Bob heeft een kater

Shit, denk ik. Ik ben echt te moe om uit eten te gaan.
De Man en ik hebben een volwassen-mensen-date met elkaar. Maar de dag met twee ondernemende éénjarigen eist zijn tol. ’s Middags zitten we in de zandbak en eet de grootste een schep zand. We gaan wandelen en ze vallen prompt in slaap, waardoor ze hun dutje later missen (en ik dus ook de tijd om te eten en even te gaan zitten). We stoppen even op het terras van Stach voor een cappuccino en een croissant die ik netjes onder ons drie verdeel, en voor ik het weet heeft de grootste de croissant van haar zus gepikt en opgesmikkeld. En dan iets met brullen en wespen, fietstochten met lege maag, tomatensoep maken met twee poppies aan mijn rok zwiepend. Zo een dag.

We gaan toch. Als bij het voorgerecht – beter werd het niet meer: een crème brûlée van geitenkwark – glijdt de vermoeidheid van me af. Het is en blijft luxe, zulke etentjes. Maar het is een heel mooie tegenhanger tegen de maaltijden met kinderen, waarbij er altijd twee stroop in hun haar smeren, hun drinkbeker grijnzend op de grond uitgieten of er genoeg van hebben en met hun eten beginnen gooien.

Ik voel me tijdens zo een etentje plots weer een volwassen mens, met een toegang tot allerlei dimensies. Toegang tot een echt gesprek, zintuiglijk genot, ontspanning. Helaas is deze vermoeide moeder zelfs niet tegen een bob-arrangement opgewassen. ’s Avonds thuis zit ik te giechelen in de badkamer, maar de ochtend is brak en zwaar en ik vind mijn focus niet en hoewel de wijnen van topkwaliteit waren, heb ik het idee dat mijn lijf vol log gif zit, en dat dat niet leuk samenwerkt met de spierpijn die ik aan de yoga heb overgehouden.

Anyway. Ik zit aan mijn bureau. Drink koffie. Doe een poging om mijn morning pages te schrijven. Maar in mijn hoofd dwarrelt alles, en ik besluit toch maar even om een soort van mindmap te maken van wat ik moet doen.

Ik moet YNAB bijwerken.
Mails beantwoorden.
Twee verjaardagscadeautjes kopen.
Avondeten voorzien.
De oppas instrueren.
Een boek terugbrengen naar de bib.
De verjaardag van de kleine zoon voorbereiden.
Bloggen.
De grote zoon ophalen op zijn kampje.
Reageren op een vraag van iemand.
Drie mensen bellen.
Twee voorstellen schrijven.
Een communicatiestrategie verzinnen.
Twee besluiten nemen.
De tandarts bellen.
Twee machines was doen.
Naar de yoga.
Lunchen.
Boodschappen doen.
En dan nog tien dingen.

Hier ben ik slecht in. Zeker als mijn hoofd dwarrelt van een te volwassen avond. Al die balletjes in de lucht. Dat voortdurende door elkaar lopen van alles. Ik staar maar naar mijn mindmap, en heb geen flauw idee waar te beginnen vandaag. En dan grinnik ik. Wat sneu, dat ik zelfs van een bob-arrangement een kater krijg (*).

(*) Uiteraard heb ik niet gereden. We aten op wandelafstand. Ik nam een bob-arrangement omdat ik wel wat maar niet veel wou drinken.

Een update: kindjes, uitjes

Even een ‘update’:

• De jongens doen het prima. Het zijn gewoon wel echte jongens, dus vaak best druk en energiek, maar beiden doen het eigenlijk gewoon goed. Het is wat puzzelen om een leuk aanbod te hebben voor hen omdat de meisjes twee keer per dag moeten slapen en voor de rest allemaal hapjes en papjes moeten. Frustreert me soms. (En ja, één van ons kan apart met de jongens iets gaan doen, maar een tweeling is sowieso altijd veel werk.)
• De meisjes gaan door een moeilijke periode. Zei ik meisjes? Ik bedoel de kleine bad-ass (dus de kleinste tweelingdochter). Ik hoop van harte dat het een ‘sprongetje’ is, maar ze wil al weken niet meer alleen slapen, niet meer in haar eigen bed, niet meer in de namiddag slapen, … Aaarghl. De zus is meer type modelkind die gewoon lekker eet en slaapt en doet wat ze moet doen, maar ze wordt natuurlijk ook van haar stuk gebracht door het kleine heksje. Anyway. Duizend scenario’s, maar de laatste tijd vaak: grote zus slaapt bij papa in bed en kleine zus bij mij, waarbij ze gedurende de nacht allerlei capriolen uithaalt. Soms ben ik de moed een beetje kwijt. Het is van het begin van mijn zwangerschap geleden dat de Man en ik nog eens samen in één bed geslapen hebben, en ik begin ook wel soms te verlangen naar een soort normale orde van zaken. De grote mensen bij de grote mensen en de kinderen bij de kinderen, zoiets. Terwijl ik in feite ook ontzettend overtuigd ben dat aparte kamers waar kinderen heel de nacht alleen slapen ook niet heel natuurlijk zijn.
• Mijn wekelijkse uitjes lijden onder het gedrag van het kleine heksje, maar intussen liep ik weg uit Lazzaro Felice. Ik vond het korrelige beeld storend, de film chaotisch en het thema zo zielig. Daarnaast ging ik naar een toneelvoorstelling waar ik ook uit weg liep. Een toneelmaker had samen met een groep pubers een voorstelling gemaakt. Maar het was druk en chaotisch en ik begreep de pubers niet goed en ik bedacht dat het vooral leuk was als je de moeder van zo’n puber bent, maar niet als toevallige toeschouwer. Ten slotte ging ik naar een massagesalonnetje, op een dag dat ik het huis had verlaten met mijn ziel onder mijn arm omdat ik zo moe was dat ik geen geluiden meer kon verdragen. Niet echt een uitje dus, maar wel iets dat ik alleen deed. Ik was zo eindeloos moe dat ik nog liever had betaald om daar een uur ongestoord te slapen, dus niet echt iets om over naar huis te schrijven.

De uitjes – hoe duur is cultuur? (met tips)

De trouwe lezer weet dat ik wekelijks een uitje heb met en voor mezelf. Ik schrijf hier om de zoveel tijd wat ik dan doe en wat ik er uit haal. Ook vandaag weer een lijstje, maar ook wat bedenkingen. Want naast het claimen van tijd, claim je met een wekelijks uitje ook geld. Want wekelijks wat doen, loopt dat niet in de papieren?

Wel, het antwoord is ja en nee. Ja, omdat gratis niet bestaat natuurlijk. Nee, omdat ik alleen ga, en dus geen oppas moet nemen. (Is een besparing van 7 tot 12 euro per uur, zeg maar.) En nee, omdat er gewoon handige dingen zijn waardoor het allemaal behapbaar kan blijven. Zo heb je in Nederland voor een 60 euro per jaar (dacht ik) de museumkaart: gratis toegang tot maar liefst 400 musea! Er is ook een kidsversie voor 30 euro, haal je er zeer snel uit. Het is overigens ook leuk om een aantal uitjes in te plannen zodat je je kaart er alvast uit hebt op twee maanden tijd. (Ik heb opgevangen dat er nu ook een museumkaart in België is, die heb ik niet in mijn bezit.)

Daarnaast heb je ook cineville, een pas waarmee je bij arthouse-bioscopen voor 20 euro per maand zoveel naar de film kan als je wil. Als je twee keer gaat, heb je het er uit. Maar je kan ook twee keer per dag gaan, of twee keer per week, of drie keer per dag.

Daarnaast heb je ook ‘we are public’, waarmee je met 17 euro per maand cultuur mee ondersteunt en toegang hebt tot een selectie van voorstellingen, exposities, tentoonstellingen en films. Er is dus een soort pre-selectie, waardoor je je horizon verbreedt op een betaalbare manier. En je investeert in cultuur. Win-win!

Je kan natuurlijk ook thuis je uitje plannen. Een goede film op de bank is ook fijn. In dat geval is Netflix natuurlijk de grote speler, maar ik ben meer gecharmeerd van de NPO-app. Voor een paar euro per maand krijg je een alternatief aanbod aan programma’s, series en films. Laatst hadden ze bve een thematische selectie van Oscar-winnaars en heb ik o.a. 45 years gezien met de Man. Maakte veel indruk en is volgens mij niet op Netflix te zien. Ook The Imitation Game was zo een topper die meteen onder mijn huid kroop en die ik daar vond en waarvan ik me afvraag of die op netflix staat.

Ik blijf het fijn vinden dat door hier gewoon mee te starten (een uitje per week, alleen met mezelf), mijn ‘radar’ aangegaan is. Zo hoorde ik de prachtige podcast ‘De brand in het landhuis’ (aanrader!), realiseerde ik me dat de host daarvan een acteur is en kocht ik een kaartje voor zijn volgende voorstelling, hoewel ik dus niet zo veel van theater weet verder. Ik vroeg me altijd af hoe mensen daarin selecties maakten voor zichzelf. Ja, je kan uiteraard de cultuurpagina’s van de krant lezen enzo. Maar er is zo veel, dus wat kies je, hoe vind je je weg? Ik kies dus niet ‘out of the blue’ voor deze voorstelling, maar heb een aanknopingspuntje gevonden in de podcast en zodoende. Mogelijk doen andere mensen dat dus ook zo.

Voor mezelf en voor jullie: wat heb ik de voorbije weken gedaan?

• Eindelijk: de sauna. Gratis bovendien, want ik heb airmiles ingewisseld voor een kaartje. (Nog een tip!) De airmiles spaarde ik vroeger bij het tanken. Nu rijd ik amper nog, dus spaar ik ze in de Albert Heijn. Het voelde best decadent om naar de sauna te gaan. Is toch een luxe die ik associeer met iets samen doen met de Man. Het was enigszins onwennig en ook wat meer confronterend dan film of toneel, want in de sauna moet je de tijd echt wel met jezelf uit zitten terwijl iedereen om je heen praat met elkaar over de stomste dingen eerst. Als je gesprekken van anderen opvangt in een allenige toestand, besef je pas echt hoeveel van dat gepraat ‘vulsel’ is, verpakte ongemakkelijkheid. Ik kwam (pas) na een uurtje in een beetje een dromerige toestand. Erg fijn.
• Een massage, bij mijn vriend. Ik merk soms plots dat heel mijn lijf gammel is. Ik probeer weer wat hard te lopen/te hardlopen, maar ik ben strammig, mijn rug doet pijn en er zit vermoeidheid in mijn lijf. (Ik ging naar de wobbelyoga met de kleuterzoon, en ook daar voelde ik weer hoe stram ik ben. Mijn ideale ik gaat weer aan de yoga en leert mediteren, maar dat is misschien nog wat te optimistisch.) Dus ging ik naar de massage, wat eerder een pijniging was dan een ontspanning. Met naalden die in mijn spieren geprikt werden en magnesiumspray. Maar alles voor de goede zaak. Ik maakte me misschien wat makkelijk af met dit uitje, maar soms vind ik die uitjes ook wel een onderneming: thuis de boel de boel laten, wat rushen om het pand te verlaten. Meestal voelt dat hemels, maar soms is het ook even goed zo en is een massage op een ochtend dat de Man thuis is mijn uitje van de week.
• Een opstellingsavond. Had ik een beetje impulsief besloten en ik was stiekem van plan om weg te gaan als het te zweverig of te gek zou zijn, maar het was een heel serene, mooie en leerrijke avond. Wat fijn om in een ‘wetend veld’ te staan en je te realiseren dat je in het oplossen van items van iemand anders, ook eigen dingen kan zien.
• De geweldige docu ‘Nu verandert er langzaam iets’ gezien. Je bent toeschouwer bij allerlei vormen van therapie en coaching, in groep en individueel. Met paarden, met ademen, schreeuwend, ademend, met management-modellen, opstellingen. Er is geen voice-over, je mag het volledig zelf interpreteren. Ik vond het GENIAAL en zou je van harte aanraden deze documentaire te zien. Het gaat van schaterlachen tot kippenvel en alles daartussen.

Nog meer uitjes

Ja, ik hou dapper vol, mijn uitjes-met-mezelf. (Trots).
Bijster origineel ben ik niet. Ik ga nogal vaak naar de film.Intussen heb ik wel wat kaarten voor toneelvoorstellingen gekocht, maar daar ga ik pas in april en mei naar toe. En ik wil eens dauwtrippen en naar het verhalentheater en alleen naar een museum, … Maar dat komt wel.

De uitjes voeden me én geven me lucht. Ik voel me sterker, zelfbewuster en heb meer energie als ik wekelijks tijd claim om even alleen weg te zijn. En dat blijft het moeilijkste én het mooiste ervan. De Man vindt me wel eens assertief als ik een uitje aankondig. Alsof ik in mijn aankondiging al inbouw dat hij het mij niet gunt, wat nooit het geval is trouwens. De assertiviteit komt echt omdat ik mezelf nog moet overtuigen dat dat mag, iets van mezelf, iets voor mezelf. Het voelt ook nooit ‘normaal’. Elke keer weer denk ik dat ik loop te glunderen in de cinema, als ik mijn kaartje ophaal. Als ik nog even rustig een cappuccino drink voor aanvang. Als ik alleen plaats neem op mijn favoriete plek, namelijk rij vier aan de linkerkant.

Wat heb ik de voorbije weken gedaan?

• At Eternity’s Gate gezien, een film over Vincent van Gogh. Mooi was dat het zo gefilmd was alsof je door zijn ogen kijkt of met hem mee wandelt. Zinnelijk, de kleuren, het licht.
• Doubles Vies, met Juliette Binoche. Mooi, elegant, Frans. Wat me enigszins stoorde was dat de dialogen niet geheel realistisch leken. Het thema was het digitaliseren (overleeft het boek, of gaan we naar volledige de-materialisering?), maar de gesprekken erover leken me eerder geschreven taal dan gesproken taal. Tot en met dat een man en een vrouw, zich aankledend na overspel, één of andere abstracte dialoog voerden. Euhm, tja.
• Schapenheld. Schaapsherder tussen idealen en de harde realiteit, een Nederlandse documentaire. Ik heb er heel veel mixed feelings aan overgehouden, omdat ik wel mee wou gaan in de idylle en verontwaardiging, maar vooral ook een man zag die het allemaal nogal koppig, eigenzinnig en onhandig aanpakte. Intussen – las ik op zijn website – is hij terug van Frankrijk. Nog een mislukte stap. En zamelt hij geld in voor een nieuwe start hier. Ik ben vast niet aardig, maar ik heb samengeleefd met iemand waarbij niets lukte wat ook altijd de schuld van de maatschappij was ;), dus hoewel ik vrij empathisch ben (denk ik), heb ik grote vragen bij mensen die het ene mislukte project aan het andere rijgen.
• En dan de voorstelling ‘George en Eran worden racisten‘. Vals gespeeld, want de Man meegenomen. Moest er even inkomen, maar daarna was ik gepakt. Spelen met vooroordelen. Vond het zo sterk, besefte plots ook dat ik naast (mijn) witte Man zat, en dat ik als vrouw ook in een categorie val waarbij er dingen gebeuren waarbij je je telkens de vraag stelt: is het om mij, of is het omdat ik een vrouw ben? Dat is me het meest bijgebleven van de voorstelling. Dat iedereen die geen witte man is bij zowel voordelen als nadelen zich de vraag kan stellen of het om zichzelf draait of om de categorie waar je in valt (dus: of je een baan wel of niet krijgt, of je na zwangerschapsverlof terug mag komen, …)
• Bohemian Rhapsody. Ook dit was ‘vals-spelen’, omdat het een uitje met de Man betrof (we zijn nu van die mensen die maandelijks een date-night hebben). Toen ik nog niet geboren was, was de Man al drie keer naar een concert van Queen geweest (dat was even raarrrrr om te beseffen :). Hij kwam met het voorstel om deze film te gaan zien, waar ik spontaan niet op gekomen was. Maar jongens toch, het was zo ontzettend steen-goed. Ik was zwaar onder de indruk, bleef heel de tijd geboeid, en had ontzettend veel sympathie voor dat eigenaardige, soms arrogante en extreem getalenteerde type dat FM was. De Man vond het overigens ook heel goed, alleen had hij last van het feit dat de volgorde van de muziek niet klopte, maar dat is dan weer iets waar mensen die pas geboren zijn in 84 geen last van hebben ;).
• Can you ever forgive me? … Dit uitje voelde minder goed. Het was thuis best chaotisch toen ik vertrok (baby’s in bed leggen, koken, door het huis razen om speelgoed van de grond te rapen, …). Ik kon nog net de pasta afgieten, een cracker in mijn homemade pesto dippen en vertrekken, dus kwam ik wat opgejaagd en hongerig in de cinema aan. Daar was het druk (vrijdagavond), werd ik opzettelijk voorbijgestoken aan de bar én rook de man die naast me zat nadrukkelijk naar friet. De film was mooi, maar bracht ook een zekere spanning teweeg (ik ben nogal gevoelig voor vrouwen die zich plots op een punt in hun leven bevinden waar ze nooit hadden willen zijn, zeg maar) en daarna moest ik mijn fiets nog ophalen bij het station, waardoor ik de weg door de rosse buurt moest nemen. Ik kwam niet erg vrolijk thuis. Het kan vermoeiend zijn hoe hard alles binnen komt.

Allez. Je hoort zelden dat mensen na de geboorte van hun twinnies plots meer uitgingen dan ooit, maar uhm, in dit geval is dat wel zo. Nog nooit zo veel ‘tot mij genomen’ en daar meestal blij mee.

Eerdere uitjes? Zie hier en hier!

Uitjes #2

De kunstenaars’ uitjes. Het was even een drempel om voor het eerst met mezelf weg te gaan, na maanden (ok, meer dan een jaar eigenlijk) in de zwangerschaps- en baby-cocon. Maar nu probeer ik het trouw te doen.

Wat gedachten hierbij en onderaan de uitjes van de voorbije periode.

• Elke keer als ik de deur uit stap om alleen iets te gaan doen, realiseer ik me weer hoe intens het is. Ik ben zo geneigd me af te stemmen op anderen, dus elke (ook fijne!) aanwezigheid leidt me af van mezelf. Alleen weg gaan maakt de beleving zo veel dichter en echter.
• Het is leuk om te weten dat ik genoeg heb aan mezelf. Ik zie bij mijn twee oudste kinderen dat de ene heel goed alleen kan zijn en daarvan oplaadt, en de jongste zoon heeft altijd anderen nodig om zich te vermaken. Ik ben dus van de eerste soort. Zwanger van een tweeling en later tweeling-mama en mom of 4, is mijn alleen-tijd zo minimaal geweest, dat ik nu met volle teugen geniet.
• Naar de film gaan is het makkelijkste. Waarom? Het is vlakbij. Er zijn verschillende mogelijkheden per dag. Het vraagt weinig planning, ik kan last minute beslissen. En ik heb een cineville-pas gekocht, waardoor ik iets van een twintig euro betaal per maand en zo veel naar de film kan als ik wil. Met twee films per maand heb ik het er uit, dus ik zorg natuurlijk dat ik die zeker haal ;). Ik ga bij de ‘alternatieve’ cinema, en met de cineville-pas moet je een kwartier op voorhand je kaartje ophalen (anders verkopen ze het door). Dat kwartiertje irriteerde me mateloos, want zorgde voor veel vertrek-stress. Maar intussen heb ik het omgedacht en maakt dat kwartier soms de hele onderneming het al waard. Ik neem meestal even een cappuccino in het filmhuis en heb even tijd om alleen te zijn, even te ademen, even niets.
• De baby’s hebben het de laatste tijd vaak moeilijk ’s avonds. Lees: ze huilen veel. Daarom is weg gaan op dit moment niet vanzelfsprekend. Dat brengt mijn uitjes wel eens in gevaar. Weggaan betekent gewoon dat de Man een zeer stressy avond heeft. Geldt ook omgekeerd, dus de Man probeert zijn avond-activiteiten ook te beperken. Wat fijn is, is dat ik bv ook op zondagmiddag om 12 naar de film kan. Dan dutten de meiden, dus dan belast ik de Man niet te veel met mijn ambities.
• Over the artist’s way was ik deze week nog aan het appen met een dierbare vriendin. Ze zei dat het niets voor haar was omdat ze niet zo creatief is. Ik realiseerde me dat het bij mij ook eerder existentieel is. Ik schrijf graag, maar knutselen laat ik met alle liefde aan een ander over. Slechts heel soms vind ik het fijn iets te maken. Dat hele woord artist of ‘kunstenaar’ stoort mij dus soms een beetje, omdat ik het voor mezelf wat aanmatigend vind. Voor mij gaat het meer om contact met mezelf maken en naar mijn eigenheid leven, dan een groot kunstenaar worden.
• Ik heb intussen een voorstelling van Paulien Cornelisse geboekt. WIl ook graag naar een Echt-gebeurd-vertelmiddag, maar die zijn goed uitverkocht. Iedereen die tips heeft voor leuke uitjes: be my guest in de comments!

Wat heb ik de voorbije uitjes gedaan?
N.b. Ik geef het mee ter info en inspiratie, maar heb helemaal geen ambitie om reviews te schrijven of mijn mening te poneren.

• Cold war. De beelden waren prachtig. Zwart-wit, uitgepuurd. Als schilderijtjes waar je naar kon zitten kijken. Het tempo van de film was bij momenten ook echt traag genoeg om me even te vergapen aan die mooie besneeuwde landschappen bijvoorbeeld. Het thema sprak me minder aan. Wel de historisch kant, minder het liefdesverhaal dat uiteindelijk gaat om een vrij destructieve liefde. Dat had te maken met het feit dat ik vlak voordien Becoming Astrid had gezien, wat ik zo mooi en verfrissend vond omdat het om een sterke, autonome vrouw gaat die zich net niet verliest in liefdesgedoe. Niets tegen de liefde, maar het moet niet te wanhopig worden :).
• The wife. Aha, een thema dat mij aanspreekt. Relaties, destructieve patronen (niet romantisch gebracht, wat dus bij CW wel het geval was). Een film over een vrouw van een schrijver die de Nobelprijs wint. Beetje voor beetje komt de waarheid over hun leven en liefde in beeld. Ik blijf vooral met de vraag zitten: wie heeft wie gebruikt? Ik hoorde een man zeggen bij het buiten gaan dat het een dun verhaaltje was, maar daar ben ik niet mee akkoord, net omwille van dat dubbele wat het gebeurde niet volledig zwart-wit maakt. Allemaal grijstinten.
• Een natuurwandeling-met-gids. Dat was vooral grappig. Zeker omdat het genre mensen dat zoiets gaat doen ook best grappig is en zo’n natuurgids is ook best een bijzonder type. Ze deed er een elementje extra beleving bij, dus zodoende heb ik afgeknaagde dennenappels bevoeld, evenals een kaakbeen van een ree.

Uitje #1: Becoming Astrid

Op een dag kwam ik een boek tegen in een rek bij de kinderboekhandel: The Artist’s Way. Het deed een belletje rinkelen, een vriendin had er ooit over gesproken. Ik bladerde het door en werd gegrepen. Een programma om op 12 weken je eigen inspiratie terug te vinden? Ondergedompeld in het moederschap had ik geen idee meer wat het woord ‘eigen’ of ‘inspiratie’ betekende. Ik nam het boek mee, en begon aan het programma. Ik merkte meteen dat ik het mezelf niet met de zweep moest opleggen, maar dat ik spontaan zin had om er aan te werken. Ik merkte ook dat het een pak langer zou duren omdat ik langer dan een week nodig heb om één hoofdstuk door te werken. De basis bestaat uit elke dag drie pagina’s ‘free writing’, de ochtendpagina’s. En daarnaast een wekelijks uitje met jezelf: het kunstenaars’ uitje. Op mijn blog zal ik mijn uitjes delen, voor mezelf om het te ‘bewaren’, voor jullie om jullie wat inspiratie aan te reiken.

Het uitje. Met twee baby’s in huis, had ik er vreselijk naar uit gekeken. Tot de dag daar was dat ik helemaal alleen met een boek naar de sauna zou gaan. De kleine baby huilde de hele dag, ik was gesloopt en ik kon het niet opbrengen de deur uit te gaan.

Weken later probeer ik het opnieuw. Ik ga naar Becoming Astrid kijken, een film over Astrid Lindgren. Ik koop alvast mijn ticket, en beeld me in hoe ik het huis uit ga en door de stad vol lichtjes naar de cinema fiets. En ja hoor, daar gaan we. Daar ga ik! Want ik ga alleen.

Even de trailer: 

Vijf gedachten:

1. Iets alleen gaan doen is stukken intenser dan het met iemand delen. Ik ervaar zowel de fietstocht als de filmzaal als de film en de muziek en de beelden als ontzettend intens en dichtbij.
2. De film ontroert me loeihard. Ik had me op een vrolijk Pippi Langkous-verhaal ingesteld, maar het gaat om een meisje uit een boerengezin met een levendigheid die magnifiek is, die vol het leven in gaat met haar talent voor schrijven en dan getekend wordt door het ongepland en ongehuwd zwanger worden. ( Dat is nu nog een item, maar dat was het in Zweden in 1926 zeker.) Wat ze doet, komt loeihard bij me binnen. Namelijk: ze blijft zichzelf trouw (wat haar de moeilijke weg oplevert – ik ken een dappere jonge dame die hetzelfde deed) en ze is pas compleet met haar kind. Ze lijdt als haar kind niet bij haar is, en als ze samen zijn, zie je haar levendigheid en creativiteit terug stromen. Wat mooi om te zien dat het moederschap niet enkel belemmerend is voor het creatief zijn.
3. Door even weg te zijn en de film te zien, kijk ik met afstand naar mijn leven. Ik zie dat ik vaak een moeder ben die het erg druk heeft en weinig speels is. Ik besluit daaraan te werken, want ‘the time is now’ voor de kinderen. Wat we vandaag doen of niet doen, blijft hen bij. In de film zegt een kinderstemmetje tegen Astrid: ‘jij staat aan de kant van de kinderen’, en dat wil ik ook graag doen. (Het is wel erg complex in een gezin met twee kleine baby’s, realiseer ik me de volgende dag alweer.)
4.  De Astrid in de film is intens. Ze schreeuwt in het bos, ze danst alsof niemand kijkt, ze valt letterlijk om van verdriet. Vol in het leven. Mooi is dat. 
5. Het heeft me enorm gevoed om iets voor en met mezelf te gaan doen. Het idee is dat je door de k-uitjes jezelf voedt, vult met beelden. Ik herinnerde me een klasgenoot in het middelbaar die in de week zo vaak naar de film mocht als ze wou. Geen gezeik over huiswerk en alleen naar huis fietsen in het donker. Ik ben nooit zo vrij geweest. Thuis, maar ook niet met mezelf op andere momenten in mijn leven. Ik hoop dat ik het mezelf en mijn kinderen alsnog kan geven.

Het is een film die ik jullie aanraad. Als je ‘m gezien hebt, ben ik heel benieuwd naar jullie mening in de reacties!