Freelance journalistiek

Een verhaal dat ik hier vast nooit verteld heb, is het verhaal van hoe ik freelance journaliste werd.

Ik was alleenstaande moeder en stapte op een warme dag na een opdracht in Rotterdam in de auto naar huis. Ik zag dat ik een gemiste oproep had en luisterde daar de voicemail. En tadaa, daar werd me de vraag gesteld of ik wilde overwegen een opdracht aan te nemen als freelance journaliste voor Psychologies Magazine. WOW.

Dat was niet uit de lucht komen vallen. De eindredacteur Femke volgde mijn blog. Ik denk dat we destijds ook al kennis hadden gemaakt met elkaar. Vanuit mijn blog, had ze de hoofdredacteur voorgesteld om mij te vragen.

En dat was zo een kans.
Niet alleen omdat ik met het geld dat ik verdiende als freelance journaliste mijn inkomen wat kon aanvullen – was erg nodig. Maar ook omdat het me een nieuwe kans gaf, een nieuwe richting. Ik kon ergens in groeien, me ontwikkelen, een vaardigheid toevoegen aan mijn pakket, ik werd minder afhankelijk van mijn werkgever. En het is natuurlijk ook ontzettend mooi werk om te doen: interessante thema’s uitwerken, boeken lezen, auteurs interviewen, … Dankbaar!

Die eerste tekst was een interview met de experts die meewerken aan Blind Getrouwd. Ik herinner me mijn voorbereidingen, het interview in een Antwerps cafeetje, het uitwerken wat ik veel te letterlijk had gedaan in mijn angst de geïnterviewden geen recht te doen, de bijsturingen die nodig waren, … Maar uiteindelijk was het goed en de opdrachten volgden elkaar op. Ook voor Femma Magazine en af en toe schrijf ik ook voor andere tijdschriften (en dat wil ik nog steeds graag uitbreiden – mijn grootste droom is Flow).

Anyway. De betaling van de eerste opdracht kwam tijdens een vakantie die mijn kinderen en ik in Amsterdam deden. Gelukkig, want ik zat toen op mijn financiële tandvlees na een rechtszaak. Het heeft ons alleszins wat ijsjes opgeleverd :).

Dank aan Femke. En dank aan de hoofdredacteur die me de kans gaf.

In de Tiny Podcast lees ik een column die ik enkele jaren geleden schreef voor Psychologies Magazine.

Comfort

Comfort kan zowel ‘welbehagen’ als ‘troost’ betekenen. In Cadzand vonden Prinses en CO beiden.

In het vrij donkere voorjaar was er dit lichtpuntje: via de blog van Ineken wonnen we een weekendje in Cadzand. Ineken heeft daar een Pinterest-waardig appartement te huur. Via de website van Duinhof Holidays konden we makkelijk een weekendje prikken. De service was om van te snoepen. Niet alleen communiceerde de organisatie prima, ook was er de mogelijkheid om via een persoonlijke code op de website ‘extraatjes’ te bestellen. Verse broodjes die ’s ochtends aan de voordeur gehangen kunnen worden. Een picknick. Een koffie- en theesetje als welkom.

Voor dat laatste ging ik. Met ons pasje (dat twee weken van tevoren bezorgd werd met de laatste praktische info) reden we op vrijdagavond naar Cadzand. Met een klein oponthoud in Brussel en in Antwerpen (file, indeed), bereikten we vrij vlot Cadzand Bad. Het gemopper van de jongens verstomde onmiddellijk in het mooie appartement, en eerlijk gezegd was ik ook nogal onder indruk. De foto’s op Ineken haar blog zijn mooi, maar het appartement in het echt zien met alle lieve en mooie details, is toch nog net wat anders.

Comfort. Ik zei het al. Om comfort te creëren moet je getalenteerd zijn. Het appartement bevat het soort comfort waarbij je je hand uitsteekt en gedachteloos het lichtknopje vindt waar het inderdaad moet zitten. Het comfort van de juiste tijdschriften op een bescheiden stapeltje, waarmee je in die mooie fauteuil gaat zitten die precies goed staat om te lezen. Het comfort van een grote tafel waar je met plezier een dampende schotel lasagne op zet. Het comfort van goede bedden, heerlijke donzen en prima kussens waar je je genoegzaam in uitstrekt. De douche die meer luxe was dan in de hotels waar ik tot nu toe geweest ben. De parkeerplek dicht bij de lift die uitkomt vlakbij de voordeur.

En de details. Het appartement is erg stijlvol ingericht. Geen overdaad. Precies wat je nodig hebt en dat in goede kwaliteit. Zonder frulletjes. Dat brengt een soort rust. De mooie glazen in de kast. De kopjes. De kaders aan de muur. Ik ben een absolute nul als het gaat over het inrichten van een woning, maar in het appartement van Ineken kreeg ik spontaan zin al mijn eigen spullen naar de kringloop te brengen, te vervangen door kwalitatieve en beperkte nieuwe, de muren wit te verven en me te voorzien van enkele comfortabele meubels.

Ik heb wel eens vaker in vakantiehuizen allerhande gelogeerd, en meestal moet je je instellen op minder comfort dan thuis. Behelpen. Een overdaad aan bij elkaar gezochte kopjes en glaasjes van de kringloop. Het licht dat uitvalt als je de mixer aanzet. Een bank waar je je draai niet vindt. Een douche die te warm of te koud is.

In het appartement van Ineken is dat dus op een te gekke manier omgekeerd. Ik zat lekkerder dan thuis, het licht was mooi, de bedden heerlijk, de douche magnifiek, het uitzicht inspirerend. Het is een soort combi van hotelservice (opgemaakte bedden, alles spik en span), de privacy en ruimte van je eigen appartement en het persoonlijke dat in de inrichting door Ineken zit.

Later nog meer over ons weekend. Bij deze al dit. Het appartement van Ineken is een aanrader en kan je hier vinden (Duinhof VI, 29).

Aan Ineken & de haren: dankjewel. 

 

 

 

 

 

Reactie op reacties

Reacties op deze blog kan ik indelen in drie categorieën. Compassievolle reacties, tips en/of nieuwe inzichten en de wat scherpere reacties.

Die laatste reacties zijn gelukkig zeldzaam, maar stom genoeg blijven ze altijd door mijn hoofd spoken als ze gekomen zijn. Dat komt omdat ik er voor kies op deze blog kwetsbaarheid te tonen, de binnenkant van mijn hoofd, twijfels en gedachten. Een beetje laf, want anoniem. Maar toch. Het is wel ‘echt’, het is vaak intiemer dan ik met mensen uit mijn werkelijke omgeving deel.

Misschien maakt het feit dat ik anoniem schrijf het gemakkelijker om een wat scherpere reactie te posten. Maar daarom dus schrijf ik dit stukje. Ik denk dat ik best kritiek kan verdragen en ik heb over elke tip/elk inzicht dat me aangereikt werd oprecht nagedacht. Dat is altijd voeding geweest voor verder denken en daar ben ik dankbaar om. Maar de wat scherpere reacties, ook al weet ik niet eens of ze zo bedoeld zijn, … Daar kan ik niet zo veel mee. Ze spoken in mijn hoofd, dat is alles.

Op mijn post over het zoekend-ouder zijn kwamen bijvoorbeeld twee reacties die spookten. Dat ik een post minder moest schrijven hier om een boek te kunnen lezen. Uhm, ik geloof niet dat ik in maximum een half uurtje een boek kan lezen, maar los daarvan: moest dat nu echt zo geformuleerd zijn? Ik denk dat ik het veel makkelijker aan zou nemen als tip en dus ook echt zou doen, als dat eerste zinnetje er niet bij stond. Ik vond het wat wrang. Misschien suggereerde dat zinnetje niets, maar zoals het er nu stond gaf het mij het gevoel dat ik door hier te schrijven verwaarloos wat van een ouder mag verwacht worden ofzo.

Iemand anders schreef of ik er wel eens bij stil stond dat ik negatief over mijn kinderen schreef en dat ze op een dag ook kunnen lezen. Mijn eerste gedachte was dat ik mijn kinderen niet perse mijn blog laat lezen. Maar ook: is het zo dat ik negatief ben over mijn kinderen? Ik denk dat ik eerlijk probeer te zijn over de complexiteit van opvoeden. Over hoe het is als je je kind niet helemaal snapt en dus een beetje onmachtig zoekt naar een manier om het thuis samen fijn te hebben zonder al te veel spanningen. Ik heb het er met mijn oudste zoon ook vaak over. Dat hij zo vaak boos is en dat ik daar verdrietig van word. Of hij me kan vertellen hoe het fijner zou kunnen zijn voor hem zodat hij niet zo boos moet worden. Wat we samen anders kunnen doen. Hij (her)kent wat er aan de hand is. Hij weet dat we samen zoeken. Ik vertel hem met dezelfde openheid dat ik een periode heel verdrietig ben geweest waardoor het toen moeilijker was voor mij om alles goed te doen. Ik vertel hem ook dat ik het soms moeilijk vind om de dingen voor de baas goed te doen, en voor hem en zijn broer, en ook nog het huishouden. Niet om hem daarmee te belasten, maar om hem uit te leggen hoe de situaties waar we samen in belanden tot stand komen. Als we allemaal moe zijn bijvoorbeeld. Of als ik na een drukke werkweek  met twee vermoeide kinderen nog wat boodschappen moet doen (slecht plan, maar soms is dat hoe het gaat). Ik probeer hem wel altijd duidelijk te maken dat ik de moeder ben, dat ik graag voor hen zorg, maar dat het leven gewoon niet altijd over rozen gaat. De omstandigheden zitten soms wat tegen, zoiets.

Ik dacht ook aan mijn eigen moeder. Ik weet niet hoeveel ze nadacht over ons, maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ze dat (met mij) althans niet echt deed. Ze combineerde autoriteit met verwachten dat ik het zelf maar redde, waardoor (zie ik nu, dankzij de link die Zeemoed postte hier) ik in relaties waarschijnlijk zowel angstig ben met als zonder iemand. Ik denk niet dat het slecht had gevoeld als ik op een dag een blog van haar had kunnen lezen waarin ze zich afvroeg waarom ik altijd alleen op mijn kamer zat en het niet vertelde als ik ziek was. Ik had het als betrokkenheid gezien. ‘Gezien worden’. Hoewel mijn zoon van zes mijn blog niet gaat lezen, hoop dat ik het duidelijk mag zijn dat wat ik schrijf betrokkenheid is en niet negativiteit-om-de-negativiteit. Ik denk er over na, ik worstel ermee. Ik probeer dingen uit als moeder. Ik probeer te snappen wat er aan de hand is.

Dus. Dus hakte die reactie er toch even flink in, waar ik dan weer allerlei gedachten bij had. Ik nam me voor me niet te verdedigen, maar deed het bij deze toch.

Wat ik eigenlijk wil zeggen? Dat we misschien allemaal moeten oppassen wat we schrijven. Er zijn niet-nader-te-noemen-blogs waar de schrijvers wel eens wat over zich heen krijgen waar ik mijn ogen van open sper. Natuurlijk moeten we niet alleen maar lieve dingen aan elkaar schrijven, maar er is een verschil tussen een venijnige reactie of een oprecht betrokken poging om iemand een inzicht aan te reiken. Het eerste kunnen we proberen vermijden en in het laatste kunnen we ons oefenen.

 

 

 

Ongevraagd advies

 

Daarnet deed ik een rondje blogs lezen. Dat doe ik niet dagelijks – ik moet een beetje op mijn tijd en energie letten en blogs lezen is iets waar ik me wat in kan verliezen.

Drie keer had ik de neiging rechtop te schieten, en een adviesje te tikken voor de persoon die schreef. Ik deed het niet en beperkte me tot woorden van begrip. Ik weet namelijk hoe lastig ik het vond op de moeilijkste dagen, als iedereen (ik overdrijf) van op afstand tips zat te geven over de situatie waar ik in zat, terwijl het echt pakken complexer en (emotioneel) meer beladen is als je ook werkelijk in een bepaalde situatie zit. Kortom: van op afstand is het makkelijk praten. Ik voelde me vaak een beetje miskend door die adviesjes, als in: iemand anders zou in dezelfde situatie makkelijk handelen, terwijl ik als een zielenpootje blijf kniezen. En: er is dus iets mis met mij, ik kan het niet, ik zou flinker moeten zijn, …

En vanavond las ik blogs, en onderdrukte ik de neiging adviesjes te tikken omdat ik het bovenstaande wéét. En tegelijk realiseer ik me nu dat het willen geven van advies een teken is van twee dingen. Ten eerste echte betrokkenheid, empathie, medeleven. En ten tweede is het een teken van hoop & geloof dat dingen beter kunnen gaan dan ze gaan.

Me dat realiserend, ben ik dankbaar om elk adviesje. Je zou kunnen stellen dat jullie er in geloofden op een moment dat ik dat niet kon. En dat is lief. Merci.

Update van het prinsessenbestaan

Enkele momenten, samen met een kleine update van hoe het hier gaat. (De vorige update kan je hier vinden…)

Leven voor tien
Een tijdje geleden was ik bij een organisatie met een mooi motivatieschema op de muur. Er waren drie categorieën: tandje erbij (spreekt voor zich), biertje erbij (voor alles dat relax kan) en working on it. In elke categorie kon men post-its hangen. Er was ook een high-five-pot voor de verwerkte post-its. Medewerkers konden hun naam plaatsen bij wat ze gedaan hadden en elke maand werd er een winnend post-itje getrokken en kreeg die medewerker iets leuks.

Thuis op een bezige avond bedenk ik een eigen variant, en palm ik een muur in met de volgende categorieën:
– Twee minuten: alles dat zomaar even moet. Denk aan: declaraties, iemand bellen (met telnr op de post it!), …
– Kopje koffie erbij: alles wat de komende weken eens moet, maar nu nog geen gillende sirenes oproept in mijn hoofd.
– Wekelijks: dit is er eentje met twee kolommen voor ‘te doen’ en ‘gedaan’. Wat altijd moet: voedselteam bestellen en ophalen, een keer de administratie verwerken, het afval buiten zetten, een weekly review doen van mijn werk en weekplannen.
– Tandje bij: alles wat NU ONMIDDELLIJK LIEFST GISTEREN moet.

Uiteraard is de laatste categorie goed beplakt met post-itjes. Ik werk een paar uur, plak ongeveer 100 briefjes en bedenk dat ik leef voor tien. Dat, in combinatie met het fragiele waar ik over schreef, maakt dat ik vaak enorm moe ben.

Kreupel
Een vriendin op bezoek. Ik te kreupel om kaneelbroodjes te halen voor bij de thee. Moe, pijn. Ik ruim het ontbijt nog snel op. Boterhammen met honing. Euhm, hoe raar is het dat ik geen energie heb? Ik geef mezelf een imaginaire schop onder mijn kont. Kan beter. ’s Avonds snijd ik alvast een paprika en twee wortels in reepjes. Die gaan in een doosje voor in de auto morgen. En het lukt me vast ook wel om een appel te eten. Bij het avondlijk werk eet ik een trosje druiven. Beter zo. Soms, als ik een beetje energie heb, doe ik best goede dingen.

Hulp
Ik had nergens meer op gehoopt. Ik verwachtte dat ik in het gesprek met Familiehulp mezelf zou moeten verantwoorden omdat ik het niet aan kan, alleen. Niets daarvan. Een constructief gesprek. Ik moest bijna huilen toen ik het lijstje zag met aangevinkte taakjes waarbij ik hulp kan krijgen. De uurprijs viel ook beter mee dan ik dacht, en ik kan zo lang Familiehulp krijgen als ik nodig heb. ’s Avonds bekijk ik mijn agenda en vraag ik tweewekelijks vier uur op mijn vrije vrijdag, zodat ik samen met de familiehelpster wat bergjes kan verzetten in da house. Vol verwachting.
Daarnaast helpt de sociaal werker van het OCMW me wat dingen op orde te krijgen. Een wereld van verschil. Op zich zou ik alles zelf moeten kunnen, alleen ben ik daar nu te moe voor. Alleen al het idee dat je er niet meer alleen voor staat, maakt 200% verschil.

Kinderen
De kleinste is een protmachien en een moppentrommel in één. Vreemd genoeg begint hij ondeugend te worden (hij was altijd erg lief) en daagt hij uit. Als ik hem in de hoek zet, staat hij daar in zijn vuistje te lachen. O jee. Heb hem laatst in bed moeten leggen zonder verhaal om duidelijk te maken dat ik boos en verdrietig ben. Moederhart gekneusd. Hij niet erg onder indruk.
De grootste heeft een rustige fase, waarin hij me blijft bestoken met vragen over leven, dood, het heelal en God. We hebben het fijn, als ik maar zo duidelijk mogelijk ben over alles en als we het allemaal rustig aan doen. Vandaag vroeg hij trouwens of ik vroeger een aap was. Tijdens het rijden. Dat is tegelijk schateren en denken: ‘hoe ga ik die evolutietheorie nu eens duidelijk uitleggen?‘.
Soms is het grappig om in hun interacties (als ze even geen ruzie hebben) mezelf terug te horen. Ze zijn mijn alles, die twee. *Ping ping, hartjes stromen uit mijn oren en ogen.*

Dirk
Ik kan goed afstand houden. Hij probeert elke kans aan te grijpen weer invloed op me uit te oefenen. Het is op dit moment allemaal zo doorzichtig.

De spanning stijgt. In april weer rechtszaak. Voor die tijd moet duidelijk worden of jij positief getest is op persoonlijkheidsstoornissen. Nou ja, ééntje is al genoeg.

De baan
Zie ook het stukje over de post-its. Het is de job van mijn leven, maar het is elke dag vechten om energie te vinden het ook te doen en om mezelf zo te organiseren dat ik het red. Wisselend succes. Ik denk dat ik vooral erg gefrustreerd ben. De uitdaging van de baan is net groot genoeg om het boeiend te houden voor mezelf. Maar de energie ontbreekt te vaak om de uitdaging aan te gaan en de boel op orde te houden. Soms wou ik ook dat ik eens gewoon kon werken in mijn  eigen ritme, zonder al dat geregel, de schooltijden, de uren van de opvang, het halen, het brengen, het plannen, … Pfoe.

Het bijberoep
Euhm. Ik wou dat er een pilletje bestond waarmee je eindeloos energie kan genereren. O, wacht, dat bestaat vast, maar het is zeer waarschijnlijk illegaal. Wat trouwens helpt om energie te creëren en wel legaal is, zijn de podcasts van Getting Things Done. Dat geneuzel over efficiëntie dat ik opzet tijdens de afwas of het opruimen zet me altijd op scherp. Het is vast dat sausje Amerikaans enthousiasme (amaaaaaaazing!) dat het ‘m doet. Als ik niet te moe ben om een podcast op te zetten natuurlijk.

De liefde
Haha. Geen prinsen op witte paarden, witte pony’s of witte fietsen. Tja. Zucht. Laatst dacht ik dat ik er wel nog eens aan toe ben bemind te worden. Zo een zinderende aanraking, blikken die spreken, de warmte van een ander lijf waar iemand fijns in woont. Maar goed, de nood is nu ook weer niet zo hoog dat we de ondeugdelijke man terug opzoeken of een andere ondeugdelijke man inschakelen. En waar is mijn epileerapparaat ook weer gebleven? Om maar te zeggen, ik ben er ook niet zo op voorbereid. Laat maar. Het oude-vrijster-dom lonkt. Nu er wat lente in de lucht hangt, dacht ik laatst eens terug aan hoe het begonnen was met de ondeugdelijke, vorig jaar, deze tijd. Ik moest er om glimlachen en kon heel mild met mezelf zijn over wat er gebeurd is, ook al is het niet gegaan zoals ik het wou en bleek hij nog ondeugdelijker dan ik al vermoedde.

 

 

 

Intermezzo

Meestal zijn mijn zoektermen tragisch. Met mijn zoektermen bedoel ik de woorden die men bij bijvoorbeeld google intikt om hier terecht te komen.

Dan lees ik bijvoorbeeld:

‘alleenstaande moeder o zo moe’
of
‘alleenstaande moeder welk werk kan ik doen’

Zoektermen met een verhaal achter dus.

Vandaag stond er in het lijstje:

‘ramen wassen in blote borsten’.

Ook daar zit vast een verhaal achter, al wil ik het niet kennen geloof ik. En ik vraag mij oprecht af waarom google doorverwijst naar deze webstek, met die zoekopdracht :).

Prinses snakt naar een nieuw schema

Mijn blog is niet zo makkelijk te categoriseren. Als je recepten, tips of shortcuts zoekt, moet je vooral niet hier zijn. Ik heb geen plan met mijn blog, geen strategie. Schrijven is fijn, het hoeft niet maar mag wel. Dus ik schrijf. Of ik gelezen wordt, kan me nog steeds weinig schelen. Waar ik in mijn leven anders nogal krampachtig ben over allerlei dingen, sta ik heel open in wat hier gebeurt. Op die manier is het geworden wat ik nooit had kunnen verzinnen, bedenken of plannen, namelijk een plek met een ‘echt’ verhaal. Ik wou dat ik kon zeggen dat het een verhaal over verandering en veerkracht is, maar het is een verhaal met iets meer ups en downs dan ik zou willen. Mogelijk zijn verhalen over verandering en veerkracht verhalen met ups en downs. Anyway, ik merk in de reacties dat er enerzijds meegedacht wordt en mooie ‘gesprekken’ ontstaan, en dat er anderzijds ook wat meegenomen wordt door anderen die doorgeven dat ze hier moed, inspiratie of inzicht uit putten.

Kathleen heeft al een paar keer in een heel rake comment de vinger net gelegd waar ik hem al lang probeerde puzzelen. Kathleen, wat kijk je met een scherpe blik, wat verwoord je goed, wat ben ik dankbaar om je inzichten en wijsheid.

In mij sluimerde al een tijd een intuïtief weten, waar Kathleen slechts enkele regels voor nodig had om het wetend voelen, voelend weten te maken: ‘Hoe we ons leven ervaren heeft niet alleen te maken met onze omstandigheden, maar ook met hoe we die omstandigheden interpreteren. En voor die interpretatie gebruiken onbewust schema´s die ons van kindsbeen af zijn aangeleerd. Je bewust worden van die schema´s en ze langzamerhand veranderen, verandert je hele leven. Ik spreek uit ervaring.’ Toevallig had ik over deze schema’s, of kaders – zoals ik ze zelf noemde – recent ook een goed gesprek gehad met enkele wijze dames (in zowel de gewone als de Gentse betekenis van het woord), waaronder deze.

Enkele gedachten over de schema’s:

1. Heel veel van de pijn van het (mijn) alleenstaand moederen, heeft te maken met het feit dat ik hier geen schema voor heb. Ik ben – geloof het of niet – opgegroeid in een ‘wit’ dorp, met allemaal kinderen met getrouwde ouders en veelal thuisblijvende mama’s. Er was één moeder in het dorp die alleen een dochtertje had geadopteerd. Daar werd schamper over gedaan, en die werd zelfs een beetje verdacht gemaakt: ‘Waarom doet iemand zoiets? Het is toch een beetje eigenaardig – ik zeg verder niets hoor,’ dixit mijn eigen moeder (hoe durfde ze! Ik durf zelfs niet bedenken wat ze insinueerde – toen het later wat moeilijk werd daar met betrekking tot hechting, werden de onuitgesproken vermoedens nog wat nadrukkelijker). Er was een vrouw die verlaten was door haar man en die alleen woonde met haar dochtertje. De vrouw was niet de meest stijlvolle persoon in het dorp, maar om ze nu meteen in de categorie ‘hoer’ te plaatsen zoals werd gedaan (ze ging immers ook niet naar de kerk!), was misschien ook heel kort door de bocht. En de kinderen die elke middag bij hun grootouders aten en daar ’s avonds opgevangen werden tot de beide werkende ouders naar huis kwamen, waren ‘sukkelkes‘. In mijn eigen familie was iedereen getrouwd (met een partner van het andere geslacht), had men minimum 3 kinderen en een groot nieuwbouwhuis en een grote auto voor de deur.
   Mijn leven ging dus plaatsvinden in een groot nieuwbouwhuis, met minstens drie kinderen, een grote auto voor de deur en een immer hardwerkende en aanwezige husbie, zodat ik me halftijds om de kinderen zou kunnen bekommeren en ’s avonds een cursus bloemschikken zou kunnen doen ter ontspanning en ter vermaak. Uhm, de realiteit? Ongeveer het omgekeerde van bovenstaand scenario. In mijn hoofd zat geen enkel schema klaar voor wat ik meegemaakt heb met Dirk, en voor het alleenstaand moederen. Er zaten wel andere schema’s in mijn hoofd. Schema’s waar ik nog steeds naar lijk te streven, waar ik niet los van kom, maar waar ik ook niet aan kan beantwoorden in mijn uppie. Dat doet pijn, dat doet ongelooflijk, belachelijk veel pijn. Het is geen zelfmedelijden, het is pijn.
2. Ik heb al geruime tijd een conflict met mijn ouders. Dat conflict is best complex, maar naast enkele andere factoren, spelen de schema’s ook een rol. Ik heb namelijk op een gegeven moment haarfijn aangevoeld dat ik beoordeeld werd met de schema’s die ik zelf opgelepeld heb gekregen. Mijn ouders keken niet naar me als naar iemand met verdriet, of naar iemand die mogelijk sterk genoeg was om alles op de rails te krijgen zoals het was geworden. Ik werd bekeken als iemand die mislukt was. Een schandvlek. Ook mijn grootmoeder zei laatst tegen me dat mijn ouders wel genoeg met me meegemaakt hadden. Een opmerking waar ik bijna van achterover sloeg, maar die heel logisch is vanuit de schema-theorie.
   Omgekeerd zit er in mij ook een grote boosheid ten opzichte van mijn ouders omdat ik niet voorbereid ben op wat er gebeurd is met me, doordat ik beperkte schema’s heb meegekregen. Er bestond geen schema van een sterke alleenstaande vrouw – een wolfsvrouw! – die haar leven leidt zoals ze het wil leiden en de moeilijkheden daarbij de baas kan. Een vrouw die zichzelf beschermt, die haar innerlijke stem boven sociale conventies stelt. Die bij zichzelf ten rade gaat in plaats van tot vermoeiens toe probeert te beantwoorden aan wat de wereld wil dat ze doet. Dat schema moet ik zelf uitvinden en ik heb de laatste tijd ontdekt dat ik daar jammer genoeg niet de sterkste in ben. Ergens is er een heel intuïtief aanvoelen dat er een wolfsvrouw in me schuilt, ééntje die los wil, die een enorme kracht bezit die alle pijn en vermoeidheid kan opruimen. Anderzijds zit ik verstrikt in … Tja, in het schema van de Libelle-vrouw, I guess.
3. Ik ben de laatste jaren actief gestimuleerd door mijn ouders en mezelf uiteraard ook, om in het bekende schema te blijven passen. Dat heeft me veel meer schade toegebracht dan nodig. Ik had Dirk in een vroeger stadium met zijn (nu komt een mooie uitdrukking uit mijn jeugd!) ‘klikken en klakken’ buiten moeten zetten. Hij heeft me geen recht gedaan, hij is niet mijn man geweest. Hij heeft gelogen, geparasiteerd, me behoorlijk in de problemen gebracht, me gemanipuleerd en me psychisch mishandeld. Mijn ouders wisten dat – alles. En ze duwden me telkens met zachte hand terug. ‘Kies maar voor je gezin. Geef hem tijd. (…)’ Uiteraard had ik zelf sterker moeten zijn, maar oh, wat had ik gewenst dat iemand me had gezegd dat ik sterk genoeg was om het alleen te doen. Dat iemand me nu zegt dat ik sterk genoeg ben om het alleen te doen. Als ik vroeger zelf de beslissing had kunnen nemen mezelf en mijn kinderen te beschermen, en weg te gaan van een man die niet goed voor me was, had ik nu veel minder puin te ruimen – financieel, praktisch, emotioneel. Dan was ik niet zo zwaar beschadigd en uitgeput geraakt in die relatie, waardoor ik nog steeds akelig vatbaar ben voor die man en ander ondeugdelijk gespuis.

Het lijkt alsof ik telkens weer terug kom bij mijn wolfsvrouw-gedachte. Ik zie nu zelf dat ik de laatste jaren actief heb geprobeerd een ander schema te ontwikkelen voor mezelf, door o.a. boeken van Clarissa Pinkola Estes te lezen, een holistisch therapeute te zoeken en me te laten prikkelen in contacten met mensen die ‘anders‘ leven. Ik denk dat de ontwikkeling van een ander schema, en vooral het overboord gooien van de schema’s die me belemmeren, onrecht doen en pijn  brengen, een grote goed zou zijn.

Voor mij. En voor mijn kinderen. Als ik ook maar één iets goed mag doen in de opvoeding van de mini’s, laat het dan zijn dat ze zo vrij mogelijk zullen zijn van schema’s die hen klein houden.

 

 

 

 

Prinses heeft coole lezers en vult zelf ook haar vriendenboekje in

Benieuwd
Het was een beetje een atypische post voor mijn doen, het vriendenboekje. Ik ben altijd al een beetje nieuwsgierig naar wie hier komt lezen, wat voor ‘leven’ daar achter zit, of dezelfde lezers blijven hangen, of het eerder een komen en gaan is of beiden…  Maar ik weet niet goed wat ik verwachtte van de reacties op de vraag om een aantal persoonlijke dingen te delen in de reacties.

Wow
En wow :)! Bij elke reactie, via e-mail of in de blog zelf, dacht ik: ‘wat een cool iemand! Die zou ik ook wel in het dagelijkse leven willen kennen’.

Heel leuk om te lezen wat voor verschillen er zijn tussen de lezers, wat achtergrond, thuissituatie, dromen, banen, … betreft. En zo’n originele dingen die er bij zitten! Allemaal erg veel dank om me (en elkaar) dit inkijkje te geven!

Lezers die mijn vriendenboekje nog niet hebben ingevuld, kunnen dit natuurlijk alsnog doen.

Prinses bekent lievelingskleur
En ja, ook ik zal antwoorden op de vragen die ik gesteld heb :)…

-1- Ik ben op dit moment 31 jaar oud.
-2- Ik woon in de buurt van Leuven, België.
-3- In het dagelijks leven doe ik wetenschappelijk werk en werk als adviseur.
-4- Ik leef met mijn zonen. De kleuter is vijf, de peuter wordt twee.
-5- Ik ben deze blog gestart toen mijn partner weg ging. Je verhaal vertellen is belangrijk, ontdekte ik. Het delen ook. Daarover schreef ik ooit dit.
-6- Hobby’s? Ik vind het eigenlijk zo een onnozel woord. Toe dan. Ik lees wel eens een boek (maar moet dat weer wat opdrijven…) en ik ben de laatste tijd nogal into yoga.

-7- Bijzonderheden? Nee, niet direct. Of wel: ik kan sinds deze week op mijn hoofd staan en ben daar absurd trots op. Lach maar.
-8- Ooh, de lievelingsdingen. Keuzestress! Kleur = dieprood. Dier = fluffy konijntjes kan ik nog net aan. Film. Naar ‘Alles is Familie’ kijk ik soms opnieuw, omdat dat zo een nuchtere en grappige film is waarna ik altijd wat beter met mijn voeten op de grond sta. Ik hield zelf meer van films als ‘Il y a longtemps que je t’aime’; ‘Todo sobre mi madre’, ‘Un long dimanche de fiancailles’ en ‘La meglio Gioventu’, maar de laatste tijd kan ik noch de concentratie opbrengen voor films, noch de weerbaarheid om de sérieux een beetje van onder mijn vel te houden. Voor boeken geldt hetzelfde. ‘Het verslag van Brodeck’ van Claudel staat met stip op één, maar ik kan de laatste tijd weinig aan wat lezen betreft, zowel wat thematiek als concentratie betreft.
-9- Wat ik later wil worden heeft me eigenlijk wel aan het denken gezet. Durf ik het opschrijven? En wolfsvrouw (*) met partner een heel stel kinderen, die bevlogen passioneel werkt voor de baas én voor haar eigen bedrijfje, diep geniet van het leven (en zich dus niet als een soort vermoeide schoteldoek voortsleept) en er in slaagt soms een verschil te maken voor anderen zoals anderen dat nu voor mij doen. En die een cool gezin heeft waarin de dingen anders gaan dan doorsnee. Geen tabletverslaafde kinderen, maar kinderen die mee de hort op gaan, het bos in. Gesprekken voeren. Samen wat doen voor anderen. Die dingen. En uiteraard heeft de wolfsvrouw die ik word geen financiële zorgen, altijd genoeg energie en ze weegt ook een zestal kilo minder dan ik nu. Ondanks die extra kinderen, ja. Op korte termijn moet ik daarvoor van mezelf me beter organiseren, mijn eigen bedrijfje uitbouwen en een groot project dat ik al een tijdje meedraag, waarover misschien ooit meer, uitbouwen. Op dieet en een partner vinden. Iemand ééntje op overschot?

(*) Ik was een beetje in de auto aan het nadenken over dit toekomstperspectief en toen werd ik ingehaald door een wagen met een enorm grote afbeelding van een wolf achteraan. Leuk, die knipoogjes van het universum.

Vriendenboekje

Liese bracht me op het idee met deze post. Wat zou het leuk zijn eens te kijken wie jullie zijn.

Voor mij past het niet in een soort blogplan, om bijvoorbeeld mijn verhalen beter te richten op de lezers ofzo. Ik blog planloos en spontaan. Ik vertel de verhalen van ons leven en de ontwikkelingen die we hier doormaken, en ik geniet van jullie commentaar, feedback, … Eigenlijk is mijn blog gewoon een beetje een soap, maar dan iets saaier dan ‘Thuis’ en iets authentieker dan ‘Familie’.

Ooit vergeleek ik het bloggen met een soort biechtstoel. Je vertelt je verhaal opener en bloter dan je het zou doen in real life, want er hangt een soort gordijntje tussen jezelf en de lezer, waardoor het makkelijker is ‘echt’ te vertellen hoe het gaat, wat je denkt, wat er leeft.

Intussen zijn er al verschillende mensen achter het gordijntje komen piepen. Via de soepactie bijvoorbeeld. Met een aantal lezers ben ik beginnen mailen* en zijn er wat ontmoetingen gevolgd. Bijzonder & verrijkend!

(*) Er zijn veel mailtjes onbeantwoord gebleven van mijn kant. Dat is geen desinteresse, maar de wens er niet vlug-vlug maar degelijk op in te gaan. En vervolgens is er een gebrek aan tijd…

Maar nu lijkt het me dus erg leuk te weten wie jullie zijn. Ik dacht meteen aan de vriendenboekjes van ooit, die we tot in den treure hebben ingevuld. Wil je in de comments mijn vriendenboekje invullen? 🙂

1. Hoe oud ben je?
2. Waar woon je?
3. Wat doe je in het dagelijks leven?
4. Met wie leef je? (Partner, kinderen, …)
5. Hoe ben je op deze blog terecht gekomen en wat zoek/vind je hier?
6. Wat zijn je hobby’s?
7. Heb je bijzonderheden te delen?
8. Wat is je lievelingskleur, lievelingsdier, lievelingsfilm, lievelingsboek?
9. (en dan de goede oude…) Wat wil je later worden?  🙂

Benieuwd :).

Diarree explosie en naakte moeders: zoektermen!

Het is de laatste weken druk geweest, dus lummel ik sinds kinderbedtijd maar wat aan. Ik haat die momenten: het blijven treuzelen op Facebook, het blijven treuzelen op andere blogs, het eindeloos doorklikken op websites. Ik zou beter slapen of iets nuttigs doen, dat weet ik ook wel.

Bij het eindeloze klikken en treuzelen, kwam ik op mijn statistieken-pagina terecht. Het aantal lezers hier groeit nog steeds gestaag, ondanks het feit dat sommige mensen waarschijnlijk niet zoeken waar ze naar op zoek zijn gegaan op het wereldwijde web. De top vijf van opvallendste zoektermen die naar deze webstek leiden!

1. Met stip op één: ‘diarree explosie’.

Als zoekterm, ja. Euh, ik heb er zelf weinig ervaring mee. Waarschijnlijk werd de persoon die hierbij beelden of info zocht naar hier geleid omdat Babybroer een langdurige periode van diarree heeft gehad. Nou ja, aan de persoon in kwestie: imodium, voor volwassenen. Voor kinderen: naar de dokter als het lang duurt, maar bij een korte diarreefase kan een geraspt appeltje dat je bruin laat worden ook soelaas bieden. Graag gedaan.

2. Wat spannender: ‘moeke naakt film’

Ondanks het feit dat ik geen pornografische filmpjes publiceer, heeft de persoon in kwestie toch drie pagina’s aangeklikt. Ik vermoed dat dit stukje de schuldige is. Excuus voor de teleurstelling, jongens. Geen fysieke naaktheid te vinden hier, wel emotionele.

3. ‘Roze lakschoentjes’

Lakschoentjes kakschoentjes! Een referentie aan mijn eerste blogje, het allereerste ooit! Over kleiner gaan denken en kleiner gaan leven. Mijn kinderen en ikzelf dragen trouwens nog steeds tweedehandskleding. En ik kan me nog steeds goed vinden in wat ik toen schreef. Ik had trouwens na enkele dagen maar liefst 40 bezoekers gehad. Daar was ik totaal ondersteboven van, terwijl ik nu aan het tienvoud zit.

4. ‘Gelukkig in een relatie maar toch blijven zoeken’

Eén advies: stop daarmee. Koester wat je hebt, maak er wat van. Verdorie. Er zal altijd iets zijn dat anders en beter lijkt, tot je daar weer het gevoel bij hebt dat er nog beter kan zijn enzovoort. Maak er wat van met wat er is, echt.

5. ‘Ik kruip in mijn bed om toch niet meer te moeten…’

Het einde zou ik ook graag geweten hebben, maar was niet aangevuld. Oh, wat ben ik vaak om half acht in bed gekropen omdat ik niet meer wou en niet meer kon. Ik wou echt dat ik toen ergens had kunnen lezen dat het over gaat. Dat tijd raad brengt, en veranderingen. Dat waar je je hoop op stelt (een nieuwe partner, meer geld, …) geen voorwaarden zijn voor geluk. Dat net het loslaten van die hoop en het ontvankelijk in het leven staan, zorgen dat je op een dag weer diep en diep gelukkig bent. Dus aan de persoon met die zoekterm: het gaat over, echt.