Prinses is er even niet goed van – soep!

Zorgen dat het niet in de soep loopt

Op de planning voor vanavond stond: SOEP. Dat betekent in dit geval niet dat ik groenten ging snijden, een uitje aanstoven, … Maar wel: de bestellingen in het excel-bestandje aanvullen, twee nieuwe soepen kiezen voor de volgende soepvrijdag (zijnde 6 maart), de betalingen oplijsten en aanduiden, het boodschappenlijstje opstellen, mensen hun keuze laten maken, de bioboer mailen om de groenten te bestellen, … Doe je even een spontane actie, bezwijk je onder de administratie ;).

Eerste gift overgemaakt aan Moeders voor Moeders

Ook even melden dat er op de eerste soepdag, zijnde 20 februari, 40 liter soep de deur uit gegaan is. Zoals beloofd heb ik voor elke liter een euro overgemaakt aan Moeders voor Moeders. Dat zal ik dus ook de volgende soepvrijdagen doen.

Er even niet goed van

Tijdens de soepadministratie duizelde het me even. Ik maakte lijstjes met namen van mensen die soep bestelden, voor zichzelf of voor het goede doel. Om mensen van het Lampeke een kopje warms te geven, om Moeders voor Moeders te steunen en om ons een leuke boerderijvakantie te gunnen. Me dat realiseren is even slikken. Ik zit hopeloos achter met mailen en antwoorden, en ik hoop dat ik er in zal slagen iedereen persoonlijk te bedanken, maar tot die tijd wil ik hier dankjewel zeggen. Het is eerlijkgezegd verbluffend warm, al die reacties. Ik ben er zo blij mee!

Nog meer soeps

Vorige week werd er kikkererwtensoep en wortelsoep geproduceerd. Volgende week zal het huis naar kaneel ruiken, want dan maak ik de verwarmende maaltijdsoep met linzen en pasta van de groene prinses. Een soep die ik altijd heerlijk winters warm vind met de kaneel als verrassende touch…
Ik kreeg een subtiele hint van een besteller die liefst pompoensoep eet… Nou, pompoensoep (soep van prei, selder en geroosterde pompoen) wordt de andere keuze dus! 🙂

Keuze tussen kruidig en klassiek… Ik weet alweer wat ik zal doen de nacht van donderdag op vrijdag volgende week ;).

Prinses hoort stemmetjes

Het was jaren geleden dat ik hem gezien had. Hij was weinig veranderd, ik veel. Mijn haarkleur, bijvoorbeeld. Het kind op mijn schoot, om nog een voorbeeld te geven. Hij zei blij te zijn me terug te zien, en viste een beetje expliciet naar mijn relationele status. Ik herinnerde me plots dat hij gescheiden was, enkele jaren geleden intussen. En vertelde hem kort over het alleen zijn met de kinderen. Hij gaf me drie complimentjes op rij, en een knipoog bij het afscheid.

’s Avonds probeerde ik er niet aan te denken. Maar soms trippelden mijn gedachten weg. In tegenstelling tot sommige andere mannen (zie mannen in de aanbieding) vond ik hem best interessant. En aantrekkelijk. Best aantrekkelijk eigenlijk.

Mijn wegtrippelende gedachten slopen langs hypothetische avondjes uit, avondlijke telefoongesprekjes en zelfs gezamenlijke nachten. Toen belandden de gedachten in een beeld van wij drie in een huis met hem en zijn twee grote kinderen, en dat we dan samengesteld gezin zouden moeten spelen. En ik schrok op: nee, nee. Zo’n verandering zou ons nu helemaal niet goed uitkomen. Alles valt wat op z’n plooi. Dan moeten we het écht niet opnieuw op z’n kop zetten. Ik riep mijn gedachten halt toe, en een stemmetje piepte dat we dan nog steeds wel leuke avonden konden hebben. En nachten, vulde het stemmetje grinnikend aan. Want niet met iedereen waarmee je date, moet je ook trouwen. Toch? Koest stemmetje, mompelde ik, koest.

De volgende dag zag ik hem terug, informeerde tussen neus en lippen even naar zijn situatie. Zijn gezicht klaarde op en hij vertelde me over zijn nieuw samengesteld gezin. Een uitdaging, maar wel fijn. *slik* Daar had dat stemmetje vanbinnen niet van terug.

Maar toch. Toch dacht ik: het zit in een erg klein hoekje. Was het een beetje anders uitgedraaid, zou dit een begin kunnen geweest zijn van iets. Iets dat onze beide levens zou veranderen. Iets dat me uit de situatie zou tillen die nu zo eindeloos lijkt.

En ik dacht terug. Aan dat andere kleine hoekje waarin ik Dirk had gevonden.
Als het die dag niet gesneeuwd had, dan…
Of verder terug: als ik die baan niet aangenomen had, dan was ik die dag waarop het sneeuwde niet op die plek geweest.
Als ik niet weg gegaan was bij mijn andere werkgever, had ik niet gesolliciteerd voor die baan.
Als ik voor die andere studierichting had gekozen, jaren eerder aan de universiteit, had ik ook die eerste baan niet gehad.
Enzovoort, enzovoort.

De dingen in ons leven die een erg diep spoor trekken, beginnen met een opeenvolging van gebeurtenissen die ook allemaal anders hadden kunnen zijn. Banale dingen, gebeurtenissen, keuzes.

Misschien, heel misschien, is er intussen ook alweer zo’n reeks bezig, in mijn leven. Een reeks waarmee ik uiteindelijk in een klein hoekje terecht kom, waar ik vind wat een nieuw diep spoor in mijn leven kan betekenen. Wie weet.

Bulldozer

Naar binnen gevouwen

Het gaat beter met je. Echt. Al een tijdje.
Als je terug denkt aan de moeilijke maanden, herinner je je slechts flarden. Het was alsof je doof maar vooral blind door de wereld ging. Alsof het verdriet je helemaal naar binnen had gevouwen.

Dat is nu beter. Het verdriet is minder scherp. Bovenstaande kaart (van Symposion, Brugge, http://www.symposion.be) kreeg je cadeau en heb je op je kamer gehangen. Je hebt al een paar keer gedacht ze weg te halen, want de pijn afgesneden te zijn van Dirk is over, omdat je nu inziet dat het echt beter is zo. Maar toen je ze wou weg halen, bleef je staan en aarzelde je. Je zag de figuurtjes, je beeldt je in dat je tussen die stoet verdrietigen staat. Dan realiseer je je dat je afgesneden bent van meer dan enkel van Dirk. Afgesneden van het leven dat je dacht te zullen hebben, van de dromen die je had, van toekomstperspectief, van plannen, van de mogelijkheid om nog kinderen te krijgen, en van al die mensen die wel vooraan staan als het geluk wordt uitgedeeld. Daarin heb je twee soorten. Diegenen die gelukkig zijn, maar empathisch, met een goede radar. Mensen die willen geven van wat ze genoeg hebben, en dat kan zowel materieel als symbolisch zijn. Tot je grote dankbaarheid heb je mogen leren ontvangen van wat zij te geven hadden, niet zelden via de blog. Maar de andere soort… Dat zijn mensen die alles hebben en desondanks meer willen. Mensen die zich daar blind op staren. Mensen die zeuren dat ze geen derde vakantie kunnen betalen dit jaar. En intussen is er een diepe kloof gegroeid tussen jou en die mensen, en eigenlijk zou je niet anders willen.

Balancerend geluksmomentjes rapen

Het gaat beter. Onderweg zijn er geluksmomentjes te rapen. Zoals alleen in de auto zitten met het begin van het Weihnachtsoratorium of Boys don’t cry van the Cure loeihard. Zoals het fijne bezoek van een vriendin die blijft logeren, wat heel vertrouwd en gezellig aanvoelt. Zoals de krant die op zaterdagochtend in de bus zit.

Maar het blijft balanceren. Tussen te weinig en te veel. Het dagelijkse leven met de kinderen en het werk blijft loodzwaar, ook al kan je het nu beter hebben. Er is geen enkele nacht waarin ze je gewoon laten slapen. Ze zijn echt om de haverklap ziek waar altijd een resem regelingen aan te pas komt. Je bent zelf ziek geweest en je hebt niet de kans gekregen wat uit te zieken of bij te komen. Het is een permanente uitputtingsslag om alle ballen in de lucht te houden, en tegelijkertijd heeft het leven zo weinig reliëf. Alsof je maar doormaalt: kinderen, werk, huishouden, boodschappen, … Niet elke dag is hetzelfde, integendeel. Dat maakt het erg chaotisch. Maar dezelfde dingen volgen elkaar op en op een drafje ren je door de dagen, met een kind onder elke arm bij wijze van spreken, een volle wasmand aan je been gebonden en een loodzware rugzak vol papieren van je werk op je rug.

Reliëf

Tegelijkertijd is het reliëf dat er is, snel te veel. Een bezoek van vrienden met hun zoontje is een leuke afwisseling, maar achteraf sta je beteuterd tussen bergen speelgoed met twee kinderen die overstuur zijn en vraag je je af waar jullie het ook alweer over gehad hebben, tussen het serveren van koffie, thee en taart voor iedereen en het zoet houden van de kinderen, waarbij je op een gegeven moment dacht flauw te vallen van de stress en vermoeidheid. Die leuke nieuwe jurk in de solden was een koopje en is een fijne extra, maar eigenlijk heb je helemaal geen budget voor extraatjes, ook niet als het leuke jurken zijn met veel korting. Een keer babysit vragen doet je deugd en geeft wat ruimte, maar het is ook best duur en je wil natuurlijk graag zelf voor de jongens zorgen.

De doorslakdag

En dan was het weer zo’n weekenddag, waarop je de uren aftelde. Een keer hard doorwerken, in het huishouden of aan iets voor het werk, ging niet met de kinderen. En een keer gewoon wat hangen, niets doen, of een tijdschrift lezen in bad, ging ook niet. Je was moe van de verschrikkelijke nacht met Babyzoon. Je was moe van de week waarin alles op z’n kop leek te staan. De kinderen waren lastig, omdat het te koud was om buiten te gaan en ze voelden dat je weinig energie had om iets te ondernemen. De wanhoop hield zich koest, dat stadium ben je gelukkig voorbij. Maar de dag slakte zich voort, alles leek zo vlak en je besefte weer eens dat dit niet is wat je wil. En dat je er zelf wat van kan maken, natuurlijk. Je begint weer wat meer plannen te maken de laatste tijd en zelfs een moestuin starten met de kinderen of met hen op reis gaan, lijkt niet zo’n gek idee, als je erg optimistisch bent. Maar sommige dagen, en dan bij uitstek die lange weekenddagen waarop je noch rust krijgt, noch iets gedaan krijgt, gaat het gewoon even helemaal niet, en tel je de minuten af naar kinderbedtijd.

Bulldozer

En dan belt een vriendin. Met groot nieuws. Ze heeft haar portie ook wel gehad, en ze begrijpt je beter dan wie ook. Je gunt haar alles. Als je het iemand gunt nieuw leven te verwachten en er niet alleen voor te staan, is het zij.

En toch. Toch zit je even later met de jongens aan tafel, en laat je het zoutvat drie keer vallen. Je borst doet pijn. Je voelt je alsof er een bulldozer over gereden is. Voorzichtig adem je, maan je jezelf aan blij te zijn, voor die vriendin. Die alle geluk ter wereld verdient. Probeer je er hoop aan te onttrekken: alles kan altijd veranderen. Maar je hand trilt, je voelt je in elkaar gedrukt. En het lijkt alsof de bulldozer die net over je heen is gedonderd ook meteen heel je leventje, dat je net weer wat onder controle kreeg, plat gereden heeft.

Veel soeps

Zo. De eerste veertig liter soep zijn geproduceerd en verdeeld. Met veel dank aan de Trouwe Vriendin, die ten huize Kikkererwt urenlang uien en wortels sneed, labeltjes plakte en opruimde, zonder mopperen. Ook niet toen de elektriciteit twee keer uitviel, en toen we – nadat ik twee keer had gezegd dat we vast 1u gingen halen – pas om 1u30 bedwaarts konden.

Babybroer is er dan in geslaagd de rest van de nacht te verpesten, net zoals de voorgaande nachten. Alles lijkt altijd zo goed geregeld in de natuur, maar die geschifte slaappatronen van kinderen onder drie jaar, doen toch vermoeden dat de natuur een steekje heeft laten vallen. Ik zou Babybroer niets doen hoop ik, maar zowel ’s nachts al overdag (want hij was natuurlijk mopperman all over, hij voelde zich vast even slecht als ik) kwamen gedachten in me op aan inruilen voor een ander exemplaar met slaapgarantie.

Soep rondbrengen was leuk. Ik ambieerde even een carrière als Soepmie. Het onthaal bij het Lampeke was trouwens warm. Wat een geweldige mensen: met beide voeten  stevig op de grond en beide handen even stevig uit de mouwen. Ik was onder indruk!

Maar de rest van de dag was wat crappy. Met een leuke verrassing: twee nieuwe banden nodig op mijn auto (wat indirect Dirk zijn schuld is, I kid you not. Hij is vast ook, direct of indirect, verantwoordelijk voor de bankencrisis en de bende van Nijvel). Dat zijn nu net het soort uitgaven die niet in de planning passen en waardoor ik me realiseer dat het absurd is om als alleenstaande een auto te hebben. Moest ik hem niet hard nodig hebben voor de nieuwe taken op mijn werk die avondvergaderingen in uithoeken impliceren, zou ik back to bakfiets gaan.

Een leuk extra effectje van de autotoestand is wel dat ik eindelijk in staat ben een tip voor een trip met een vierjarige te geven. Een garage, mensen, is cool. Er hangen daar auto’s in de lucht en er zijn toestellen die veel lawaai maken, om maar te zwijgen over duistere garagisten. Maar nog net ietsje indrukwekkender is… Het schroot. Alwaar we een klein onderdeeltje voor mijn auto gingen vragen en dwaalden tussen de in elkaar geperste wagens, de wagens-na-ongeluk, de brievenbussen, fietsen, grasmachines, … Tel daarbij het bijzondere volkje dat werkt in die context en onwetende moederkes uitlacht, en je hebt echt een topuitstap voor een Kleuterzoon. Hier gaan we echt nog jaren over spreken.

En toen was er de ultracrappy avond, met kinderen die het record zeuren-mopperen-huilen-ruzieën hebben gebroken. Kleuterzoon kokhalsde boven mijn zorgvuldig bereidde maaltijd en herinnerde me er aan dat het eten hier altijd slecht is. Ik bad luidop om een keer één gezellige maaltijd met mijn kinderen, terwijl Babybroer kikkererwten richting mijn bril katapulteerde. Met Babybroer was ook echt niets aan te vangen, hij heeft vast ook zelf wat last van zijn eigen slaapstoornis. Net als ik. Dat wordt dus weer een flitsende vrijdagavond: opruimen, wassen, afwassen, strijken en bed.

Fijn weekend!

Soep! Karin van het Lampeke aan het woord

De soepactie ‘loopt’! Er is een hulptroep ingeschakeld voor de productie, een grote soep-pot staat te blinken om mijn fornuis, de ‘ontvangers’ hebben de keuze gemaakt tussen kikkererwtensoep en wortelsoep voor aanstaande vrijdag en af en toe druppelt er nog een bestelling binnen.

Veel lezers kozen ervoor soep te kopen om onze vakantie en MvM te steunen, maar woonden te ver van Leuven om de soep te laten brengen of op te halen. ‘Geef ze maar aan iemand die ze nodig heeft’ mondde uit in een afspraak met het Lampeke in Leuven, om daar drie vrijdagen op rij literverpakkingen verse soep te brengen, die zij dan weer kunnen uitdelen. Iedereen blij!

Ik had meteen een heel fijn contact met Karin van het Lampeke, en stelde haar wat vragen. De antwoorden deel ik graag met jullie!

[P] Dag Karin! Wat kreeg ik een fijne, enthousiaste reactie van jullie op mijn vraag of ik de soep die mijn lezers voor het goede doel willen doneren, bij het Lampeke mag brengen! Kan jij in drie woorden uitleggen waar het Lampeke voor staat?

[K] Kansarmoedebestrijding, strijd voor een menswaardig leven voor iedereen, zelfbeschikkingsrecht, solidariteit (het zijn er vier).

Wij willen (kans)armoede bestrijden omdat we het niet vinden kloppen dat er in deze tijd nog mensen zijn die elke dag met angst en stress moeten leven omdat ze niet weten of ze volgende dag aan hun basisbehoeften kunnen voldoen. In 2015 zou het een evidentie moeten zijn dat IEDEREEN kan voldoen aan deze basisbehoeften: huisvesting, voedsel, gezondheidszorg, onderwijs …. Dit kan alleen als iedereen hier achter staat en dat mensen met meer mogelijkheden (financieel, makkelijkere context , machtspositie …) hier ook voor kiezen.

[P] Werk jij zelf al lang voor het Lampeke? Wat is jouw taak daar? Wat vind jij het fijnste aan je werk?

[K] Ik werk bijna 23 jaar in ’t Lampeke. Ik ben ooit begonnen als kinderwerkster en werk nu als algemeen coördinator. In mijn geval is het niet dat ik vanuit een ivoren toren de coördinator speel maar probeer ik zo veel mogelijk tussen de mensen te staan. Op dit moment bestaat mijn taak uit: leiden van de personeelsploeg, financiële opvolging, proberen het beleid mee te beïnvloeden, nieuwe ideeën aan brengen en mensen ondersteunen om nieuwe projecten te realiseren.

[P] De lezers van mijn blog doneerden intussen al om en bij de 90 liter soep. Waar komt die terecht?

[K] Bij ons komen heel wat mensen over de vloer die het alsmaar moeilijker hebben om elke dag rond te komen. Er zijn ook in Leuven, echt mensen die soms dagen geen eten kunnen kopen. Dat gaat over daklozen, mensen met een vervangingsinkomen maar ook mensen die werken. Aan hun willen we deze gezonde soep uitdelen.

[P] Als je een droom zou mogen formuleren voor het Lampeke, wat zou die dan zijn?

[K] Een logisch antwoord zou misschien zijn: dat we niet meer moeten bestaan. Maar dat zeg ik niet. Als armoede en sociale uitsluiting helemaal uitgeroeid zou zijn, moeten we aanwezig blijven in de buurt om de solidariteit tussen mensen te blijven stimuleren en om te werken aan een fijne en warme buurt en samenleving.

[P] Dankjewel Karin!

Meer weten over het Lampeke? Neem een kijkje op hun website: http://www.lampeke.be.
Nog een litertje soep doneren of er voor jezelf wat warms bestellen? prinsesopdekikkererwt@outlook.be

De ware liefde

Thee & troostvoer

Het is zo’n avond waarop ik het niet warm kan krijgen. Ik zet warme thee, struin de keukenkasten af naar alles wat zoet, ongezond maar troostend is. Ik schroei mijn keel als ik drink, en dat zit net op het randje tussen genot en pijn. Ik lees een stukje op Bieke’s blog en ben er even stil van.

De ware liefde

Ergens in haar stukje beschrijft Bieke wat de ware liefde allemaal doet, zoals om frieten rijden in de stad waar ze de tartaar vers maken. Ook schrijft ze over ontnuchtering.

Ik heb lang veel over liefde gedacht.
Dat de ware liefde de nukken van de ander verdraagt. Dat de ware liefde na drie dagen van zwijgen van die ander, om God weet welke reden, poogt om het gesprek aan te gaan, keer op keer op keer op keer op keer. Dat de ware liefde probeert om de ongenaakbaarheid die de ander steeds vaker en steeds langer in zijn macht kreeg, te doorbreken. Met een aanraking, met een woord. Met een brief in de keukenkast – tegen het koffieblik aan gepost. Vol angst en beven, want het kon zo’n mijnenveld zijn.
Ik dacht dat de ware liefde zich kenmerkte doordat ze niet opgaf. Doordat ze naar de buitenwereld toe de gordijntjes sloot, de vuile was binnen hield.

Kapot geanalyseerd

En ondanks de behoedzaamheid, ontploft het dan toch. En dan begint het analyseren. Wat zochten we bij elkaar? De ware liefde bleek een destructief patroon te zijn, waar de ene pool uit angst aanhankelijk en te verdraagzaam was, en de andere pool de poten van onder de stoel van die ene zaagde, wanneer het maar even kon. Omdat hij zichzelf ook niet zo groot en flink en stevig voelde als hij zou gewild hebben, en dan is het wel handig als er iemand naast je staat die klein is. Klein blijft. En die je kan neertrappen als die probeert op te staan.

Het analyseren duurt en duurt, en het begint soms op navelstaren te lijken. Er worden boeken gelezen, gesprekken gevoerd, dingen geschreven. Maar het is nodig.

Het groenere gras

En ook rondom sneuvelen er wat relaties, en koppels die twee jaar geleden nog straalverliefd op de bank zaten bij me met een zeemzoet verhaal over hun wonderbaarlijke eerste ontmoeting, vertellen nu – apart van elkaar – dat ze er te snel in gestapt zijn, omdat ze niet alleen konden zijn, omwille van wat ze geprojecteerd hebben op die ander, … Liefde als oorzaak of als lijm sneuvelt in elk van die analyses. Zinnen als ‘ik heb zijn behoeftes scherp aangevoeld en iets in mij wou daar aan tegemoet komen‘ klinken, in plaats van: ‘ik hield zo waanzinnig veel van hem‘. De magie heeft plaats gemaakt voor ontnuchterende inzichten, oorzaken en gevolgen.

En dan kijk ik eens goed rond naar de stabiele koppels die ik goed ken. Vanuit het buitenperspectief zie je dat ze elkaar een beetje klein moeten houden en wat moeten klem zetten in de rol die ze in de relatie hebben. Mannetje en vrouwtje spelen. Niets te gek, niets te anders, niets te nieuw, geen zotte dingen zoals eens twee dagen alleen op stap of een nieuwe baan die een grote verandering in het gezin zou teweeg brengen en het daarmee zou ontwrichten. En elke zondag bij de ouders en schoonouders op bezoek. Stabiliteit vraagt offers en snoeit groei.

Wat is waar?

Als alles kapot geanalyseerd is, is er niet veel meer om in te geloven. Niet in het verleden althans.

Momenten. Het station uitlopen met een bonzend hart en in de verte zijn krullen zien. Met spaghettibenen op hem aflopen, allebei niets kunnen zeggen maar eindelijk, eindelijk, die armen, die lippen. Gewekt worden terwijl je in een wirwar van dekens ligt, heel laat op de avond. Verlegen om naakt, terwijl er van verlegenheid een uur eerder weinig te merken was. Een bord eten voorgeschoteld krijgen en een glas wijn. Het bed dat opgemaakt wordt, de kussens opgeschud. De nacht die een eiland lijkt: het maakt niet uit hoe laat het is, want morgen bestaat niet. Fietsen in Zeeland met een erg bolle buik en bij het etentje later die avond ook een dessertje voor de baby nemen. Wandelen in het woud, zwijgend boterhammen met pesto en kaas eten en hete gemberthee met veel honing drinken. Een slecht moment hebben op het werk, een smsje sturen en een grapje terug krijgen.

Niets ervan voelt nog als ‘waar’. Het pijnlijke einde en de uitgebreide analyse, hebben er een waasje van ‘nep’ over gelegd. Een waasje van nep waardoor ik me naïef voel. Dom.

Niets meer om in te geloven in het verleden, maar ook zo weinig in de toekomst. Ik weet niet wat het is, liefde. Ik weet niet of het echt bestaat. Ik denk eerlijkgezegd dat het een sprookje is, waar we iets te graag in geloven. En in het beste geval een goede win-winsituatie van twee rustige mensen, die daar genoegen mee nemen.

Aangeraakt worden

Laatst kreeg ik een massage van iemand die overweegt ome en massage-opleiding te gaan doen en een proefpersoon zocht. Het was een man. Jonger dan ik en best leuk. Halfnaakt gaan liggen en wachten op die eerste aanraking van handen op mijn huid. Een ballon met herinneringen knapte open in mijn hoofd. Herinneringen aan aangeraakt worden, aan overgave, aan vertrouwen. En het besef dat ik al geruime tijd niet meer het gevoel ken van een slapend lichaam naast het mijne. Althans, een lichaam dat ouders is dan vier jaar.
Gemis ervaren. Want die magie krijg ik niet kapot geanalyseerd. Gelukkig zijn er ook zelden momenten waarop ik het me voor de geest kan halen. Hoe het was, hoe het voelt.

Wat overeind blijft

Ik maakte het flesje van Babybroer, dacht al deze dingen. Vroeg me af of ik ooit nog een keer kan geloven. En vertrouwen. Ik zit erg in mezelf, door de pijn die er was en het verdriet en de ervaring en al het navelstaren. Het wordt alleszins een lange weg naar buiten, als ik ooit al in staat zal blijken om al die beschermlagen die ik om me heen heb gebouwd, af te breken. Of toe te laten dat iemand er doorheen komt.

Wat overeind blijft? Geloof in een vorm van liefde. Eén die sterker is dan alles wat je kent en ook nog eens elke dag groeit. Het is de liefde van dat kleine plakkerige handje in het mijne, van samen met de Kleuterzoon in zijn bed verhaaltjes lezen en grapjes te maken over de dag, van Babyzoon die een stukje van zijn koekje in mijn mond stopt en me een kushandje toewerpt. En dan beseffen dat ik daar meer van wil. Veel meer. Een dochter, wie weet. Maar dan zal ik toch eerst in staat moeten zijn om mijn muren te slopen.

Soep… Van kikkererwten!

Om als alleenstaande mama met mijn jongens op reis te kunnen gaan (een boerderijvakantie aan zee van vier dagen), besloot ik een soepactie te organiseren. Mensen kunnen soep bestellen, voor zichzelf of om te schenken aan een organisatie, en per verkochte liter soep gaat er 1 euro naar Moeders voor Moeders. De eerste soepactiedag komt er aan, in deze post verklap ik welke soep het zal worden en hoe het loopt.

Bestellingen zijn gedaan, overschrijvingen zijn gebeurd (in totaal zijn er al 60 liters betaald van de 91 liter soep die besteld is voor het goede doel), mails zijn gestuurd, een vereniging die de soep wil uitdelen is gevonden (het Lampeke in Leuven, daarover gauw meer…)… Dat betekent dat ik deze week 40 liter soep ga maken, waarvan 30 naar het Lampeke gaat, en 10 gebracht/gehaald wordt!

(Waar was ik ook alweer aan begonnen?)

Ik heb er de grootste lol in eigenlijk. Toen ik ons mini-vakantietje had geboekt (waarover ook later meer) had ik het gevoel dat ik iets heel stoms had gedaan. Ik heb namelijk geleerd thuis geen geld uit te geven dat ik niet heb of niet kan missen. Dat doe ik doorgaans ook niet. Maar de gedachten aan een boerderij-vakantie, ontwaken van het loeien van de koeien, er even uit met de jongens op het symbolische moment van mijn verjaardag, (ongeveer) de verjaardag van Dirk zijn vertrek en waarschijnlijk ook de eerste lente-energie, Babybroer die eindelijk een konijn in het echt zou leren kennen en niet enkel in zijn kartonnen boekjes, Kleuterzoon die op het erf van de boer zou kunnen leren fietsen zonder wieltjes en de zee… Nou ja, redenen genoeg om toch op vakantie te willen, al was het financieel niet zo’n strak plan. Dat ik nu de kans krijg om onze vakantie te ‘verdienen’ en daarbij ook soep te mogen brengen aan mensen die er deugd van zullen hebben én een bedragje aan Moeders voor Moeders… Dat klopt in mijn hoofd!

Intussen ben ik dus aan het plannen. Ik mag straks een grote kookpot ophalen bij een lezeres van de blog, ik ben verpakkingen aan het organiseren en struin op internet bioboeren af om groenten te gaan halen op de dag dat ik ze ga maken, want ik wil alles kraakvers. Alleen zal het even moeilijk zijn om de hoeveelheden in te schatten. Maar vooral: ik heb de receptjes gekozen!

Voor deze week is er keuze tussen soep met kikkererwten (alleen al voor de symboliek) of wortelsoep met kerrie en kokos.

De kikkererwtensoep kan je terugvinden op het mooie ‘Alle dagen honger’. Het is een stevig soepje mét bite, waarin kikkererwten, prei en aardappels de hoofdrol spelen.

De waardige tegenspeler is wortelsoep met kerrie en koriander, die ik in het geweldige kookboek ‘Vegetarisch genieten’ heb gevonden. De smaak van ui, look, wortel, gember en kokosmelk zullen zorgen voor een exotisch geheel.

Prinses wordt een stoer wijf

Soms zegt men dat je in het leven krijgt wat je verdient. Soms zegt men dat je krijgt wat je nodig hebt. En soms durft men zeggen dat je in het leven krijgt wat je aan kan.

Mijn partner ging weg van ons. Dat was op z’n minst gezegd zuur, vooral omdat ik het gevoel had dat ik zijn vertrek niet verdiend had. Ik had me ingezet voor onze relatie, voor ons gezin, ondanks de problemen die er waren. Een tijd lang was ik erg boos op het leven. Ik bleef me afvragen waar ik het aan verdiend had. Ik probeerde te ‘verdienen’ dat hij terug zou komen. Dan deed ik erg mijn best voor dingen die ik moeilijk vond en bedacht dat ik het dan wel verdiend zou hebben. Maar hij kwam niet terug, en ik was woest op alles en iedereen. Op mezelf. Op hem. Daarna werd ik verdrietig. Vervolgens wanhopig. En op een gegeven moment zo moe dat ik niets meer voor elkaar kreeg.

Had ik zijn vertrek nodig? Soms zei Dirk vroeger tegen me dat ik een stoer wijf was. Ik vond het leuk als hij dat zei. Maar eigenlijk was ik niet zo stoer. Ik denk dat ik best begaafd ben, en goed in de dingen die ik doe, maar ik ben ook meesteres in verstoppertje spelen. Me klein maken. In plaats van op een bespreking op het werk met voorstellen te komen, vroeg ik bedeesd wat ik moest doen, en hoe. In plaats van als mama mijn intuïtie te volgen bij het omgaan met de kinderen, keek ik rondom me en probeerde ik het te doen zoals anderen vonden dat het moest. In plaats van mijn eigen pad te zoeken en te volgen, bewandelde ik het pad dat anderen voor mij uitstippelden.
En toen ging Dirk weg. En na alle woede, wanhoop, verdriet en vermoeidheid, merk ik dat ik een stoer wijf aan het worden ben. Eén die niet aan anderen vraagt hoe ze de dingen moet aanpakken. Eén die de dingen onder controle krijgt met de glimlach. Eén die met voorstellen komt en haar grenzen aangeeft. Eén die flexibel kan zijn, ook al loopt elke dag 300 % anders dan ooit gepland.

Heb ik gekregen wat ik aan kan? Ja. Dat durf ik nu zeggen. Ja. Ik kan dit. Alleen mama zijn, werken, het huishouden beredderen, de rekeningen betalen. Het is een permanente zoektocht naar oplossingen, het is een voortdurend afwegen van belangen tegenover elkaar. Het is creatief zijn en bijvoorbeeld een soepactie organiseren op op vakantie te kunnen. Het gaat nooit een keer gewoon vanzelf. Maar het gaat. Ik kan het.

Nee, ik heb niet gekregen wat ik verdien. Dat komt vast nog ;). Ik heb wel gekregen wat ik nodig had. En wat ik aankon.

Prinses krijgt het warm

… en dan heeft ze nog niet één liter soep geproduceerd.

Er zit schot in de zaken, jongens. Hou je vast:

– Ik heb een soepbestemming! Voor de Parel kon het jammer genoeg niet, maar het Lampeke weet weg met de soep. Ik post binnenkort iets over de organisatie op mijn blog en ben bezig met het maken van afspraken over de levering.

– Er is maar liefst (slik) 86 liter soep besteld voor het goede doel. Soep die dus naar het Lampeke zal gaan, waarvan een euro per liter naar Moeders voor Moeders gaat en de rest naar onze vakantie. Ooo, wat gaan wij ijsjes eten.

– De ‘particuliere bestellingen’ (ophalen/leveren) lopen minder vaart. 9 liter op 20/2, 4 op 6/3 en 1 liter op 27/3.

– Ik krijg een stroom van mailtjes waarvan ik rode wangetjes krijg van energie, tranen van ontroering of blijdschap, of een frons van herkenning. O my God, wat zijn jullie geweldige lezers. En wat voel ik me dankbaar dat ik jullie verhalen en reacties mag lezen!

– En vandaag was er een bijzonder mailtje… De soepactie breidt zich mogelijk uit! Daarover hou ik jullie nog heel even in spanning…

– Ik heb een excel-bestandje gemaakt om de bestellingen bij te houden. Ik pak het dus heel professioneel aan ;).

– En jeetje, wat geeft dit me energie. Dit had ik niet gedacht in de donkere maanden die achter me liggen waarin ik vaak kapot van de zorgen en het verdriet om 20u in bed kroop.

Dankjewel – met een grote glimlach.

Soep! De stand van zaken.

De voorbije dagen heb ik wat soepbestellingen verwerkt. Een paar litertjes worden hier opgehaald of ga ik wegbrengen, de meeste bestellingen zijn voor ‘soep voor het goede doel’. Intussen heb ik (op aanraden van een lezer) de Parel in Leuven gecontacteerd om daar de soep te brengen en wacht ik hun antwoord af.

Op het einde van de week zal ik eens in de cijfers duiken (hoeveel liter is er besteld, hoeveel gaat er voorlopig al naar Moeders voor Moeders van de opbrengst en hoeveel liter soep gaat naar het goede doel), maar hier alvast even een klein lijstje van ‘opbrengsten’. Weet je, ik heb erg getwijfeld om deze actie te starten. Omwille van verschillende redenen. Schaamte, verlies van anonimiteit, angst dat er niemand zou reageren, … Intussen merk ik dat ik ’s avonds de soepmailtjes met een glimlach op mijn gezicht zit te beantwoorden en dat ik er energie van krijg. En dat is erg fijn.

De opbrengsten, dus!

1. Ik heb mogen ervaren dat de blog-gemeenschap (schrijvers en lezers) lekker warm is. Niet alleen deelden een aantal mede-bloggers mijn oproepje, ook kreeg ik een aantal lieve, warme, oprechte mailtjes van lezers. Er tikten wat volgers aan en mijn statistieken pieken.

2. In de mailtjes met bestellingen kreeg ik vaak een persoonlijk verhaal. Zowel de leuke dingen des levens, als de verdrietige dingen. Ik voel me zo dankbaar en begenadigd dat mensen het vertrouwen vinden om een stukje van hun verhaal te delen. Dat ze me vertellen wat mijn verhaal voor hen betekent. Of dat ze zich verbinden met mijn verhaal, door aan te geven waar ze mijn ervaringen herkennen of delen.

3. Ik kreeg enkele mailtjes van mensen die eveneens een ‘destructieve relatie’ achter de rug hebben. Mensen die dus ook een Dirk hebben of hadden. Vrolijke verhalen zijn dat niet, maar ik ben nog steeds op zoek naar hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, waarom ik in een relatie ben gebleven met iemand die niet goed voor ons was, waarom ik in hem geloofd hebt terwijl hij niets kon waarmaken, waarom ik mijn eigen grenzen totaal uit het oog ben verloren, en vooral: waarom ik nog zo lang naar zijn terugkeer verlangd heb, terwijl ik weet dat hij niet deugt. Verhalen van anderen daarover lezen, is geen pretje. Maar ik leer er wel van. En ik voel uiteraard een heel sterke betrokkenheid op die verhalen. Dank aan zij die durven delen over hun Dirken.

4. Zoals ik reeds schreef, krijg ik zelf energie van de actie. Eigenlijk is het best absurd: ik heb altijd tijd te kort en ben meestal moe, en nu ga ik nog eens een aantal tientallen liters soep maken. Strak plan. Maar hee, ik heb er zin in. Ik word er blij van. Dat telt. En gelukkig zijn er ook twee mensen die hulp aangeboden hebben :).

5. Er kwamen ook een aantal leuke mailtjes uit hoekjes van de wereld, met wat vakantie-aanbiedingen er in. Niet direct haalbaar nu, maar ik onthou het :). En wat fijn om verhalen-van-ver-weg te krijgen, en in het schrijven een zekere dicht-heid te ervaren… Dank!

Via deze weg hou ik jullie op de hoogte van hoe het verder gaat, met de soep, met de gift aan Moeders voor Moeders, met het goede doel en met onze vakantie.

Wil je nog soep bestellen? Dat kan! Graag een mailtje aan: prinsesopdekikkererwt@outlook.be .