Een vroege vogel & wonderlijke verhalen

Mijn Tiny Podcast is nu 2,5 week oud.
Het was een soort impulsief besluit om hem te maken. Ik heb er ook echt heel veel plezier in gehad. En een beetje stress (want o jee, dagelijks, what was I thinking?).

Intussen zijn er heel lieve reacties. Mensen die me vertellen dat ze de podcast luisteren tijdens hun wandeling langs het kanaal :). Of tijdens het opvouwen van de was. Mensen die vertellen dat ze het al missen in het weekend :).

Ik heb voor de podcast ook een oproep gedaan om synchroniciteitsverhalen te delen met me. Verhalen over toeval dat geen toeval lijkt. Over de wonderen van het dagelijkse leven. Over de magie. Afgelopen maandag deelde ik voor het eerst zo een verhaal, van Kathleen. En ik kijk er al naar uit de andere verhalen in te lezen, want ze zijn zo bijzonder. Maar ook: ze sluiten aan bij hoe ik naar de wereld wil kijken. Niet als een plek waar alles maakbaar en planbaar is, maar als een plek die soms duidelijk laat merken dat ze voor ons zorgt.

Verder.
De Tiny Podcast (@detinypodcast ) in de wereld zetten was bijna doodgaan van zelftwijfel.
Terwijl het maar een podcast is. Terwijl het maar om de lol van het maken gaat. Terwijl het verder geen enkel doel heeft dan bestaan.

Die van vandaag gaat over de rolmodellen die ik heb als moeder.

Er is trouwens iemand die elke ochtend meteen bij het publiceren al luistert. Dan staat er in soundcloud al een lieve ‘1’ bij het ochtendgloren. Wie je ook bent: goedemorgen vroege vogel.

Intussen ben ik ook jarig. 36 vandaag.
Ik moet mijn ‘over’-pagina eens updaten.

Voor mijn verjaardag maakte ik een kortingscode (36%) op de corona cursus plus en XL. Als je hier doorklikt registreer je je voor de pluscursus en als je hier doorklikt voor de XL.

De pluscursus kost normaal €45 maar vandaag gaat daar tot 22u dus 36% vanaf. Als je nog even wil kijken wat de cursus inhoudt, kan je hier een kijkje nemen. Maar om een tipje van de sluier op te lichten: het is niet de zoveelste trukendoos om in deze periode een fitte, gezond etende, hyperefficiënte, verantwoordelijke. goed gehumeurde thuiswerker/ouder/juf-meester te zijn. Integendeel. De cursus helpt je net om iets van jezelf over te houden of terug te vinden in deze hysterische pandemische tijden.

Er is intussen een extra module van 7 lessen aan toegevoegd, die gaat over jezelf iets onthouden en jezelf iets gunnen.

En de XL-cursus (van €199 maar tot 22u vanavond min 36%) is dezelfde. Maar dan met drie gesprekken via Zoom.

En de code is: Jarig!

En nu ga ik over naar mijn ochtend clubje. Met een groep van 9 vrouwen (plus ik) werken we een week lang rond het temmen van je innerlijke criticus, met een dagelijkse opdracht online en een week lang op welke weekdag een meeting in zoom van 7 tot 8. Ik vind het zo bijzonder wat er gedeeld wordt, hoe in sneltempo betrokkenheid ontstaat bij elkaar en hoe mensen duidelijk stappen zetten. Blij :).

Gisterenavond in bed lag ik met de Man te praten over het voorbije levensjaar. Een jaar waarin ik twee bedrijven ben gestart, mijn eerste online cursus en podcast heb gelanceerd. En een vrouwencirkel gestart. Niet gek.
Maar ook: twee keer buikgriep gehad :). Vond ik oneerlijk.
Aan de goede kant zat ook dat ik mijn opleiding Deep Democracy heb gedaan. Misschien wel het meest bijzondere van het voorbije jaar.
Anyway. Ochtend club nu!

Marketing is zeg maar niet echt mijn ding

Ik ben een maker.
Geen verkoper.

Enkele dagen geleden besefte ik dat er iets moest gebeuren rond inkomen.
Dus besloot ik de corona cursus te maken en uit te zetten.

Hij is gemaakt met liefde.
En zonder marketing plan.

Ik ben niet echt een type voor een marketingplan. Een behoorlijk tekort als zzp-er trouwens.
Ik ben eerder het naïeve type dat denkt dat als je iets mooi maakt, het ook gewoon zijn weg wel vindt in de wereld.

Anyway.
Het was een heel snelle les voor mezelf :).
Ik kreeg vragen over waar de cursus dan precies over ging, wat het dan precies als voordeel heeft én ik kreeg een terechte opmerking bij de onlogische keuze om de plusvariant inhoudelijk gelijk te maken aan de gewone variant.

Dus deze dame leert.
Maar maakt nog steeds geen marketing plan :).
Er zijn grenzen!

De basis over de cursus kan je hier lezen.

Intussen is er een extra pakketje toegevoegd aan de pluslessen.
Het is een pakketje van 7 lessen, en die gaan over onthouding en jezelf iets gunnen.
Onthouding? Yesss… We hebben allemaal mentale kalmeerpilletjes. Dingen waarmee we ons zachtjes verdoven, maar die ons ook afhouden van het uitleven van onze creativiteit, het betalen van de rekeningen, het doen wat we graag willen doen.
In mijn geval was dat bijvoorbeeld lang tv kijken. Elke avond ging de tv aan en zaten we schijngezellig (lees: suf) tv te kijken. Met de oefening die nu in de pluspakket zit ben ik daarmee gestopt en dat heeft me veel gebracht. Ik las eindelijk weer boeken, waste de keukenkastjes uit en ontwaakte uit mijn winterslaap.

Er zit ook een oefening in rond ‘gunnen’. Want voor veel mensen is alsmaar moeten, moeten, moeten hun mentale kalmeerpilletje. Dus ik daag je in het pluspakket ook uit om te onderzoeken wat je jezelf wil gunnen en dat ook gewoon te doen.

Als je hier klikt, kan je je aanmelden voor het pluspakket van €45 (dat is inclusief btw). De mensen die het al gekocht hebben, krijgen normaal automatisch toegang tot de extra bundel.
Als je hier klikt, kan je de ‘gewone’ cursus kopen van 12 lessen voor €24,95.
En als je hier klikt, meld je je aan voor de XL-variant met 3 gesprekken via zoom voor €199.

En tot slot. Vannacht kreeg ik een berichtje van iemand die twijfelde of ze de cursus kon doen. Ze had het al zo druk en ze moest al zo veel en de ideeën van wat je allemaal moet doen in deze tijd om het allemaal zo strak en zinvol mogelijk aan te pakken, vlogen haar rond de oren.

Dat snap ik.
Echt.
Ik ben niet zo van het ongebreidelde geloof in het maakbare. Dat je je gedachten maar moet sturen en de regie maar moet nemen en dat je daarmee de hele realiteit naar je hand kan zetten.
Sommige dingen zijn lastig. Soms ben je doodmoe. Zit je gezin te dicht op je vel. Mis je alle mooie dingen die er waren voor we in deze lock down zaten.
Met je mindset verander je daar niets aan.
Of ja, anderen misschien wel.
Maar ik geloof niet dat dat moet.
Ik denk dat het soms gewoon naar mag zijn. Dat je niet plots een creatieve knutselmoeder en superefficiënte thuiswerker moet zijn. Dat je partner echt de irritantste persoon ooit kan zijn of dat het geen relatie hebben nu meer suckt dan ooit. Dat je je vrijheid kan missen.
En dat is allemaal ok.
En de cursus is niet bedoeld om de regie te pakken. Maar net om even bij jezelf te komen. Iets voor jezelf te doen.

Dank alweer – hartelijke groet van je deze ploetermoeder en ploeterondernemer.

Wat meer info over de cursus

Op veler verzoek wat meer info over de corona cursus die ik aanbied om als ZZP-er deze periode te kunnen overbruggen.

De cursus bestaat uit 12 opdrachten waar je gemiddeld een half uurtje mee bezig bent. Soms iets meer, soms iets minder.

Met de opdrachten van de cursus sta je even stil bij jezelf, bij wat jij wil, bij hoe jouw leven in elkaar zit.
Je focust je op positieve thema’s – net in een periode dat veerkracht en creatief omdenken extra welkom zijn. Daarmee investeer je ook in een beetje me-time, iets van jezelf, in een periode waarin je huisgenoten all over zijn. Een positief project voor jezelf waarmee je even uitzoomt, dingen voor jezelf in kaart brengt, je (weer) realiseert waar je dankbaar om bent. Je wordt uitgedaagd even in mogelijkheden te denken in een tijd van beperkingen.

De thema’s van de cursus zijn:

• Hoe voed je jezelf en je creativiteit?
• Hoe zou je terugblikken op deze crisis als het allemaal achter de rug is?
• Op welke stukjes brengt deze crisis je buiten je comfort zone en waar zit je net in het hart van je comfort zone?
• Wie heeft je (creativiteit) ruimte gegeven en wie heeft je net geremd?
• Hoe saboteer jij jezelf en hoe kan je jezelf helpen?
• Wat vind jij nou leuk?
• Wat wens jij?
• Welke mensen in je leven voegen waarde toe en bij wie kan je jezelf zijn?
• Wat kan je leren van bewondering?
• Hoe maak je contact met natuurlijke overvloed?
• Welke dromen heb jij begraven?
• En wat is je ideale omgeving en hoe kan je je omgeving een beetje meer naar je hand zetten?
  
  De cursus bestaat uit tekst, reflectievragen met invul-ruimte en creatieve opdrachten. Je kan per keer één opdracht doen. Je kan de cursus dus op 12 dagen afronden, maar je mag er uiteraard ook langer over doen.
  
  En er zijn drie varianten:
  – De gewone variant voor 24,95 euro, en die vind je hier.
  – De corona cursus plus voor 45 euro. Dat is dezelfde cursus maar in steunvariant. Die vind je hier. 
  – En tenslotte is er de corona cursus XL, dat is de cursus met drie individuele coachingsessies via zoom voor 199,00 euro. Als je voor deze variant kiest, neem ik contact met je op om de sessies te plannen. Je vindt de XL hier.
  
  
  Als je nog vragen hebt, zijn die welkom :).
  
  

OEF

Hello again.

En OEF.

Ik was een tijdje niet hier geweest. Dat was begonnen met een dochter die met een longontsteking in het ziekenhuis lag (met kerst, pre-corona). Toen was mijn computer stuk en gebruikte ik die van de Man. Toen gebeurden er nog 1000 andere dingen. Daarover later zeker meer.

En toen wou ik hier terugkomen, en kon ik niet meer inloggen. Omdat mijn pc dat dus automatisch deed en stuk was, en ik niet via e-mail kon inloggen en ik plots echt mijn gebruikersnaam niet meer kon vinden enzovoort enzovoort.

Anyway.

IK BEN TERUG.

Zijn jullie er nog?

Op de valreep… 2018

Het voorbije jaar was er één dat volledig in het teken stond van de geboorte van onze twinnies. Het was een zeer bewogen jaar, door de moeilijke zwangerschap, de geboorte van twee kleine kwetsbare baby’tjes, de zorg voor dit tweetal en onze jongens en daartussenin de pogingen om het als koppel nog wat te redden, en wat mij betreft een stevig gevalletje matrescence. Wat ik heel kort door de bocht kan beschrijven als een intense overgang (mentaal, fysiek en hormonaal maar ook maatschappelijk, sociaal, relationeel) naar het (tweeling)moederschap, waarbij je helemaal verandert maar de wereld om je heen niet, maar waarbij er na een tijd ook een conflict ontstaat in jezelf tussen de delen van jezelf die alleen maar willen zorgen en zogen en koesteren, en de delen die weer wat willen van eigen ontwikkeling.

Even doorheen het jaar lopen aan de hand van een aantal posts.

In januari kondigde ik mijn zwangerschap aan en deelde ik het nieuws dat we niet één maar twee baby’s zouden krijgen.

In februari vertelde ik waarom ik geen prenatale tests liet doen, en gaf ik eerlijk toe hoe loodzwaar de tweelingzwangerschap me viel. Ik herinner me uit die periode ook een aantal negatieve reacties op mijn blog. Heeft me veel verdriet gedaan, ook kan ik me voorstellen dat het leek alsof ik nooit eens tevreden kon zijn met wat ik had/kreeg. Nu weet ik dat ik gewoon ziek was, maar toen wist ik dat niet en mijn lezers ook niet, waardoor het hier even niet zo gezellig was.

In maart kan je iets lezen over de ongezelligheid op deze blog, probeerde ik uit te leggen hoe het is je voort te slepen zonder energie, begon ik mijn zoektocht naar een plek waar het mij beviel om te bevallen, en deelde ik dat we maar liefst twee meisjes zouden krijgen.

In april was ik al even gestopt met werken. Tranen met tuiten, toen ik op mijn verjaardag van de bedrijfsarts terug reed en het duidelijk was dat ik niet kon terugkeren. Maar ik hoopte dat het beter zou worden. Ijdele hoop, weet ik nu. Ik heb me doorheen de rest van de zwangerschap gesleept, met steeds meer wezenloos in bed liggen wachten op het einde ervan.

Een tweelingzwangerschap verloopt met mijlpalen. Je moet het gewoon zo lang mogelijk uithouden, tot je 37w zwanger bent en je beter bevalt omdat de risico’s dan toenemen. In mei bereikte ik de 30 weken, nam ik jullie verder mee in mijn zoektocht naar een goede plek en manier van bevallen, en werd de wereld steeds maar kleiner, en mijn buik groter.

In juni was het wachten, wachten en wachten.

En in juli waren ze er eindelijk. Kijk maar! En het bevallen viel ook reuze mee (deel 1, deel 2 en deel 3).

In augustus had ik handen te kort :). Ook om te bloggen.

In september knalde ik nogal hard van mijn roze wolk, bij momenten. En kwam het hele maatschappelijke gegeven dat je een kind krijgt (of twee) en dan alleen thuis zit me zo absurd over. Hoewel het over het algemeen toch best mooi en leuk was. En ik mat de schade op.

In oktober probeerde ik jullie wat op de hoogte te houden, tussen het intense zorgen door. O.a. van ons zorgenkindje (de kleine baby heeft een regulatiestoornis, intussen doet de osteo en kinderfysio wonderen). Een tweeling is ook echt iets anders dan een eenling. Geen enkel van de theorieën voor één baby werkt, omdat dingen ontzettend snel escaleren doordat ze telepathisch communiceren en er zoiets bestaat als een tweeling escalatie syndroom. Even laten huilen is er bijvoorbeeld niet bij.

In november maakte ik soms nog wat stand van zaken op én wou ik stilaan weer eens wat voor mezelf. Enter: matrescense (zie inleiding).

En in december was het hier stilletjes. Op een borstvoedings-storm na. En ik vertelde ook over the Artist’s Way, een manier om weer bij mijn creativiteit te komen. Met zo veel vallen en opstaan altijd.

Alles samen goed voor een jaar met 343 484 weergaven, 68 485 bezoekers en een kleine 1500 reacties. Wat niet het belangrijkste is, maar wel erg leuk.

2019. Mijn beste wensen voor jullie allemaal. Met heel veel liefs! En keep posted. Zo spannend als het voorbije jaar wordt het nooit meer, maar ik blijf graag schrijven over onze goede tijden en slechte tijden.

 

Scènes uit een tweelingleven #2

Kleine broer kijkt hoe ik de grootste baby verzorg. Ik raak haar neusje aan en zeg ‘mooi neusje’. Ik raak haar oortjes aan en zeg ‘mooie oortjes’.
‘Waarom doe je dat?’, vraagt hij.
‘Dat deed ik bij jou ook,’ vertel ik. ‘Zo leren kindjes dat ze een lichaampje hebben en wat er allemaal op en aan zit, en hoe het heet. Doe jij ook maar als je wil!’
Hij kijkt bedachtzaam. Legt dan zijn hand op haar luier en zegt monter: ‘Mooi spleetje!’.

---

We gaan naar Antwerpen. Hij, ik en de baby’s. Een middag. Bij het ontbijt google ik de leukste en hipste koffie- en lunchplekjes. We sturen goed aan. Bad, drinken, auto, de beste garantie op een lange dut en dus een relaxte reis. Dat gaat vrij goed, enkel de laatste 30 km wordt er gehuild op de achterbank.
Anyway.
We parkeren tussen de Vlaamse en Waalse kaai. We laden de baby’s uit, vouwen de bugaboo open. Lopen richting het uitverkoren hippe en gezonde lunchplekje. En we kunnen niet binnen met de tweelingwagen. De baby’s hebben honger. Wij ook. Dus komen we terecht op de eerste de beste plek met een dubbele deur en behulpzaam personeel en dat blijkt een soortement pitabar te zijn. Nu heb ik geen instagram (laatst wou ik het wel starten, maar ik vond het confronterend dat ik alleen maar foto’s van mijn kinderen kon/zou posten, ik zag me gereduceerd tot een #mom of #twinmom en dat kwam loeihard binnen, dus verwijderde ik mijn account meteen), maar in mijn hoofd heb ik vaak idyllische en instagram-waardige voorstellingen. De Man vindt dat een afwijking, hij vindt dat ik alles ‘dille en kamille’ wil en dat dat ver af staat van de realiteit. Anyway. Falafel en borstvoeding. Het is reuze ongemakkelijk. We zitten beiden met een baby in onze armen en met één arm te eten, en uiteraard valt de inhoud van mijn broodje onder tafel. Zucht. Maar niet getreurd. Voor de koffie wandelen we verder naar een geselecteerde en instagramwaardige koffiezaak. Alwaar trappen blijken te zijn, niemand plaats wil maken voor ons en ik nog een sneer krijg van een dame omdat ik de deur vijftien seconden open laat staan om te kijken of we nog ergens terecht kunnen in een hoekje. Een dame die alleen in een hoekje zit waar wij makkelijk met de baby’s zouden kunnen zitten als zij een ander plekje zou uitkiezen, kijkt me minzaam aan en blijft zitten. Ik snak, snak, snak terug naar onze eigen stad, waar iedereen aardig is, waar mensen opspringen, we soms wat te veel complimentjes krijgen met de beebjes en waar we exact weten in welke koffiezaak we breed binnen kunnen én aardig bediend worden. (Overigens schrik ik elke keer als ik in B ben van de norsigheid van winkelpersoneel. Ik vind het onbeschoft. Ben het gewend in elke winkel hier aardig begroet en olijk geholpen te worden en ik wil niet veralgemeniseren, maar het contrast is soms best groot.)

(En ja, er zijn ergere dingen dan bijna nergens binnen kunnen. Dit is tijdelijk. Ik vraag me wel steeds meer af hoe het leven van iemand in een rolstoel er uit ziet. Maar Antwerpen voelde zo ongastvrij en zo onvriendelijk en dat was best een teleurstelling.)

---

Een yogaworkshop met ontbijt. De Man laat er zijn wekelijks ochtendloopje met vrienden voor schieten. De yoga doet pijn, mijn lijf is gammel, en tijdens het ontbijt krijg ik een niet mis te verstane emoticon van de Man, dus neem ik de benen. Maar wat voel ik me even vrij. Alle luikjes in mijn hoofd klappen open, ik ben weer even mezelf en niet alleen de Tepel, de moeder, de vrouw.
Meer van dat! Ik word uitgenodigd door een clubje buurvrouwen om samen te eten. Het is bijna onwennig, om onder volwassenen te zijn. Om de baby’s niet in de buurt te hebben. Om even weg te zijn. Maar het doet me oneindig veel deugd. En ondanks de extreem gebroken nacht die er op volgt, heb ik energie. Tijd doorbrengen met een clubje andere vrouwen kan zo goed zijn.

[Vraagje: de buurvrouwen hebben me tijdens mijn zwangerschap veel geholpen. Iemand een leuk idee voor een dankjewel-cadeautje?]

 

Mini-update

O, o, deze blog wordt stilaan een ondergeschoven kindje.

Een mini-update.

Uitdaging. Een vriendin raadde me aan niet te lang thuis te blijven, omdat ik meer uitdaging nodig heb. Intussen rijgen de dagen zich aan elkaar en de weken en de maanden. Ik bedenk elke dag dat dit voor iemand als ik een fikse uitdaging is: twee baby’s managen, het huishouden doen, de grote broers, de Man. Een dag waarop we ’s avonds om 18u aan tafel zitten met een (gezonde) maaltijd en zonder dat er iemand huilt, is een topdag. Ik blijf dus nog thuis tot en met februari, hopelijk heb ik het tegen dan onder de knie.

Gierig gidsland. Grote verbazing gisteren bij de storting van het kindergeld. Er was geen kindergeld voor de tweeling. Enig opzoekwerk later, realiseerde ik me dat de baby’s daarvoor enkele dagen te laat geboren zijn. Kindergeld gaat in Nederland per trimester (200 euro per kind per drie maanden). Blijkbaar krijg je pas geld vanaf het eerste volledige trimester dat je kind ingaat, in ons geval voor de tweeling dus vanaf oktober. Of ze dan in het begin van het trimester zijn geboren of op het einde, maakt niet uit. Als ze er op de eerste dag niet waren, krijg je geen geld. Er wordt ook niet naar rato berekend. Gierig gidsland. Is in België toch beter geregeld, waar ook nog een geboortepremie bestaat. Toch?

Ritme. Twaalf weken en plots is er een soort ritme, met eten, spelen en simultaan slapen. Het is allemaal nog kort en de Kruimel eet nog 8 keer per dag, grote zus 6 of 7 keer, maar er is hoop! De dagen met twee baby’s die hazeslaapjes deden en voortdurend moesten drinken en wakker waren en poepten en spuugden á volonté, waren best chaotisch. Eindelijk een beetje houvast. (Hoewel ik daar iemand die hoort te slapen hoor poepen in haar wieg. Zucht.)

Nog meer ritme. Thuis zijn is niet saai. Ik geniet van het ritme van de dagen. Maandag start de week. Dinsdag loopt de Man na het werk. Woensdag is de jongste zoon vrij. Donderdag heeft de belofte van weekend in zich. Vrijdag is de Man thuis, gaan we biologisch-dynamische groenten kopen op de markt (het moment van de week, jong) en is er zwemles. Zaterdag (krant) en zondag is weekend, met als kersje op de taart een nieuwe Zondag met Lubach. En dan is het weer maandag en haal ik opgelucht adem als de mannen weg zijn en ik en de dames thuis.

De Man & ik. O, wat is een tweeling een uitdaging voor de relatie. De Man vond vader worden en alle verantwoordelijkheid en chaos (van twee baby’s en veel bezoek) heel heftig, ik snapte dat niet goed want ik had het gevoel dat ik toch het meeste voor de baby’s zorgde (leve de borstvoeding). Intussen zijn we wat verder en begrijpen we elkaar weer wat beter. Ik zie nu dat de Man eigenlijk wel veel nood heeft aan structuur en dat die echt totaal zoek is. Ik herken ook mijn eigen proces na de geboorte van de eerste. Baby’s zijn leuk, maar plots zit je in een soort kooi met een baby (in zijn geval: twee!) die niet altijd leuk blijkt. Je wordt moe en je bent niet de beste versie van jezelf, en je partner ook niet. Zoiets. Ik vond voor het eerst moeder worden zo heftig, omdat ik dacht dat ik gewoon verder kon leven maar dan met kind, maar niets is ooit nog eens normaal en je kan zo’n kind ook niet terug weg doen natuurlijk (niet dat ik dat ooit wou). De Man zit in een gelijkaardig proces. Hij is verliefd op de baby’s, maar hij rouwt om wat voorbij is. Tijd voor zichzelf. Uitrusten in het weekend. Hobby’s uitoefenen zonder dat je tegelijkertijd ook echt liever thuis wil zijn. (…) Daarnaast hebben we de Calvinistisch-Bourgondische kloof die sterk tot uiting komt in deze tijden (de Man snapt geen zak van bezoek uit België die taarten en koffiekoeken meebrengt en dan nog meer dan je redelijkerwijs zou kunnen opeten – het idee dat je meer koffiekoeken hebt dan dat er mensen zijn gaat er bij hem niet in-, ik geniet van alle gezelligheid, hoewel ik de eerste tijd na de geboorte van de baby’s ook een soort agressieve leeuwin was die al wakker lag als ze zich realiseerde dat mensen op bezoek zouden komen en de baby’s zouden willen AANRAKEN).

Kruimel. We hebben wat zorgen om de kleinste baby omdat die zich niet helemaal ontwikkelt zoals wij verwachten (en zoals haar zus). Ik denk zelf aan een hypo-reactieve regulatiestoornis omdat ze dysmatuur was. Wordt verder onderzocht. Ze blijft klein, schrikachtig, heeft nog primaire reflexen. Ze ontwikkelt zich anders (trager) dan grote zus. Ze vermijdt oogcontact en lacht weinig. Ik hou zielsveel van haar. We zien het wel.

 

 

 

Opnieuw beginnen

We zitten tegenover elkaar. Zij met één baby, ik met twee.

Beiden zijn we door de hel gegaan tijdens de zwangerschap. We kijken terug. We realiseren ons nu pas hoe erg het was.

‘Heb jij ook het gevoel dat je weer bij het begin moet beginnen?’, vraagt ze. De nagel op de kop. Ja, dat gevoel heb ik. Alsof alles wat ik opgebouwd heb aan carrière, conditie, bezigheden, lijf weggevaagd is door de depressie, de geboorte, de baby’s. Alsof ik weer bij nul moet starten, met mijn bijberoep, mijn werk, mijn lijf.

Het idee dat ik met veel losse eindjes uitgevallen ben op het werk en dat mijn charismatische vervanger al mijn ‘klanten’ heeft overgenomen alleen al, is zo bedreigend. Op een dag was ik één van de beste. De dag dat ik terug start, heb ik niets meer en moet ik weer beginnen bij het prilste begin.

Ook de relatie met de Man is balanceren, soms op een erg slappe koord. Twee baby’s in één klap is voor iemand die nog nooit een baby van dichtbij heeft gezien, heel wat. In drukke tijden neig je tot extremer gedrag. De Man verbaasde me de voorbije weken met zijn hang naar structuur en orde, om de stromen bezoek, de onregelmaat van de baby’s en alle veranderingen het hoofd te kunnen bieden. Soms zucht ik als hij de inhoud van een keukenkastje weer wil optimaliseren. Hij is vaker norsig en moe. Maar zijn blik is goud waard, als hij thuis komt en de baby’s ziet. De baby’s die steeds meer echte mensjes zijn, die kijken, contact maken, bescheiden lachen, duidelijk zichzelf zijn en dus duidelijk verschillend.

Alles samen. De prijs is hoog (geweest). Maar de baby’s zijn onbetaalbaar.

 

Welkom in de jaren vijftig!

Het is ochtend. De jongste zoon is thuis, hij hangt op de bank. Beide baby’s huilen. Ik heb er een nacht van drie uurtjes slaap op zitten. Het regent pijpenstelen. Er is een lijstje van dingen die ik moet doen. Het lijstje is bijna beschimmeld. Ik hou afwisselend de ene baby vast tot ze rustig is en dan weer de andere. Telkens begint de baby die ik zacht weg leg weer te krijsen. Ik snak naar wat structuur in de dagen, maar de baby’s hebben nog zo veel last van hun maag-darmsysteem (krampen, spugen, …), dat ik ze niet volgens een rust, reinheid en regelmaat-plan kan beginnen leren alleen in hun bedje in slaap te vallen na eten, boeren en spelen. De jongste zoon vraagt weer om cakejes te bakken. Hij was jarig en mag morgen trakteren op school. Hij heeft zijn pyjama nog aan. Ik ook. Ik ruik mezelf, zelden een goed teken. Ik heb geen idee hoe we die traktatie  voor elkaar krijgen. Ik ben korzelig en vraag hem boven te gaan spelen. Ik heb een blaasontsteking omdat ik altijd te lang wacht met naar toilet gaan en ik heb nog niets gedronken vandaag, hoewel ik borstvoeding geef en verga van de dorst. Even later zie ik dat de jongste zoon op de trap zit met zijn handje onder zijn kin. Ik huil een uur lang met de baby’s mee. 

Real story, the story of my life as it is now. Hoe blij ik ook ben met de baby’s (en ja, ik wou dit echt zelf enal, geen nood me daar aan te herinneren), twee baby’s die last hebben van hun maag en darmen zijn best een klus, zeker als ze om de 2,5 uur eten en je daar telkens 5 kwartier mee bezig bent. Al acht weken. Dat samen met herstellen van een pittige zwangerschap en een uhm, verscheurend vlotte geboorte.

Ik zat op de bank, de tranen stroomden over mijn wangen, en ik dacht aan die moeder die haar drie kindjes gedood heeft. In een artikel las ik dat onderzocht zal worden of ze toerekeningsvatbaar was.

Ik weet niets van de hele situatie, maar na een zwangerschap waarin ik erg depressief was en nu met kleine kinderen thuis en slaaptekort, kan ik zo wel vertellen dat er een punt komt dat je uiteraard niet meer toerekeningsvatbaar bent. Over het algemeen gaat het ‘goed’, ben ik kalm en rustig en red ik het, maar het is ook gewoon pittig en soms suckt het echt big time. Ik zeg mezelf minstens één keer per dag: welkom in de jaren vijftig! – er deugt echt niets van de Nederlandse samenleving waarin mannen twee dagen verlof hebben na een geboorte en de vrouw thuis zit met het grut en het huishouden en waar kinderopvang zo duur is dat je je maar blijft afvragen waarom je terug zou gaan werken en waarin je eigenlijk alweer moet gaan werken op het moment dat je nog 3 nachtvoedingen geeft…

Ik bel snikkend naar het nummer dat ik kreeg van het consultatiebureau. Een soort vrijwilligersproject waarbij je drie uur per week een vrijwilliger kan krijgen als gezin met jonge kinderen. Ik vond dat het meer iets was voor ‘probleemgezinnen’, maar nu erken ik dat ik gewoon handen te kort heb en plan ik een intake. Drie uur per week een extra paar handen lijkt me heerlijk. Zeker omdat de Man van maandag tot donderdag werkt, dinsdagavond, zaterdagochtend en zondagochtend sport en maandelijks één zaterdag weg is voor zijn hobby. Het allemaal terugschroeven is een optie, maar ik besef dat hij die dingen nodig heeft om te kunnen functioneren en mentaal en fysiek gezond te blijven. Wat ik dus bedoel is dat ik relatief veel uren met de kinderen doorbreng en als ik daar drie uur per week een extra paar handen bij kan krijgen, is het misschien niet gek.

Ik app ook de buurvrouw. Die heeft jammer genoeg geen tijd om even langs te komen. Op de klok zie ik dat het al bijna middag is. Ik tel de uren tot de Man thuis komt.

Dan maar makkelijk. Ik eet staand, beloof de zoon een lange film, geef al mijn plannen op en blijf op de bank zitten met de meisjes aan de borst.

Dat maakt het beter. Overgave aan de situatie.
Maar er zijn nog dingen die helpen.

Die douche, als alle kinderen veilig en wel gepositioneerd zijn en even niemand huilt.
Twee koppen koffie. Om die te maken moet ik de baby’s even laten huilen.
Een kop thee.
Een boek dat ik lees tijdens de borstvoeding en dat me even naar een andere wereld voert.
De poetshulp die komt en die zes manden was opvouwt waardoor de berg waar ik niet meer overheen kon zien, plots weg is.
En dan ’s avonds: een uur vragen, aan de Man. Een uur van mezelf. Waarin ik rekeningen betaal en wat dingen regel die ‘spoken’. Niet echt gezellige me-time, maar wel nodig.

Niets spectaculair dus. Tijd, zelfzorg. Kleine doekjes voor het bloeden.
Maar om een maatschappij te creëren waarin moeders niet meer alleen huilend tussen hun kinderen zitten op een doordeweekse dag, moeten we die jaren vijftig echt maar een keer achter ons laten.

P.s. Dit stuk is zeer lezenswaardig en gaf mij een zetje om de stap te zetten hulp te vragen in plaats van te denken dat ik het maar alleen moet oplossen/uithouden.

 

 

Soms

Soms.

Soms vragen we ons af wat we gedaan hebben. Vier kinderen. Waaronder twee baby’s. Waaronder een baby die in de knoop lijkt te liggen met haar lijfje en zo vaak klaaglijk huilt.

Soms vragen we ons af of het niet goed was zoals het was. En dan denken we aan de museumbezoekjes, restaurants en citytrips die we nu missen (want we laten de baby’s voorlopig echt niet bij iemand anders). En de slaap. En de energie voor de jongens. En ik denk aan mijn buik en mijn baan en die kilo’s en de pijntjes en het me best gehavend voelen na de zwangerschap en de geboorte.

En dan geef ik hen de borst en denk ik dat niet wij gekozen hebben maar zij. Dat ze graag wilden leven en dat wij hun ouders mochten zijn. En dat geloof ik echt.