer van. Duizend keer dank.