Voor ik in Haarlem woonde met Pieter, ben ik drie jaar lang alleenstaande moeder geweest. Ik woonde in de buurt van Leuven, met mijn jongens. En ik werkte in Nederland. Mijn woon-werk-verkeer enkel was iets meer dan 200 km.
Ik had een normaal maandloon, maar omdat mijn ex me achter had gelaten met schulden, had ik geen buffer en was het elke maand puzzelen om rond te komen.
Dat verhaal kan je uitgebreid op deze blog lezen.
Kortom. Het was geen topperiode.
Maar alleenstaand moederen is wel topsport.
Wat ik toen geleerd heb, is hoe snel je in een toestand terecht kan komen die je op basis van je opleiding, het feit dat je een baan hebt etc, niet kan voorzien.
Wat ik ook heb gemerkt toen, is dat schaarste een soort olievlek is die zich snel verspreidt. Ik had te weinig geld, te weinig energie en te weinig tijd en dat was ontzettend verweven met elkaar. Eerst en vooral heb je zorgen als je te weinig hebt van iets, en dat tast je energie uiteraard aan.
Er wordt vaak over mindset gesproken en ik heb in die periode krampachtig geprobeerd mijn mindset op orde te hebben om de situatie aan te kunnen. Maar soms is het enige dat helpt als er geen echte structurele verandering is, dat er hulp is.
Mme Zsazsa heeft een tijdje geleden in haar stories op Instagram een stukje over kinderarmoede gedeeld, en dat kan je nog terug vinden in haar hoogtepunten, hoewel dit eerder een dieptepunt is.
Het raakte me ongelooflijk.
Ze gaf aandacht aan het thema omdat uit cijfers van K&G in België blijkt dat kinderkansarmoede op tien jaar tijd enorm toegenomen is. Ze vertelt zelf over de tijd na haar scheiding waarin ze het heel moeilijk had en ik herkende daar zo veel van.
Dat bracht een massa reacties en verhalen teweeg. Van mensen die als kind arm waren geweest en zich geschaamd hadden, tot verhalen van moeders die vertellen dat het moeilijkste was om telkens uitvluchten te moeten zoeken voor sociale aangelegenheden, tot allerlei kleine dingen die het verschil maken. Boterhammen die herverdeeld worden in de klas zodat elk kind lunch heeft, koekjes aan de juf geven zodat ze iets heeft voor de kindjes die geen tussendoortje bij hebben, kleedjes doorgeven aan mensen die het kunnen gebruiken, weggeefkasten,
Er kwam ook wat kritiek want met weggeefkasten en boterhammen herverdelen los je op de langere termijn niets op, maar ik heb wel gemerkt hoe belangrijk de kleine dingen kunnen zijn.
Ik kan veel voorbeelden geven van hulp die ik heb gekregen, maar vandaag wil ik vertellen over de vrouw die ik niet kende maar die me elke maand 32 euro gaf als babysitsponsoring. Ik heb geen idee meer hoeveel het tarief van mijn oppas toen was, maar we hadden uitgerekend dat ik daarmee elke week een aantal uurtjes een oppas kon betalen, zodat ik iets voor mezelf kon doen zonder me te schamen of schuldig te voelen, en zonder dat het een belemmering zou worden dat ik bijvoorbeeld én geld moest uitgeven aan de film én geld aan de oppas. Want veel mensen realiseren zich helaas niet dat een alleenstaande moeder het meestal met 1 inkomen moet doen en dat je voor alles wat je wil of moet buiten de schooltijden van je kinderen, oppas moet voorzien.
Die 32 euro lijkt misschien ‘onnozel’, maar voor mij maakte dat het verschil. Het gaf mij permissie om iets voor mezelf te gaan doen.
Uiteraard is het belangrijk dat er structurele hulp is voor mensen die het niet of moeilijk redden. Een tijdje of langer.
Ik denk dat het uiterst belangrijk is dat we onze politici aanspreken op die structurele hulp en de taak die ze daarin hebben.
En tegelijkertijd maakt iets zoals de babysitsponsering waar ik vandaag over vertelde, wel degelijk het verschil. Het gaf me ademruimte, ik kon iets doen voor mezelf zonder schuldgevoel, en bovenal: het is hartverwarmend als een onbekend iemand zonder daar iets voor terug te willen dit voor je doet.
Ik denk daar nog steeds regelmatig aan en ben daar echt zo intens dankbaar om.
Dus ik wil je uitnodigen om even bij jezelf na te gaan wat jij zou kunnen doen om het voor iemand in je omgeving makkelijker te maken.
Het hoeft niets materieel te zijn. Je kan aandacht geven, tijd, helpen met iets concreets, of zoals Katleen voor mij deed: babysitsponsering of iets anders wat een beetje extra ademruimte geeft.
Stiekem zou ik graag een soort van date-systeem opzetten waar ik mensen die iets nodig hebben kan koppelen aan mensen die iets willen geven of delen, maar ik heb geen idee hoe dat in zijn werk zou gaan.
Anyway.
Toen ik deze blog schreef, ben ik op zoek gegaan naar Katleen. Ik kende haar voor en achternaam, maar kan haar niet terugvinden. Ik heb intussen een ander e-mailadres, en onze vriend Google geeft verschillende opties aan als het op Katleen aan komt.
Om één of andere reden zou ik graag willen dat ze dit leest. Of de podcast hierover luistert.
Zodat ze weet dat het veel betekend heeft. En dat ik er ook nog vaak aan terugdenk.
Als je dit leest, Katleen: dankjewel.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
De grote dingen moeten gestructureerd zijn. Daar moet een vastigheid in zitten. Je moet kunnen rekenen op waar je recht op hebt.
Maar het zijn inderdaad de kleine dingen die vaak een even lang meegaan als wat écht iets heeft betekend van mens tot mens.
Toen wij hier kwamen wonen ontdekte ik een organisatie (helemaal op vrijwilligers gesteund) die niet alleen (gekregen) kleding e.d. in hun eigen winkeltje verkochten aan bijna symbolische prijzen, maar die ook door de supermarkten in de omtrek gesponsord werden met goederen die in de richting van hun verkoopdatum gingen, of actiegoederen. Er werd 2 keer per week gezamenlijk gekookt (kookles!) én gegeten. Iedereen was welkom. In de zomervakantie werd voor de kinderen een kamp georganiseerd.
Het laatste jaar hoor of zie ik er niets meer over. Geveld door corona?
Ik vrees dat er veel geveld is door corona :(.
toen de kinderen nog heel klein waren was het hier ook niet altijd even gemakkelijk financieel. Een andere downmama, die ik eigenlijk zelfs niet héél goed ken, maar gewoon eens tegen het lijf gelopen was ergens, volgde mijn blog toen en las dat tussen de regels. Ze vroeg m’n adres om ‘iets op te sturen’ en een week later lag er voor 200 euro aan aankoopbonnen voor een speelgoedwinkel in mijn brievenbus met een kaartje bij: ‘om de kinderen een mooie sinterklaas te geven’. Ik wist niet wat ik zag! Ik was toen ook heel erg ontroerd daardoor, zo een onverwacht en gul geschenk. Ik ga dat nooit vergeten..
Wat mooi! Heb er kippenvel van!