Starten

Ik vind het wel wat, dat startend ondernemen.

• Na een lange periode waarin ik niets verdiend heb, heb ik nu plots veel uitgaven (huur pand, waarborg, computer, telefoon, kinderoppas, opleiding, … ). Dat voelt heel oncomfortabel en ik voel dat ik daar stress van krijg, omdat ik nog weinig zicht heb op inkomsten.
• Ik ervaar de drie dagen die ik per week heb om te werken als erg nijpend. Elk uur telt, er is geen gelummel, denktijd, uitzoomen. Terwijl ik zo graag wil uitzoomen en boeken lezen :). Waarom betaalt niemand mij om boeken te lezen?
• Ik heb een aantal kleine opdrachtjes vanuit mijn voormalige bijberoep. Ik verdien er weinig mee maar vul er wel bijna al mijn tijd mee, omdat ik natuurlijk wat inkomsten nodig heb. Dat maakt dat er geen tijd over blijft om de lange termijn- en meer levensvatbare projecten uit te denken en uit te werken. Stresserend!
• Keuzes maken. Eén van mijn kwaliteiten is dat mijn hoofd permanent ideeën spuit. Het nadeel is dat wat ik wil gaan doen, er elke week anders kan uitzien (hoewel ik wel één project heb dat ik gekozen heb en waar ik mee wil beginnen). Er hangt nog zo veel ‘in de lucht’ en ik ben bang dat ik niets echt kan verwezenlijken.
• Vroeger had ik veel last van uitstelgedrag en vermijding. Tot en met dat ik daar knettergek van werd, omdat ik mezelf precies de hele tijd stokken in de wielen zat te steken. Gek genoeg is dat totaal voorbij. Ik verpruts geen minuut meer, maar werk permanent in een soort hyperfocus, wat heel intens is, waardoor het schakelen naar thuis best moeizaam gaat.
• Ik zie regelmatig ondernemers met lef, die iets in de wereld zetten waarvan ik denk dat ik het ook kan of dat ik het al gedaan heb. Ik voel dan veel jaloezie op hun vanzelfsprekendheid en zelfvertrouwen, terwijl ik maar aarzel en aarzel.
• Het inrichten van mijn pandje gaat organisch. Gisteren haalde ik een bureau bij ikea en versleepte ik mijn eigen stokke-stoel. Nu heb ik dus een pandje met een stoel en een tafel. Binnenkort komt daar een koffiezet bij en daarna mijn boeken en vervolgens nog een stoel en een afbeelding op de muur en … Een fijn proces.

En thuis is het natuurlijk ook best druk. De puppies slapen nog steeds slecht, overdag én ’s nachts (bij mijn oudste kind dacht ik dat ik dood ging gaan als ik niet een keer een nacht kon slapen, intussen haal ik mijn schouders op en heis ik de baby’s bij mij in bed). Ik heb een luchtwegeninfectie gehad en nu een oorontsteking en de Man is ook aan het sukkelen.

Een periode van grote dynamiek en keispannend. Ergens vind ik het allemaal ook heel leuk en voel ik me steeds dichter bij wie ik wil zijn. Anderzijds wist ik niet dat het zo onzeker zou zijn op deze plek waar ik al een paar jaar naar lonk.
Alleszins is dit dus ook een beetje de excuus-post omdat ik hier niet zo vaak meer schrijf. Komt wel weer, als het stof eens gaat liggen.

Living the dream

In mijn leven gaat het precies altijd met een omweg, maar ik kom wel op de juiste plek uit.

Vijf jaar geleden begon ik hier te bloggen. Mijn partner was weg gegaan, ik was alleen met de kinderen, ik was verdrietig en moest hard werken. Intussen woon ik in een stad 200 km ten noorden van waar ik toen woonde, met een Man die ik bij onze eerste ontmoeting meteen leuk vond maar die geen waarschijnlijke partner leek (ouder, hij had een vriendin, hij woonde ver) en twee nieuwe kleine poepies. Elke keer als ik door deze stad loop, voel ik me eindelijk zo hard op mijn plek. Alsof ik altijd meespeelde in de foute film en nu eindelijk goed gecast ben.

In de vijf jaar dat ik hier blogde, had ik eerst een baan aan de universiteit, vrij snel een baan bij een organisatie en daarna helemaal geen baan meer. Dat was niet het plan en ik zweette peentjes, huilde bittere tranen en wanhoopte. Vandaag ben ik voor het eerst aan het werken in mijn nieuwe pandje. Ik kan nog steeds niet zeggen wat ik dan ben, maar ik heb het erg druk (heb wat opdrachten vanuit mijn bijberoep, niet genoeg maar wel een beginnetje). De lieve eigenaars van het nieuwe pandje laten me al vroeger dan ik het huur hier werken, en ook al staat het nog vol spullen van hen, zit ik op een krukje aan een geïmproviseerde werkplek met zicht op de schilder die de ramen en de gevel een buurt geeft, het voelt ZO GOED. Ik werk nu op fiets- en loopafstand van mijn huis, het is hier stil en licht en van mezelf (o, die dagen in de kantoortuin waarin ik hoofdpijn kreeg van de airco en knetter werd van de prikkels!). Het is klein, maar mooi. Het is van mij. Mijn rekeningen zijn leeg en ik heb geen enkele garantie dat ik in mijn vage plannen ga slagen, maar ik heb me overgegeven en ga er vanuit dat de dingen zich vormen en het allemaal wel goed komt.

Net ging ik even koffie tappen bij mijn huisbazin. We praatten, ze zijn een leuk creatief gezin, en ik keek even rond. Op een kast stond een enorm beeld van een wolf. Ik grinnikte. Het universum is wel eens subtieler geweest.

Boss-lady

Sinds twee weken ben ik mijn eigen baas. Eén van de eerste dingen die ik gedaan heb, is mezelf inschrijven in een paar opleidingen. Toen ik in die opleidingen zat, vroeg ik me echt af waarom ik dit nooit aangeboden heb gekregen van mijn baas. (Ja, ik heb hem voorstellen gedaan maar hij snapte nooit goed waarom ik die opleidingen wilde volgen dus dat mocht dan niet. Eén erg vormende opleiding heb ik destijds zelf betaald, en ik heb vakantiedagen opgenomen om ze te volgen.) Het is zo belangrijk om tools te krijgen om in te grijpen op processen en om kaders te hebben om organisaties mee te analyseren. Dat ik dat jaren vooral op intuïtie en gevoel en creativiteit en na-apen heb gedaan (overigens vaak met goed resultaat), leek even heel erg absurd.

Ik vind mezelf best een goede baas, dat ik me in het begin van deze nieuwe fase opleiding gun. Ik ben heel hongerig naar kennis en kaders op dit moment, en ik moet echt goed nadenken wat wel en niet kan in de huidige beschikbare drie dagen per week (met dus ongeveer 18 tot 21 uren werktijd). Sowieso zijn opleidingen erg duur (een opleiding van twee dagen kan makkelijk meer kosten dan een jaar unief kostte in Leuven destijds) en ik vind het ook vermoeiender dan ik dacht om een hele dag in een programma van iemand anders te functioneren.

Intussen ben ik niet alleen mijn eigen baas, maar ook de baas van onze oppas die drie dagen per week hier thuis komt. Ik voel me echt een superkakmadam met deze oplossing. Zij start rond negen (dan heb ik er wel al een hele dag opzitten, of zo voelt het) en dan kan ik weg – naar een baan die ik niet heb. (Ik moet dringend beginnen denken dat startend ZZP-er zijn ook een baan is.) Als ik thuis kom, staat er avondeten klaar, is de was gevouwen en zijn de kinderen verzorgd. Ze knutselen en maken wandelingen. Allemaal geweldig dus, maar natuurlijk is zij zelf moeder en hebben zij en haar kinderen wel eens wat. Zoals dingen op school, of gezondheidsproblemen. En dan gaat ze weg, komt ze niet of later, en dat is echt even slikken. Het is gek om plots in die andere positie te staan. Toen ik werknemer was, en mijn kinderen ziek waren en ik het allemaal niet goed redde, verwachtte ik niets anders dan begrip van mijn baas. En nu sta ik aan de andere kant (natuurlijk geen vergelijkbare situatie, want dit is meer één op één, terwijl ik zelf in een grotere organisatie werkte waarin mijn tijdelijke afwezigheid niet meteen iemand anders stokken in de wielen stak) en moet ik echt even slikken als ze weg gaat of aankondigt dat ze er niet zal zijn als ik een deadline heb of een afspraak die ik belangrijk vind. Uiteraard probeer ik begripvol te zijn en menselijk, maar tegelijkertijd betrap ik me ook soms op strenge gedachten of paniek of een diepe zucht als er zich zoiets voordoet. En dan realiseer ik me hoe snel je perspectief kantelt.

Misschien is een kantelend perspectief wel een rode draad in mijn leven. Het blijft maar voelen of ik alle uitersten mag verkennen. Van alleen struggelend, naar easy met twee. Van verlangend naar nog een kindje, naar knal, een tweeling erbij. Van twee banen draaiend, naar meer dan een jaar thuis. Van werknemer, naar boss lady.

Het echte leven: verwachtingen versus realiteit

Aha, eindelijk was het zover. Ik ging weer werken! Alleen had ik geen baan meer, maar om één of andere reden heb ik altijd allerlei plannen. Ik had ook nog geen plek. En ik moest ook nog even een nieuwe telefoon en een nieuwe computer. Ik had me ingeschreven in een aantal opleidingen en ik had wat opdrachten als freelancer en een Plan om uit te werken, dus daar gingen we dan. De oppas-aan-huis startte na duizendenééninstructies (o luxe, o luxe) en ik… Ik ontdekte dat mijn verwachtingen en de realiteit niet altijd op elkaar afgestemd zijn.

• Zoals die dag dat ik naar een opleiding ging. De oppas kwam om acht, dus dan zou ik de deur uit stappen, zonder file naar de opleiding rijden en daar mijn morning pages schrijven en e-mails beantwoorden voor de start om 10u. Easy! De realiteit? Om acht uur liep ik met natte en ongekamde haren te stressen, zaten de baby’s nog in hun romper aan de tafel (en niet klaar in de buggy zoals ik gehoopt had), moest ik de auto nog leeg maken van een eerder tripje en had ik nog niets gegeten. Om half negen zat ik met klotsende oksels in de auto, om meteen de file in te rijden en om vijf voor 10 met een knalrood hoofd de locatie binnen te rennen. Oeps.
• Zeeën van tijd zou ik hebben, want geen echte baan meer en dus geen vergaderingen en alles zelf beslissen enzo. Vergeet het. Drie dagen per week is echt heel weinig, zeker als je in realiteit maar een 6 tot 7 echte werkuren per week over houdt. Resultaat: de eerste woensdag (vrije dag) van mijn werkende leven had ik al knallende ruzie met de Man, uit frustratie omdat ik van de vrijheid had geproefd en merkte dat al mijn ideeën tien jaar zouden vragen om uitgewerkt te geraken, aan een tempo van drie luttele dagen per week.
• Eindelijk tijd voor alle grootse plannen! Maar de realiteit is dat er ook brood op de plank moet, want ik kan natuurlijk niet wat lanterfanten met leuke dingen en de Man alle rekeningen laten betalen. Het werk dat brood op de plank brengt, vult ongeveer mijn drie dagen per week, dus ik moet echt nog wat krachttoeren uithalen om diep-werk-gewijs ook grootse en andere zaken een plekje te geven.
  
  Het is dus even een ‘dingetje’. Ik vind het heerlijk om weer meer te zijn dan alleen mama, alleen is het ook raar dat ik niet echt kan benoemen wat ik dan wel ben op dit moment (vooral awkward tijdens een voorstellingsrondje in een kamer vol vreemden). Wordt vervolgd!

Wat je wel kan doen als het even niet meer lukt

Vannacht las ik dit. Ik herkende zo veel van mijn eigen tijd als single mom. Ik bedacht allemaal dingen om te zeggen. En toen bedacht ik een blogje te schrijven.

Voor mij is het echt heel raar om te bedenken dat ik nu bijna even lang met de Man samen ben, dan dat ik alleen was. De jaren met de Man zijn gevlogen: we gingen samenwonen, kregen een tweeling, ik raakte mijn baan kwijt, startte iets nieuws. Daar zitten we ongeveer. De jaren daarvoor sleepten zich voort. Ik was vaak heel wanhopig en ik vond alles zo moeilijk alleen. Wat er aan de hand was, was dat ik enorm vastliep in mijn eigen hoofd en gedachten. Tot en met dat ik zo vastliep dat ik er ook niet meer uit kon, hoewel ik slim genoeg ben/was. Vaak waren praktische dingen het moeilijkste (besluiten nemen, overzicht krijgen, ergens aan beginnen). Er gingen dagen voorbij dat ik een heel mentaal proces had doorlopen, geen flikker had gedaan (behalve voor de kinderen gezorgd en al die 1001 kleine prutsdingen van een normale dag) en dat ik DOOOOODMOE was. Omdat ik mezelf mentaal uitputte met al mijn gedachten en gevoelens. Ik dacht: a. dat het nooit beter zou worden; b. dat iedereen beter was in alles dan ik; c. dat er iets vreselijk mis was met me. Intussen is er zo veel anders. Er zijn veel dingen waar ik geen grip op had en die gebeurden, maar er zijn ook dingen waar ik wel grip op heb. Ik haat tips en tricks, maar ik wil terugkijkend wel graag mijn ervaringen delen.

• Samen zijn met iemand die het eenvoudiger maakt, helpt mij enorm. De Man en ik hebben soms relationeel gedoe omdat zijn hoofd zo anders werkt dan het mijne (hij denkt heel logisch, ik heel kronkelig), maar hij leerde me dingen als KISS en als ik een hersenkronkel aan hem vertel, kan ie vaak empathisch helderheid scheppen. Nu heb ik geluk dat ik hem ontmoet heb, maar sommige vrienden hebben ook die eigenschappen. Door af en toe met iemand een kronkel te delen, en een nuchter antwoord terug te krijgen, leer je uiteindelijk zelf ook je kronkels wat gladstrijken. Het is alsof je simpele weggetjes in je hoofd kan aanleggen en kan inoefenen, waardoor je minder verdwaalt in het bos in je hoofd (ik denk dat dat ook neuroplasticiteit is). Moest ik de Man niet hebben, zou ik denk ik teruggrijpen naar een RET-boek of therapeut. Wat me daarin aanspreekt, is het simpel maken van dingen. De vier vragen van Byron Katie kunnen ook een klein truukje zijn voor bepaalde kronkels.

• De ochtenden. Ik ben geen ochtendmens, maar de energie van de ochtend is vaak beter voor een bosrijk hoofd dat wel eens een oerwoud wordt. In mijn tijd alleen was ik altijd moe, stond ik te laat op en rende ik achter de feiten aan. Aaaarghl. Intussen heb ik een ochtendritueel waarbij ik belachelijk vroeg opsta (5u30 of 6) en al heel veel dingen heb gedaan voor de rest van het gezin wakker is. Daarmee heb ik een voorsprong op de dag en hang ik niet om 9u al in de touwen van de stress en de ergernis. Ik ben echt minder moe als ik een voorsprong heb genomen, dan als ik langer slaap en het een toestand wordt.

• Morning pages. Ik zou iedereen The Artist’s Way aanraden, maar zelfs al doe je het programma niet (dat ook goed helpt met alles-of-niets-denken etc), zou ik iemand die verstrikt geraakt in zijn/haar hoofd de morning pages aanraden (bv daar vroeger voor opstaan of eerst doen op kantoor). Drie pagina’s beschrijven, uit de losse pols. Ik houd ze bij, deel ze met niemand. Vaak komen er eerst allerlei kronkels op papier die op die manier wat helderder worden (of die ik daarmee dump!), en daarna kom ik tot een soort structuurtje (gaat vanzelf): wat wil ik vandaag doen, wat zeker niet, hoe kan ik het anders aanpakken, … Dat helpt me dan doorheen de dag, en schrijven beklijft.

• Als je hoofd echt heel druk is en je er heel moe van wordt, zou ik een experiment doen met methylfenidaat. Toen ik het van mijn dokter kreeg (heb nog steeds geen echte diagnose ADD), werden al die kronkels in mijn hoofd plots stappenplannetjes, en kreeg ik ook wat meer daadkracht om ze te doen. Ik vind het niet erg om medicatie te nemen om mijn hoofd te structureren. Ik kan me goed voorstellen dat onder invloed van trauma of vermoeidheid neurotransmitters verminderen en de prefrontale cortex die je nodig hebt voor structuur, planning, overzicht slechter functioneert, en ik hou er rekening mee dat ik daar mogelijk aanleg voor heb en dat het alleenstaand moederen bij mij een trigger was voor add-achtige klachten.

• Ik twijfelde veel over mijn werk en hoe ik dingen moest aanpakken. Soms werd ik er gek van en kon ik niets meer voor elkaar krijgen omdat ik alleen maar meer kronkels maakte en er niet meer uit kwam. Wat dan hielp was: ’s ochtends (fris hoofd!) een klein lijstje maken van drie dingen, en afspreken met mezelf niet meer te twijfelen maar die gewoon te doen (ik maakte per ding ook een stappenplannetje). Zo kreeg ik soms toch iets gedaan. Voorbeeld: studiedag voorbereiden: 1. nota’s lezen van gesprek; 2. ideeën opschrijven; 3. kijken naar drie vorige studiedagen wat ik kan gebruiken; 4. ideeën en resultaten van (3+2) in mijn standaard dagindeling plaatsen; 5. agenda maken en intro schrijven en 6. doorsturen aan opdrachtgever voor feedback.

• Op een gegeven moment ben ik procedures gaan maken voor dingen die ik vaak moest doen (bv studiedag geven, offerte opstellen, …). Zelfs voor het schrijven van een e-mail! Met die procedures in een map (mij helpt het om fysiek dingen te hebben), kon ik dan makkelijker aan een taak beginnen en ze tot een goed einde brengen. Natuurlijk zat alle kennis al in mijn hoofd, maar het was makkelijker een stappenplannetje te hebben om een gevoel van houvast te hebben.

• Rituelen maken. Als ik heel moe ben, word ik wazig en heel kip-zonder-kop-achtig. Ik heb een vast ochtend-ritueel en een vast avond-ritueel van dingen die ik moet doen, zodat ik niet telkens terug een keuze of besluit moet maken. (bv: was insteken en aanzetten, douchen, ontbijten, MP schrijven, dertig minuten e-mails beantwoorden, twee uur aan één project werken).

• Iets fysieks. Lopen of yoga with Adriene zijn manieren om even in mijn lijf te zijn en daarmee en makkelijker hoofd te krijgen.

• Stoppen met nadenken over anderen. Ik heb de neiging enorm naar anderen op te kijken en te denken dat ze hun leven op orde hebben, maar ik ontdek steeds vaker dat dat dus niet zo is en dat mensen allemaal dingen hebben waar ze het niet over hebben maar die hen wel bezig houden/storen/remmen/ …
• Tot slot: je idee over werk bijsturen. Ik dacht dat ik alles moest weten en meteen alles goed moest doen, maar de meeste mensen doen maar wat. Echt. Met wisselend succes. En dat is denk ik waarvoor we betaald worden.

Nog tips, tricks, ideeën? Benieuwd!

En nee, het is niet simpel. Maar ja, je kan gelukkig wel iets doen, naast lief zijn voor jezelf. En soms aanvaarden dat het leven is wat het is en dat je zelf bent wie je bent.