De Donkere Dagen en een Date met mezelf

Het is ochtend. De dames liggen bij me in het grote bed. Kleine zus probeert de aandacht van grote zus te wekken door hardop te lachen. Grote zus glimlacht en kijkt me vragend aan.

We zijn intussen bij de dokter geweest met Kleine Zus. Ze heeft een regulatiestoornis, wat kort gezegd in haar geval betekent dat ze niet goed afgesteld is. Op sommige dingen reageert ze veel te heftig, op andere dingen niet, apathisch. Waardoor het dus leek dat ze niet kon zien. Aha. Ze moet naar de baby-fysio. Maar ze heeft natuurlijk een soortement abonnement op de osteopaat, en we zien dat die behandelingen haar steeds meer ‘op de wereld’ brengen. In haar lijfje. Ze is een pittig kind, het is leuk om haar bezig te zien.

Intussen waren er de Donkere Dagen. Dagen waarop mijn hoofd was als in de zwangerschap. Pikzwart. Ik was doodsbang om weer depressief te worden. De Man en ik hadden crisis-beraad. De nacht na de tweede donkere dag, kreeg ik buikgriep. O hel, spugen en borstvoeding geven door elkaar. Vierentwintig uur niets eten en wel twee lijfjes voeden. Ik realiseer me dat ik niet mijn lijf en mijn hoofd tegelijk op orde kan houden. Het vechten tegen de ziekte kostte mij mijn mentaal welbevinden. Na de buikgriep klaarde het allemaal weer op. Maar het heel voorval deed me milder kijken naar de zwangerschapsdepressie: ik kon niet twee mensjes maken en tegelijkertijd ook nog mentaal op orde blijven.

En er is ook iets nieuws. Ik zou het van de daken schreeuwen en iedereen aanraden: het boek The Artist’s Way kwam op mijn pad. Het is een methode van 12 weken om je inspiratie terug te vinden. Ik heb helemaal geen kunstenaars-ambities (hoewel ik graag schrijf en daar meer mee zou willen doen), maar ik heb wel allerlei blokkades en angsten, door hoe de voorbije jaren waren. De zwangerschapsdepressie was de druppel, daar ben ik volledig gestagneerd. De basis van The Artist’s Way is elke dag drie bladzijden ‘free writing’. En daar valt niet over te onderhandelen. Natuurlijk heb ik daar geen tijd voor, maar ik doe het gewoon wel: dagelijks die ochtendpagina’s. Daardoor ga ik de dag al heel anders in. Ik dump er gedachten, gevoelens en kom er tot inzichten. Maar vooral: ik doe het. Ik doe het voor mezelf en ik krijg weer vertrouwen in mezelf. Maar ook: ik dwing tijd voor mezelf af. Een tweede pijler is het wekelijkse kunstenaars uitje. Een uitje met jezelf. Mooi vond ik dat: als je een goede band wil met iemand, moet je quality time inbouwen. Daten! Waarom niet met jezelf? Wel, ik ga (met bibberende benen want ik zit al een behoorlijke tijd in de baby-bubbel) morgen op date met mezelf. Het is best raar dat mee te delen tegen de Man. Het is best raar dat vol te houden, het echt te gaan doen. Maar ik denk dat het heel heilzaam zal zijn. Niet alleen de Moeder zijn, de Vrouw, de Tepel. Diegene waar aan gezogen en op gespuugd wordt. Maar even mezelf. Ik kijk er al dagen naar uit. Daarnaast bestaat The Artist’s Way uit 12 weken met thema’s en oefeningen. KOOP DAT BOEK, en begin er aan. Het is denk ik de best besteedde 24 euro van het jaar geweest voor mij :). Ik wil graag weer vaker schrijven (hier) en deel uiteraard af en toe hoe het mij vergaat.

Scènes uit een tweelingleven #2

Kleine broer kijkt hoe ik de grootste baby verzorg. Ik raak haar neusje aan en zeg ‘mooi neusje’. Ik raak haar oortjes aan en zeg ‘mooie oortjes’.
‘Waarom doe je dat?’, vraagt hij.
‘Dat deed ik bij jou ook,’ vertel ik. ‘Zo leren kindjes dat ze een lichaampje hebben en wat er allemaal op en aan zit, en hoe het heet. Doe jij ook maar als je wil!’
Hij kijkt bedachtzaam. Legt dan zijn hand op haar luier en zegt monter: ‘Mooi spleetje!’.

---

We gaan naar Antwerpen. Hij, ik en de baby’s. Een middag. Bij het ontbijt google ik de leukste en hipste koffie- en lunchplekjes. We sturen goed aan. Bad, drinken, auto, de beste garantie op een lange dut en dus een relaxte reis. Dat gaat vrij goed, enkel de laatste 30 km wordt er gehuild op de achterbank.
Anyway.
We parkeren tussen de Vlaamse en Waalse kaai. We laden de baby’s uit, vouwen de bugaboo open. Lopen richting het uitverkoren hippe en gezonde lunchplekje. En we kunnen niet binnen met de tweelingwagen. De baby’s hebben honger. Wij ook. Dus komen we terecht op de eerste de beste plek met een dubbele deur en behulpzaam personeel en dat blijkt een soortement pitabar te zijn. Nu heb ik geen instagram (laatst wou ik het wel starten, maar ik vond het confronterend dat ik alleen maar foto’s van mijn kinderen kon/zou posten, ik zag me gereduceerd tot een #mom of #twinmom en dat kwam loeihard binnen, dus verwijderde ik mijn account meteen), maar in mijn hoofd heb ik vaak idyllische en instagram-waardige voorstellingen. De Man vindt dat een afwijking, hij vindt dat ik alles ‘dille en kamille’ wil en dat dat ver af staat van de realiteit. Anyway. Falafel en borstvoeding. Het is reuze ongemakkelijk. We zitten beiden met een baby in onze armen en met één arm te eten, en uiteraard valt de inhoud van mijn broodje onder tafel. Zucht. Maar niet getreurd. Voor de koffie wandelen we verder naar een geselecteerde en instagramwaardige koffiezaak. Alwaar trappen blijken te zijn, niemand plaats wil maken voor ons en ik nog een sneer krijg van een dame omdat ik de deur vijftien seconden open laat staan om te kijken of we nog ergens terecht kunnen in een hoekje. Een dame die alleen in een hoekje zit waar wij makkelijk met de baby’s zouden kunnen zitten als zij een ander plekje zou uitkiezen, kijkt me minzaam aan en blijft zitten. Ik snak, snak, snak terug naar onze eigen stad, waar iedereen aardig is, waar mensen opspringen, we soms wat te veel complimentjes krijgen met de beebjes en waar we exact weten in welke koffiezaak we breed binnen kunnen én aardig bediend worden. (Overigens schrik ik elke keer als ik in B ben van de norsigheid van winkelpersoneel. Ik vind het onbeschoft. Ben het gewend in elke winkel hier aardig begroet en olijk geholpen te worden en ik wil niet veralgemeniseren, maar het contrast is soms best groot.)

(En ja, er zijn ergere dingen dan bijna nergens binnen kunnen. Dit is tijdelijk. Ik vraag me wel steeds meer af hoe het leven van iemand in een rolstoel er uit ziet. Maar Antwerpen voelde zo ongastvrij en zo onvriendelijk en dat was best een teleurstelling.)

---

Een yogaworkshop met ontbijt. De Man laat er zijn wekelijks ochtendloopje met vrienden voor schieten. De yoga doet pijn, mijn lijf is gammel, en tijdens het ontbijt krijg ik een niet mis te verstane emoticon van de Man, dus neem ik de benen. Maar wat voel ik me even vrij. Alle luikjes in mijn hoofd klappen open, ik ben weer even mezelf en niet alleen de Tepel, de moeder, de vrouw.
Meer van dat! Ik word uitgenodigd door een clubje buurvrouwen om samen te eten. Het is bijna onwennig, om onder volwassenen te zijn. Om de baby’s niet in de buurt te hebben. Om even weg te zijn. Maar het doet me oneindig veel deugd. En ondanks de extreem gebroken nacht die er op volgt, heb ik energie. Tijd doorbrengen met een clubje andere vrouwen kan zo goed zijn.

[Vraagje: de buurvrouwen hebben me tijdens mijn zwangerschap veel geholpen. Iemand een leuk idee voor een dankjewel-cadeautje?]

 

Scènes uit een tweelingleven #1

Zo, tater ik. Zijn jullie alweer wakker? Gaan jullie lekker in badje?
Ze lachen om de beurt vanuit hun bedjes. Omdat ze mijn stem horen. Omdat zeker de grootste baby me ziet. Stralende oogjes vol verwachting. Die met de tepels gaat ons optillen en meenemen en iets doen. Misschien wel melk.

Eerst de kleinste baby naar beneden. Ik kom jou zooo halen, zusje, beloof ik. Dat doe ik. Enthousiaste moeder als ik ben heb ik alles voor het badje al klaar gezet en alweer mag eerst de kleinste want die kan het hardste huilen en de boel dusdanig verzieken voor de grote zus.

Wassen, badje, masseren met Weleda-olie. En dan begint ze te huilen. Ze huilt. Ze krijst. Ik heb geen flauw idee wat er is. De tepel weigert ze. Ze snift en er stromen traantjes over haar wangen en tussendoor kijkt ze heel nuffig. Ik hou haar vast en praat een beetje tegen haar. Laatst zag ik een moeder in één minuut zes troosthoudingen proberen, ik zou er als baby horendol en knettergek van geworden zijn, dus hou ik mijn krijsend kind beheerst een tijd lang tegen me aan. Haar lijfje spant zich op tot een boog. Ze brult. Nee, de tepel wil ze echt niet. Een draad met huil-kwijl hangt tussen de tepel en haar woeste mondje.

Zusje zit er intussen verbaasd bij. Ik voel me schuldig omdat ik het kleintje niet getroost krijg. Ik voel me schuldig omdat de zus er bij zit en er naar moet kijken, en ik haar geen badje kan aanbieden. Geen tepel. Geen armen. Geen lach. Ik voel me schuldig omdat ze zo gelaten is. Ze is het al gewend te wachten al is ze amper vier maanden oud.

Ik check of er labeltjes zijn die pijn doen. Of de wasbare luier wel goed zit. Of ze het niet warm heeft. Ik vraag me af of het de prikjes van vorige week waren. Ik zing. Ik aai. Ik kus. Ik bied de tepel weer aan. Ik geef haar anti-buikpijndruppeltjes (sab simplex, moet elke baby-ouder in de kast hebben staan). Er volgen een aantal knallers van boeren (uit een lijfje van 5,5 kg, je moet het kunnen). Ik weet niet of de boeren de oorzaak waren, of dat ze het gevolg zijn van het hysterisch huilen. Ze wil drinken. Met veel snikken tussendoor en veel moeite. Geen idee wat ze binnen heeft.

Dan zet ik haar in haar stoeltje. Geef zusje de borst  terwijl zij eerst nasnikt en tenslotte nuffig in de verte tuurt. Ik breng haar naar bed. Ze verzuipt bijna in de iets te grote slaapzak. Klein hoofdje. Klein mensje. Ik wou dat ik je beter begreep.

Beneden zet ik zusje in bad. Masseer ik haar. De stilte is oorverdovend. Ik zeg haar dat ze een lieve, flinke baby is. En ik voel me schuldig omdat ik niemand met niemand wil vergelijken. Natuurlijk is ze lief en flink, maar dat zeg ik vooral omdat haar zus net de boel op stelten heeft gezet met een volume waar de buurvrouw wel eens van langskomt om te kijken of er extra handen nodig zijn.

Later leg ik zusje ook in bed. Vind dat ik wel lunch heb verdiend. Lees de krant on line tijdens het eten. Eet wat te veel om mezelf te troosten. Ga twee keer checken bij de dametjes. Vraag me af wat het geweest is. En dan denk ik: twee kiwi’s gisteren. Natuurlijk. Kiwi! Als we maar een verklaring hebben.

In scènes uit een tweelingleven vertel ik kleine verhaaltjes uit het leven zoals het is met een stel tweelingbaby’s. 

De magische uren

Soms, zeg ik tegen de kleine zoon, is het niet zo leuk een groot mens te zijn.
Soms, zegt hij terug, is het niet leuk een klein mens te zijn.
Wanneer dan, vraag ik.
Als ik alleen moet spelen, zegt hij.

De tijd is aangebroken. De magische uren waarin alles kan. Iedereen slaapt en pas rond 23u begint de poppenkast opnieuw, met de popjes die wakker worden, om de beurt, en melk willen of troost of warmte of iets dat ik niet begrijp maar waar ik meestal wel in kan voorzien.
De magische uren om te lezen, te schrijven, na te denken, contact op te nemen, plannen te maken, de kast op te ruimen, de rekeningen te betalen, yoga-oefeningen te doen.
Maar eerst moet ik de was opvouwen of wegmoffelen, de vaatwasser inladen, de resterende afwas doen. En dan, dan zijn er de magische uren.

Vanochtend verkaste ik met baby’s naar de Man zijn bed om 5u30 en viel eindelijk in een diepe slaap. Toen hij me tot vanavond kuste om 7, deed ik alsof ik niet bestond.
Vandaag at ik cake als ontbijt op een drafje en besloot om morgen echt yoghurt met gebakken ananas te maken of zoiets.
Vandaag liep ik naar school en terug.
Ik dronk gruwelijke slechte koffie met de andere ouders.
Ik praatte met de buurvrouw en de buurman op de terugweg.
Ik gaf borstvoeding. Legde de baby’s in bed. Deed de was. Ging in de douche.
Ik deed de baby’s in bad. Gaf weer borstvoeding. De kleine baby spuugde mijn en haar schone kleding vol zure melk. Ik kleed me al niet meer om als dat gebeurt.
Ik zong. Ik lachte. Ik praatte. Ik legde de baby’s weer in bed en ging toen met mezelf aan tafel zitten lunchen, met restjes van gisteren en de krant van vandaag. Alles wat ik kon doen zoemde door mijn hoofd, en toen hoorde ik de baby’s weer en ik gaf borstvoeding en de kleine baby spuugde mijn en haar kleding vol zure melk en ik kleedde haar om en gaf hen een schone luier en we gingen de stad in.
Ik kocht rode glinsterende panty’s want op een dag heb ik zin om me leuk te kleden, zeker weten. Ik kocht een blouse waarin mijn buik niet zo opvalt en wat ik kan open knopen om te voeden. Toen ik de blouse paste, zag ik dat er ook witte vlekken op mijn rok zaten, niet enkel op mijn mouw. Ik kocht luizenshampoo en babyschuimbad.
Ja, een tweeling. Ja, een rijkdom. Ja, heel leuk. Ja, ook vermoeiend. Ja, twee meisjes. Soms voel ik me een celebrity in de stad.
Ik wandelde en wandelde, en de baby’s keken naar me en ik probeerde tegen beiden even veel te praten en naar beiden even veel te lachen en beiden even veel aan te raken aan hun kleine neusjes en toen vielen ze in slaap en we liepen de Man tegemoet en die wilde wandelen dus we wandelden de stad weer in.
Thuis gaf ik borstvoeding en liep ik rondjes terwijl de Man naar de bso ging, ophalen. Want één dag per week houden we de bso aan voor het geval dat. De kleine baby huilde en dus kon er niet gekookt worden, dus schoof ik pizza in de oven en pakte het huilende kind weer op en daarna uit schuldgevoel ook de blije baby.
De Man en ik maakten de baby’s klaar voor bed met schone luiers en slaapzakjes en flesjes melk want op het einde van de dag ben ik te moe om nog melk te maken.
Hij vertrok naar het lopen, en ik zei dat het niet altijd leuk is om een groot mens te zijn en ging toen de was weg moffelen, de afwas doen, de vaatwasser inladen.

De magische uren breken aan. Ik mag mijn pyjama aandoen van mezelf. Ik denk aan de vrouw die twee jaar en wat maanden geleden hier op de bank zat en de Man waarschuwde. Dat ze niet zo’n type was dat ’s avonds op de bank zou zitten met hem. Dat ze daarvoor veel te veel interessante dingen te doen had.
Die vrouw zou schamper lachen als ze ziet hoe ik om acht uur mijn pyjama neem. Die warme, grote, ouderwetse, flanellen pyjama die ik vooraan kan open knopen om borstvoeding te geven.

De magische uren. Alles kan nu. Niemand heeft me nodig. Niemand huilt, zuigt, lacht, vraagt, vertelt.

Ik besluit warm appelsap te maken, met kaneel. En in bed te gaan zitten. Morgen, echt, morgen. Morgen ga ik lezen. Schrijven. Nadenken. Contact opnemen. Plannen maken. De kasten opruimen. Rekeningen betalen. Yoga-oefeningen doen. Nu gewoon even mijn ogen dicht. Vijf minuutjes maar, van die magische uren. Moet kunnen, toch?

Over de poeperd van de dag en dat dat nu het spannendste is in mijn leven

In de begindagen van mijn zwangerschapsdepressie, kreeg ik hier een keer het ‘verwijt’ dat ik nooit ‘content’ zou zijn. Wel, ik ben toch niet zo gestoord, want ik ben op dit moment best content met het leven zoals het nu is. Al is het gezapig. Al geef ik per nacht minimum drie en maximum tien keer voeding. Al hebben de Man en ik wel eens ‘klinkenden ambras’ om het in mijn mooiste Vlaams te zeggen. Al zit ik ‘opgesloten’ in huis met minimum twee en maximum vier kinderen (en soms meer). Al werk ik nu even niet. Al maak ik weinig mee, buiten de huiselijke sfeer (laatst ging ik wel naar een prachtig huwelijk – ik denk er nog steeds met kippenvel aan! Verder: geen events). Als praten de Man en ik elke dag over wie de ‘poeperd van de dag’ was. (Met een tweeling kan je zo’n categorieën invoeren.) Al heb ik even geen inkomen (vind ik best eng). Ook al is het steeds duidelijker dat er iets aan de hand is met onze kleinste twinnie en denken we intussen in de richting van een oogprobleem dat invloed heeft op haar ontwikkeling. (En amaai, dat doet pijn. Ik zou het zo van haar overnemen. Ik wens haar toe dat ze zich gewoon helemaal goed kan ontwikkelen en nergens door geremd wordt. Ze heeft zo’n kraaltjes van stralende oogjes en het idee dat ze me daarmee niet ziet doet akelig veel pijn.)

Ik denk ook vaak et elors. Ik zou blogjes kunnen schrijven over hoe je twinnies structureert als twinmom. Ik zou huishoudelijke besognes kunnen delen. Weekmenu’s. Lijstjes met boeken die ik lees (ok, weinig, meer aandacht voor de poeperd van de dag). Ik zou over borstvoeding kunnen schrijven. Of over thuisblijfmoederen. Of whatever. Maar hoewel ik dat allemaal graag lees bij anderen, voel ik niet echt de nood me te profileren als twinmom of huishoudblogger of andere zaken. Ik doe maar wat.

Het leven is gewoon klein en goed en stil. Ik ben dol op de dagen thuis. Lekker rommelen met de baby’s. Op donderdagavond ben ik blij dat het weekend aanbreekt en dat de Man thuis is op vrijdag, zaterdag en zondag. En op zondagavond ben ik blij dat het weer week is en de twinnies en ik lekker saaie dagen tegemoet gaan.

Werk blijft wel een item. Ik kan me niet voorstellen ooit terug te gaan, en tegelijkertijd weet ik niet wat ik dan wel wil en snap ik ook niet goed waarom ik de lol in mijn werk zo kwijt ben geraakt. Ik was ooit best ambitieus en gedreven en snel enzo, en nu weet ik het gewoon allemaal niet zo goed meer.

Ik ontdek door contacten met andere moeders ook wat voor moeder ik zelf ben, en ik blijk verrassend behoudend. De kinderen liggen hier elke dag allemaal tussen 19 en 20u in bed, en ik probeer de tweeling te structureren (eten, slapen), door heel goed naar hun signalen te kijken en dat te combineren met wat kennis over slaap- en wakkercycli van de kleintjes en hoe hun hersenen ontwikkelen en slaap nodig hebben (lees: baby in een droomritme. Dan toch een tip!). In mijn hoofd was ik een knallende attachment parent, maar ik zie veel te veel attachment parents met vermoeide en overspannen kinderen en hondsbrutale kinderen soms ook. Ik geloof intussen niet meer dat kinderen alleen maar op je buik willen zitten en bij je willen zijn, maar ook dat ze rust willen en structuur en houvast en zelfs regels om zich veilig door de wereld te bewegen. Mijn baby’s huilen bijna nooit, alleen als er iets aan de hand is. Dus het is hier geen verhaal van gecontroleerd laten huilen. Maar wel een verhaal van liefdevol geven wat ze nodig hebben en beseffen dat dat niet enkel ik ben.

Zo.
Het leven zoals het is.
Saai. En vol contentement.