De tijd van de geitenwollen sokken

Veel dingen leken zo normaal. Op reis met het vliegtuig. Of het vliegtuig nemen voor congressen en ontmoetingen. Winkelen in de supermarkt. Tomaten en aardbeien uit Spanje, blauwe besjes uit Marokko.

Ik stelde daar al een tijdje vragen bij en besloot vaak een alternatief te kiezen. Zoals het voedselteam toen ik nog in België woonde. Of nu de Buurderij. En in tijden van Corona, lijkt het heel even of ik het met die ‘marginale’ keuzes nog niet zo slecht bedacht had.

En daarover gaat de Tiny Podcast van vandaag.
Goedemorgen!

Over hypnotherapie

Een tijdje geleden heb ik me laten hypnotiseren. Niet door iemand met een glazen bol en een paars gewaad in een schimmige yurt die blauw staat van de wierook, maar door een heel normale (nou ja, wat is normaal?) vrouw, in een kantoorpand.

Ik was wanhopig. Dat klinkt heel heftig, misschien veel heftiger dan nodig. Maar ik had het nare gevoel dat ik mezelf niet meer onder controle had met betrekking tot voeding.

Ik schreef er al eens over. Dat ik veel bagage meesleep rond dat thema. Ergens diep zat een overtuiging dat ik om het even wat kon doen, maar dat ik toch geen effect heb op mijn gewicht. Dat is natuurlijk bullshit, want er is een vrij grote correlatie tussen je eetgedrag en lichaamsbeweging en je postuur (ik weet wel dat het genuanceerder is, dat er hormonen zijn en aanleg en invloed van medicatie, …). Het klinkt ook allemaal alsof ik heel zwaar ben, wat ook niet het geval is (vreemd genoeg vind ik het raar om dit zinnetje te schrijven). Ik ben wel wat te zwaar, maar op dit moment zit ik aan een BMI van 24,5 – een verder niet zo relevant getalletje, maar het betekent wel dat mijn gewicht (terug) binnen de grenzen van het gezonde valt, doch dicht bij de bovengrens van 25.

Het was een soort kluwen in mijn hoofd. Gebrek aan zelfvertrouwen door het besef geen grip te hebben op mezelf. Voornemens maken, die telkens breken. Spiegels en foto’s vermijden. Me ongemakkelijk voelen in mijn lichaam. Een beroerde conditie. Frustratie, en net daardoor op zoek gaan in de keukenkastjes. Vermoeid, en net daarom telkens weer een stuk chocola. Soms ook verveeld of verdrietig, en wat troost er beter dan een koekje?

In de eerste sessie vertelde ik dit alles aan de hypnotherapeute. Ze bracht me onder hypnose: een soort ontspannen toestand waarin je ontvankelijk bent voor boodschappen en nog goed weet wat er om je heen gebeurt. Niets engs en ik heb mijn pincode niet gegeven, zeker weten. Ze werkte rond het loslaten van allerlei bagage, en ze verbrak de link in mijn hoofd tussen verveling/verdriet/frustratie/vermoeidheid en zoete dingen.

Het wonder geschiedde. Ik ging weg, en heb ik enkele aandrang meer gehad om de kast waarin nog drie pakken cote d’or liggen open te doen. Uiteraard eet ik wel eens een dessertje mee op een feestje en laatst bestelde ik op vakantie een stukje cake bij mijn cappuccino, maar er is een verschil tussen een ziekelijke drang naar zoet, of een normale volwassen omgang met een incidenteel dessert.

Na twee weken was ik twee kilo kwijt.

Ik ging terug, met een wenslijstje. Als ze even dit en dit en dit tegen me kon zeggen, dan zouden de kilo’s er af vliegen, zou ik nooit meer naar doen, zou ik alles onder controle hebben, … Nou ja, hoop niet te veel want zo werkt het niet. In die sessie vertelde ze mijn onderbewuste dingen over zelfvertrouwen en genoeg hebben aan gezonde goede maaltijden, maar toen ik buiten kwam was ik niet meteen supervrouw die per dag drie blaadjes sla en een wortel at en strak en shiny door het leven ging.

Domper op de feestvreugde – ik wil graag alles en liefst ook meteen! – ook al weet ik zelf best dat een gezonde gewone normale omgang met voeding op termijn de beste optie is, ook al vliegen er nu geen kilo’s af en kan ik ook niet plots een marathon lopen met een nieuw fitgirl-lijf (waar uiteraard de zwangerschapstriemen miraculeus van vervlogen zouden zijn). Ik had zo graag gewild dat het met een vingerknip allemaal opgelost was. Alles. Dat ik geprogrammeerd zou worden tot een soort supervrouw, de beste versie van mezelf.

En dat is niet zo.
Maar. Ik voel me wel rustig. Die chocolade ligt niet gillend en krijsend om mijn aandacht in de kast. Ik stop bij een lange autorit niet onderweg om kinderbueno’s te kopen. Ik bestel geen stuk taart bij elke koffie die ik drink. Ik kies ‘automatisch’ voor gezonde dingen in een vrij evenwichtig eetpatroon, met tussendoortjes en gewone porties. En ik eet wel eens mee als de Man een zak chips opentrekt. Of ik bestel wel eens een stukje cake bij een kopje koffie op een druilerige dag. Op dit moment weet ik niet hoe dat er op de weegschaal uitziet en dat is prima. In mijn hoofd is het alleszins rustig. De innerlijke strijd is voorbij. Ik ben de baas.

Happy happy

Niet alle dagen zijn ploeteren. Vandaag was een erg leuke dag met de baby’s. We dronken thee met bezoek terwijl ze sliepen in mijn armen, beurtelings. Daarna dronken ze terwijl ik een leuke serie keek. En na een beetje geknuffel (en lunch) op de bank, zijn we samen gaan shoppen. Borstvoedingsproof kledij! Veel modelletjes van King Louie hebben een goede decolleté waar je snel even een borst uit wipt, maar dit jurkje is ook bijzonder geschikt.

In de winkel wiegde de verkoopster de baby’s terwijl ik in het pashokje was. We praatten over haar kinderen en baby’s en mijn postnatale lijf en het was reuze gezellig. Daarna gingen de baby’s en ik de stad verder in. Soms heb ik er een hekel aan, de verrukte kreetjes, het aangesproken worden (soms heb ik haast, of geen zin om aan vreemden te vertellen dat ze inderdaad een tweeling zijn, zelf gemaakt ja, spontaan, twee-eiig, x aantal weken oud, inderdaad leuk ja, een rijkdom, dat ook, nee niet mijn eersten, ja twee meisjes). Maar soms is het ook erg grappig en lief. Zoals bij de dokter, waar ik in de wachtzaal borstvoeding gaf en een mevrouw naar me toe kwam en ze: ‘dankjewel, dat was zo mooi’. Of op open monumentendag, waarop een mevrouw mijn hand nam en stralend zei: ‘gefeliciteerd, he, gefeliciteerd’. (Ze had een zachte, warme hand.) Of toen de pubermeisjes kirrend voorbij reden (kijk, die baby’s!) en er één tegen de vlakte ging (gelukkig geen verwondingen). Het is een attractie.

Het lukte me avondeten te maken, de baby’s gingen om 20u naar bed (en vroegen alweer een voeding om 21u30 – ze eten nog steeds 8 tot 10 keer per dag!), ik heb alle was daarna nog opgevouwen en het grote bed nog verschoond. Dat is zowaar een succes te noemen.

Nog leuke banaliteiten.
– Nu ik hier 1,5 jaar woon heb ik EINDELIJK geleerd zelf melk te schuimen voor een cappuccino. Blijkt er (bijna) niets aan te zijn. Zucht.
– Tijdens de borstvoeding lees ik boeken van Helle Helle. Toevallig uit de bib meegenomen. Er gebeurt geen klap in die boeken en toch lees ik ze ademloos uit.
– Eén van de baby’s heeft een keer doorgeslapen. Het is een begin. Ik ben overigens niet zo uit op doorslapen, want ik vind het niet goed voor de borstvoeding.
– Kleine broer vroeg gisteren aan de Man of hij nog eens een pitje in mijn buik kon doen. Want hij wou nog wel een setje tweelingzusjes. Voor mij hoeft het niet zo nodig.
– Ik ben er aan toe een paar uur in de bib wat te gaan werken voor mezelf. Na 10 weken :). Ik vind het wel spannend.
– Ik ontdek telkens weer hoe goed het is af te spreken met andere mama’s. Dat breekt de dagen met kinderen.
– De osteopaat heeft Kruimel deugd gedaan. Ze spuugt minder! Ze lijkt zich ook wat beter te voelen. (Als ze spuugt, mikt ze exact tussen mijn borsten in. Dan druipt het in mijn bh. Ik kan daar voorlopig nog mee lachen.)
– De bib. Dat is dus een soort universum waar heel de dag allerlei soorten mensen rondhangen, waar je altijd naar toe kan en altijd mooie dingen vindt. Aaaaaah.
– Wat ik mis van België is a. het voedselteam en b. het bos. De Man neemt me nu op vrijdag regelmatig mee voor een boswandeling-met-draagdoeken, om te bewijzen dat hier ook bossen zijn (en warempel!). Het voedselteam is nog niet vervangen. Het zelfoogsten bleek niet voldoende op te leveren (twee bieten, drie wortels, tien aardappelen – tja). Maar afgelopen vrijdag heb ik een bio-dynamisch kraam gevonden op de markt en daar heb ik een keur aan groenten gekocht. Plots lijk ik weer te kunnen koken. Blijkbaar begint het voor mij met een resem groenten in de frigo, en dan goed nadenken wat ik daarmee kan doen.

 

Het luie etentje

Geniaal, vond ik het. Het shitty dinner. Maar eerlijk? Niet geheel mijn stijl. Dus varieerde ik. Zie hier: het tot stand komen van het luie etentje.

De afspraak stond al maanden. Een lief koppel van creatieve, slimme vrienden zouden een avondje langskomen. Ik prikte het op een thuiswerkdag, waarin ik dus twee uur reistijd kon vermijden. De reistijd kon ik investeren in koken. Met liefde.

En toen ging alles weer anders dan gepland. Ik moest naar kantoor om een tijdelijke lease-wagen op te halen. Mijn voornemen om min of meer op tijd te vertrekken werd gedwarsboomd door mijn onvermogen om met tijd om te gaan en het niet vinden van de manier waarop ik de spiegels moest afstellen en eenmaal bijna thuis lukte het me niet de nieuwe auto in te parkeren.

Hijgend en met een knalrode kop stopte ik de sleutel in de voordeur, een uur voor het bezoek zou komen.

Opties? Uit eten, suggereerde de man die tot mijn verwondering en dankbaarheid met stoffer en blik rondliep. Maar we hadden geen oppas.
Snel koken dacht ik, maar ik kan niet meer tegen stress en snel bij elkaar gekookte etentjes zijn nu ook niet zo geniaal.
Een lui etentje, besloot ik. En ik stapte op de bakfiets.

Eerst hield ik halt bij de Marokkaan, waar ik smaakvolle olijven, tapenade, feta en brood in mijn bakfiets laadde. En biologisch sap. Aperitief? Check.

Vervolgens fietste ik langs ons koffiezaakje voor Peruaanse boontjes. Koffie. Check.

Bij de Italiaan kon ik een heerlijk ovengerecht krijgen. De de mevrouw van de Italiaan verwees me door naar een chocoladezaak voor dessert. Check en check.

Thuis had ik nog tijd om een andere jurk aan te trekken. En toen werd er aangebeld. We zetten een grote bos bloemen in een vaas, gingen buiten aperitieven waarbij ik nog snel wat tomaatjes plukte op ons terrasje en in een kommetje deed. Er was tijd om te praten. De oven ging aan, na kinderbedtijd. Het eten was een verrassing en gelukkig verrukkelijk. De man maakte koffie, de gebakjes van de chocolatier smaakten er heerlijk bij en waren ook nog mooi, en we zakten onderuit met een kopje thee op de bank.

Een lui diner, wat een verademing. Niets met liefde gemaakt, alles met liefde gekocht. Extra voordelen: intercultureel én goed voor de plaatselijke economie. Maar vooral: de perfecte manier om zelf relaxed te blijven en ruimte te hebben voor een echt gesprek.

 

 

 

 

Kwaliteit

Ooit was ik op weekend voor het werk met iemand die er bij zweerde ‘lokale’ en duurzame producten te nuttigen. Dat had hij dan ook volop ingeslagen voor dat weekend. Koffie van een lokaal koffie-branderijtje. Kaas van een echte kaaswinkel. Heerlijk brood van een echte bakker, geen keten. Mijn zintuigen op scherp. Smaakexplosies. Geniaal.

Omwille van o.a. financiële overwegingen, doe ik boodschappen in de Colruyt en via het voedselteam. Via het voedselteam koop ik vooral groenten en fruit. Ook zuivel behoort tot de mogelijkheden, zelf vlees. Maar die dingen gebruiken we niet echt (veel) dus die  heb ik dan ook niet nodig. Brood bestel ik overigens soms wel, evenals gebakjes die uit een soort zorgboerderij komen. De garantie is altijd dat het bio en lokaal is, korte keten.

Dat is in de Colruyt niet het geval. Ik verkies de Colruyt boven de Aldi omdat ik in de Colruyt het gevoel heb dat ik nog wat meer gezonde keuzes kan maken. Het ligt absoluut aan mij, maar ik ga volledig los bij die bodemprijzen in de Aldi en in plaats van een mandje vol zorgvuldig geselecteerde groenten en fruit, stuiter ik naar buiten met allerlei soorten zouts en zoets en vaak ook nog een brooddoos die ik niet nodig heb en een fietspomp die toevallig in de aanbieding is ofzo. Ja, het is goedkoper winkelen, maar nee, niet als je buiten komt met dingen die je niet nodig hebt. De Colruyt dus. Waar bio ook een optie is, maar aangezien bio naast niet-bio ligt en het prijsverschil daarmee ook meteen zeer duidelijk is, is het altijd wel wat een bewustere keuze daar. De laatste jaren moest ik de keuze vaak bewust maken om geen bio te kopen, maar vooral te gaan voor betaalbaar wegens het alleenstaandemoederbudget.

Anyway. Ik kwam vaak thuis met zo’n pak van de goedkoopste jonge kaas, en grote blikken van de goedkoopste koffie.

En even vaak sloeg die kaas wel eens groen uit, en stond de koffie te verpieteren in zijn blik, omdat je voor de prijs die je er voor betaalt – naast het feit dat ik vind dat ik me vragen moet stellen bij hoe het komt dat het voor die prijs kan – niet de meest attractieve producten koopt die bulken van de smaak.

Dus nu pieker ik alweer een tijdje over het doen van het experiment. De stad in gaan. Bij de lokale kaasboer en de lokale koffiewinkel lekkers kopen, en daar zorgvuldig en met mate van genieten. Met een schoner geweten, opnieuw verantwoorder en bewuster consumeren. Bio kiezen. Afwegingen maken die mijn budget overstijgen maar ook de belangen van de wereld waarin we leven recht doen. Zou dat uiteindelijk niet voordeliger uitkomen?

Hoe pakken jullie dit aan? Zeer benieuwd!

 

 

Een prinsessenleven

Dat ik een cool leven heb. Er gebeurt wat, ik leef een pak meer dan een tijdje terug. Sneller ook. Dieper. Intenser.

De voorbije zeven dagen was ik o.a. op een theaterfestival waar ik ijsjes at en in de zon zat. Uit logeren. In Brussel voor een bespreking met daar aan geplakt een thee in het park met een vriendin en dan een spurt naar de schoolpoort. In een fijne koffiebar voor een goed gesprek met iemand waar ik in de toekomst mee wil samenwerken. In dezelfde fijne koffiebar bereikte ik de bodem van mijn werk-e-mailbox en daar had ik maar liefst vijf uur en zeker vier dopio’s voor nodig. Ik krabbelde bladzijden vol to-do’s en projecten. (Hoe was het zo ver kunnen komen? En nog beter: hoe was het zover kunnen worden zonder dat iemand mij aanspreekt op disfunctioneren of zonder dat iemand me ontslaat?) Ik was in een Noord-Brabantse stad voor enkele gesprekken en reed kalm op de middag naar huis, gedeeltelijk door de bossen. Thuis deed ik een dutje (power nap) want ik was supersuf en at ik home made soep alvorens verder te werken. We gingen naar het speelbos en aten daar op een dekentje blauwe besjes. Dat was kalm en lui en goed. Ik reed kriskras door Zeeland, had gesprekken met allemaal trotse professionals, werd bijna gek van de smalle straatjes van Zierikzee die niet voor automobilisten zijn ontworpen, sliep in een lief B&B-tje en maakte een fijn praatje met een schat van een mevrouw (de eigenares) die begreep dat ik geen lunchtijd zou hebben en een boterhammetje voor me smeerde voor in de auto tussen de afspraken door. Ik had een avondvergadering waar ik een deal beslechte en maakte een lange wandeling met een dierbare vriendin. En ik haalde de mannetjes op en kwam thuis en na hun bedtijd werkte ik een nieuwe resem mails weg. De komende dagen staan er een fietstocht-in-Zeeland op het programma en een date met vrienden met complementaire kinderen.

Dat is Leven. Veel leven. Veel om dankbaar om te zijn. Zo veel meegemaakt, zo veel echt contact gehad, zo veel om over na te denken, zo veel geleerd.

Maar de voorbije week was ook: schuldgevoel omdat ik de jongens uit logeren deed. Met stress in de auto om op twee uur tijd van Middelburg naar de opvang in Leuven te rijden – en dan aanschuivend op de Antwerpse ring de stand-by-optie aanspreken, helemaal opgefokt van schuld en schaamte – daar om kwart na zes toekomen en de kleinste die in huilen uitbarst omdat hij me gemist heeft. Rommel eten uit tankstations wegens niet voldoende georganiseerd om het wat proactiever aan te pakken. En eerlijk? Ook echt geen tijd. Bijna onpasselijk worden in de auto bij het luisteren naar deze podcast (goede reeks trouwens!). Twee avonden op rij om half negen in bed want niets meer waard. Geen lichaamsbeweging gehad. Maar één keer gekookt. Lege koelkast en geen energie om over een menu voor de komende dagen na te denken. Zo veel dat niet af is en waarvan ik me afvraag waar en wanneer ik het ga doen. Overprikkeld geraken in een gesprek omdat heel veel intensieve en lange gesprekken na elkaar gewoon een beetje onmenselijk zijn. De privé-inbox die aantikt tot 500 ongelezen mails. Naar de garage bellen en zeggen dat ik toch echt wel meer dan 30 000 km heb gereden op minder dan vier maanden, dat ik me echt niet vergis en dat ik dus echt heel graag nog eens naar de auto wil laten kijken. Stress bij het kijken naar de week die komt want er moet weer zo veel geregeld en gereden worden en ik ben wat oververzadigd. Struisvogelgedrag om naderende rechtszaak. Stress om betaling van bijberoep die niet komt maar waar ik wel op rekende. (…)

Het is allemaal waar en echt. De sleutel zit in mijn hoofd, in hoe ik denk. Als ik dat onder controle kan houden, gaat het goed. (Het zou beter gaan als ik talent had voor organisatie en praktisch ingesteld was.) Om dat onder controle te kunnen houden, moet ik voor mezelf zorgen. Mezelf slaap geven, goed eten, en stoppen met me vast te denken, schuldig te voelen, te piekeren, alle beren op de weg uitgebreid te bestuderen.

 

 

Appie denkt aan prinsessen met keuzestress

Ooit had ik een bon van HelloFresh, helemaal aan het begin van de ‘hype’. Enkele weken op rij stond ik uit te kijken naar de man met de witte camionette die keurig op het afgesproken tijdstip een doos met vers voedsel naar mijn keukentafel droeg. Heerlijk! Er waren geniale recepten bij, maar de hoeveelheid was altijd een beetje wankel voor ons a-typisch gezin, en de gerechten waren ook niet echt kids-proof. Nu lusten mijn jongens natuurlijk ook helemaal niets. Maar toch. Bovendien heb ik een afkeer ontwikkeld voor eieren en in de veggie box leek nu wel elke week een omelet te zitten. En 40 euro lijkt een koopje, maar het was even slikken toen ik 40 euro maal drie op de eindafrekening van mijn mastercard had.
Klaar, dus. Al had ik vaak lange discussies met mezelf over al dan niet terug starten. Al die discussies die je binnen een koppel hebt, heb ik met mezelf. Alleen daarom al wil ik een lief.

Maar het blijft moeilijk voor me: bedenken wat we gaan eten, een menu opstellen, boodschappen doen en me dan aan het weekmenu houden. Er zijn  vast genen voor organisatie en in mijn familie komen die niet voor.

En toen… Toen kwam ik bij Appie, in Nederland. En Appie bleek iets erg slims te hebben, namelijk het vers kookpakket. Ik ontdekte het per ongeluk. Gedaan met de keuzestress en de noodzaak tot plannen! Het AH-vers-kookpakket is een pak goedkoper dan de HelloFresh-maaltijden (daar tegenover staat wel dat je soms nog iets moet toevoegen). Ik stond twijfelend in mijn handen met een soep met bataat en paprika en een verse lasagna-pakket, beiden voor een bedrag tussen 3 en 4 euro. Maar ik ging naar huis met een curry madraspakket en een pakket voor tomatensoep. Zelfde prijsklasse. Bij de curry madras moest je nog kip en rijst toevoegen. Het eerste heb ik als veggie vervangen heb door enkele scheppen rode linzen en het tweede door omstandigheden door couscous. Het soeppakket was zeer volledig, al heb ik de runderbouillonblokjes weg gegeven en vervangen door groentebouillon. De kinderen smeekten om nog. Echt waar. En nee, ik had ze niet uitgehongerd op voorhand.

Deze huisvrouw is dus van haar keuzestress af en zoekt gelegenheden om bij Appie-in-Nederland langs te gaan. 

Appie, veel dank voor de stressreductie en de betaalbare en verse maaltijden. Breid de collectie uit, zou ik zo zeggen. Dat geeft weer wat keuzestress maar ik ben zo enthousiast over het concept dat ik dat dan wel weer aankan. Ik apprecieer het ook als er bio en veggie varianten kunnen komen, en daar wil ik zelfs een euro meer voor betalen. En een mooi kartonnen doosje is stijlvoller en beter voor het milieu. Ik denk maar even mee, graag gedaan.

 

 

 

Koude koffie

Het is woensdag. 20u.
Mijn blaas doet pijn van het plassen uit te stellen. Ik heb krampen want ik heb heel de dag geen tijd gehad om naar de wc te gaan (vanochtend gewerkt, vanmiddag de kinderen). Ik ben vandaag niet in de douche geraakt. Mijn uitgroei is gênant aan het worden en over epileren spreken we niet. Just don’t ask. Ik ben de laatste tijd zwaarder aan het worden, en daar is nooit een excuus voor, alleen is er echt geen ruimte voor lichaamsbeweging en is de drukte en stress voor mij een trigger om te veel, te ongezond, te snel of te zoet te eten. Ok, dat zou ik allemaal beter moeten  aanpakken, maar er zijn grenzen aan mijn wilskracht.

Ik vind het fascinerend, hoe ‘needy’ kinderen kunnen zijn. Hoe ze aan mij plakken. Het is bijna niet te beschrijven hoe het is, en als ze slapen denk ik telkens dat het toch allemaal wel mee valt. Maar toch.

We aten pannenkoeken vanavond want vanmiddag warm. Als twee druk kwetterende babyvogels zitten ze te miepen over wie de eerste pannenkoek krijgt, en wie de volgende, en dat ik hen moet helpen met suiker en oprollen en snijden en dat ze klaar zijn en nog één willen. De kleuter heeft kou en wil een deken en de Peuter wil thee en de kleuter wil ook thee en uiteraard wordt er een beker omgestoten. Ik ren tussen de pan en de tafel heen en weer. Als ze plots genoeg hebben, laat ik hen spelen om rustig te kunnen eten, want dat is nu iets dat ik enorm apprecieer: rustig eten. Dat spelen begint met ellenlange ruzies (inclusief het elkaar toeschreeuwen ‘samen delen, samen spelen!’ en krijsen en klikken), en tenslotte bevind ik mezelf in een situatie waarin ze beiden op 20 cm van me af staan terwijl ik probeer rustig mijn laatste happen naar binnen te werken en me mentaal afsluit, wat niet goed lukt met de indringende blikken op mij gericht. Soms lijkt het alsof ik niet kan ademen.

Over het douchen kunnen we kort zijn. Het hele avondritueel heeft vijf kwartier geduurd, inclusief krijsen als speenvarkens bij het spoelen van hun haar, bij de kou als je uit de douche komt, bij het besef dat het bedtijd is, bij iets dat niet mag (de kleuter). De peuter klampt zich aan me vast als we klaar zijn met boekjes lezen en zegt dat ik niet weg mag gaan. De Kleuter heeft toevallig nog tien vraagjes, dan plots gigabuikpijn, moet inderdaad naar toilet, er moet afgeveegd worden, en dan naar bed.

Ik probeer kordaat en kalm te zijn. En het valt ook allemaal wel mee. Het is al pakken beter dan een jaar geleden.

Een vriend van Dirk beschreef het vaderschap als een staat waarin je alleen nog koude koffie drinkt, en zo is het wel een beetje. Al mijn eigen basale noden als mens (rust, slaap, tijd, eten, drinken, naar toilet gaan, een gesprek voeren met een andere volwassene, een douche als je er zin in hebt, tijd hebben om mijn werk goed te doen ..) staan onder druk. Soms ben ik ‘jaloers’ op het leven van Dirk. Dirk die alleen slaapt, opstaat, eet en tijd over heeft. Dan denk ik dat hij het goed voor elkaar heeft, dat hij een slimme keuze gemaakt heeft want zo tof is dat toch niet,  het leven zoals het is, twee jonge kinderen.
En tegelijk voel ik veel angst voor de rechtszaak binnenkort en begin ik me steeds meer af te vragen wat er gaat gebeuren als hij negatief getest heeft op die persoonlijkheidsstoornissen-test (die op zich ook vrij omstreden is als instrument). Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik hier een gedeelte van de tijd zit, alleen aan tafel, rustig etend. Alleen in bed, rustig slapend. Met alle tijd om mijn haar te kleuren, benen te epileren, en naar toilet te gaan zo veel ik wil. Mijn diepste wens? Dat het alsjeblief niet gebeurt. Fingers crossed. Ik zit nog liever elke dag geconstipeerd en met stress aan tafel, dan dat ik er alleen zou zitten.

Komt dat zien: een tip

Jaja, het is zover. Op deze blog die gevuld is met kommer, kwel & hersenspinsels valt vandaag een tip te rapen. Of misschien zelfs twee tips. Voor het huishouden, godbetert.

[1] Kook voor verschillende dagen

Deze tip heb ik mogelijk gejat van Dorien, die wel eens beschreven heeft hoe ze op maandagavonden de groenten van het voedselteam verwerkt, en daar nog heel de week plezier van heeft. Ik schrijf dit even uit het blote hoofd op, dus het zou zomaar ook dinsdagavond kunnen zijn. Maar het is het principe dat telt.

Ik heb gisterenmiddag vooruit gekookt. Dat leverde op:

• twee schotels lasagna
• drie schotels puree van aardappels en geroosterde knolselder + zoete aardappel (met look en goed gekruid, hm!) (het roosteren van groenten alvorens je ze in een puree verwerkt, heb ik ook bij Dorien gehaald – maakt een saai gerecht meteen een pak verfijnder en interessanter)
• een soepje van geroosterde paprika’s en wortel
• een potje pastasaus

Ok, dat ziet er niet echt heel spectaculair uit, maar ik was toch gelukkig en kan de volgende dagen thuis komen en wat in de oven schuiven in plaats van te koken met twee huilende kinderen aan mijn been.

Aandachtige lezers vragen zich vast af hoe ik dat gedaan heb, met die huilende kinderen. Daar gaat mijn tweede tip over. En die heb ik zelf verzonnen.

[2] Zoek een vriendin met andere kwaliteiten en compatibele kinderen

Ik had een vriendin uitgenodigd die er niets mee in zat mijn herstelwerk te doen (wat ik niet kan/niet wil kunnen), terwijl onze compatibele kinderen allemaal samen het huis afbraken (maar op het einde van de rit ook allemaal samen opruimden) en ik zorgde dat zij naar huis ging met een pot soep, een schotel lasagna, een kommetje pastasaus en een schotel aardappelpuree. Win-win gecreëerd. Een dagje werk en gezelligheid, en samen bergjes verzet.

Epiloog

Bij deze ben ik ook bereid toe te geven dat het niet allemaal ideaal verlopen is. Toen ik mijn kinderen met enige trots een goede lasagna met een knapperig korstje voorzette, keken ze mij beiden aan alsof ze ik hen wou vergiftigen. Dat was sneu. De blik van beiden veranderde o.a. nog in een blik alsof ze zouden gaan spugen en de typische smekende blik van hoeveel-hapjes-nog-en-ik-mag-van-tafel-en-ok-als-ik-dan-geen-dessert-krijg. Ondanks de kinderen heb ik zelf opperbest gegeten. Ik heb hun knapperige korstjes gejat.

Vandaag kwam ik thuis met de jongens en wou ik net relax een schotel puree in de oven schuiven en er vegetarische worstjes bij bakken (zoals een moeder die alles onder controle heeft, weet je wel), maar de kleinste ging aan mijn been hangen en vroeg schalks naar pannenkoeken. Ik heb van mijn hart een steen gemaakt, en mijn uitstekende, voedzame en gezonde puree in de koelkast laten staan. Morgen. Echt.

 

 

Misschien

Up & down. Up & down. In de up-momenten dacht ik dat ik ‘er’ was. Op een stabiele plek, waar ik rust zou vinden in mezelf, waar ik gelukkig in het leven kon staan. In de down-momenten haatte ik mezelf om de naïviteit te geloven dat dat ooit kon.

En nu.
Nu lijkt het weer aannemelijker.
Dat ik het ooit zal kunnen, eten wat goed voor me is in een hoeveelheid die passend is.
Dat ik het ooit zal kunnen, zelfvertrouwen vinden, faalangst en uitstelgedrag de kop in drukken, en zo ook schaamte en schuld overwinnen.
Dat ik het ooit zal bereiken, de staat waarin werk leefbaar is en leven werkbaar.
Dat ik het ooit zal zijn, die moeder die ik graag wil zijn. Een rots in de branding van mijn jongens die nog plezier heeft in het leven ook.
Dat ik ooit controle zal hebben, over de financiën, en nog wat over zal hebben op het einde van de maand.
Dat het ooit zal lukken, het huis ontrommelen en ontspullen en zo rust creëren.
Dat ik weer zal weten hoe het voelt, uitgerust en ontspannen zijn.
Dat ik ze kan weerstaan, de verleiding om telkens terug naar Dirk te keren met mijn onbeantwoorde vragen en onvervulde verlangens.
Dat ik het zal uitgebouwd hebben, mijn eigen bedrijfje, mijn eigen speeltuin.
Dat het ooit gaat gebeuren, wakker worden naast een partner die goed is voor me.
Dat ik daar ooit sta, in die aula, en mijn doctoraat verdedig met een leuke jurk, tien kilo lichter dan vandaag, mijn beide zonen braaf op de eerste rij en mijn nieuwe partner met tandpastaglimlach er naast. Haha.
Dat ik het ooit weer mag voelen, dat gevoel alsof er een vlinder in je buik fladdert – het eerste gevoel van leven van een nieuw leventje.
Dat ik weer ga bouwen, in plaats van puin ruimen.

Dat ik noch veroordeeld ben tot Dirk, noch veroordeeld tot mezelf.

Het is geen up-fase. Het is eerder het waarnemen van kleine veranderingen die hoop geven.
Zoals de verandering dat ik besloten heb om een paar dagen ziekteverlof te nemen om wat op mijn plooi te komen – mentaal en fysiek – in plaats van als een kip zonder kop verder te rennen. Ik heb een nieuwe dokter, die luistert en meer hoort dan ik vertel.
Zoals de verandering dat er hulp is. Een sociaal assistent bij OCMW zet zijn schouders even mee onder dit leven. We nemen samen dingen door waar ik alleen niet aan toe kom. Hij zegt me dan dat ik rustig moet ademen. Hij heeft gezorgd dat ik familiehulp kan krijgen. Binnenkort intakegesprek.
Zoals de verandering dat ik minder pijn heb. De enige reden die ik daarvoor kan verzinnen zijn de sessies bij het heksje, die me mentaal en fysiek veel deugd doen.
Zoals de verandering dat ik een nieuwe therapie probeer. Emotioneel lichaamswerk. De analyses heb ik gemaakt, die zijn sluitend. Nu moet de opbrengst daarvan verwerkt worden, zodat de invloed ophoudt. En het mogelijk wordt, wat ik hier boven schreef.

Wie weet.
Wie weet kan het, dat alles anders wordt. 

Wat alleszins niet kan, en dat past uiterst slecht bij mijn karakter, is dat het snel gaat. Van de ene dag op de andere. Het is elke dag een stapje, en soms drie stapjes achteruit. Het is een kleine verandering die je moet volhouden, en weer verliest, en dan weer opnieuw oppikt en probeert. Volhouden.

Mijn vriendin Adriene blijkt nog een betere vriendin dan ik dacht. Ze hamert ‘find what feels good‘. Ze is altijd mild, altijd positief, en het is iemand die gelooft dat het kan: transformatie. Een/haar/mijn(?) weg daartoe is yoga. Ik ben al lang gestopt met analyseren hoe yoga dan werkt, mentaal en fysiek. Maar het werkt wel. Ik eindig mijn yogasessie altijd in een volledig andere state of mind dat ik begon. En niet de yogasessie zelf is moeilijk, maar wel elke dag de beslissing maken om het te doen. Te kiezen voor wat goed is voor mezelf, en met mijn iPad op de mat gaan zitten, in plaats van met een bakje chips op de bank. Elke keer als dat lukt, heb ik een stapje in de goede richting gezet.