Zaterdagochtend

Het is zaterdagochtend.
Net zeven uur geweest.

Buiten is het nog donker.
In mijn kantoortje branden de lampionnenlampjes, het kacheltje en een bureaulamp.

Ik heb werk te doen, gedachten te ordenen, koffie te drinken.
Ik wil graag schrijven en ik schuif het werk even aan de kant om dat te kunnen doen.

Ik denk dat het zes jaar geleden is dat ik hier begon te bloggen.
Het kan ook langer geweest zijn.
Er was de fase van het alleenstaand ouderschap.
Er was de fase van het verhuizen naar Nederland en het opbouwen van mijn relatie met de man.
Er was de fase van het zwanger zijn van de tweeling en de geboorte van de tweeling.
Er was de fase van het verliezen van werk en van het opstarten van mijn eigen bedrijf.

En tijdens die laatste fase verloor ik de tijd en mentale ruimte om hier te schrijven.

En nu voel ik dat er een nieuwe fase moet komen.
De fase van wat meer evenwicht.
Van niet meer zo monomaan loeihard werken en al de rest even op hold te zetten.

En dat is niet zo makkelijk, want ik ben een beetje alles-of-niets.

En tegelijkertijd wil ik graag uit die cyclus van heel intens creëren naar doodmoe op de bank. En weer terug.
Ik wil graag de dingen die dagelijks onderhoud vragen, zoals deze blog, het huishouden en het onderhouden van vriendschappen, aangaan.
Ik wil me niet voortdurend schuldig voelen.

En tegelijkertijd ben ik bang.
Ik ben bang om mijn bedrijf wat losser te laten.
Ik ben bang om te weinig te verdienen, om de rekeningen niet te kunnen betalen. Ik ben bang dat ik nooit dat stadium bereik waarin het niet voortdurend in mijn hoofd gaat over het uitbreiden van mijn publiek, zodat de dingen die ik in de wereld zet ergens terecht komen waar ze gewaardeerd worden en bijdragen.

Kalm, zeg ik tegen mezelf.
Kalm.
2/3 van mijn cursisten komt terug voor nog een cursus en nog één en nog één.
Dus er is al kwaliteit.
De kwantiteit komt wel.

Kalm.
Kalm.

Kalm.

Terugkijken. Voelen. Vooruit kijken.

Als alles goed gaat, vertrek ik binnen een weekje op vakantie.

Als alles goed gaat. 

Ik ben vast niet de enige die rekening houdt met allerlei scenario’s die corona-gerelateerd roet in het eten strooien.

Ik kijk terug op bijzondere maanden.
Van september tot maart was ik druk bezig mijn bedrijven op te bouwen naar het model dat ik kende van mijn vorige baan, dus gericht op organisaties. Ik zat vaak in de auto en deed wat anderen mij vroegen.
Op mijn kantoortje, mijn Tiny Office, had ik een kast staan. Vol ideeën die ik zou uitwerken als ik ooit eens tijd had.

En toen kwam de corona.
Op enkele dagen tijd waren niet alleen mijn moeizaam verworven klussen allemaal geannuleerd maar was er ook geen school en opvang meer.

Wat het meest logisch was om te doen: me overgeven aan het leven thuis en alles on hold zetten.

Maar die kast.
Die kas vol ideeën riep.

Ik zette de wekker om 5 uur.

Maandenlang, elke dag. Een viertal uitzonderingen daar gelaten.

En terwijl iedereen nog sliep maakte ik mijn eerste online cursus. De corona cursus.
Een poging om in business te blijven.

Naar het model van mijn favoriete restaurant, die een afhaalmenu aanboden wat wij onder het motto ‘support your locals’ regelmatig afnamen.

In een opwelling begon ik podcasts te maken.
Elke weekdag een kleine gedachte.
Vorige vrijdag publiceerde ik mijn 85ste kleine gedachte.

En hier deel ik graag de podcast die ik vandaag publiceerde.
Waar ik terugkijk.
Naar wat gelukt is. En wat niet.
(Hier schrijven bijvoorbeeld.)

En ik maak plannen.
Zoals deze:

Wat ik na de vakantie ook weer meer wil doen, is schrijven.
Iets dat er de laatste tijd op over geschoten is.
Omdat het leven een loopje nam.
Omdat mijn tijd om dingen voor elkaar te krijgen vaak ergens tussen 5 en 8u30 was.
Omdat het wel eens stormde. Thuis, in mijn relatie, in mijn hoofd. 
Omdat creëren zalig is, maar ook veel energie vraagt.
Omdat ik soms niets meer te vertellen had.

Luister hier:
https://soundcloud.com/hade-wouters/de-tiny-podcast-van-20-juli-2020

I’ll be back.

Over energie, zelftwijfel en waar ik naar toe wil

Een tijdje geleden vroeg iemand of ze me mocht interviewen in het kader van een loopbaanoriëntatiegesprek. Ik vond het een bijzondere ervaring. Meestal ben ik immers degene die interviewt. Geïnterviewd worden maakt dat een aantal dingen die je wel weet over jezelf, plots in woorden zitten en daarmee meer helder en afgebakend zijn. Ik deel graag een stukje uit het interview.

Wat geeft jou zoveel energie dat je zo vroeg kunt opstaan, lange dagen kunt maken, en werk en 4 kinderen kunt combineren?

Grappige vraag :). Ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven veel te weinig energie heb. Dat ik meer dan een gemiddeld mens moe ben en rust nodig heb.

Maar als je het zo bekijkt dan heb ik sinds ik zelfstandige ben inderdaad meer energie. En dat heeft te maken met het creëren van mijn eigen omstandigheden. Ik hoef geen vergaderingen uit te zitten die vooral draaien om de profileringsdrang van een informeel leider. Ik zit niet meer in een kantoortuin waar ik door alle prikkels om me heen amper een vijfde kon doen op een dag van wat ik nu doe. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben introvert en ik breng tijd alleen door: tijd om te schrijven, dingen te bedenken, … En dat levert alleen maar veel energie op. Ik doe nu meer dingen die me energie geven op een manier die me geen energie kost.

Hoe ga je om met zelftwijfel, bijvoorbeeld in een creatief proces?

Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Eerst is er de flow van iets maken, iets creëren. Met die energie kan ik het in de wereld zetten. En dan is het plots out in the open, en twijfel ik aan wat ik gedaan heb. Voel ik me stom, schaam ik me, denk ik dat niemand er op zit te wachten. Dat ging bijvoorbeeld zo bij de Tiny Podcast, waarin ik elke weekdag een gedachte deel. Op een bepaald moment was ik echt kapot van zelftwijfel. Wat had ik nu weer gedaan?
Dan komt er een fase waarin ik me heel erg ga richten op prikkels van buitenaf: hoeveel luisteraars zijn er? Laten ze reacties achter? Tot ik daar bijna gek van word en me herinner dat het me daar nooit om te doen was. In het geval van de Podcast wou ik graag iets maken, iets  in de wereld zetten. Mijn doel was nooit een bepaald aantal luisteraars bereiken.

Dan komt het besef dat het voor mij dus al ‘geslaagd’ is. Dat het work in progress mag zijn. Dat ik er van mezelf in mag groeien. Dat dat ook is wat ik mijn studenten zeg. Dan wordt het rustiger in mijn hoofd en ontspan ik meer. En gek genoeg beginnen er dan leuke reacties binnen te druppelen die bevestigen dat de Podcast voor sommigen een meerwaarde is. Dat raakt me dan, maar ik ben er niet meer afhankelijk van. 

Ik denk dat zelftwijfel ook een functie heeft maar dat je moet proberen je er niet door te laten verlammen. Iets maken, iets in de wereld zetten, zoals een bedrijf, een cursus, een podcast, een tekst, is altijd akelig kwetsbaar. Daar kom ik niet onderuit. Ik groei in me manifesteren, in van mezelf mogen besluiten dat ik er mag zijn en dat ik dingen mag maken en delen. Een mooi voorbeeld daarvan is dat ik in het begin van de Tiny Podcast snel praatte en vaak afklokte op 7 minuten of minder. Een vriendin sprak me aan en herinnerde me dat de podcast bedoeld is voor bij een kopje koffie of de was opvouwen. Ze zei letterlijk: je wil die koffie toch ook niet naar binnen kappen? 

Vond ik zo grappig en waar. En ik realiseerde me dat ik snel praatte omdat ik bang was mensen hun tijd te verspillen. Terwijl ik nu probeer er te zijn vanuit rust en de ruimte gewoon in te nemen. Het is aan anderen om te beslissen of ze daarnaar willen luisteren of niet.

Waar wil je nog verder komen, in je ontwikkeling?

Ik wil heel graag nog meer werken vanuit mijn intuïtie, vanuit wat mij te doen staat. Ik neem nu vaak nog opdrachten aan vanuit angst. Of zoektocht naar een bepaald prestige (een grote opdracht bijvoorbeeld, of een opdracht voor een hippe organisatie). Terwijl dat misschien net te ver van me af ligt en me verstrikt doet geraken in allerlei processen die stroperig zijn en niet bij mij passen.

Ik zou graag vanuit vertrouwen vertrekken, de kleine dingen doen die bij mij passen. Tijd overhouden om tijdens mijn lunchpauze te gaan wandelen of naar de film te gaan. Goed voor mezelf zorgen in plaats van er een hardloopwedstrijd van te maken.

---

Vrijdag vertelde ik in de Tiny Podcast over de observatie van een ander gezin in Amsterdam: ‘De oudste wil niet poseren. Ze wil niet lachen. Misschien wil ze gewoon haar taart opeten. Misschien is ze het spuugzat dat ze de hele tijd gefotografeerd wordt door haar vader. Misschien is ze onzeker over dat beginnende puberlijf en die paar kilo’s te veel en vindt ze het confronterend om op de foto te staan.’ (…) Luister hier.

Maandag mocht ik een magisch verhaal vertellen. Als je wil weten waarom je je soms op sleeptouw moet laten nemen, kan je dat hier horen.

En vandaag lees ik voor, over een bijzonder boek in mijn leven. En het gaat ook even over de wolsfvrouw!

En tot slot. Maandag start ik een avondclubje, rond het temmen van de innerlijke criticus. Meer info kan je hier vinden. Een clubje is een cursus waarin je dagelijks een online opdracht doet en van maandag 27 april tot en met 3 mei telkens van 20u30 tot 21u30 deelneemt aan een meeting via zoom, om met elkaar het proces te bespreken. Ik merkte bij het vorige clubje, dat dit een soort oplossing is voor de valkuil van de online cursus, die je vaak met enthousiasme start en dan vervolgens laat liggen en nooit meer afwerkt. De mensen die het vorige clubje hebben gevolgd, hebben veel gehad aan de combinatie zelf opdrachten doen en met elkaar optrekken in het proces. Tot en met morgen kan je nog inschrijven met een korting van 25% met de code ‘nachtuil’. Ik hoop je daar te zien!

De corona cursus

De crisis brak uit.
Snel beloofde de regering steun voor ondernemers.
Snel vulde ik een formulier in, er op vertrouwend dat het wel goed zou komen.
Ik was immers nét op het punt dat ik genoeg opdrachten had mijzelf een eerste keer echt een maandloon te betalen. Maar met de corona crisis werd binnen enkele dagen het meeste geannuleerd.

We zijn drie weken verder.
Ik heb al twee mailtjes van de gemeente gekregen. Dat ze het nog niet rond hebben. Maar dat we alvast een kopietje moeten maken van ons identiteitsbewijs.
Ik heb geen idee wanneer het wel rond zal zijn en op welke steun ik mag rekenen.

En toen gingen Pieter en ik naar ons favoriete restaurant. Ze waren twee weken dicht geweest, en toen waren ze weer open gegaan met een leuk afhaalmenu.
Voor een schijntje van wat we normaal betalen zaten we heerlijke Melanzane di Parmigiani te eten aan onze eigen keukentafel, voor de gelegenheid maar tot restaurant omgedoopt.

Het voelde goed.
Win-win.
Wij aten lekker, en we steunen ons favoriete restaurant.

En toen besloot ik ook een afhaalmenu te maken.
Normaal geef ik cursussen in een lokaal, met echte mensen en een bord en veel materiaal.

Nu heb ik een afhaalcursus gemaakt.
En mijn vraag is: wil jij me steunen en mijn afhaalcursus kopen?

De cursus bevat 12 ‘gangen’: opdrachten om specifiek in deze coronatijd te reflecteren, je creativiteit lichtjes wakker te kriebelen.

Op mijn menu staat de cursus. Zonder meer. Voor 24,95 euro. Dat is inclusief btw.
Je kan ook voor de steunvariant gaan: corona cursus plus. Dan betaal je 45 euro inclusief btw voor dezelfde cursus.
En tenslotte kan je ook de XL-variant kiezen voor 199 euro. Dan doen we drie keer een coachingsgesprek via Zoom, na elke vier lessen die jij hebt gedaan. Als je je aanmeldt, contacteer ik jou om de gesprekken in te plannen.

De corona cursus vind je hier.
De corona cursus plus (de steunvariant) vind je hier.
En de XL-cursus vind je hier.

Je helpt me door dit door te geven aan mensen die hier mogelijk zin in hebben.

Alvast dankjewel.

De pijnplekjes

Het is een wonder dat ik hier al jaren blog.
Het is een wonder dat ik al sinds het begin van de Corona-crisis (ik ben zo gedesoriënteerd in de tijd – geen idee hoeveel weken het alweer is) elke dag om zes uur ga werken.

Er zijn nog wel meer wonderen.

Ik kan vrij goed met dingen beginnen. Ik heb wel vaak ideeën en ook een mate van impulsiviteit. Maar volhouden? Doorzetten? Vastshouden?
Dat is echt een uitdaging voor mij.

Eens de energie van de start, van het nieuwe weg is, word ik overvallen door de complexiteit van dingen. Door het feit dat er ook negatieve kanten aan zitten. Vervelende reacties. Een mate van saaiheid. …

Het proces van loslaten gebeurt dan niet bewust, maar onbewust. De zin is weg, de energie. En dan glipt het door mijn vingers en ben ik het plots kwijt. Alleen bungelt er dan nog ergens een los eindje. Een pijnplekje.

En zo heb ik er helaas meer dan ik zou willen.

In de Tiny Podcast deel ik drie strategieën om (toch) door te zetten.

Freelance journalistiek

Een verhaal dat ik hier vast nooit verteld heb, is het verhaal van hoe ik freelance journaliste werd.

Ik was alleenstaande moeder en stapte op een warme dag na een opdracht in Rotterdam in de auto naar huis. Ik zag dat ik een gemiste oproep had en luisterde daar de voicemail. En tadaa, daar werd me de vraag gesteld of ik wilde overwegen een opdracht aan te nemen als freelance journaliste voor Psychologies Magazine. WOW.

Dat was niet uit de lucht komen vallen. De eindredacteur Femke volgde mijn blog. Ik denk dat we destijds ook al kennis hadden gemaakt met elkaar. Vanuit mijn blog, had ze de hoofdredacteur voorgesteld om mij te vragen.

En dat was zo een kans.
Niet alleen omdat ik met het geld dat ik verdiende als freelance journaliste mijn inkomen wat kon aanvullen – was erg nodig. Maar ook omdat het me een nieuwe kans gaf, een nieuwe richting. Ik kon ergens in groeien, me ontwikkelen, een vaardigheid toevoegen aan mijn pakket, ik werd minder afhankelijk van mijn werkgever. En het is natuurlijk ook ontzettend mooi werk om te doen: interessante thema’s uitwerken, boeken lezen, auteurs interviewen, … Dankbaar!

Die eerste tekst was een interview met de experts die meewerken aan Blind Getrouwd. Ik herinner me mijn voorbereidingen, het interview in een Antwerps cafeetje, het uitwerken wat ik veel te letterlijk had gedaan in mijn angst de geïnterviewden geen recht te doen, de bijsturingen die nodig waren, … Maar uiteindelijk was het goed en de opdrachten volgden elkaar op. Ook voor Femma Magazine en af en toe schrijf ik ook voor andere tijdschriften (en dat wil ik nog steeds graag uitbreiden – mijn grootste droom is Flow).

Anyway. De betaling van de eerste opdracht kwam tijdens een vakantie die mijn kinderen en ik in Amsterdam deden. Gelukkig, want ik zat toen op mijn financiële tandvlees na een rechtszaak. Het heeft ons alleszins wat ijsjes opgeleverd :).

Dank aan Femke. En dank aan de hoofdredacteur die me de kans gaf.

In de Tiny Podcast lees ik een column die ik enkele jaren geleden schreef voor Psychologies Magazine.

Iets in de wereld zetten

Iets in de wereld zetten. Het is een uitdrukking die ik op een vrouwenfestival geleerd heb. Een uitdrukking die meteen resoneerde bij me, want ik vind het spannend iets in de wereld te zetten.

Ik ben daar best lang geblokkeerd in geweest en dat breng ik zelf in verband met een moeilijke bevalling waar ik hier eerder al over schreef.
Het kind is toen uit mij gehaald, ik heb het niet zelf op de wereld gezet. De jaren die daarna volgden waren niet makkelijk en ik merkte toen dat er veel was dat ik niet in de wereld kon zetten. Veel dingen die ik graag wilde en die ik gewoon niet gerealiseerd kreeg.

Na de geboorte van de tweeling, die vliegensvlug ging :), veranderde dat. Plots zette ik dingen in de wereld die ik een snelheid hadden die me soms zelfs verbaasde. Niet altijd trouwens, sommige dingen sleepten gewoon ook aan. Maar ik startte bijvoorbeeld twee bedrijven. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk, want de meest logische weg en mijn plan bestonden er uit in loondienst te blijven.

Het is echter nog steeds een thema voor me, iets in de wereld zetten. Iets maken, creëren en het daarna ook delen in plaats van in een laatje verstoppen. Hier iets schrijven en dan op ‘publiceer’ drukken. Op LinkedIn iets delen. Een podcast inspreken en delen. Een artikel indienen als journaliste. Het gaat gepaard met allerlei gevoelens, met spanningen. Met telkens weer onzekerheid. Met een duik in mijn energie: eerst veel energie, dan een dip omdat ik bang ben.

Het went nooit.

Maar het hielp me wel de uitdrukking te kennen. Het te herkennen als gegeven. Rond me te kijken en te zien dat sommige mensen makkelijk dingen in de wereld zetten en anderen er op haperen. Om als het moeizaam gaat en ik zelf haper, te beseffen dat het eigen is aan dat proces.

Ik vertel er over in de Tiny Podcast van vandaag.

De grote ommekeer

Sinds het begin van deze crisis, neem ik elke dag deel aan een vrouwencirkel. Elke dag gaan we er even voor zitten, we nemen een uur. Via Zoom zien en spreken we elkaar.

Er komt ZO veel voorbij. Het is rijk, het is mooi, het raakt, het voedt, het sterkt.

Het is pas enkele jaren dat er vrouwen in mijn leven zijn, en dat ik me bewust met hen verbind omdat ik nu weet hoe bekrachtigend dat kan zijn, hoe je je gedragen kan voelen, hoe diep het contact kan zijn.

Anyway.
Door elke dag te praten over wat dit met me doet en te horen wat dit met anderen doet, ben ik me daar heel bewust van geworden.

Voor alle duidelijkheid: ik denk niet dat Corona een straf is voor iets dat we gedaan hebben als mensen. Ik denk niet dat we het over onszelf hebben afgeroepen. En tegelijkertijd vind ik het fascinerend hoe een ziekte die ons de adem beneemt ons lam legt, en dat de aarde daarmee haar adem terug kan vinden.

Er zijn dagen dat ik besef dat ik niet zit te wachten op de boodschap van Rutte die zegt: het is voorbij, ga maar weer lekker gaan en staan waar je wil en o ja, er is nog steeds toiletpapier.
Op microniveau: ik wil elke dag in de zandbak blijven zitten en mijn kinderen zien groot worden. Ik wil tijd hebben om verse soep te maken, met zijn allen fietstochten te maken en elke dag met vrouwen in te checken.
(En ik ben niet vergeten dat ik het ook suckt en dat ik mijn werk zelden af krijg in de tijd tussen 6 en 8u45 en ook dat ik plots heel weinig verdien en dat thuisonderwijs niet voor mij weg gelegd is.)
Op macroniveau: ik wil niet meer heel de dag in vergaderingen zitten en ik wil ook niet dat jullie dat moeten. Ik wil niet meer dat mensen weer op vliegtuigen stappen en dat een meisje van 30 trots in de krant mag vertellen dat ze digitale nomade is en dat dat allemaal wel slecht is voor het milieu maar ja, dat de wereld nu eenmaal te mooi is om niet te reizen.

Ik wil niet meer terug.

Jaren geleden kwam er een boekje op mijn pad en dat koester ik diep.
Het heet ‘Terugkeer naar het leven’ en het is van ecofilosofe Joanna Macy en Molly Young Brown. Het gaat over het voorbereiden van de overgang van een industriële samenleving naar een levensondersteunende samenleving. Een overgang die ook wel ‘De Grote Ommekeer’ wordt genoemd.

Ik hoop dat dit onze Grote Ommekeer zal zijn.
Echt.
Dat hoop ik zo diep.

In mijn podcast van vandaag lees ik het voorwoord voor, dat geschreven is door de Dalai Lama. 22 jaar geleden en voor mij brandend actueel.

En p.s. je kan de Tiny Podcast volgen op insta, @detinypodcast .

Het is ook fijn als je me wil volgen op Spotify. Nu zit De Tiny Podcast echt ergens in de krochten van Spotify en is het moeilijk te vinden, maar hoe meer volgers, hoe beter dat wordt.

Over creativiteit en ruimte

Ik had altijd het idee dat creativiteit ruimte vraagt. Heel precies georchestreerde omstandigheden. Om te schrijven bijvoorbeeld had ik altijd al een lijstje met heel veel voorwaarden, zoals daar zijn: stilte, koffie, een geluidswerende koptelefoon, …

In deze Corona-crisis sta ik verbaasd om de creativiteit die ik overal zie exploderen. Misschien vraagt creativiteit geen ruimte, maar net beperkingen :).

Mijn gedachten daarover in de Tiny Podcast van vandaag.

De tijd van de geitenwollen sokken

Veel dingen leken zo normaal. Op reis met het vliegtuig. Of het vliegtuig nemen voor congressen en ontmoetingen. Winkelen in de supermarkt. Tomaten en aardbeien uit Spanje, blauwe besjes uit Marokko.

Ik stelde daar al een tijdje vragen bij en besloot vaak een alternatief te kiezen. Zoals het voedselteam toen ik nog in België woonde. Of nu de Buurderij. En in tijden van Corona, lijkt het heel even of ik het met die ‘marginale’ keuzes nog niet zo slecht bedacht had.

En daarover gaat de Tiny Podcast van vandaag.
Goedemorgen!