Terugkijken. Voelen. Vooruit kijken.

Als alles goed gaat, vertrek ik binnen een weekje op vakantie.

Als alles goed gaat. 

Ik ben vast niet de enige die rekening houdt met allerlei scenario’s die corona-gerelateerd roet in het eten strooien.

Ik kijk terug op bijzondere maanden.
Van september tot maart was ik druk bezig mijn bedrijven op te bouwen naar het model dat ik kende van mijn vorige baan, dus gericht op organisaties. Ik zat vaak in de auto en deed wat anderen mij vroegen.
Op mijn kantoortje, mijn Tiny Office, had ik een kast staan. Vol ideeën die ik zou uitwerken als ik ooit eens tijd had.

En toen kwam de corona.
Op enkele dagen tijd waren niet alleen mijn moeizaam verworven klussen allemaal geannuleerd maar was er ook geen school en opvang meer.

Wat het meest logisch was om te doen: me overgeven aan het leven thuis en alles on hold zetten.

Maar die kast.
Die kas vol ideeën riep.

Ik zette de wekker om 5 uur.

Maandenlang, elke dag. Een viertal uitzonderingen daar gelaten.

En terwijl iedereen nog sliep maakte ik mijn eerste online cursus. De corona cursus.
Een poging om in business te blijven.

Naar het model van mijn favoriete restaurant, die een afhaalmenu aanboden wat wij onder het motto ‘support your locals’ regelmatig afnamen.

In een opwelling begon ik podcasts te maken.
Elke weekdag een kleine gedachte.
Vorige vrijdag publiceerde ik mijn 85ste kleine gedachte.

En hier deel ik graag de podcast die ik vandaag publiceerde.
Waar ik terugkijk.
Naar wat gelukt is. En wat niet.
(Hier schrijven bijvoorbeeld.)

En ik maak plannen.
Zoals deze:

Wat ik na de vakantie ook weer meer wil doen, is schrijven.
Iets dat er de laatste tijd op over geschoten is.
Omdat het leven een loopje nam.
Omdat mijn tijd om dingen voor elkaar te krijgen vaak ergens tussen 5 en 8u30 was.
Omdat het wel eens stormde. Thuis, in mijn relatie, in mijn hoofd. 
Omdat creëren zalig is, maar ook veel energie vraagt.
Omdat ik soms niets meer te vertellen had.

Luister hier:
https://soundcloud.com/hade-wouters/de-tiny-podcast-van-20-juli-2020

I’ll be back.

Over wat er niet op het lijstje staat

Het is woensdagochtend. Kwart voor 9.
Naast mij ligt een to do-lijstje.

Er staan 10 items op. Daarvan heb ik er al 5 afgestreept, tussen half 6 en half 8 vanochtend.

Ik kom terug op kantoor, nadat ik thuis gedoucht heb, ontbijt gemaakt, een appel en een peer heb geschild, kleding voor iedereen heb genomen, de jongste zoon naar zijn drie kwartier remedial teaching gebracht.
Ik heb een machine was ingestoken en de droger aangezet.
Ik heb zoenen en knuffels gegeven.
Ik heb mijn eigen ontbijt in een bakje gekieperd om het tussen de bedrijven door op te eten.
Ik heb afgestemd met de poetshulp (er is een nieuwe kat en ze mag niet ontsnappen) en met de oppas.
Ik heb bijgepraat met een vriendin tijdens het wandelingetje van en naar school.

Ik kom op kantoor en het is kwart voor 9 en ik heb er al een dag op zitten.
Ik kijk naar mijn lijstje en ik vind het belachelijk. Die tien items.
Het echte lijstje van wat we op een dag doen, bevat volgens mij 300 items.

Dat.

Ik denk al een tijdje dat het rustiger gaat worden.
En dan valt er telkens weer een deadline uit de kast.
Ik heb de laatste tijd zo hard gewerkt.
En ik ben ervan geschrokken dat ik maar liefst twee keer iets totaal uit het oog verloren ben.

Ik markeer een punt en zeg: ‘vanaf dan wordt het rustiger’.
Maar als ik daar ben, dan zie ik pas wat ik vergeten ben, en dan pep ik me op voor nog een rondje druk.

Dat.

P.s. Ik maakte wel elke weekdag een Tiny Podcast. Die van gisteren wil ik graag even tippen. Jaren geleden belde ik in een donkere en angstige nacht naar Tele-Onthaal. De voorbije week mocht ik de coördinator van Tele-Onthaal interviewen, en dat raakte me erg. Die afstand tussen die ene nacht en hoe het vandaag is. Je kan hier luisteren.

Over energie, zelftwijfel en waar ik naar toe wil

Een tijdje geleden vroeg iemand of ze me mocht interviewen in het kader van een loopbaanoriëntatiegesprek. Ik vond het een bijzondere ervaring. Meestal ben ik immers degene die interviewt. Geïnterviewd worden maakt dat een aantal dingen die je wel weet over jezelf, plots in woorden zitten en daarmee meer helder en afgebakend zijn. Ik deel graag een stukje uit het interview.

Wat geeft jou zoveel energie dat je zo vroeg kunt opstaan, lange dagen kunt maken, en werk en 4 kinderen kunt combineren?

Grappige vraag :). Ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven veel te weinig energie heb. Dat ik meer dan een gemiddeld mens moe ben en rust nodig heb.

Maar als je het zo bekijkt dan heb ik sinds ik zelfstandige ben inderdaad meer energie. En dat heeft te maken met het creëren van mijn eigen omstandigheden. Ik hoef geen vergaderingen uit te zitten die vooral draaien om de profileringsdrang van een informeel leider. Ik zit niet meer in een kantoortuin waar ik door alle prikkels om me heen amper een vijfde kon doen op een dag van wat ik nu doe. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben introvert en ik breng tijd alleen door: tijd om te schrijven, dingen te bedenken, … En dat levert alleen maar veel energie op. Ik doe nu meer dingen die me energie geven op een manier die me geen energie kost.

Hoe ga je om met zelftwijfel, bijvoorbeeld in een creatief proces?

Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Eerst is er de flow van iets maken, iets creëren. Met die energie kan ik het in de wereld zetten. En dan is het plots out in the open, en twijfel ik aan wat ik gedaan heb. Voel ik me stom, schaam ik me, denk ik dat niemand er op zit te wachten. Dat ging bijvoorbeeld zo bij de Tiny Podcast, waarin ik elke weekdag een gedachte deel. Op een bepaald moment was ik echt kapot van zelftwijfel. Wat had ik nu weer gedaan?
Dan komt er een fase waarin ik me heel erg ga richten op prikkels van buitenaf: hoeveel luisteraars zijn er? Laten ze reacties achter? Tot ik daar bijna gek van word en me herinner dat het me daar nooit om te doen was. In het geval van de Podcast wou ik graag iets maken, iets  in de wereld zetten. Mijn doel was nooit een bepaald aantal luisteraars bereiken.

Dan komt het besef dat het voor mij dus al ‘geslaagd’ is. Dat het work in progress mag zijn. Dat ik er van mezelf in mag groeien. Dat dat ook is wat ik mijn studenten zeg. Dan wordt het rustiger in mijn hoofd en ontspan ik meer. En gek genoeg beginnen er dan leuke reacties binnen te druppelen die bevestigen dat de Podcast voor sommigen een meerwaarde is. Dat raakt me dan, maar ik ben er niet meer afhankelijk van. 

Ik denk dat zelftwijfel ook een functie heeft maar dat je moet proberen je er niet door te laten verlammen. Iets maken, iets in de wereld zetten, zoals een bedrijf, een cursus, een podcast, een tekst, is altijd akelig kwetsbaar. Daar kom ik niet onderuit. Ik groei in me manifesteren, in van mezelf mogen besluiten dat ik er mag zijn en dat ik dingen mag maken en delen. Een mooi voorbeeld daarvan is dat ik in het begin van de Tiny Podcast snel praatte en vaak afklokte op 7 minuten of minder. Een vriendin sprak me aan en herinnerde me dat de podcast bedoeld is voor bij een kopje koffie of de was opvouwen. Ze zei letterlijk: je wil die koffie toch ook niet naar binnen kappen? 

Vond ik zo grappig en waar. En ik realiseerde me dat ik snel praatte omdat ik bang was mensen hun tijd te verspillen. Terwijl ik nu probeer er te zijn vanuit rust en de ruimte gewoon in te nemen. Het is aan anderen om te beslissen of ze daarnaar willen luisteren of niet.

Waar wil je nog verder komen, in je ontwikkeling?

Ik wil heel graag nog meer werken vanuit mijn intuïtie, vanuit wat mij te doen staat. Ik neem nu vaak nog opdrachten aan vanuit angst. Of zoektocht naar een bepaald prestige (een grote opdracht bijvoorbeeld, of een opdracht voor een hippe organisatie). Terwijl dat misschien net te ver van me af ligt en me verstrikt doet geraken in allerlei processen die stroperig zijn en niet bij mij passen.

Ik zou graag vanuit vertrouwen vertrekken, de kleine dingen doen die bij mij passen. Tijd overhouden om tijdens mijn lunchpauze te gaan wandelen of naar de film te gaan. Goed voor mezelf zorgen in plaats van er een hardloopwedstrijd van te maken.

---

Vrijdag vertelde ik in de Tiny Podcast over de observatie van een ander gezin in Amsterdam: ‘De oudste wil niet poseren. Ze wil niet lachen. Misschien wil ze gewoon haar taart opeten. Misschien is ze het spuugzat dat ze de hele tijd gefotografeerd wordt door haar vader. Misschien is ze onzeker over dat beginnende puberlijf en die paar kilo’s te veel en vindt ze het confronterend om op de foto te staan.’ (…) Luister hier.

Maandag mocht ik een magisch verhaal vertellen. Als je wil weten waarom je je soms op sleeptouw moet laten nemen, kan je dat hier horen.

En vandaag lees ik voor, over een bijzonder boek in mijn leven. En het gaat ook even over de wolsfvrouw!

En tot slot. Maandag start ik een avondclubje, rond het temmen van de innerlijke criticus. Meer info kan je hier vinden. Een clubje is een cursus waarin je dagelijks een online opdracht doet en van maandag 27 april tot en met 3 mei telkens van 20u30 tot 21u30 deelneemt aan een meeting via zoom, om met elkaar het proces te bespreken. Ik merkte bij het vorige clubje, dat dit een soort oplossing is voor de valkuil van de online cursus, die je vaak met enthousiasme start en dan vervolgens laat liggen en nooit meer afwerkt. De mensen die het vorige clubje hebben gevolgd, hebben veel gehad aan de combinatie zelf opdrachten doen en met elkaar optrekken in het proces. Tot en met morgen kan je nog inschrijven met een korting van 25% met de code ‘nachtuil’. Ik hoop je daar te zien!

Wijsheid uit de toekomst

‘Het is noch het één, noch het ander. Kinderen hebben (of om het even wat in het leven) is nooit het eeuwige instagram-moment, maar ook niet alleen maar dat plakkerige nooit-klaar-en-altijd-moe.’

Vandaag lees ik in de Tiny Podcast een brief van mijn 80-jarige zelf, geschreven aan mijn bijna 25-jarige zelf.

Ik droom er stiekem van eens een week te kunnen vullen met het voorlezen van dat soort brieven. Ik heb er intussen een aantal mogen horen en lezen (bijvoorbeeld van mijn cursisten) en er zit altijd zo veel wijsheid in. Het is alsof we schrijvend meer weten.
Dus mijn vraag is of jij de jouwe wil delen en ik die in mijn podcast mag voorlezen :).

En nog heel even dit. Gisteren mailde iemand me. Dat mijn corona-cursus een top is, maar (ook) een emotionele uppercut.
Ik krijg wel meer mails waaruit ik kan afleiden dat de cursus zijn doel niet mist.
Vandaag en morgen krijg je bij de aankoop van een PLUS of XL-cursus een papercraft-pakket van Sjakies. Ik stuur het met wat liefde op.

Niet consistent

Weet iemand nog welke week het is?

Ik niet.

Ik zat wat te wachten om hier iets te schrijven totdat ik een soort consistent beeld kan ophangen van hoe het gaat.
Maar er is geen consistent beeld.

Dit is allemaal waar:

We hebben 32 km gefietst en dat was prachtig.
Ik heb elke weekdag een podcast gepubliceerd de laatste weken.
Ik heb eindelijk een online cursus gemaakt (iets waar ik al anderhalf jaar over spreek).
Ik heb een kartonnen huisje voor de kinderen gekocht.
We zijn veel buiten.
Nog zijn er dagen dat ik het gevoel heb dat ik mijn kinderen te weinig zie, terwijl ik elke dag samen ben met hen.
Het is 6u20 en ik kijk op tegen de eentonigheid van de dag die komt.
Het is 6u21 en ik weet dat ik de dag met mijn poepies mag doorbrengen.
Woensdag is een beetje anders. Dan halen we schoolwerk en mag ik van mezelf langs de take-away koffie-man fietsen. Dat voelt dan als een topmoment.
Gisteren de groenten opgehaald bij de Buurderij. Vorige week was dat een soort sacraal moment, met de zon en ‘O Magnum Mysterium’ in mijn oren. Nu voelde het ‘te gewoon’.
De Man is soms de enige op wie ik kwaad kan zijn.
Als één van ons twee een off-day heeft, is de belasting voor de ander te zwaar.
Kan je bij elkaar zijn en er tegelijkertijd niet zijn?
Ik ben onderprikkeld en overvraagd. Niet altijd maar wel vaak.
Ik heb gisteren in bed de Graphic Novel over Anne Frank gelezen en dat was prachtig – de laatste keer dat ik Anne Frank las was ik een pak jonger en kon ik haar denk ik nog niet goed waarderen. Sommige stukken verraden dat ze verbazend wijs is voor haar leeftijd.
Deze zomer was ik in het concentratiekamp Térezin. Wat raar dat we nog gewoon konden reizen.
Gisteren keek ik naar foto’s van de voorbije weken en kwam een toegangsticket voor de sauna tegen en ook dat lijkt iets van een andere eeuw waarin andere dingen bestonden dan nu.
Hoe snel gaan we dingen weer normaal vinden als dit voorbij is?
Als er kinderopvang zou zijn en school, zou ik dit eindeloos uithouden. Echt.

…
Ik kan nog lang zo doorgaan.
Alles voelt heel intens de laatste weken. Alsof ik heel erg leef.
– Dat heeft te maken met het tot zijn recht komen van mijn introverte aard denk ik, alsook door de creativiteit die getriggerd is door deze situatie. –

Wat ik misschien vooral heb is dit:
in mijn bedrijf deed ik opdrachten voor anderen. Ik had een mentaal lijstje met eigen projecten maar die waren nooit prioritair.
Door deze crisis, zijn veel van de opdrachten voor anderen weg gevallen, maar de opdrachten die er nog zijn, zijn heel moeilijk op te brengen. Het lijkt alsof al mijn eigen projecten (de online cursus, de podcast, het boek, …) plots allemaal agressief veel aandacht en tijd en tempo vragen. en ik realiseer me dat ik dit eigenlijk echt wil. En niet mij voortdurend verschuilen achter alles wat ik voor anderen moet.

Dat allemaal.

Hoe gaat het daar?

P.s. De Tiny Podcast ging vorige vrijdag over tweelingouderschap. Op maandag zat er een synchroniciteits-verhaal in van Lisa.
Op dinsdag sprak Tamara over waarom en waarover we een boek maken en vandaag vertel ik mijn redenen.

P.s. Voor de Tiny Podcast ben ik op zoek naar verhalen over synchroniciteit die ik al dan niet anoniem mag voorlezen.
Wat ik ook zoek: mensen die me een stukje willen schrijven over een boek dat al lang meegaat met hen en er een fragment uit willen kopiëren, want ik wil heel graag voedende boeken aan bod laten komen en wat ze in levens van mensen betekenen.
Be my guest. Opname doorsturen mag zeker ook.

Bloemen en betonblokken

Een vriendin die aan de grens woont tussen België en Nederland, vertelde me dat er vorig jaar witte bloemen langs de grens zijn geplant. Een hele sliert van witte bloemen. Intussen worden die witte bloemen onderbroken door betonblokken.

Op het nieuws – dat ik echt nooit kijk maar nu een keer wel – zag ik triomf bij minister en politiemacht bij het sluiten van de grenzen en het terugsturen van de Hollanders naar Holland.
Slik – slik – slik.

Ik vertel er over, in de Tiny Podcast.
Deze is voor alle Vlamingen die ergens in het buitenland een nieuw leven zijn gestart. En nu even niet meer terug mogen.

De pijnplekjes

Het is een wonder dat ik hier al jaren blog.
Het is een wonder dat ik al sinds het begin van de Corona-crisis (ik ben zo gedesoriënteerd in de tijd – geen idee hoeveel weken het alweer is) elke dag om zes uur ga werken.

Er zijn nog wel meer wonderen.

Ik kan vrij goed met dingen beginnen. Ik heb wel vaak ideeën en ook een mate van impulsiviteit. Maar volhouden? Doorzetten? Vastshouden?
Dat is echt een uitdaging voor mij.

Eens de energie van de start, van het nieuwe weg is, word ik overvallen door de complexiteit van dingen. Door het feit dat er ook negatieve kanten aan zitten. Vervelende reacties. Een mate van saaiheid. …

Het proces van loslaten gebeurt dan niet bewust, maar onbewust. De zin is weg, de energie. En dan glipt het door mijn vingers en ben ik het plots kwijt. Alleen bungelt er dan nog ergens een los eindje. Een pijnplekje.

En zo heb ik er helaas meer dan ik zou willen.

In de Tiny Podcast deel ik drie strategieën om (toch) door te zetten.

De Tijd van de Introverten

Uiteraard is deze Corona-crisis verschrikkelijk. Ik ben me er echt van bewust dat het een ramp is. Dat er zieke mensen zijn, dat mensen dood gaan, dat er kinderen thuis zitten in onveilige thuissituaties, dat vrouwen opgesloten zitten met hun mishandelaar in sommige gevallen, dat er schoolachterstand ontstaat, dat de economie lijdt, … En dat vind ik oprecht allemaal heel erg.

Tegelijkertijd is de Corona-crisis voor mij als introvert persoon een soort opluchting. Ik denk dat de wereld extravert is en dat ik daar nooit zo goed in paste, maar me altijd wel in mindere of meerdere mate heb aangepast.
Er zijn tijden geweest – en dan spreek ik helaas over jaren – dat ik me permanent gecentrifugeerd voelde. Alsof ik niets meer van mezelf kon voelen. Sinds ik zelfstandige ben en bijvoorbeeld niet meer in een kantoortuin werk maar in mijn kleine kantoortje, is dat een pak beter. Ik heb meer tijd alleen, er zijn minder prikkels, minder vergaderingen, …

Maar door deze crisis realiseer ik me dat ik misschien mijn bedrijven wel opgezet heb naar het model van mijn vorige baan, met opdrachten waarvoor ik veel moet reizen en vergaderen. Als ik nu terugkijk naar de laatste maanden voor de crisis, dan besef ik dat ik totaal flipte als mijn oppas ziek was en ik ik dus niet kon werken. Dat ik heel de dag doorwerkte zonder eten. Dat ik om 17u echt met een ontploft hoofd thuis kwam en dat elke avond daardoor slopen was, want ik wou liefst wegduiken in mijn telefoon of een krant ofzo, maar de kinderen wilden dan liefst allemaal OP MIJ zitten en tegelijkertijd was er ook nog het eten-bad-bed en soms moest ik nog cursus gaan geven. Kortom: weer gecentrifugeerd. Ik was niet echt heel relaxed realiseer ik me nu.

Nu is er ook wat spanning natuurlijk. Ik verdien echt minder. Ik ben bang dat mijn bedrijf de zomer nog door moet voor het weer wat beter wordt. Ik wil mijn online cursus eindelijk in de wereld zetten en vind dat spannend. Ik werk ’s ochtends vroeg (en aauw, stom zomeruur) en als iedereen weer slaapt. Maar tegelijkertijd zijn veel dingen ook beter geworden want op een manier is introvert de norm in de wereld geworden door deze crisis, en ik voel me wakker, creatief, opgeladen. Ik ben er.

P.s. Sinds het zomeruur heb ik toch een soort dipje. Toch net te moe vrees ik. Ik merk dat ik de dingen die ik echt moet doen, niet meer gedaan krijg en dat ik dan ga worstelen met mezelf.

P.s. In onderstaande podcast vertel ik er dus ook iets meer over, maar misschien nog meer over vrouwencirkels en bewustzijn.

P.s. Ik kwam net op een ontiegelijk vroeg uur aan op mijn kantoortje, en er lag een brief dat er bloemen zijn gebracht bij de buren voor me.
Ik hoop echt dat ze voor mij is en dat het geen vergissing is :). Dat zit ik nu al de hele tijd te denken :). Geen idee van wie ze zijn, maar sommige dingen komen net op de juiste dag.
Ik las elders wel eens dat mensen zich machteloos voelen en graag meer willen doen, maar ik denk dat we best veel voor elkaar kunnen betekenen. Bloemen sturen is dan al iets groots, maar er zijn ook kaartjes en er is soep en een appje en …

Freelance journalistiek

Een verhaal dat ik hier vast nooit verteld heb, is het verhaal van hoe ik freelance journaliste werd.

Ik was alleenstaande moeder en stapte op een warme dag na een opdracht in Rotterdam in de auto naar huis. Ik zag dat ik een gemiste oproep had en luisterde daar de voicemail. En tadaa, daar werd me de vraag gesteld of ik wilde overwegen een opdracht aan te nemen als freelance journaliste voor Psychologies Magazine. WOW.

Dat was niet uit de lucht komen vallen. De eindredacteur Femke volgde mijn blog. Ik denk dat we destijds ook al kennis hadden gemaakt met elkaar. Vanuit mijn blog, had ze de hoofdredacteur voorgesteld om mij te vragen.

En dat was zo een kans.
Niet alleen omdat ik met het geld dat ik verdiende als freelance journaliste mijn inkomen wat kon aanvullen – was erg nodig. Maar ook omdat het me een nieuwe kans gaf, een nieuwe richting. Ik kon ergens in groeien, me ontwikkelen, een vaardigheid toevoegen aan mijn pakket, ik werd minder afhankelijk van mijn werkgever. En het is natuurlijk ook ontzettend mooi werk om te doen: interessante thema’s uitwerken, boeken lezen, auteurs interviewen, … Dankbaar!

Die eerste tekst was een interview met de experts die meewerken aan Blind Getrouwd. Ik herinner me mijn voorbereidingen, het interview in een Antwerps cafeetje, het uitwerken wat ik veel te letterlijk had gedaan in mijn angst de geïnterviewden geen recht te doen, de bijsturingen die nodig waren, … Maar uiteindelijk was het goed en de opdrachten volgden elkaar op. Ook voor Femma Magazine en af en toe schrijf ik ook voor andere tijdschriften (en dat wil ik nog steeds graag uitbreiden – mijn grootste droom is Flow).

Anyway. De betaling van de eerste opdracht kwam tijdens een vakantie die mijn kinderen en ik in Amsterdam deden. Gelukkig, want ik zat toen op mijn financiële tandvlees na een rechtszaak. Het heeft ons alleszins wat ijsjes opgeleverd :).

Dank aan Femke. En dank aan de hoofdredacteur die me de kans gaf.

In de Tiny Podcast lees ik een column die ik enkele jaren geleden schreef voor Psychologies Magazine.

Iets in de wereld zetten

Iets in de wereld zetten. Het is een uitdrukking die ik op een vrouwenfestival geleerd heb. Een uitdrukking die meteen resoneerde bij me, want ik vind het spannend iets in de wereld te zetten.

Ik ben daar best lang geblokkeerd in geweest en dat breng ik zelf in verband met een moeilijke bevalling waar ik hier eerder al over schreef.
Het kind is toen uit mij gehaald, ik heb het niet zelf op de wereld gezet. De jaren die daarna volgden waren niet makkelijk en ik merkte toen dat er veel was dat ik niet in de wereld kon zetten. Veel dingen die ik graag wilde en die ik gewoon niet gerealiseerd kreeg.

Na de geboorte van de tweeling, die vliegensvlug ging :), veranderde dat. Plots zette ik dingen in de wereld die ik een snelheid hadden die me soms zelfs verbaasde. Niet altijd trouwens, sommige dingen sleepten gewoon ook aan. Maar ik startte bijvoorbeeld twee bedrijven. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk, want de meest logische weg en mijn plan bestonden er uit in loondienst te blijven.

Het is echter nog steeds een thema voor me, iets in de wereld zetten. Iets maken, creëren en het daarna ook delen in plaats van in een laatje verstoppen. Hier iets schrijven en dan op ‘publiceer’ drukken. Op LinkedIn iets delen. Een podcast inspreken en delen. Een artikel indienen als journaliste. Het gaat gepaard met allerlei gevoelens, met spanningen. Met telkens weer onzekerheid. Met een duik in mijn energie: eerst veel energie, dan een dip omdat ik bang ben.

Het went nooit.

Maar het hielp me wel de uitdrukking te kennen. Het te herkennen als gegeven. Rond me te kijken en te zien dat sommige mensen makkelijk dingen in de wereld zetten en anderen er op haperen. Om als het moeizaam gaat en ik zelf haper, te beseffen dat het eigen is aan dat proces.

Ik vertel er over in de Tiny Podcast van vandaag.