Nog meer uitjes

Ja, ik hou dapper vol, mijn uitjes-met-mezelf. (Trots).
Bijster origineel ben ik niet. Ik ga nogal vaak naar de film.Intussen heb ik wel wat kaarten voor toneelvoorstellingen gekocht, maar daar ga ik pas in april en mei naar toe. En ik wil eens dauwtrippen en naar het verhalentheater en alleen naar een museum, … Maar dat komt wel.

De uitjes voeden me én geven me lucht. Ik voel me sterker, zelfbewuster en heb meer energie als ik wekelijks tijd claim om even alleen weg te zijn. En dat blijft het moeilijkste én het mooiste ervan. De Man vindt me wel eens assertief als ik een uitje aankondig. Alsof ik in mijn aankondiging al inbouw dat hij het mij niet gunt, wat nooit het geval is trouwens. De assertiviteit komt echt omdat ik mezelf nog moet overtuigen dat dat mag, iets van mezelf, iets voor mezelf. Het voelt ook nooit ‘normaal’. Elke keer weer denk ik dat ik loop te glunderen in de cinema, als ik mijn kaartje ophaal. Als ik nog even rustig een cappuccino drink voor aanvang. Als ik alleen plaats neem op mijn favoriete plek, namelijk rij vier aan de linkerkant.

Wat heb ik de voorbije weken gedaan?

• At Eternity’s Gate gezien, een film over Vincent van Gogh. Mooi was dat het zo gefilmd was alsof je door zijn ogen kijkt of met hem mee wandelt. Zinnelijk, de kleuren, het licht.
• Doubles Vies, met Juliette Binoche. Mooi, elegant, Frans. Wat me enigszins stoorde was dat de dialogen niet geheel realistisch leken. Het thema was het digitaliseren (overleeft het boek, of gaan we naar volledige de-materialisering?), maar de gesprekken erover leken me eerder geschreven taal dan gesproken taal. Tot en met dat een man en een vrouw, zich aankledend na overspel, één of andere abstracte dialoog voerden. Euhm, tja.
• Schapenheld. Schaapsherder tussen idealen en de harde realiteit, een Nederlandse documentaire. Ik heb er heel veel mixed feelings aan overgehouden, omdat ik wel mee wou gaan in de idylle en verontwaardiging, maar vooral ook een man zag die het allemaal nogal koppig, eigenzinnig en onhandig aanpakte. Intussen – las ik op zijn website – is hij terug van Frankrijk. Nog een mislukte stap. En zamelt hij geld in voor een nieuwe start hier. Ik ben vast niet aardig, maar ik heb samengeleefd met iemand waarbij niets lukte wat ook altijd de schuld van de maatschappij was ;), dus hoewel ik vrij empathisch ben (denk ik), heb ik grote vragen bij mensen die het ene mislukte project aan het andere rijgen.
• En dan de voorstelling ‘George en Eran worden racisten‘. Vals gespeeld, want de Man meegenomen. Moest er even inkomen, maar daarna was ik gepakt. Spelen met vooroordelen. Vond het zo sterk, besefte plots ook dat ik naast (mijn) witte Man zat, en dat ik als vrouw ook in een categorie val waarbij er dingen gebeuren waarbij je je telkens de vraag stelt: is het om mij, of is het omdat ik een vrouw ben? Dat is me het meest bijgebleven van de voorstelling. Dat iedereen die geen witte man is bij zowel voordelen als nadelen zich de vraag kan stellen of het om zichzelf draait of om de categorie waar je in valt (dus: of je een baan wel of niet krijgt, of je na zwangerschapsverlof terug mag komen, …)
• Bohemian Rhapsody. Ook dit was ‘vals-spelen’, omdat het een uitje met de Man betrof (we zijn nu van die mensen die maandelijks een date-night hebben). Toen ik nog niet geboren was, was de Man al drie keer naar een concert van Queen geweest (dat was even raarrrrr om te beseffen :). Hij kwam met het voorstel om deze film te gaan zien, waar ik spontaan niet op gekomen was. Maar jongens toch, het was zo ontzettend steen-goed. Ik was zwaar onder de indruk, bleef heel de tijd geboeid, en had ontzettend veel sympathie voor dat eigenaardige, soms arrogante en extreem getalenteerde type dat FM was. De Man vond het overigens ook heel goed, alleen had hij last van het feit dat de volgorde van de muziek niet klopte, maar dat is dan weer iets waar mensen die pas geboren zijn in 84 geen last van hebben ;).
• Can you ever forgive me? … Dit uitje voelde minder goed. Het was thuis best chaotisch toen ik vertrok (baby’s in bed leggen, koken, door het huis razen om speelgoed van de grond te rapen, …). Ik kon nog net de pasta afgieten, een cracker in mijn homemade pesto dippen en vertrekken, dus kwam ik wat opgejaagd en hongerig in de cinema aan. Daar was het druk (vrijdagavond), werd ik opzettelijk voorbijgestoken aan de bar én rook de man die naast me zat nadrukkelijk naar friet. De film was mooi, maar bracht ook een zekere spanning teweeg (ik ben nogal gevoelig voor vrouwen die zich plots op een punt in hun leven bevinden waar ze nooit hadden willen zijn, zeg maar) en daarna moest ik mijn fiets nog ophalen bij het station, waardoor ik de weg door de rosse buurt moest nemen. Ik kwam niet erg vrolijk thuis. Het kan vermoeiend zijn hoe hard alles binnen komt.

Allez. Je hoort zelden dat mensen na de geboorte van hun twinnies plots meer uitgingen dan ooit, maar uhm, in dit geval is dat wel zo. Nog nooit zo veel ‘tot mij genomen’ en daar meestal blij mee.

Eerdere uitjes? Zie hier en hier!