Mar vroeg me in een reactie op een vorig blogje hoe dat zit, met de Man en mijn kinderen. Want hoe kan je je kostbare energie besteden aan kinderen die niet van jou zijn? En is een gewenst derde kindje dan geen superslecht plan? Daarover, een blogje.
Hoi Mar,
Goede vragen, die je stelde. Toen je aankondigde dat je vragen zou stellen die je niet durfde stellen, hield ik mijn bureau al vast. Maar eigenlijk zijn het prima vragen en kan ik me heel goed voorstellen dat je ze stelt.
De Man heeft zelf geen kinderen en ik heb twee stuks. De Man heeft 47 jaar min of meer zonder kinderen geleefd. Ok, dit soort zinnen zijn altijd stom. Want een deel van die 47 jaren was hij zelf kind, en een ander deel heeft hij gehoopt met een eerdere partner een kindje te krijgen, wat medisch gezien niet mogelijk was. Dus. Alle tinten grijs.
Toen ik in de zomer voor het eerst met de kinderen bij hem op bezoek ging, zag ik mijn kinderen vooral als een handicap. Ze gedroegen zich dan ook nogal verschrikkelijk (lees: de oudste was dwars, de jongste fladderig, en de oudste heeft ook nog de deur van de kinderboerderij tegen de jongste zijn hoofd geslagen). De Man bakte pannenkoeken, zette netflix op (de eerste ervaring van mijn jongens met netflix!), duwde een schommel en probeerde tussendoor ook wat met de moeder te praten. We reden weg (ik uitgeput), ik heb gehuild in de auto en ik ging er vanuit dat de Man blij was dat hij weer door kon met zijn Grote Mensenbestaan.
Enkele weken later waren we een koppel en geraakte de kleinste in het ziekenhuis en kwam de Man helpen en moest ik echt werken (een sessie gaan geven), dus ik heb hen zonder enige voorbereiding met drie achter gelaten bij mij thuis. De babysit moest de oudste gaan ophalen omdat ik anders de weg naar de school moest uitleggen en ik a. niet wist of de Man het juiste kind zou uitkiezen en b. niet wist of de school de zoon mee zou geven met een onbekende. Anyway, hij bracht het er prima vanaf en de kinderen ook. Vuurdoop, dat wel. Ik ging met hem uit eten daarna omdat ik het gevoel had dat ik moest bewijzen dat ik gewoon een grotemensenleven had en hem dat ook kon bieden, terwijl ik natuurlijk stiekem een soortement moederkloek was die altijd moe was en al eeuwen niet meer uit eten was geweest.
De weken volgden elkaar op. We ging een weekend bij de Man logeren, en ik vond het erg schattig dat hij speelgoed had aangeschaft en bedjes had voor de kinderen. Ik ging eens op weekend en de mannen hadden mannenweekend (de Man was gesloopt toen ik terug kwam, haha). Ik had altijd het idee dat de Man de kinderen er maar wat bij nam omdat hij graag bij mij wou zijn.
Maar wat bleek? Het omgekeerde was waar!
Niet helemaal natuurlijk, maar de Man was enorm aan een clubje toe. Een gezin. Een wemelende rommelige thuis met stemmetjes en speelgoed en een vrouw die moe op de bank zit en kinderen met pyjamakes en verhaaltjes voorlezen en kinderliedjes opzetten en dat dus allemaal.
Hoe onwaarschijnlijk ook, ik denk dat mijn kinderen een pluspunt zijn voor de Man, omdat hij graag deel is van een gezin met ons. Hij vindt veel zin en betekenis in het feit dat hij voor ons het verschil maakt tussen het helse eenoudergezinbestaan met een gestresste moeder, altijd geld, tijd en energie tekort en dus vermoeide/overspannen kinderen en het comfy leven dat we nu hebben.
Ik heb heel lang geprobeerd hem te ontzien en mijn zaakjes met de kinderen zelf op te lossen, maar ik heb me recent gerealiseerd dat dat voor hem voelt als uitsluiten. Ik denk stiekem dat hij graag wil meebetalen aan de rekening van de opvang, dat hij het leuker vindt als ik vraag om om 17u aan de opvang te staan dan dat ik me zelf in duizend bochten wring en gestresst thuiskom. Hij heeft intussen een goede band opgebouwd met de kinderen – ze zeggen spontaan ‘papa’ – en ik moet vooral zorgen dat er ruimte is voor die band en dat we de dingen samen doen.
Natuurlijk merk ik aan de Man wel dat sommige dingen hem minder liggen, maar hij veegt evenveel billen af dan ik en in sommige dingen is hij gewoon beter dan ik. Bijvoorbeeld kleding kopen met de jongens doet hij (zonder dat ik het vraag), en ook hun zelfstandigheid stimuleert hij veel meer dan ik dat doe (op straat fietsen, zelf trappen op en af gaan, …).
En wat de tweede vraag betreft, Mar. Het leven is nooit zwart wit en kinderwensen zijn ook maar iets raars. Er is geen enkele goede reden om een kindje te krijgen, en natuurlijk kan een derde kind alles in de soep doen draaien hier of het kan de kers op de taart zijn en de superglue die ons met pritt aan elkaar gelijmde gezinnetje voor eeuwig aan elkaar vast doet zitten. Je weet het nooit en jammer genoeg is het nog niet zover. Ik las dit er ook over en dat vond ik wonderschoon. Ik hou me aan weinig dingen vast, maar één ding weet ik: het leven is niet maakbaar. Een kind is niet maakbaar. Dat zal komen als het komt en anders niet. Dat zal komen wanneer het komt. En het zal zijn wie het is, als het komt, en we zorgen er dan uiteraard wel voor dat het kind bij ons clubje past. Want de Man en ik, wij zijn twee grote mensen (hij letterlijk, Hollands formaat 🙂 ), en dan is niet de vraag of zo’n extra kindje er wel bij past, maar hoe wij er voor gaan zorgen dat het past. En ik denk dat er resources genoeg zijn, in deze situatie. Toen we nog in de twijfelmodus zaten, heb ik een keer tegen de Man gezegd: als wij het niet kunnen, wie dan wel? Ik sleep ‘m binnenkort aan zijn haren mee naar een hippievriendin van me die een kind heeft gekregen, terwijl zij en haar partner in een community leven en geen baan hebben. Ik bedoel maar (*). Hier is een Nest, er is een inkomen (maal twee), er is structuur, er zijn grote broers, er zijn twee ouders die toegewijd zijn doch niet perfect. We”ll make it. Als het ons gegeven wordt.
Lieve groet,
P.
(*) Geen oordeel. Prima dat ze een kindje hebben, wordt vast allemaal erg relaxed en ok. Ik draai vaak met mijn ogen bij mensen die denken dat ze eerst een huis, twee auto’s en een carrière moeten hebben voor een kindje mogelijk is. Een vriendin zei me ooit dat ze nog geen kind kon krijgen (tranen!) omdat ze nog geen tweede auto had. Uhm. Tja. Een kind heeft vooral liefde nodig en met één of twee verantwoordelijke ouders komt de rest ook wel. De Man is meer van het voorzichtige soort met alles heel goed afwegen. Ik ben vooral van het soort dat denkt dat we het wel redden.
En ze leefden nog groen en gelukkig 