Prinses in wonderland

Een tijd lang leek het alsof alles stil stond. Ik zat behoorlijk klem met allerlei zaken die elkaar versterkten, waardoor mijn leven heel erg ‘klein’ werd. De vicieuze cirkel van weinig geld, weinig tijd, weinig ruimte, weinig energie, weinig contacten, weinig slaap …

Mogelijk is Saturnus eindelijk uit mijn horoscoop verdwenen, is mijn Karma bijgetrokken of zit ik eindelijk aan de juiste kant van de gelukscurve, maar de laatste tijd voel ik me bij momenten een zwaar vermoeide Alice in Wonderland, die twee springerige konijnen in toom probeert te houden en duizend balletjes in de lucht, maar die haar ogen ook wel uitkijkt en van de ene verbazing in de andere valt. Ik deel er graag wat van.

“Why, sometimes I’ve believed as many as six impossible things before breakfast”
(L. Carroll, Alice in Wonderland)

1. Een toevallige ontmoeting op straat resulteert in een oplossing voor mijn werk-gezin-combinatie waar ik al een volledig jaar en meer naar aan het zoeken ben. Op bij wijze van spreke tien minuutjes was waar ik al een jaar mijn hoofd over breek, ‘in de sjakos’.

2. Impulsief maak ik een afspraak om samen te eten met een oud-cursiste van me, omdat ik door omstandigheden in de stad waar zij woont moet overnachten. Ze nodigt me bij haar thuis uit. De eerste tien minuten zijn een beetje formeel en er wordt over werk gepraat. Om één of andere reden stoot het gesprek door naar een ander niveau, en ik schrik als ik plots kerkklokken hoor luiden en ik daaruit opmaak dat het tijd is om te vertrekken, wil ik nog bij mijn B&B binnen kunnen. We hebben het heel de avond gehad over de moeilijkheid om in een relatie te zijn, over de kracht van alleen zijn, over verlangen, over de zoektocht. Het gesprek met de wat oudere cursiste, opent inzichten en doet me milder kijken naar de situatie met de ondeugdelijke man. Ik vertrek verwonderd en dankbaar, en met een hoop nieuwe perspectieven. Later die avond parkeert de man van de B&B mijn auto omdat ik schrik heb dat ik in dat toverachtig mooi stadje het water in zal rijden. Hij brengt me naar een heerlijk kamertje, waar ik dankbaar en totaal in vrede met mezelf en de wereld een verkwikkende nacht slaap.

3. Doordat er me heel wat gegeven wordt (de inzet van team tuin en de spierballen, de oplossing waar ik het in -1- over had, …), besef ik meer dan ooit hoe wonderlijk is als mensen ‘zomaar’ iets voor elkaar doen. Dat die daden schakels kunnen zijn in een ketting van goede dingen. En zelf kom ik bijna dagelijks in situaties waarin ik een mini-verschilletje kan maken. Wat doet het me deugd om mild te zijn! Om een meisje op de parking van de supermarkt die staat te sukkelen om alles op de fiets mee te nemen, een boodschappentas cadeau te doen. Om twee dames die in de regen op de bus staan te wachten, een lift aan te bieden. Om soep mee te geven aan een vriendin die geen tijd heeft om te koken. Om mijn auto cadeau aan te bieden aan een andere alleenstaande mama voor wie dat het verschil zou kunnen maken tussen geen werk vinden of wel werk vinden. Het is waanzinnig te gek om eindelijk weer wat te geven te hebben, en in situaties te komen waarin ik dat ook kan doen.

Heel langzaam en een beetje voorzichtig, durf ik te geloven dat de dingen goed zullen worden. Dat wonderen elke dag gebeuren. En dat waar ik naar verlang – een fijne relatie hebben – en waar ik ten diepste naar verlang – nog kindjes kunnen krijgen – niet zo onmogelijk zijn als het lijkt.

“I can’t go back to yesterday because I was a different person then.”
(L. Carroll, Alice in Wonderland)

Wat was het laatste ‘wonder’ dat jou overkwam? En wanneer ben je voor het laatst in de gelegenheid geweest om mild te zijn, wat heb je toen gedaan?

Ode

Hij speelt dartel in zijn blote piemel in de zon. Babyzoon. Een emmer water, wat potjes, zand, stokjes. Het is voldoende. Genietend laat hij zich insmeren met zonnecrème. Als de schaduw over de tuin valt kruipt hij bij mij, op het deken zoveel vreugde aanschouwend, en laat zich warm knuffelen, aankleden. Hij introduceert woordeloze mopjes en schatert er zelf het hardste om.

Terwijl Kleuterzoon strijdt met het leven, viert Babyzoon elke dag feest.

’s Avonds leg ik hem vers gedoucht tussen schone lakentjes. Stralende ogen, knuffel in zijn handje. Blije babyman na een blije dag.

‘Dankje,’ zeg ik. ‘Droom maar van de zon die je lijfje heeft gekust vandaag.’
Hij knikt.

Ik sluip de kamer uit en ben zo diep dankbaar, om dit kind dat me vertelt wat hij nodig heeft van me, en het gewoon – zonder enige omweg – van me kan aannemen. Het zit goed tussen ons. En ik vraag me nog elke dag af waar ik hem aan verdiend heb.

Prinses ziet ze vallen bij bosjes

Ze is 37, heeft geen partner en geen kinderen, en is al een jaar thuis. Totaal uitgeput. Verschillende dokters kwamen er aan te pas, maar nog geen enkele heeft ‘het’ gevonden. Het is een heel goede vriend van me, maar een bezoekje is te zwaar. Zelfs een bezoek van een kwartier. Dus sms ik regelmatig even en voel me machteloos.

Ze zitten naast me in de speeltuin, op een bankje. Mooi, jong, blakend. Twee lieve meisjes in de zandbak. Ze zijn wie ik graag zou willen zijn: samen, in een gezin waar kunst en cultuur tellen, waar de kinderen centraal staan en waar de ouders ook nog partner willen zijn voor elkaar. Ze zijn moe, vertellen ze. En beiden in therapie, want ze zien het gewoon niet meer. Waar ze naar toe gaan, hoe ze energie moeten genereren, waar ze zichzelf en elkaar nog eens kunnen terug vinden.

Haar mailtje verbaast me, en tegelijkertijd ook niet. 32 is ze. Ja, een perfectioniste. Lieve man, één kind, mooie nieuwbouw, boeiende baan. En nu dus in de medische mallemolen wegens totaal uitgeput en niets meer kunnen.

Ze vallen bij bosjes, rondom me. Ik kan nog meer voorbeelden geven van fijne, bewuste dertigers, die stranden.

Ik keer terug naar mezelf. Samen met wat andere dames organiseer ik een vrijgezellen voor een goede vriendin. Ik was aanvankelijk wildenthousiast en wou er echt iets moois van maken. Maar, zo realiseerde ik me, het is te veel. Het organiseren, het communiceren, het plannen, een dag vrij maken, opvang vinden voor die dag. De voorbereidende vergadering miste ik, want ik zat totaal op de bodem. Deze week moest er een telefoontje gepleegd worden. Eén onnozel telefoontje. Ik kon het zelf niet doen wegens weg. Ik checkte bij de anderen. Niemand heeft er tijd voor gehad, wegens propvol en doodmoe. Dit gaat om iets LEUKS, en we krijgen het gewoon niet voor elkaar.

Ik koop regelmatig een nieuw wondermiddeltje bij de apotheek. Iets dat belooft dat mijn energie gaat stijgen en dat ik mij terug ga kunnen concentreren. Intussen staat mijn aanrecht vol pottekes met pillen, en ik kan alvast melden dat ik het wondermiddel nog niet heb gevonden. Ik overweeg nu heel sterk om te proberen aan rilatine te geraken, illegaal, om wat denkwerk te kunnen verzetten. Het moest maar eens helpen. Daar denk ik over na. Ik kijk naar mijn pottekes, en naar de rottende bananen in de fruitschaal. Als ik nu eens tijd zou vinden om mijn menu te plannen, gezond, bewust en verantwoorder te eten, wat beter voor mezelf te zorgen? Ik heb de laatste maanden blaasontstekingen gehad omdat ik geen tijd heb om te gaan plassen, en de voorbije week heb ik zo veel presentaties gegeven op verschillende plaatsen, dat ik (tja, sorry voor de details) totaal geconstipeerd ben door de rommel die ik heb gegeten onderweg van punt A naar punt B, en het feit dat ik noch de tijd, noch de rust had om ‘er eens voor te gaan zitten’.

Mijn mailbox is een soortement ramp. Bij deze mijn excuses aan al wie ik nog moet antwoorden op een mail. Ook mijn huishouden is, om het zacht uit te drukken, ‘achter’.

Ik waag me niet meer aan analyses. Maar ik concludeer wel dat er iets niet klopt.
We delen shortcuts om het allemaal te overleven. Maar ik wil niet overleven, ik wil ‘leven’.

Kan wie het wel redt, zijn/haar geheim even delen? Geen shortcuts meer, alsjeblief. Gewoon een structurele oplossing. Merci.

Willen de anderen mee op de kar, voor ‘anders’? Als ik aan de rilatine geraak, kan ik het misschien opbrengen om daar eens over na te denken.

Brief aan mezelf van één jaar geleden

In de begindagen van mijn blog, postte iemand in de reacties dat rouw 1 jaar en vijf weken duurt. Intussen is het ongeveer 1 jaar en 5 weken geleden dat Dirk weg ging. Ik lees enkele blogposts uit die periode terug, en schrijf een brief aan mijn toenmalige ik.

(Een jaar geleden ging het zo, en zo. En zo. En zo.)

Hee jij daar. Ja, jij. Probeer eens op te kijken. Het gaat niet lekker, hé? Je bent moe en verdrietig en kind of ‘in alle staten’.

Ik schrijf je vanuit de toekomst. Ik ben jou, een jaar verder.

Laat ik je eerst even verrassen met drie dingen die je niet verwacht:

1. Binnen exact een jaar, ga je in één week 1200 km rijden. In je uppie, mét een geldig rijbewijs, zonder angst. Voor je zover bent, zal je eerst nog wat vervelende ervaringen door moeten. Je gaat twee rij-instructeuren slijten, oefenen met je vader (geen succes), met vrienden (doorzetten, gewoon doorzetten) en uiteindelijk zal je alleen de baan opgaan met klamme handjes. Op een gegeven moment moet je door een soort van giga-angstaanval. Maar je redt het en je zal zelfs je rijbewijs van de eerste keer halen. Ja, écht :). En van die 1200 kilometers zal je genieten, want rijden is gewoon erg fijn. Eénmaal je het kan, natuurlijk.

2. Binnen exact een jaar sta je aan de vooravond van een nieuwe baan, én ben je gestart als zelfstandige in bijberoep. Aan dat eerste, die nieuwe baan, gaat een hoop onzekerheid vooraf. Meid, gewoon kalm blijven. Het komt vanzelf in orde. En voor dat starten als zelfstandige in bijberoep moet je niets doen. Je eerste opdracht komt vanzelf op je pad op het juiste moment. Dus op dat gebied: geen zorgen maken, kalm blijven. Alles komt goed.

3. Haha, leuk dat ik je dit mag vertellen: ik weet dat je ongeveer ziek bent van verlangen naar Dirk op dit moment. Dat gaat nog even duren, dat verlangen dat hij terug komt. Ik zou zeggen: laat dat los, laat hem los, probeer zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven. Maar op dit moment ben je daar niet echt aan toe, je moet dat zelf ondervinden. Alleszins, wat ik je wou vertellen, is dat je binnen een jaar een soortement kleine affaire achter de rug zal hebben met een man die je vandaag al kent en die je erg aantrekkelijk vindt. Nee, niet zeuren, ik vertel niet wie het is :). Zoek dat zelf maar uit. Of het ergens naar toe gaat, kan ik je niet vertellen. Het ziet er niet zo uit op dit moment, en dat is jammer. Alhoewel je natuurlijk ook het mooie kan zien: de vlinders zijn nog niet dood vanbinnen, en op een dag zal je iemand leuker vinden dan Dirk. Echt.

Ik zou niet graag in je schoenen staan, meisje. Er komen dieptepunten, zoals deze en deze, waar je heel zwaar van zal moeten recupereren. Je bent veerkrachtig. Geloof daar maar in. Hoe erg het ook wordt, en hoe moe je ook bent, telkens zal er iets in je zijn dat zal opstaan. Moed zal verzamelen, en doorgaan. Eerst zal je op die momenten nog juichen: het is voorbij! Het is bedwongen! Vanaf nu gaat het beter! Het is stom en jammer, meid, maar zo gaat het niet. Het is een weg met ups en downs, en binnen een jaar zal je niet meer durven juichen als het wat beter gaat. Dan probeer je het gewoon zachtjes vast te houden en te koesteren.

Verder kan ik je vertellen dat je het hele komende jaar puzzelt met geld en dat je soms gewoon echt niet meer weet hoe je de rekeningen moet betalen. Je zal de schroom moeten overwinnen om te lenen bij vrienden. So be it, meid. Je betaalt dat terug, daar ben je eerlijk en trots genoeg voor.

Jammer genoeg ga je binnen een jaar nog steeds boos zijn op Dirk. Woest. Ik vertel je niet waarom, want dan lig je daar vandaag ook weer wakker van. Ik wou alleszins dat ik op dit moment een brief uit de toekomst kreeg waar in stond dat dat zou beteren.

En de grootste plaag van de maanden die komen, zal vemoeidheid zijn. Er zullen dagen zijn dat je de trap op kruipt, omdat lopen niet meer gaat. Elke vijftien euro die je extra te spenderen hebt, geef je bij wijze van spreke uit bij de apotheek om pepmiddeltjes te kopen. Op een dag zit je bij de dokter en vraag je hem impliciet om speed voor te schrijven, whatever, als je maar vooruit kan. (Dat doet ie niet, wees gerust.)

Rouw is hard werken, meid. Er zijn geen shortcuts. Ik kan je geen drie gouden tips geven om het makkelijker te maken of beter aan te pakken. Door elk moment moet je door, je hebt die momenten nodig om stappen vooruit te zetten.

Maar goed. Twee misschien, dan toch. De eerste: doe elke avond je afwas. Elke avond. Belang van ritme, regelmaat, structuur. Dat zit in de kleine dingen.
En twee: vertrouw op jezelf. Je gaat het komende jaar de zotste tips eerst krijgen, iedereen gaan beter weten hoe het aan te pakken dan jijzelf. Geloof ze niet, vertrouw op jezelf. Dat zal Roos je vertellen.

Ik sluit af met een belofte. Volgend jaar deze tijd maak je een lijstje van mensen aan wie je dank verschuldigd bent. Er staan mensen op dat lijstje die je vandaag nog niet kent, en de lijst zal niet kort zijn.

Sterkte. Zoen. Vergeet niet naar de slapende zonen te kijken.

P. + 1 jaar

Prinses leeft weer

In de avondzon zit ik aan de rand van de zandbak en kijk naar mijn spelende kinderen. Ze zijn vuil, na een dagje in de tuin werken met schatten van vrienden en hun vier zonen. Er hebben spierballen gerold, de tuin heeft een metamorfose ondergaan. Ik zit, kijk en denk: ‘We leven weer. We leven weer.’
En ook: ‘Ik heb het laatste jaar het slechtste en het beste in mensen mogen zien.’

Er wordt voor me gezorgd. Ik krijg tweedehands jurken zonder er om te vragen, kleedjes voor mijn jongens, mijn team tuin en het spierballengezin hebben de wildernis bedwongen. Een engel kwam op mijn pad die een rol wil spelen in het mogelijk maken van mijn combinatie werk en gezin en een week geleden zat ik met een groep sterke vrouwen rond de tafel, hulpverleners en vrienden, die mee nadachten over de grote puzzel en hoe hem het mooist te leggen.

De vuile jongens gaan in bad en in bed. Gauw zal ik hen de zee opnieuw tonen. Ik kijk er enorm tegen op zo’n lange rit met hen te maken, maar we zijn uitgenodigd bij lieve mensen en we gaan. Ik stap verdorie in de auto met mijn mannen. We gaan schelpen rapen!

Na bed en bad, schiet ik in actie, doe de afwas, draai drie machines was, stofzuig, ruim op, poets. Mijn rug doet pijn, mijn huis is schoon. Als laatste, in het donker, sta ik mijn aardbeienplantjes en tomatenplantjes (allemaal gekregen, zo veel dank) te gieten. Als een fiere boerin. Overlopend van dankbaarheid.

Weer binnen passeer ik een spin. Een spin XL. Ik laat ze lopen. Geen zin om mijn Karma weer op het spel te zetten.

Prinses heeft een nieuwe vriendin

Ik heb een nieuwe vriendin. Ze stuurt me dagelijks een mailtje. Ik probeer elke dag 30 minuten tijd met haar door te brengen, wat niet altijd lukt wegens druk. Ze is monter, fit & fris en ze heet Adriene.

Yoga tussen het speelgoed

Adriene is mijn on line yogajuf. Enkele weken geleden ging ik nog eens naar een yogales en stond ik versteld van de positieve effecten: instant ontspanning, moeiteloze buikademhaling, trilbenen van de inspanning en zelfs een mild gemoed. Daar wou ik meer van! Maar praktisch en financieel is één keer per week yogales op verplaatsing wel ongeveer het maximum. Na een fijne tip van een lezer op deze blog, zocht ik on line yogalessen. Ik geef toe dat ik sceptisch was, en de filmpjes waarvan ik naar toilet moest omdat er een zeegolvensoundtrack onder stond, werden snel weg geklikt. Maar uiteindelijk kwam ik uit bij Adriene.

Een vaste date

Trouwe lezers hebben wel door dat ik wat met energieproblemen kamp. Ik vind het leven met twee kleine kindjes en een baan zo hectisch, wordt erg vaak moe en dat is de ultieme trigger voor crisis.
Trouwe lezers zullen eveneens weten dat ik wat systemen heb om mijzelf op de rails te houden, waaronder o.a. het Flylady-systeem voor het huishouden. Het volledige FLY-systeem lukt me trouwens slechts in periodes, maar het absolute minimum – namelijk twintig minuutjes opruimen, twintig minuutjes was/strijk en twintig minuutjes een ander klusje, als de kindjes in bed liggen en netjes getimed met mijn onmisbaar keukenwekkertje – probeer ik dagelijks vol te houden. Daar voeg ik dus sinds een tijdje ook een vaste date aan toe met Adriene.

Beter dan een uurtje slaap!

Adriene heeft op haar website een programma dat je gratis kan volgen: 30 days of yoga. Je kan je inschrijven en dan krijg je elke dag een mail, of je kan de filmpjes op youtube vinden. (En gratis, hé mannen!). Het programma bouwt fijn op, en blijkt een energiepunt te zijn in mijn dag. Na 30 minuten met Adriene, op de mat tussen het speelgoed, hopend dat niemand door het raam kijkt, voel ik me vers, fris, fijn, en kan ik nog een taakje aan. Of twee.

Straks wordt het hier nog een vrolijke blog waar je tips en tricks kan komen zoeken, zoals in dit blogje dat duchtig gedeeld en overgenomen werd :).
Heb je zin om mee te doen met Adriene? Wil je je ervaringen delen in de commentaren? Zijn er dingen die voor jou beter werken dan slaap of ijzertabletten om energie op te doen? Inspireer me! Je vindt me op de mat :).

Prinses eet twee taartjes op Vegan Avenue

De Tiensestraat in Leuven is altijd al een bijzondere plek geweest. In vroegere tijden had je daar het heerlijke Peperkoeken Huizeke, waar een schat van een man thee-o-logie bedreef.

Intussen ontpopt de straat zich als een oord van alternatieve en vegan inspiratie. Go for a walk with me…

1. Content! Een verpakkingsvrije kruidenier. Het idee was niet nieuw, ik denk dat ze er eens in Antwerpen mee begonnen zijn. Maar het idee is bijzonder goed. Uiteraard ben ik voorlopig nog niet georganiseerd genoeg geweest om daar eens met een veelheid aan pottekes en bokalen naar toe te trekken, maar ik heb er al wel eens een heerlijk ochtendje zitten werken. Ik bestelde een koffie en kreeg er drie, aangezien de koffie kwam in zo’n potje waarin je het koffiegruis wegduwt. Zalige plek om te werken en na te denken.

2. The Loving Hut. Terwijl ik het tik, stromen er hartjes uit mijn oren. Niet alleen is de bediening door Nele, I-Wen, An en de rest van het team zo liefdevol en aandachtig, ook sta ik helemaal achter het concept én de uitwerking, en is het eten geniaal: gezond én lekker. Kraakverse slaatjes, heerlijke balletjes en rolletjes, … Veel keuze in niet-alcoholische drankjes ook. En vertel me, waar vind je nog standaard tamari-saus ter beschikking? Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, zijn kinderen er gewoon welkom én is de vegan tiramisu met voorsprong het beste dessert ter wereld.

3. Shavt. Het is niet helemaal de Tiense, maar wel op de hoek van de Beriostraat en de Tiense. Shavt. Vandaag toevallig binnen gewandeld, eindelijk eens een ei-vervanger aangeschaft, evenals heerlijke vleesvervangers. Superconcept, een vegan winkel, godbetert. Alleen jammer van de braakneiging toen ik de daar aangekochte chorizo proefde thuis. Te vleesachtig in smaak en structuur. Mijn maag draaide om na al die vegetarische jaren.

4. Vegaverso. Kan iemand me even uitleggen waarom ik hier nog nooit geweest ben? Een broodje met linzensalade gegeten, bulkend van de vitaminen door de kraakverse groenten. Een heerlijke koffie, met een cupcake. En dan gewoon nog één, want helemaal verrukt door het lekkers. Een mens moet iets doen tijdens het wachten tot de auto weer eens klaar is in de garage, niet?

5. Kers op de taart: binnenkort opent op het vroegere Fochplein, heden ten dage heet dat het Pieter De Somer-plein, het Foch dus, een zusjeszaak van The Loving Hut, met vegan fastfood. Ik piepte door de ramen, en zag dat het goed zal worden. Wie gaat er mee proeven?

Er lijkt een kleine opmars te zijn van vegan zaken. Kennen jullie nog voorbeelden? Graag in de comments delen!

O(hm), Prinses staat op haar kop

(Haha, de man in het filmpje heet Dirk ;)!)

Fibrowatte?

Fibromyalgie. Een soortement vuilbakdiagnose, in verband gebracht met emotionele problemen, psychosomatische dingen, CVS, reuma, … In mijn lijf erg aanwezig door spier- en gewrichtspijn. Als ik het niet meer uithoud, of als mijn bekken weer paraplu staat, klop ik bij de osteopaat aan. Die zet mijn bekken recht en maakt de spieren los. Ooit had een reumatologe me naar de yoga en het zwembad verwezen. En de osteopaat had zich daar tot mijn grote spijt bij aangesloten. Hoewel mijn eerdere ervaring met yoga wisselend was (een flatulente yogajuf… I kid you not), was het kronkelen van pijn vorige week erg genoeg om te besluiten maar eens iets te doen, behalve hopen dat ik op hetzelfde moment een afspraak bij de osteo én een babysit kon krijgen. Gelukkig was er babysitsponsoring, dus vandaag trok ik naar de yogaschool.

Yogaschool

Ik heb ooit yoga beoefend in de bibliotheek van een kasteel waar hippies samen wonen. Daar was ik de jongste en de stramste. Het was goddelijk om sneeuwvlokjes langs de Belle-en-Beest-achtige kasteelramen te zien dwarrelen tijdens het brengen van de zonnegroet of het doen van ‘de kat’, of de zon te zien opkomen (ochtendyoga, de beste!).

Een andere niet te vergeten ervaring, was de yoga in het bedompte studentenkamertje met vijf zwangeren en een flatulente yogajuf. Mijn zwangerschapsmisselijkheid die net voorbij was na 17 weken 24/7, kwam prompt terug terwijl ik met mijn neus dicht de liefde door mijn schouders naar mijn baby probeerde te laten stromen. Eén keer en nooit meer.

Toen was er postnataal de yoga op zaterdagochtend in een heel klein zaaltje, waar allerlei hippe vijftigsters vonden dat ze recht hadden op de beschikbare plaats omdat zij al lang aan yoga deden, en dat de nieuwelingen maar op de gang moesten. Ook één keer en nooit meer.

En nu dus, een grote lichte zolder. Een stralende yogajuf. 15 dames en één heer. Matjes in de aanslag. Go!

Breathing in, breathing out

Het begint altijd met ademen, en ik kan dat niet goed. Ik probeerde moedig buikademhaling toe te passen, maar het leek alsof ik in een harnasje zat en/of een ijzeren hand me in zijn vuist hield.

De eerste vijf minuten dacht ik: ‘Nee, nee, niets voor mij. Proefles, prima. Zou het opvallen als ik me voortijdig naar de uitgang begeef?‘? Maar de strenge prinses in me vond dat ik moest blijven en pas na de les een oordeel mocht vormen.

De 50 minuten die volgden waren nogal intens. Ik plooide me alle kanten op, maakte duizend fouten omdat ik vergat te spiegelen bij het nadoen van de yogajuf waardoor ik mijn linkerelleboog achter mijn rechteroor plooide in plaats van omgekeerd. Op minuut 47 stond ik te trillen op één been met een ander been trillend in de lucht.

En ergens vanbinnen leken de emoties er maar even gebruik van te maken los te komen, aangezien de spieren die ze heel hard vast klemden alle kanten op gerokken werden.
Mokerslaggevoel 1: ‘Ik zit zo ontzettend vast in mezelf, met dat verdomde verdriet.‘
Mokerslaggevoel 2: ‘ Wat heb ik slecht voor mijn lichaam gezorgd.’
Mokerslagggevoel 3: ‘Wat is het belangrijk om dit te doen. Wat doet het me deugd.’

Ergens in al dat yoga doen, heb ik me zelfs twee minuten erg mild en begripvol ten opzichte van Dirk gevoeld. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar het ging gepaard met een golf van verdriet omdat de dingen gegaan zijn zoals ze gingen.

Op mijn kop

En aldus staat Prinses fysiek en emotioneel even op haar kop. Angst en geen-zin in nog, want het is weer iets waar tijd en geld voor gemaakt moet worden en het is best een intense ervaring, loskomen all over. En tegelijkertijd verdomd goed weten dat ik hier beter van ga worden, op alle fronten.

Kan iemand me een pakje moed sturen en een schop onder mijn kont? Richting dat lichte zoldertje, ja. Dank!

Hebben jullie ervaring met yoga? Wat zijn de effecten, mentaal, fysiek, emotioneel? Iemand nog goede (niet te dichtbevolkte) yogascholen in de omgeving van Leuven aan te raden?

Moeder zijn

Moeder zijn.
Er zijn die momenten, als ik veel te moe ben om nog een straaltje licht in mijn hoofd binnen te laten.
Er is het op toilet zitten en proberen niet op de peuterarmpjes te plassen, aangezien hij die in groot enthousiasme elke keer als je op toilet zit tussen bil en bril komt wringen.
Er is het schaterlachen met de kleuter die zegt dat een vliegtuig door een potlood bestuurd wordt.
Er zijn de mopperdagen, en de knuffelochtenden.
Er is de slappe peuterlach als je aan de peutervoetjes ruikt en een vies gezicht trekt.
Er is de trots, als de kleuter een aardbeving kan uitleggen.

Morgen denk ik in het bijzonder aan alle moeders die niet gezegend zijn met kinderen. Mijn hart bloedt als ik daar aan denk.

Die momenten

Dat ik blij mag zijn met mijn kinderen.
Ja, natuurlijk.
En dat ik werk heb. Ook al weet ik op dit moment echt niet meer hoe ik het gecombineerd kan krijgen met de zorg voor de kinderen, voel ik me permanent schuldig ten opzichte van mijn kinderen maar meestal ten opzichte van mijn werkgever.

…
Maar die momenten…
Die momenten dat ik met de jongens aan tafel zit, Babybroer zijn bord omkeert en Kleuterzoon zeurt dat hij het niet lust en ik totaal oververmoeid uit mijn slof schiet, meteen spijt heb en in tranen uitbarst…
Die momenten waarop we uit de auto stappen en aan de voordeur moeten geraken, waarbij ik armen vol tassen heb en Babybroer de straat probeert op te rennen…
Die momenten dat ik een kopje koffie probeer te drinken met een vriendin en de jongens om de beurt krijsen en de jongste in zijn pamper doet…
Die momenten waarop ik met moegehuilde ogen een lijstje taken zit te bekijken die ik nog moet doen, maar waar ik in geen hoekje van mezelf nog moed of kracht voor kan vinden…
Die momenten waarop ik tegelijkertijd moet koken, één kind moet troosten en één kind terecht moet wijzen…
Die momenten dat ik steeds maar oplossingen zoek, voor zo veel dingen die niet op te lossen zijn…
Die momenten waarop ik de dokter probeer te verstaan terwijl mijn kinderen zijn kabinet afbreken…
Die momenten dat ik mijn internetbankieren niet durf openen, omdat ik geen zin heb in de confrontatie met de beroerde financiële toestand…
Die momenten dat ik het spuugzat ben te moeten bedenken dat dit allemaal gebeurt om mij een fundamentele levensles te leren en dat ik hier sterker moet uitkomen…
Die momenten waarop ze me midden in de nacht wakker maken en ik misselijk ben van vermoeidheid, ik daardoor erg kwaad word en twee snikkende kinderen moet troosten…
Die momenten waarop ik alleen maar een uur lang gewoon op toilet wil zitten met de deur op slot, om een boekje te lezen en alleen te zijn.
Die momenten waarop ik besef dat ze nog in bad moeten, en in bed, en dat ik dan beneden kom en het huis kan beginnen opruimen, en dat als ik het niet doe, niemand het doet…
Die momenten dat ik besef dat ik de baan heb aangenomen die ik echt wou, maar dat ik het bijna in mijn broek doe omdat ik het gewoon niet gerealiseerd ga krijgen om ze ook echt te doen…
Die momenten dat ik bij de opvang andere moeders bekijk, die wel een partner hebben, en me afvraag of die dan zo veel beter, zo veel wijzer, zo veel aantrekkelijker, zo veel relatievaardiger zijn, dat zij gewoon zel een gezin kunnen hebben en ik niet.

Het snoeit me zo. Er blijft niets over voor mezelf.

Ik kan inderdaad heel hard mijn best doen om dankbaar te zijn om vanalles en nog wat. Om te kijken naar de kinderen die ik heb, naar de baan die ik heb, om te denken dat het beter zal gaan, met tijd, moed, heel hard werken en wat geluk.

Maar even vaak denk ik dat ik mijn leven haat. Dat ik leeg ben.

En dan vraag ik me af of de rust van Dirk dit allemaal waard is. En of hij lekker slaapt, naast zijn getrouwde liefje.