Rijkdom

We zijn er een weekje tussenuit. De kleinste baby, Kruimel geheten, vult de week met huilen, spugen en ze blijkt spruw te hebben. Ze is net een klein magneetje, blij als ze aan mij mag plakken.

De grote baby, troetelnaam volgt, is rustig, stoer en slaat de wereld gade. En ze lacht, monkelt en slaapt ook wel eens.

Ongeveer 200% van onze energie gaat naar de dames. De jongens spelen heel de dag samen. Allerlei grappige fantasiespelen.

Ik loop heel de dag te piekeren over dat lijf dat vol strepen staat en waarvan de buikspieren zo uitgerokken zijn dat intussen al vier mensen gezegd hebben dat het leuk is dat er nog 1 op komst is. Snik. Maar op elke hoek van elke straat roepen mensen in extase hoe leuk, schattig en wat een rijkdom deze twee zijn, en dan lijken al die gedachten wel erg stom.

So far so good. Tot later!

Ik wou dat ik een octopus was…

… dan zou ik hier vaker kunnen schrijven en armen genoeg hebben voor twee baby’s, twee zonen, het huishouden en de Man.

Het leven met een tweeling. Ambitieus als ik was zou ik er een reeksje over maken, maar we zijn nu zes weken op weg met één dochter met krampen en één die spuugt, en ik ben helaas geen octopus. (Tijdens het typen van dit stukje ben ik drie keer opgestaan om een dochter te troosten.)

Anyway. Losse gedachten dus.

• Borstvoeden. Al die propaganda moeten flesvoeders niet persoonlijk nemen. Je moet gewoon heel zwaar overtuigd zijn van het geven van BV om het vol te houden, dus borstvoeders moeten zichzelf behoorlijk oppeppen om het vol te houden. Gisteren heb ik gevoed om 01u15, 01u30, 04u30, 04u55, 07u05, 07u20, 09u25, 09u40, 12u45, 13u30, 16u30, 16u50, 18u35, 18u50, 21u30, 21u45 en 23u30. Dat houdt geen enkel weldenkend mens vol. Er staan rode blaasjes op mijn tepels, van overmatig gebruik. Tussen de voedingen door probeer ik per dag nog twee keer te kolven, omdat de melkstroom dan minder enthousiast is en de baby’s minder krampjes hebben/spugen. Het nieuwe borstvoedingsboek van Stefan Kleintjes is trouwens een aanrader. Ondersteunt de gedachte: het is waanzin, maar wel de beste waanzin.
• Gisteren heb ik 60 euro uitgegeven. Ik heb iemand betaald om met de oudste kinderen naar een binnenspeeltuin te gaan, omdat ik niet voor vier kinderen tegelijk kan zorgen momenteel. Toen ze thuis kwamen, heb ik met één huilend kind op de arm en één huilend kind op de bank, thee gezet en tosti’s gemaakt. Vervolgens moesten de jongens alleen aan tafel eten, terwijl ik op de bank weer borstvoeding zat te geven. De jongste zoon zit vaak met zijn vingers in zijn oren om zich af te schermen van het geluid van de baby’s. Een ultieme tip voor elke wanna-be-tweelingouder: als het enigszins mogelijk is, moet je vooral geen tweeling krijgen in het begin van de zomervakantie als je nog andere kinderen hebt die bij gevolg thuis zijn. Doe je dat per ongeluk wel, heb je een probleem. De oudere kinderen thuis houden is vermoeiend, want de baby’s vragen alle aandacht. Maar hen inschrijven voor kampjes en dergelijke is ook een probleem. Momenteel ben ik aan het stressen over hoe ik de jongens volgende week op twee verschillende locaties ga afzetten voor kwart voor 9 ’s ochtends, met de meisjes erbij. En ophalen natuurlijk.
• De baby’s huilen samen niet half zo veel als de oudste broer op zijn uppie, maar samen wel dubbel zo veel als de jongste zoon destijds. Ik ben blij dat dit niet mijn eerste kinderen zijn, dat ik weet dat het over gaat, dat ik weet dat ik moet genieten van elke fase en dat ik weet dat baby’s niet huilen/zeuren om je te pesten of je het leven zuur te maken. Ik ben ook blij dat ik weet dat je baby’s niet kan leren niet te huilen door hen niet op te pakken/te troosten en ik vind het soms vermoeiend dat anderen (de Man bijvoorbeeld) zeggen dat je niet altijd mag toegeven. Hoezo? Deze wezens zijn hulpeloos en willen liefst bij iemand zijn die hen helpt.
• … En dat is niet om het even wie. Dat ben ik, of de Man. O, wat heb ik gruwelijke nachtmerries (als ik slaap, inderdaad) van bezoek dat ‘komt helpen’, en daaronder verstaat: met een baby op schoot zitten. Hulp is in dit geval enkel en alleen hulp aan de moeder (in dit geval en in elk geval met een kleine baby). Voor de moeder zorgen zodat zij voor de baby(‘s) kan zorgen. En het niet omdraaien: verwachten dat de moeder voor jou zorgt zodat jij egoïstisch met een baby op de bank kan gaan zitten. Ik treed niet verder in detail, maar er zijn logees geweest in dit huis (dat het zo ver is gekomen heeft te maken met onenigheid tussen de Man en mij en met mijn overmogen grenzen te stellen) waarvoor ik in angst en stress boodschappen deed en kookte, terwijl zij met mijn  baby’s op de bank zaten die steeds meer overprikkeld geraakten omdat ze dat spanningsveld ook wel kunnen aanvoelen én omdat het wezenlijk toch zo is dat het contact met mij of de Man essentieel is voor hen, en niet zozeer het contact met om het even wie die denkt dat het hier het Tweeling Attractie Park is. Het maakt echt verschil of ik de baby’s vasthoud of iemand anders, dus als je ooit een baby- en/of tweelingmoeder wil helpen, komt het er dus op neer dat je zorgt dat zij met haar kindje(s) kan blijven zitten, terwijl andere beslommeringen haar uit handen genomen worden. Anyway.  Stefan Kleintjes zegt het ook. Niets belangrijker dan veel met de baby(‘s) zijn als ouder en zo de signalen van de baby(‘s) goed leren kennen.
• Tweelingen hebben vaak simultaan onrust. Zoals nu.
• Ik ben zelf heel erg van de attachment-parenting en ik vind het frustrerend dat je met twee baby’s moeilijker komt tot samen slapen, draagdoek-wandelingen en veel huid-op-huid-contact. Ik lees vaak op de website van kiind, en ik kan me heel goed vinden in veel van hun opvattingen, maar vraag me vaak af of mensen dat wel eens geprobeerd hebben met twee kindjes. Bv het idee dat baby’s te veel op hun rug liggen en dus meer gedragen moeten worden is uitstekend als je één kind hebt, maar moeilijker met twee kindjes. Een beurtrol, zou je kunnen suggereren. Maar dat gaat voorbij aan het feit dat je niet één kind in de draagdoek kan hebben terwijl je het andere voedt of verzorgt.
• Zelfgemaakte cadeaus zijn een hype, in tegenstelling tot de periode waarin de oudste of de jongste zoon geboren werden. Ofwel had ik toen foute vrienden. In ieder geval vervullen die zelfgemaakte dingen me met heel veel dankbaarheid.
• Mensen zijn best attent als je een tweeling krijgt. Er was een zee van kaartjes en er kwamen boeketten bloemen en ballonnen en cadeautjes. Ik probeer nu zelf ook attenter te zijn want het is hartverwarmend (maar intussen liggen hier al drie kaartjes die ik wel gekocht heb maar niet bij de post heb gekregen omwille van de intensiteit met de dames).

Er is nog veel meer te vertellen, maar de tijd is op. Borstvoedingstijd, again.

Later meer. Echt, ooit.