Freelance journalistiek

Een verhaal dat ik hier vast nooit verteld heb, is het verhaal van hoe ik freelance journaliste werd.

Ik was alleenstaande moeder en stapte op een warme dag na een opdracht in Rotterdam in de auto naar huis. Ik zag dat ik een gemiste oproep had en luisterde daar de voicemail. En tadaa, daar werd me de vraag gesteld of ik wilde overwegen een opdracht aan te nemen als freelance journaliste voor Psychologies Magazine. WOW.

Dat was niet uit de lucht komen vallen. De eindredacteur Femke volgde mijn blog. Ik denk dat we destijds ook al kennis hadden gemaakt met elkaar. Vanuit mijn blog, had ze de hoofdredacteur voorgesteld om mij te vragen.

En dat was zo een kans.
Niet alleen omdat ik met het geld dat ik verdiende als freelance journaliste mijn inkomen wat kon aanvullen – was erg nodig. Maar ook omdat het me een nieuwe kans gaf, een nieuwe richting. Ik kon ergens in groeien, me ontwikkelen, een vaardigheid toevoegen aan mijn pakket, ik werd minder afhankelijk van mijn werkgever. En het is natuurlijk ook ontzettend mooi werk om te doen: interessante thema’s uitwerken, boeken lezen, auteurs interviewen, … Dankbaar!

Die eerste tekst was een interview met de experts die meewerken aan Blind Getrouwd. Ik herinner me mijn voorbereidingen, het interview in een Antwerps cafeetje, het uitwerken wat ik veel te letterlijk had gedaan in mijn angst de geïnterviewden geen recht te doen, de bijsturingen die nodig waren, … Maar uiteindelijk was het goed en de opdrachten volgden elkaar op. Ook voor Femma Magazine en af en toe schrijf ik ook voor andere tijdschriften (en dat wil ik nog steeds graag uitbreiden – mijn grootste droom is Flow).

Anyway. De betaling van de eerste opdracht kwam tijdens een vakantie die mijn kinderen en ik in Amsterdam deden. Gelukkig, want ik zat toen op mijn financiële tandvlees na een rechtszaak. Het heeft ons alleszins wat ijsjes opgeleverd :).

Dank aan Femke. En dank aan de hoofdredacteur die me de kans gaf.

In de Tiny Podcast lees ik een column die ik enkele jaren geleden schreef voor Psychologies Magazine.

Iets in de wereld zetten

Iets in de wereld zetten. Het is een uitdrukking die ik op een vrouwenfestival geleerd heb. Een uitdrukking die meteen resoneerde bij me, want ik vind het spannend iets in de wereld te zetten.

Ik ben daar best lang geblokkeerd in geweest en dat breng ik zelf in verband met een moeilijke bevalling waar ik hier eerder al over schreef.
Het kind is toen uit mij gehaald, ik heb het niet zelf op de wereld gezet. De jaren die daarna volgden waren niet makkelijk en ik merkte toen dat er veel was dat ik niet in de wereld kon zetten. Veel dingen die ik graag wilde en die ik gewoon niet gerealiseerd kreeg.

Na de geboorte van de tweeling, die vliegensvlug ging :), veranderde dat. Plots zette ik dingen in de wereld die ik een snelheid hadden die me soms zelfs verbaasde. Niet altijd trouwens, sommige dingen sleepten gewoon ook aan. Maar ik startte bijvoorbeeld twee bedrijven. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk, want de meest logische weg en mijn plan bestonden er uit in loondienst te blijven.

Het is echter nog steeds een thema voor me, iets in de wereld zetten. Iets maken, creëren en het daarna ook delen in plaats van in een laatje verstoppen. Hier iets schrijven en dan op ‘publiceer’ drukken. Op LinkedIn iets delen. Een podcast inspreken en delen. Een artikel indienen als journaliste. Het gaat gepaard met allerlei gevoelens, met spanningen. Met telkens weer onzekerheid. Met een duik in mijn energie: eerst veel energie, dan een dip omdat ik bang ben.

Het went nooit.

Maar het hielp me wel de uitdrukking te kennen. Het te herkennen als gegeven. Rond me te kijken en te zien dat sommige mensen makkelijk dingen in de wereld zetten en anderen er op haperen. Om als het moeizaam gaat en ik zelf haper, te beseffen dat het eigen is aan dat proces.

Ik vertel er over in de Tiny Podcast van vandaag.

De ochtendclub

Dit is Haarlem – in het ochtendgloren.
Ik heb de foto genomen in de Vijfhoek, waar mijn Tiny Office is.

Deze Coronatijd heeft me de ochtenden gebracht.
Ik was altijd een snoozer. Echt. En dan nog had ik eerst drie koffies nodig voor ik aanspreekbaar was. En vaak kwamen we ook nog te laat op school omdat ik niet op gang kwam.

Sinds enkele weken (ik ben echt de tel al kwijt) sta ik vroeg op en werk ik voor Pieter gaat werken. En dan neem ik het thuis over. In de late namiddag gaan we met het gezin fietsen (want dat mag nog) en na het eten-bad-bed-gebeuren vertrek ik weer naar kantoor. Ik merk echter dat die avonduurtjes een pak minder magisch zijn dan de ochtenden.

Anyway.
De ochtenden dus.
Ik hou van de stilte. Ik hou van het licht zien worden (en ja, met het zomeruur begin ik nu weer in het donker en werk ik naar het licht).
Ik hou ervan dat ik voor het ontbijt al bergjes kan verzetten, podcasts maken, schrijven, denken, creëren. En dat ik dan naar huis fiets en dat iedereen in pyjama is en blij is om me te zien.

Dat bracht me op het idee vanuit mijn bedrijf ‘The Artist’s Way’ een ochtendclubje aan te bieden. Voor een weekje. Een soort cursus.

Het thema is: je innerlijke criticus temmen. In mijn werk voor The Artist’s Way zie ik hoezeer mensen geremd worden door dat stemmetje vanbinnen dat de naarste dingen zegt. Dingen die je NOOIT luidop tegen een ander zegt, maar wel de hele tijd tegen jezelf. Soms zelfs onbewust.

Je bent niet goed genoeg.
Je gaat nooit … kunnen.
Zie je wel, het mislukt altijd.
Je ziet er weer zo slecht uit.

Of:
Twee weken na die bevalling zou je toch alweer wat op gewicht moeten zijn.
Je bent nu 35 en je weet nog niet wat je wil in je leven.

(…)

Dat allemaal.

Het idee is daar een week rond te werken.
Met online opdrachten. De eerste doe je op 5 april.
Op 6 april start dan de ochtendclub: een zoom meeting van 7 tot 8 waarin we met elkaar inchecken, inzichten delen uit de opdrachten en een voornemen maken voor de dag die komt.
Dat. Elke dag een opdracht en elke dag een meeting, van maandag 6 april tot vrijdag de 10de.

Je mag deelnemen in je pyjama. Met een kopje koffie of thee. Met een koffiekoek of een potje havermout. Met je haren door de war.

En de plaatsen zijn uiteraard beperkt want ik wil dat er in de meetings ruimte is voor iedereen om het woord te nemen.
Als je wil deelnemen, mag je mailen naar Hade@theartistswayonline.com
Beslis je voor dinsdag 20u, is de prijs €39,00. Daarna €49,00 en ik sluit de aanmeldingen vrijdag 3 april om 12u.

Haha.
Het is best grappig dit te lanceren.
Ik was er nooit op gekomen zonder Corona.
Maar het is zo leuk om dit te gaan doen.

Fijne zondag!

De grote ommekeer

Sinds het begin van deze crisis, neem ik elke dag deel aan een vrouwencirkel. Elke dag gaan we er even voor zitten, we nemen een uur. Via Zoom zien en spreken we elkaar.

Er komt ZO veel voorbij. Het is rijk, het is mooi, het raakt, het voedt, het sterkt.

Het is pas enkele jaren dat er vrouwen in mijn leven zijn, en dat ik me bewust met hen verbind omdat ik nu weet hoe bekrachtigend dat kan zijn, hoe je je gedragen kan voelen, hoe diep het contact kan zijn.

Anyway.
Door elke dag te praten over wat dit met me doet en te horen wat dit met anderen doet, ben ik me daar heel bewust van geworden.

Voor alle duidelijkheid: ik denk niet dat Corona een straf is voor iets dat we gedaan hebben als mensen. Ik denk niet dat we het over onszelf hebben afgeroepen. En tegelijkertijd vind ik het fascinerend hoe een ziekte die ons de adem beneemt ons lam legt, en dat de aarde daarmee haar adem terug kan vinden.

Er zijn dagen dat ik besef dat ik niet zit te wachten op de boodschap van Rutte die zegt: het is voorbij, ga maar weer lekker gaan en staan waar je wil en o ja, er is nog steeds toiletpapier.
Op microniveau: ik wil elke dag in de zandbak blijven zitten en mijn kinderen zien groot worden. Ik wil tijd hebben om verse soep te maken, met zijn allen fietstochten te maken en elke dag met vrouwen in te checken.
(En ik ben niet vergeten dat ik het ook suckt en dat ik mijn werk zelden af krijg in de tijd tussen 6 en 8u45 en ook dat ik plots heel weinig verdien en dat thuisonderwijs niet voor mij weg gelegd is.)
Op macroniveau: ik wil niet meer heel de dag in vergaderingen zitten en ik wil ook niet dat jullie dat moeten. Ik wil niet meer dat mensen weer op vliegtuigen stappen en dat een meisje van 30 trots in de krant mag vertellen dat ze digitale nomade is en dat dat allemaal wel slecht is voor het milieu maar ja, dat de wereld nu eenmaal te mooi is om niet te reizen.

Ik wil niet meer terug.

Jaren geleden kwam er een boekje op mijn pad en dat koester ik diep.
Het heet ‘Terugkeer naar het leven’ en het is van ecofilosofe Joanna Macy en Molly Young Brown. Het gaat over het voorbereiden van de overgang van een industriële samenleving naar een levensondersteunende samenleving. Een overgang die ook wel ‘De Grote Ommekeer’ wordt genoemd.

Ik hoop dat dit onze Grote Ommekeer zal zijn.
Echt.
Dat hoop ik zo diep.

In mijn podcast van vandaag lees ik het voorwoord voor, dat geschreven is door de Dalai Lama. 22 jaar geleden en voor mij brandend actueel.

En p.s. je kan de Tiny Podcast volgen op insta, @detinypodcast .

Het is ook fijn als je me wil volgen op Spotify. Nu zit De Tiny Podcast echt ergens in de krochten van Spotify en is het moeilijk te vinden, maar hoe meer volgers, hoe beter dat wordt.

Noem mij maar juf-moeder-zzper-huishoudster-kok

Gisteren lagen Pieter en ik op de bank. Te praten.
Dat we goed zijn in crisis, zei ik. Dat we dan als twee volwassenen echt doen wat we moeten doen.

En dat is zo. Daar zijn we goed in.
Ons schema is daarbij echt van levensbelang zodat we niet heel de tijd moeten onderhandelen. De kinderen weten stilaan ook waar ze aan toe zijn en bewegen mee in het schema. Dat helpt allemaal.

Maar toch was ik gisteren gevloerd. Echt gevloerd.
Er staat een berg schone was die ik moet opvouwen. Ik zou dagelijks drie uur intensief les moeten geven om dat deel goed te doen (lukt niet). Er moet vroeg opgestaan, gekookt, gewassen worden. Iedereen moet in bad. … Nou ja, ik hoef jullie niet te vertellen wat er in een huis moet gebeuren, maar het is dus een beetje de hoedanigheid van zzper-juf-huishoudster-moeder-kok die me echt te veel werd. Ik heb gedaan alsof ik naar toilet moest – uiteraard op een geschikt moment in het schema – en ben in bed gaan liggen. Het uur schoolwerk dat nog gepland stond hebben we laten varen.

Het verstikt me soms, de gedachte dat ik nog x aantal weken de hoedanigheid van juf in mijn portefeuille heb. De leerkrachten hadden een heel pak werk klaar gelegd gisteren met allerlei proefjes die we zouden kunnen doen, tekenopdrachten, … Ik ben meestal al blij als het lezen en rekenen lukt binnen de slaaptijd van de tweeling en de beschikbare aandachtspanne.

Anyway. Even iets anders.

Ik verzamel verhalen over synchroniciteit. Dat is toeval dat geen toeval is. De magie van het dagelijkse leven. Een trein missen en zo je grote liefde ontmoeten, zoiets.
Heb jij zo een verhaal voor mij dat ik anoniem of met je naam mee mag nemen in bijvoorbeeld mijn podcast? Wil je me dat dan mailen op Hade@theartistswayonline.com ?
Ik denk dat de wereld wel wat wonderen kan gebruiken :).

En uiteraard is er de Tiny Podcast. Die gaat vandaag over het moederschap en creativiteit:

Over creativiteit en ruimte

Ik had altijd het idee dat creativiteit ruimte vraagt. Heel precies georchestreerde omstandigheden. Om te schrijven bijvoorbeeld had ik altijd al een lijstje met heel veel voorwaarden, zoals daar zijn: stilte, koffie, een geluidswerende koptelefoon, …

In deze Corona-crisis sta ik verbaasd om de creativiteit die ik overal zie exploderen. Misschien vraagt creativiteit geen ruimte, maar net beperkingen :).

Mijn gedachten daarover in de Tiny Podcast van vandaag.

De tijd van de geitenwollen sokken

Veel dingen leken zo normaal. Op reis met het vliegtuig. Of het vliegtuig nemen voor congressen en ontmoetingen. Winkelen in de supermarkt. Tomaten en aardbeien uit Spanje, blauwe besjes uit Marokko.

Ik stelde daar al een tijdje vragen bij en besloot vaak een alternatief te kiezen. Zoals het voedselteam toen ik nog in België woonde. Of nu de Buurderij. En in tijden van Corona, lijkt het heel even of ik het met die ‘marginale’ keuzes nog niet zo slecht bedacht had.

En daarover gaat de Tiny Podcast van vandaag.
Goedemorgen!

Een reactie waar ik niet trots op ben

Hoe reageerde jij op de Corona-crisis?

Mijn reactie was best … Euhm. Egocentrisch. Ik reageerde echt vanuit bepaalde patronen, bijna kinderlijk. En daar ben ik niet heel trots op. Ik besloot het echter wel ruimte te geven. En met te herpakken. En er over te vertellen in mijn eerste Tiny Podcast die je hier kan vinden:

Reacties zijn helemaal welkom.
En verhalen ook. Het lijkt me fijn niet alleen mijn eigen kleine gedachten te delen met de wereld, maar ook die van anderen (met toestemming). Je mag me dus altijd mailen op Hade@theartistswayonline.com als je graag wil reageren, iets wil delen of vertellen dat in de Tiny Podcast kan.

De Tiny Podcast heeft ook een bijsluiter, die vind je hier:

En ook een insta-pagina die je hier vindt: @detinypodcast

Fijne dag!

P.s. Morgen gaat het over geitenwollen sokken.

Het zoeken van mijn stem

Haha, het is wat ongepast nu om euforisch te zijn dus ik houd me een beetje in, maar ik ben zo in paniek geweest omdat ik hier niet meer binnen kwam (dus geen toegang tot mijn blog) én dat ik jullie dus ook niet eens kon waarschuwen.
Heb allerlei dingen overwogen. Zoals verhuizen naar een andere plek en opnieuw beginnen, maar dat was natuurlijk geen heel fijn plan voor mij. Ik wou graag zelf aan dit verhaal blijven schrijven en in deze ‘gemeenschap’ blijven connecten.

Over gemeenschap gesproken. Wat lief, allerlei reacties met de vraag waar ik naar toe was (heb ik dus nu pas kunnen zien) en wat lief dat jullie er nog zijn :).

Ik heb jullie zo veel te vertellen.

Maar waar begin ik?

Misschien bij het zoeken van mijn stem.
Zoals jullie weten was ik in september gestart als ondernemer. In februari ging het eindelijk echt draaien, met interessante opdrachten enzo. Waarvan het meeste wegviel met de C-crisis natuurlijk. Pijnlijk.
Intussen had ik een marketing-dame om mijn social media te coachen, maar ik ben daar vreselijk in vastgelopen. Ik had een content kalender en schreef dus twee keer per week stukjes die ik dan postte op mijn zakelijke sites, maar jeetje. Wat past dat niet bij mij. Ik heb hier altijd vanuit mijn hart geschreven. Vaak schreef ik heel veel en plande ik het publiceren dan in, maar dat was dan ook het enige plannen dat er aan te pas kwam. De thema’s en blogs kwamen gewoon bij me op, en ik schreef en publiceerde ze dan. Vast met wisselende kwaliteit, maar bon. Het was wel mijn verhaal. Sommige dingen zou ik niet meer schrijven of denken, maar dat hoort er bij geloof ik. Dat je zelf verandert, dat je ergens vandaan komt, dat het leven zijn weg zoekt.

Eind december (kerst) was onze dochter Janne in het ziekenhuis. En ik dus met haar, een week. Ze had longontsteking. Daar ging uiteraard een soort traumatisch iets aan vooraf met een kind dat steeds zieker werd, dokters die vonden dat ik overdreef toen ik om 3 uur ’s nachts bij de spoed stond met haar (en daarna wel een rekening van 120 euro sturen), en uiteindelijk een heel gehaaste opname, zuurstof, een ambulance-rit en dus een week in het ziekenhuis. Waar ze volgens Nederlands systeem uitgingen van het meest aannemelijke, namelijk RSV, en haar daar dus ook voor behandelden. Ze werd niet beter, alleen maar zieker. Pas na vier dagen kreeg ze een longfoto en daarna dus de juiste medicatie.

Na de ziekte van Janne heb ik er heel lang over gedaan weer op mijn plooi te komen. Mijn werk van voor de kerst was niet afgerond, we waren moe, ze heeft er lang over gedaan te herstellen, we moesten als gezin echt weer in onze plooi komen.

Vervolgens gebeurden er nog wat dingen die ingrijpend waren. Zoals onze vaste oppas die ontslag heeft genomen.

In in heel die tijd was het zoeken. Eerst naar mijn energie. Mijn ritme. Dan naar mijn stem.
Ik ben er nog niet helemaal uit.
Maar hier ben ik alvast terug, en dat is fijn.

Het Corona-virus heeft natuurlijk ook weer zijn effect, en dat is licht uitgedrukt. Het heeft een soort startschot gegeven aan dingen die al heel lang ergens in mijn hoofd spookten, dingen die ik ‘ooit eens’ ging doen maar nooit echt durfde. Maar de voorbije week ben ik begonnen met een podcast maken. Het is een kleine podcast en ik ben simpel begonnen. Met eenvoudig materiaal, eenvoudige montage. Het idee is elke weekdag een stukje dat ik normaal zou bloggen in te lezen en om 6 uur ’s ochtends te publiceren. Goed voor een vijftal minuten podcast bij een kopje koffie. Morgen plaats ik hier de eerste :).

Hoe gaat het met jullie intussen?

OEF

Hello again.

En OEF.

Ik was een tijdje niet hier geweest. Dat was begonnen met een dochter die met een longontsteking in het ziekenhuis lag (met kerst, pre-corona). Toen was mijn computer stuk en gebruikte ik die van de Man. Toen gebeurden er nog 1000 andere dingen. Daarover later zeker meer.

En toen wou ik hier terugkomen, en kon ik niet meer inloggen. Omdat mijn pc dat dus automatisch deed en stuk was, en ik niet via e-mail kon inloggen en ik plots echt mijn gebruikersnaam niet meer kon vinden enzovoort enzovoort.

Anyway.

IK BEN TERUG.

Zijn jullie er nog?