De kunstenaars’ uitjes. Het was even een drempel om voor het eerst met mezelf weg te gaan, na maanden (ok, meer dan een jaar eigenlijk) in de zwangerschaps- en baby-cocon. Maar nu probeer ik het trouw te doen.
Wat gedachten hierbij en onderaan de uitjes van de voorbije periode.
- Elke keer als ik de deur uit stap om alleen iets te gaan doen, realiseer ik me weer hoe intens het is. Ik ben zo geneigd me af te stemmen op anderen, dus elke (ook fijne!) aanwezigheid leidt me af van mezelf. Alleen weg gaan maakt de beleving zo veel dichter en echter.
- Het is leuk om te weten dat ik genoeg heb aan mezelf. Ik zie bij mijn twee oudste kinderen dat de ene heel goed alleen kan zijn en daarvan oplaadt, en de jongste zoon heeft altijd anderen nodig om zich te vermaken. Ik ben dus van de eerste soort. Zwanger van een tweeling en later tweeling-mama en mom of 4, is mijn alleen-tijd zo minimaal geweest, dat ik nu met volle teugen geniet.
- Naar de film gaan is het makkelijkste. Waarom? Het is vlakbij. Er zijn verschillende mogelijkheden per dag. Het vraagt weinig planning, ik kan last minute beslissen. En ik heb een cineville-pas gekocht, waardoor ik iets van een twintig euro betaal per maand en zo veel naar de film kan als ik wil. Met twee films per maand heb ik het er uit, dus ik zorg natuurlijk dat ik die zeker haal ;). Ik ga bij de ‘alternatieve’ cinema, en met de cineville-pas moet je een kwartier op voorhand je kaartje ophalen (anders verkopen ze het door). Dat kwartiertje irriteerde me mateloos, want zorgde voor veel vertrek-stress. Maar intussen heb ik het omgedacht en maakt dat kwartier soms de hele onderneming het al waard. Ik neem meestal even een cappuccino in het filmhuis en heb even tijd om alleen te zijn, even te ademen, even niets.
- De baby’s hebben het de laatste tijd vaak moeilijk ’s avonds. Lees: ze huilen veel. Daarom is weg gaan op dit moment niet vanzelfsprekend. Dat brengt mijn uitjes wel eens in gevaar. Weggaan betekent gewoon dat de Man een zeer stressy avond heeft. Geldt ook omgekeerd, dus de Man probeert zijn avond-activiteiten ook te beperken. Wat fijn is, is dat ik bv ook op zondagmiddag om 12 naar de film kan. Dan dutten de meiden, dus dan belast ik de Man niet te veel met mijn ambities.
- Over the artist’s way was ik deze week nog aan het appen met een dierbare vriendin. Ze zei dat het niets voor haar was omdat ze niet zo creatief is. Ik realiseerde me dat het bij mij ook eerder existentieel is. Ik schrijf graag, maar knutselen laat ik met alle liefde aan een ander over. Slechts heel soms vind ik het fijn iets te maken. Dat hele woord artist of ‘kunstenaar’ stoort mij dus soms een beetje, omdat ik het voor mezelf wat aanmatigend vind. Voor mij gaat het meer om contact met mezelf maken en naar mijn eigenheid leven, dan een groot kunstenaar worden.
- Ik heb intussen een voorstelling van Paulien Cornelisse geboekt. WIl ook graag naar een Echt-gebeurd-vertelmiddag, maar die zijn goed uitverkocht. Iedereen die tips heeft voor leuke uitjes: be my guest in de comments!
Wat heb ik de voorbije uitjes gedaan?
N.b. Ik geef het mee ter info en inspiratie, maar heb helemaal geen ambitie om reviews te schrijven of mijn mening te poneren.
- Cold war. De beelden waren prachtig. Zwart-wit, uitgepuurd. Als schilderijtjes waar je naar kon zitten kijken. Het tempo van de film was bij momenten ook echt traag genoeg om me even te vergapen aan die mooie besneeuwde landschappen bijvoorbeeld. Het thema sprak me minder aan. Wel de historisch kant, minder het liefdesverhaal dat uiteindelijk gaat om een vrij destructieve liefde. Dat had te maken met het feit dat ik vlak voordien Becoming Astrid had gezien, wat ik zo mooi en verfrissend vond omdat het om een sterke, autonome vrouw gaat die zich net niet verliest in liefdesgedoe. Niets tegen de liefde, maar het moet niet te wanhopig worden :).
- The wife. Aha, een thema dat mij aanspreekt. Relaties, destructieve patronen (niet romantisch gebracht, wat dus bij CW wel het geval was). Een film over een vrouw van een schrijver die de Nobelprijs wint. Beetje voor beetje komt de waarheid over hun leven en liefde in beeld. Ik blijf vooral met de vraag zitten: wie heeft wie gebruikt? Ik hoorde een man zeggen bij het buiten gaan dat het een dun verhaaltje was, maar daar ben ik niet mee akkoord, net omwille van dat dubbele wat het gebeurde niet volledig zwart-wit maakt. Allemaal grijstinten.
- Een natuurwandeling-met-gids. Dat was vooral grappig. Zeker omdat het genre mensen dat zoiets gaat doen ook best grappig is en zo’n natuurgids is ook best een bijzonder type. Ze deed er een elementje extra beleving bij, dus zodoende heb ik afgeknaagde dennenappels bevoeld, evenals een kaakbeen van een ree.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Hoe kan je nu je eigen man belasten met de zorg van zijn eigen dochters?
Van zo een uitspraken kan ik zo boos worden. Jullie zijn toch beide de ouders?
Ik heb het gevoel dat hij vooral zijn eigen leventje blijft leiden zonder rekening te houden met de rest van zijn gezinsleden.
Zo is het niet bedoeld. We zijn een team. Dat moet je met een tweeling ook zijn. Perfect op elkaar ingespeeld intussen. We vermijden beiden s avonds weg te gaan en de andere alleen voor het zwaarste stukje van de dag te laten opdraaien
Dat de zorg soms een belasting is, betekent toch niets over wel of niet ‘beide ouder’ zijn? Tis niet dat de man hier als een soort ‘oppas’ wordt weggezet.
Als mijn man veel weg is op momenten dat we het normaal samen doen, voel ik me wel degelijk belast.
Ik ga nu vier nachten weg en dan belast ik hem met meer zorg dan hij normaal draagt. |
Hij doet dat voor mij en ik voor hem, maar we weten heel goed dat je daarmee wel wat van de ander vraagt. Datzelfde lees ik in het bericht van de prinses.
Het klinkt mooi, en herkenbaar zoals je ’t beschrijft.
Biologisch gezien zit jij ook nog vol zorg- en liefdeshormonen, uitvloeisel van de zwangerschap en op peil gehouden dankzij het vele zorgzame lichaamscontact met je babietjes en mss ook het borstvoeden als je dat nog doet.
Dus niet zo gek dat je beleving anders is als je nu uit je cocon stapt !
En dat de draden van liefde die je verbinden met je gezin wat (tegen)trekken en je die zorgzame bril op hebt die maakt dat je je in je Man verplaatst als hij het roer overneemt…
Ik vind het (eerder dan in de reactie hierboven) als liefde klinken, die er zo vanzelf kan zijn als moederende moeder.
Wat kan het deugd doen daar ff uit te stappen hé !
Ben je dan blij terug thuis te zijn ? Of hoe voelt dat voor jou ?
Benieuwd,
Trui
O reken maar. Terug in de cocon voelt dan erg fijn, maar ook omdat ik dan gevoed ben.
The wife heb ik ook gezien: vond ik ook boeiend, stof tot nadenken.
En ik herken het ook heel erg hoor, dat terug tot jezelf komen wanneer je er even alleen opuit kan. Zo fijn dat je dat toch een beetje ingebouwd krijgt!
En wat kunstenaarschap betreft: creativiteit kan je heel breed beschouwen. Alles wat we verzinnen en maken is uiteindelijk het resultaat van een creatieve daad. Je huis inrichten, je leven inrichten, beslissen wat je gaat koken, een blogpost schrijven,… Dat is allemaal een vorm van creatief bezig zijn. Het gaat echt niet alleen om schilderen en muziek maken, denk. We zijn allemaal de architecten van ons eigen leven. Hoe minder creatief je daarmee bezig bent, hoe meer je een soort voorgeprogrammeerd leven leidt. Maar wat creatief denken maakt het juist boeiender en aangenamer. gewoon al die artist´s dates uitzoeken is een manier om je leven creatief aan te pakken. Het is een andere manier van denken. Het is een soort van denken die je op alle vlakken kan gebruiken, niet alleen die van de zogenaamde “kunsten”, denk ik.
Pingback: 20 dingen die ik graag doe | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Nog meer uitjes | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Uit de kast | En ze leefden nog groen en gelukkig