Over energie, zelftwijfel en waar ik naar toe wil

Een tijdje geleden vroeg iemand of ze me mocht interviewen in het kader van een loopbaanoriëntatiegesprek. Ik vond het een bijzondere ervaring. Meestal ben ik immers degene die interviewt. Geïnterviewd worden maakt dat een aantal dingen die je wel weet over jezelf, plots in woorden zitten en daarmee meer helder en afgebakend zijn. Ik deel graag een stukje uit het interview.

Wat geeft jou zoveel energie dat je zo vroeg kunt opstaan, lange dagen kunt maken, en werk en 4 kinderen kunt combineren?

Grappige vraag :). Ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven veel te weinig energie heb. Dat ik meer dan een gemiddeld mens moe ben en rust nodig heb.

Maar als je het zo bekijkt dan heb ik sinds ik zelfstandige ben inderdaad meer energie. En dat heeft te maken met het creëren van mijn eigen omstandigheden. Ik hoef geen vergaderingen uit te zitten die vooral draaien om de profileringsdrang van een informeel leider. Ik zit niet meer in een kantoortuin waar ik door alle prikkels om me heen amper een vijfde kon doen op een dag van wat ik nu doe. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik ben introvert en ik breng tijd alleen door: tijd om te schrijven, dingen te bedenken, … En dat levert alleen maar veel energie op. Ik doe nu meer dingen die me energie geven op een manier die me geen energie kost.

Hoe ga je om met zelftwijfel, bijvoorbeeld in een creatief proces?

Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Eerst is er de flow van iets maken, iets creëren. Met die energie kan ik het in de wereld zetten. En dan is het plots out in the open, en twijfel ik aan wat ik gedaan heb. Voel ik me stom, schaam ik me, denk ik dat niemand er op zit te wachten. Dat ging bijvoorbeeld zo bij de Tiny Podcast, waarin ik elke weekdag een gedachte deel. Op een bepaald moment was ik echt kapot van zelftwijfel. Wat had ik nu weer gedaan?
Dan komt er een fase waarin ik me heel erg ga richten op prikkels van buitenaf: hoeveel luisteraars zijn er? Laten ze reacties achter? Tot ik daar bijna gek van word en me herinner dat het me daar nooit om te doen was. In het geval van de Podcast wou ik graag iets maken, iets  in de wereld zetten. Mijn doel was nooit een bepaald aantal luisteraars bereiken.

Dan komt het besef dat het voor mij dus al ‘geslaagd’ is. Dat het work in progress mag zijn. Dat ik er van mezelf in mag groeien. Dat dat ook is wat ik mijn studenten zeg. Dan wordt het rustiger in mijn hoofd en ontspan ik meer. En gek genoeg beginnen er dan leuke reacties binnen te druppelen die bevestigen dat de Podcast voor sommigen een meerwaarde is. Dat raakt me dan, maar ik ben er niet meer afhankelijk van. 

Ik denk dat zelftwijfel ook een functie heeft maar dat je moet proberen je er niet door te laten verlammen. Iets maken, iets in de wereld zetten, zoals een bedrijf, een cursus, een podcast, een tekst, is altijd akelig kwetsbaar. Daar kom ik niet onderuit. Ik groei in me manifesteren, in van mezelf mogen besluiten dat ik er mag zijn en dat ik dingen mag maken en delen. Een mooi voorbeeld daarvan is dat ik in het begin van de Tiny Podcast snel praatte en vaak afklokte op 7 minuten of minder. Een vriendin sprak me aan en herinnerde me dat de podcast bedoeld is voor bij een kopje koffie of de was opvouwen. Ze zei letterlijk: je wil die koffie toch ook niet naar binnen kappen? 

Vond ik zo grappig en waar. En ik realiseerde me dat ik snel praatte omdat ik bang was mensen hun tijd te verspillen. Terwijl ik nu probeer er te zijn vanuit rust en de ruimte gewoon in te nemen. Het is aan anderen om te beslissen of ze daarnaar willen luisteren of niet.

Waar wil je nog verder komen, in je ontwikkeling?

Ik wil heel graag nog meer werken vanuit mijn intuïtie, vanuit wat mij te doen staat. Ik neem nu vaak nog opdrachten aan vanuit angst. Of zoektocht naar een bepaald prestige (een grote opdracht bijvoorbeeld, of een opdracht voor een hippe organisatie). Terwijl dat misschien net te ver van me af ligt en me verstrikt doet geraken in allerlei processen die stroperig zijn en niet bij mij passen.

Ik zou graag vanuit vertrouwen vertrekken, de kleine dingen doen die bij mij passen. Tijd overhouden om tijdens mijn lunchpauze te gaan wandelen of naar de film te gaan. Goed voor mezelf zorgen in plaats van er een hardloopwedstrijd van te maken.

---

Vrijdag vertelde ik in de Tiny Podcast over de observatie van een ander gezin in Amsterdam: ‘De oudste wil niet poseren. Ze wil niet lachen. Misschien wil ze gewoon haar taart opeten. Misschien is ze het spuugzat dat ze de hele tijd gefotografeerd wordt door haar vader. Misschien is ze onzeker over dat beginnende puberlijf en die paar kilo’s te veel en vindt ze het confronterend om op de foto te staan.’ (…) Luister hier.

Maandag mocht ik een magisch verhaal vertellen. Als je wil weten waarom je je soms op sleeptouw moet laten nemen, kan je dat hier horen.

En vandaag lees ik voor, over een bijzonder boek in mijn leven. En het gaat ook even over de wolsfvrouw!

En tot slot. Maandag start ik een avondclubje, rond het temmen van de innerlijke criticus. Meer info kan je hier vinden. Een clubje is een cursus waarin je dagelijks een online opdracht doet en van maandag 27 april tot en met 3 mei telkens van 20u30 tot 21u30 deelneemt aan een meeting via zoom, om met elkaar het proces te bespreken. Ik merkte bij het vorige clubje, dat dit een soort oplossing is voor de valkuil van de online cursus, die je vaak met enthousiasme start en dan vervolgens laat liggen en nooit meer afwerkt. De mensen die het vorige clubje hebben gevolgd, hebben veel gehad aan de combinatie zelf opdrachten doen en met elkaar optrekken in het proces. Tot en met morgen kan je nog inschrijven met een korting van 25% met de code ‘nachtuil’. Ik hoop je daar te zien!

Wijsheid uit de toekomst

‘Het is noch het één, noch het ander. Kinderen hebben (of om het even wat in het leven) is nooit het eeuwige instagram-moment, maar ook niet alleen maar dat plakkerige nooit-klaar-en-altijd-moe.’

Vandaag lees ik in de Tiny Podcast een brief van mijn 80-jarige zelf, geschreven aan mijn bijna 25-jarige zelf.

Ik droom er stiekem van eens een week te kunnen vullen met het voorlezen van dat soort brieven. Ik heb er intussen een aantal mogen horen en lezen (bijvoorbeeld van mijn cursisten) en er zit altijd zo veel wijsheid in. Het is alsof we schrijvend meer weten.
Dus mijn vraag is of jij de jouwe wil delen en ik die in mijn podcast mag voorlezen :).

En nog heel even dit. Gisteren mailde iemand me. Dat mijn corona-cursus een top is, maar (ook) een emotionele uppercut.
Ik krijg wel meer mails waaruit ik kan afleiden dat de cursus zijn doel niet mist.
Vandaag en morgen krijg je bij de aankoop van een PLUS of XL-cursus een papercraft-pakket van Sjakies. Ik stuur het met wat liefde op.

Niet consistent

Weet iemand nog welke week het is?

Ik niet.

Ik zat wat te wachten om hier iets te schrijven totdat ik een soort consistent beeld kan ophangen van hoe het gaat.
Maar er is geen consistent beeld.

Dit is allemaal waar:

We hebben 32 km gefietst en dat was prachtig.
Ik heb elke weekdag een podcast gepubliceerd de laatste weken.
Ik heb eindelijk een online cursus gemaakt (iets waar ik al anderhalf jaar over spreek).
Ik heb een kartonnen huisje voor de kinderen gekocht.
We zijn veel buiten.
Nog zijn er dagen dat ik het gevoel heb dat ik mijn kinderen te weinig zie, terwijl ik elke dag samen ben met hen.
Het is 6u20 en ik kijk op tegen de eentonigheid van de dag die komt.
Het is 6u21 en ik weet dat ik de dag met mijn poepies mag doorbrengen.
Woensdag is een beetje anders. Dan halen we schoolwerk en mag ik van mezelf langs de take-away koffie-man fietsen. Dat voelt dan als een topmoment.
Gisteren de groenten opgehaald bij de Buurderij. Vorige week was dat een soort sacraal moment, met de zon en ‘O Magnum Mysterium’ in mijn oren. Nu voelde het ‘te gewoon’.
De Man is soms de enige op wie ik kwaad kan zijn.
Als één van ons twee een off-day heeft, is de belasting voor de ander te zwaar.
Kan je bij elkaar zijn en er tegelijkertijd niet zijn?
Ik ben onderprikkeld en overvraagd. Niet altijd maar wel vaak.
Ik heb gisteren in bed de Graphic Novel over Anne Frank gelezen en dat was prachtig – de laatste keer dat ik Anne Frank las was ik een pak jonger en kon ik haar denk ik nog niet goed waarderen. Sommige stukken verraden dat ze verbazend wijs is voor haar leeftijd.
Deze zomer was ik in het concentratiekamp Térezin. Wat raar dat we nog gewoon konden reizen.
Gisteren keek ik naar foto’s van de voorbije weken en kwam een toegangsticket voor de sauna tegen en ook dat lijkt iets van een andere eeuw waarin andere dingen bestonden dan nu.
Hoe snel gaan we dingen weer normaal vinden als dit voorbij is?
Als er kinderopvang zou zijn en school, zou ik dit eindeloos uithouden. Echt.

…
Ik kan nog lang zo doorgaan.
Alles voelt heel intens de laatste weken. Alsof ik heel erg leef.
– Dat heeft te maken met het tot zijn recht komen van mijn introverte aard denk ik, alsook door de creativiteit die getriggerd is door deze situatie. –

Wat ik misschien vooral heb is dit:
in mijn bedrijf deed ik opdrachten voor anderen. Ik had een mentaal lijstje met eigen projecten maar die waren nooit prioritair.
Door deze crisis, zijn veel van de opdrachten voor anderen weg gevallen, maar de opdrachten die er nog zijn, zijn heel moeilijk op te brengen. Het lijkt alsof al mijn eigen projecten (de online cursus, de podcast, het boek, …) plots allemaal agressief veel aandacht en tijd en tempo vragen. en ik realiseer me dat ik dit eigenlijk echt wil. En niet mij voortdurend verschuilen achter alles wat ik voor anderen moet.

Dat allemaal.

Hoe gaat het daar?

P.s. De Tiny Podcast ging vorige vrijdag over tweelingouderschap. Op maandag zat er een synchroniciteits-verhaal in van Lisa.
Op dinsdag sprak Tamara over waarom en waarover we een boek maken en vandaag vertel ik mijn redenen.

P.s. Voor de Tiny Podcast ben ik op zoek naar verhalen over synchroniciteit die ik al dan niet anoniem mag voorlezen.
Wat ik ook zoek: mensen die me een stukje willen schrijven over een boek dat al lang meegaat met hen en er een fragment uit willen kopiëren, want ik wil heel graag voedende boeken aan bod laten komen en wat ze in levens van mensen betekenen.
Be my guest. Opname doorsturen mag zeker ook.

Een vroege vogel & wonderlijke verhalen

Mijn Tiny Podcast is nu 2,5 week oud.
Het was een soort impulsief besluit om hem te maken. Ik heb er ook echt heel veel plezier in gehad. En een beetje stress (want o jee, dagelijks, what was I thinking?).

Intussen zijn er heel lieve reacties. Mensen die me vertellen dat ze de podcast luisteren tijdens hun wandeling langs het kanaal :). Of tijdens het opvouwen van de was. Mensen die vertellen dat ze het al missen in het weekend :).

Ik heb voor de podcast ook een oproep gedaan om synchroniciteitsverhalen te delen met me. Verhalen over toeval dat geen toeval lijkt. Over de wonderen van het dagelijkse leven. Over de magie. Afgelopen maandag deelde ik voor het eerst zo een verhaal, van Kathleen. En ik kijk er al naar uit de andere verhalen in te lezen, want ze zijn zo bijzonder. Maar ook: ze sluiten aan bij hoe ik naar de wereld wil kijken. Niet als een plek waar alles maakbaar en planbaar is, maar als een plek die soms duidelijk laat merken dat ze voor ons zorgt.

Verder.
De Tiny Podcast (@detinypodcast ) in de wereld zetten was bijna doodgaan van zelftwijfel.
Terwijl het maar een podcast is. Terwijl het maar om de lol van het maken gaat. Terwijl het verder geen enkel doel heeft dan bestaan.

Die van vandaag gaat over de rolmodellen die ik heb als moeder.

Er is trouwens iemand die elke ochtend meteen bij het publiceren al luistert. Dan staat er in soundcloud al een lieve ‘1’ bij het ochtendgloren. Wie je ook bent: goedemorgen vroege vogel.

Intussen ben ik ook jarig. 36 vandaag.
Ik moet mijn ‘over’-pagina eens updaten.

Voor mijn verjaardag maakte ik een kortingscode (36%) op de corona cursus plus en XL. Als je hier doorklikt registreer je je voor de pluscursus en als je hier doorklikt voor de XL.

De pluscursus kost normaal €45 maar vandaag gaat daar tot 22u dus 36% vanaf. Als je nog even wil kijken wat de cursus inhoudt, kan je hier een kijkje nemen. Maar om een tipje van de sluier op te lichten: het is niet de zoveelste trukendoos om in deze periode een fitte, gezond etende, hyperefficiënte, verantwoordelijke. goed gehumeurde thuiswerker/ouder/juf-meester te zijn. Integendeel. De cursus helpt je net om iets van jezelf over te houden of terug te vinden in deze hysterische pandemische tijden.

Er is intussen een extra module van 7 lessen aan toegevoegd, die gaat over jezelf iets onthouden en jezelf iets gunnen.

En de XL-cursus (van €199 maar tot 22u vanavond min 36%) is dezelfde. Maar dan met drie gesprekken via Zoom.

En de code is: Jarig!

En nu ga ik over naar mijn ochtend clubje. Met een groep van 9 vrouwen (plus ik) werken we een week lang rond het temmen van je innerlijke criticus, met een dagelijkse opdracht online en een week lang op welke weekdag een meeting in zoom van 7 tot 8. Ik vind het zo bijzonder wat er gedeeld wordt, hoe in sneltempo betrokkenheid ontstaat bij elkaar en hoe mensen duidelijk stappen zetten. Blij :).

Gisterenavond in bed lag ik met de Man te praten over het voorbije levensjaar. Een jaar waarin ik twee bedrijven ben gestart, mijn eerste online cursus en podcast heb gelanceerd. En een vrouwencirkel gestart. Niet gek.
Maar ook: twee keer buikgriep gehad :). Vond ik oneerlijk.
Aan de goede kant zat ook dat ik mijn opleiding Deep Democracy heb gedaan. Misschien wel het meest bijzondere van het voorbije jaar.
Anyway. Ochtend club nu!

Momwar in de achtertuin

Rutte had net een toespraak gehouden.
Het zou allemaal nog veel langer duren.

En ja, dat was al duidelijk.
Maar het was dat, gecombineerd met extreem vermoeid zijn (echt, ik ben zo extreem extreem moe) en ongesteld.

We hebben een tuin, die we delen met de buren. Sommige mensen weten echter de ingang en komen er ook spelen.
Er zijn allerlei fietsjes, een zandbak, bankjes om op te zitten, een glijbaan.
Ideaal met jonge kinderen.

We onderhouden die tuin samen met de buren.
Planten nieuw gras. Verversen het zand van de zandbak. Houden het allemaal een beetje bij. Zorgen voor de kippen en konijnen.

De laatste tijd zijn er vaak best veel mensen in de tuin die geen buren zijn. En ik weet dat het naar is, maar in deze omstandigheden geeft me dat een vervelend gevoel. Omdat ik bij te grote drukte niet naar buiten durf met mijn kinderen. En dan voelt het toch wel als ‘onze’ tuin. En dat is het begin van alle gevoelens die tot de tweede wereldoorlog hebben geleid dus daar schaam ik me echt diep voor.

De dag na de toespraak van Rutte was er een mama met haar twee kinderen. Ze is er vaker. Ze was de hele tijd op haar telefoon aan het kijken. Haar zoontje riep haar verschillende keren en ze keek niet op.
Haar kleinere kindje hobbelde wat doelloos rond.
Haar zoontje schepte de aanhanger van de tractor vol zand.

Ik besloot haar aan te spreken.
Of ze er mee op kon letten dat het zand in de zandbak blijft.
(Ik giet dagelijks allerlei voorwerpen vol zand uit in de zandbak en in het gras komt ook veel zand terecht waardoor we het weer moeten bijplanten.)
En dat haar kind haar al verschillende keren geroepen had.

Ze vloog uit.
Dat ik altijd zo gespannen ben en dat ik het dan verpest voor iedereen.

Ik zei dat dat nogal een oordeel was.
Dat ze me niet kende, dat we nog nooit een gesprek hadden gehad. Dat we voor de tuin zorgen en dat het logisch is dat als je er gebruik van maakt, je er ook op let dat je kinderen er zorgzaam mee omgaan.

Ze zei dat ze heel sensitief is en dat ze dat kan aanvoelen, dat ik gespannen ben. En toen pakte ze haar kinderen en haar telefoon bij elkaar en ging weg.

Ik ging naar binnen met mijn kinderen en heb een half uur gehuild.

En daar pieker ik nu al dagen over.
Ja, ik ben gespannen. Er is wat aan de hand in de wereld dat veel impact heeft op mijn leven en ik ben doodmoe.

Heel sensitief – heel sensitief. Maar niet eens horen dat haar kind haar roept. Denk ik venijnig.

En dan ontwikkelt zich het besef. Ik denk dat dat zand me op zich niet zo ontzettend veel kon schelen. Hoewel ik echt vind dat je respectvol moet omgaan met de spullen van anderen.
Ik denk echter dat de echte trigger voor mij was dat kind, dat kind dat maar op zijn moeder riep. Die moeder die niet opkeek. Niet één keer.
En natuurlijk hoef je niet bij elke kick op te kijken.
Maar toch.

Ik denk dat ik daar extreem gespannen van geraakte. Van dat onbeantwoorde. Van dat kind dat niet gezien en gehoord werd.

Dat.
Dat.

Ik denk dat ik daar de rest van dag om gehuild heb.

(Want ja, zo een dag werd het. Van huilbui naar huilbui en dan om 18u doodmoe in bed gaan liggen met knallende hoofdpijn en dan nog denken dat ik Corona heb ook. Dramaqueen.)

P.s. Janneke Jonkman schreef ergens ooit in een blog of in een insta post dat ze tegen haar kinderen zegt; ‘ik zie jou’. Dat raakte me zo erg.
Ik probeer het vaak ook te zeggen en te menen: ‘ik zie jou – ik zie jou’.
Ik denk dat dat namelijk de basis is van wat ze nodig hebben.

P.s. Er is een dagelijkse Tiny Podcast maar ik zal ze gebundeld delen. Je kan je gewoon wel via Spotify vinden (De Tiny Podcast) en ook via podcast-apps.

Op maandag mocht ik een prachtig magisch verhaal delen van Kathleen :

Op dinsdag maakte ik me kwaad omwille van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen die door Corona groter wordt. Dat raakt ook aan mijn pijnplek, namelijk dat ik in een nogal klassiek rollenpatroon ben gekomen met een wat oudere man die meer verdient dan ik:

En vandaag vertel ik het verhaal van toen ik een man mee uit vroeg en mijn telefoon vervolgens in de kledingkast opsloot.

Marketing is zeg maar niet echt mijn ding

Ik ben een maker.
Geen verkoper.

Enkele dagen geleden besefte ik dat er iets moest gebeuren rond inkomen.
Dus besloot ik de corona cursus te maken en uit te zetten.

Hij is gemaakt met liefde.
En zonder marketing plan.

Ik ben niet echt een type voor een marketingplan. Een behoorlijk tekort als zzp-er trouwens.
Ik ben eerder het naïeve type dat denkt dat als je iets mooi maakt, het ook gewoon zijn weg wel vindt in de wereld.

Anyway.
Het was een heel snelle les voor mezelf :).
Ik kreeg vragen over waar de cursus dan precies over ging, wat het dan precies als voordeel heeft én ik kreeg een terechte opmerking bij de onlogische keuze om de plusvariant inhoudelijk gelijk te maken aan de gewone variant.

Dus deze dame leert.
Maar maakt nog steeds geen marketing plan :).
Er zijn grenzen!

De basis over de cursus kan je hier lezen.

Intussen is er een extra pakketje toegevoegd aan de pluslessen.
Het is een pakketje van 7 lessen, en die gaan over onthouding en jezelf iets gunnen.
Onthouding? Yesss… We hebben allemaal mentale kalmeerpilletjes. Dingen waarmee we ons zachtjes verdoven, maar die ons ook afhouden van het uitleven van onze creativiteit, het betalen van de rekeningen, het doen wat we graag willen doen.
In mijn geval was dat bijvoorbeeld lang tv kijken. Elke avond ging de tv aan en zaten we schijngezellig (lees: suf) tv te kijken. Met de oefening die nu in de pluspakket zit ben ik daarmee gestopt en dat heeft me veel gebracht. Ik las eindelijk weer boeken, waste de keukenkastjes uit en ontwaakte uit mijn winterslaap.

Er zit ook een oefening in rond ‘gunnen’. Want voor veel mensen is alsmaar moeten, moeten, moeten hun mentale kalmeerpilletje. Dus ik daag je in het pluspakket ook uit om te onderzoeken wat je jezelf wil gunnen en dat ook gewoon te doen.

Als je hier klikt, kan je je aanmelden voor het pluspakket van €45 (dat is inclusief btw). De mensen die het al gekocht hebben, krijgen normaal automatisch toegang tot de extra bundel.
Als je hier klikt, kan je de ‘gewone’ cursus kopen van 12 lessen voor €24,95.
En als je hier klikt, meld je je aan voor de XL-variant met 3 gesprekken via zoom voor €199.

En tot slot. Vannacht kreeg ik een berichtje van iemand die twijfelde of ze de cursus kon doen. Ze had het al zo druk en ze moest al zo veel en de ideeën van wat je allemaal moet doen in deze tijd om het allemaal zo strak en zinvol mogelijk aan te pakken, vlogen haar rond de oren.

Dat snap ik.
Echt.
Ik ben niet zo van het ongebreidelde geloof in het maakbare. Dat je je gedachten maar moet sturen en de regie maar moet nemen en dat je daarmee de hele realiteit naar je hand kan zetten.
Sommige dingen zijn lastig. Soms ben je doodmoe. Zit je gezin te dicht op je vel. Mis je alle mooie dingen die er waren voor we in deze lock down zaten.
Met je mindset verander je daar niets aan.
Of ja, anderen misschien wel.
Maar ik geloof niet dat dat moet.
Ik denk dat het soms gewoon naar mag zijn. Dat je niet plots een creatieve knutselmoeder en superefficiënte thuiswerker moet zijn. Dat je partner echt de irritantste persoon ooit kan zijn of dat het geen relatie hebben nu meer suckt dan ooit. Dat je je vrijheid kan missen.
En dat is allemaal ok.
En de cursus is niet bedoeld om de regie te pakken. Maar net om even bij jezelf te komen. Iets voor jezelf te doen.

Dank alweer – hartelijke groet van je deze ploetermoeder en ploeterondernemer.

Wat meer info over de cursus

Op veler verzoek wat meer info over de corona cursus die ik aanbied om als ZZP-er deze periode te kunnen overbruggen.

De cursus bestaat uit 12 opdrachten waar je gemiddeld een half uurtje mee bezig bent. Soms iets meer, soms iets minder.

Met de opdrachten van de cursus sta je even stil bij jezelf, bij wat jij wil, bij hoe jouw leven in elkaar zit.
Je focust je op positieve thema’s – net in een periode dat veerkracht en creatief omdenken extra welkom zijn. Daarmee investeer je ook in een beetje me-time, iets van jezelf, in een periode waarin je huisgenoten all over zijn. Een positief project voor jezelf waarmee je even uitzoomt, dingen voor jezelf in kaart brengt, je (weer) realiseert waar je dankbaar om bent. Je wordt uitgedaagd even in mogelijkheden te denken in een tijd van beperkingen.

De thema’s van de cursus zijn:

• Hoe voed je jezelf en je creativiteit?
• Hoe zou je terugblikken op deze crisis als het allemaal achter de rug is?
• Op welke stukjes brengt deze crisis je buiten je comfort zone en waar zit je net in het hart van je comfort zone?
• Wie heeft je (creativiteit) ruimte gegeven en wie heeft je net geremd?
• Hoe saboteer jij jezelf en hoe kan je jezelf helpen?
• Wat vind jij nou leuk?
• Wat wens jij?
• Welke mensen in je leven voegen waarde toe en bij wie kan je jezelf zijn?
• Wat kan je leren van bewondering?
• Hoe maak je contact met natuurlijke overvloed?
• Welke dromen heb jij begraven?
• En wat is je ideale omgeving en hoe kan je je omgeving een beetje meer naar je hand zetten?
  
  De cursus bestaat uit tekst, reflectievragen met invul-ruimte en creatieve opdrachten. Je kan per keer één opdracht doen. Je kan de cursus dus op 12 dagen afronden, maar je mag er uiteraard ook langer over doen.
  
  En er zijn drie varianten:
  – De gewone variant voor 24,95 euro, en die vind je hier.
  – De corona cursus plus voor 45 euro. Dat is dezelfde cursus maar in steunvariant. Die vind je hier. 
  – En tenslotte is er de corona cursus XL, dat is de cursus met drie individuele coachingsessies via zoom voor 199,00 euro. Als je voor deze variant kiest, neem ik contact met je op om de sessies te plannen. Je vindt de XL hier.
  
  
  Als je nog vragen hebt, zijn die welkom :).
  
  

De corona cursus

De crisis brak uit.
Snel beloofde de regering steun voor ondernemers.
Snel vulde ik een formulier in, er op vertrouwend dat het wel goed zou komen.
Ik was immers nét op het punt dat ik genoeg opdrachten had mijzelf een eerste keer echt een maandloon te betalen. Maar met de corona crisis werd binnen enkele dagen het meeste geannuleerd.

We zijn drie weken verder.
Ik heb al twee mailtjes van de gemeente gekregen. Dat ze het nog niet rond hebben. Maar dat we alvast een kopietje moeten maken van ons identiteitsbewijs.
Ik heb geen idee wanneer het wel rond zal zijn en op welke steun ik mag rekenen.

En toen gingen Pieter en ik naar ons favoriete restaurant. Ze waren twee weken dicht geweest, en toen waren ze weer open gegaan met een leuk afhaalmenu.
Voor een schijntje van wat we normaal betalen zaten we heerlijke Melanzane di Parmigiani te eten aan onze eigen keukentafel, voor de gelegenheid maar tot restaurant omgedoopt.

Het voelde goed.
Win-win.
Wij aten lekker, en we steunen ons favoriete restaurant.

En toen besloot ik ook een afhaalmenu te maken.
Normaal geef ik cursussen in een lokaal, met echte mensen en een bord en veel materiaal.

Nu heb ik een afhaalcursus gemaakt.
En mijn vraag is: wil jij me steunen en mijn afhaalcursus kopen?

De cursus bevat 12 ‘gangen’: opdrachten om specifiek in deze coronatijd te reflecteren, je creativiteit lichtjes wakker te kriebelen.

Op mijn menu staat de cursus. Zonder meer. Voor 24,95 euro. Dat is inclusief btw.
Je kan ook voor de steunvariant gaan: corona cursus plus. Dan betaal je 45 euro inclusief btw voor dezelfde cursus.
En tenslotte kan je ook de XL-variant kiezen voor 199 euro. Dan doen we drie keer een coachingsgesprek via Zoom, na elke vier lessen die jij hebt gedaan. Als je je aanmeldt, contacteer ik jou om de gesprekken in te plannen.

De corona cursus vind je hier.
De corona cursus plus (de steunvariant) vind je hier.
En de XL-cursus vind je hier.

Je helpt me door dit door te geven aan mensen die hier mogelijk zin in hebben.

Alvast dankjewel.

Had ik maar een rode tent

Het is volop C-crisis.
En ik ben ongesteld.

Ik voel me echt woest slecht.
Chagrijnig. Doodmoe.

Ik twijfel aan mezelf.
Aan alles.

Mijn hoofd zit vol donkere wolken.
Alles lijkt complex. Alles.
Kinderen. Relatie. Werk.

‘Tijd voor de rode tent,’ zegt een vriendin.
De rode tent.
De plek waar je rust, oplaadt, je verhaal vertelt.
Even veilig. Even niets.
Een plek waar alles er even mag zijn.
Een plek om te hangen.

Ik heb nog nooit in een rode tent gezeten.
Maar liefst zou ik nu in bed gaan liggen.
Slapen tot die wallen die ik voel hangen niet meer zo trekken.
Alleen zijn, zodat ik niet iedereen blijf afsnauwen.
Warm, zodat ik niet de hele dag kouwelijk en ellendig ben.
En dan een film. Of een boek.
Een kilo chocola.
En pas als ik zin heb, weer tevoorschijn komen.

Ik ben chagrijnig. Niet te verdragen.
Verdraag niets.
Maar dat zou niet zo hoeven zijn.
Als ik een dag in mijn denkbeeldige rode tent zou mogen opladen.
In plaats van

werken voor dag en dauw
huiswerkbegeleiding
appjes en mailtjes tussen de bedrijven door
calls
meetings
opvoeden
aanmoedigen
boterhammen smeren
soep warm maken
badjes
bedjes
knuffelen
een uur fietsen
slaatje maken voor mezelf
koffie maken
bekers vullen
wasmachine vullen
vouwen
kleedjes aandoen
kleedjes uitdoen
regels stellen
opruimen
de tafel afkuisen – 100 keer
handjes afkuisen
mondjes afkuisen
fruit snijden
politie zijn
moeder zijn
juf zijn
vrouw zijn
professional zijn
structuur aanbrengen.

Ik weet dat er ergere dingen zijn.
Maar had ik maar een rode tent
om op te zetten in deze crisis.
Om af en toe een dag van de wereld te zijn.
Om me even niet de slaaf te voelen van al dat kinderlijke ongeduld.
Om even bij mezelf te zijn.
Om even op te laden.

Bloemen en betonblokken

Een vriendin die aan de grens woont tussen België en Nederland, vertelde me dat er vorig jaar witte bloemen langs de grens zijn geplant. Een hele sliert van witte bloemen. Intussen worden die witte bloemen onderbroken door betonblokken.

Op het nieuws – dat ik echt nooit kijk maar nu een keer wel – zag ik triomf bij minister en politiemacht bij het sluiten van de grenzen en het terugsturen van de Hollanders naar Holland.
Slik – slik – slik.

Ik vertel er over, in de Tiny Podcast.
Deze is voor alle Vlamingen die ergens in het buitenland een nieuw leven zijn gestart. En nu even niet meer terug mogen.