Dat het al wat sprankelt

Op de voorlaatste dag van 2017 koop ik een groot Moleskine boek. Een weekagenda en weekplanner voor 2018.

2017 is een beetje in het slop geëindigd, ook hier op mijn blog. De reden daarvoor is dat ik al een tijdje ziek en bijgevolg uiterst lusteloos ben. Waarover later meer. Een lesje in nederigheid. Ik heb mijn collega’s moeten vragen opdrachten in mijn plaats te doen, ik heb ruzie gekregen met de Man omdat ik bij momenten niet eens in staat was mijn bord in de afwasmachine te zetten (ik probeer mijn leven te beteren, really) en de afgelopen week heeft de jongste twee keer in zijn broek geplast. Ik vermoed dat de stress van een moeder die vooral op de bank ligt hem even te veel werd.

Ik wil zo veel en kan zo weinig. Ik denk vaak aan de blog van Kathleen, over de kaarten die het leven schudt. Mijn kaarten liggen momenteel trouwens uitstekend, maar een lesje van 2017 was wel dat het leven ook niet maakbaar is als je in beter omstandigheden terecht komt. Ik stapte uit het alleenstaandemoeders-leven en had min of meer verwacht dat alles nu vanzelf zou gaan, maar ik heb veel rust nodig, heb een tijd niet kunnen werken, heb problemen met professionele keuzes maken, heb problemen met motivatie, plannen, …

Op micro-niveau is er dus een pak frustratie vaak, maar op macroniveau kan ik alleen maar versteld staan van hoe de dingen veranderd zijn met pakweg anderhalf jaar geleden, toen ik alleen in Amsterdam ronddoolde met mijn jongens en elke avond gesloopt en alleen op de bank zat in ons leen-huis, me afvragend hoe ik die vakantie financieel zou bolwerken, want de stad was duurder dan ik dacht, zelfs met een gratis plek om te verblijven (ik ben nog altijd niet vergeten hoe gul je toen was, E.). Alsof je van dag tot dag amper verschil merkt, tot je uitzoomt en ziet dat de grote stappen blijkbaar ongemerkt gezet worden. 2017 was het jaar waarin ik ziek thuis was van het werk en moeizaam weer moest opbouwen, maar ook het jaar waarin ik verhuisde naar Nederland om met de Man te gaan samenleven, waarin we een gezin werden, waarin ik van 4,5 dag werken naar 3,5 dag ging, waarin we met vallen en opstaan en veel vastbeslotenheid leerden samen leven. Met twee, met vier. Het is een jaar waar ik oneindig veel steken heb laten vallen, maar ook een jaar waarin ik ontdekt heb hoe belangrijk en fijn het is om tijd te maken om samen met mijn Man in musea rond de dwalen, uit eten te gaan en koffie te gaan drinken. En hoe belangrijk en fijn het is met de jongens rond te hangen. De jongens die heel andere kinderen zijn als ze niet alleen met een vermoeide en verdrietige moeder opgescheept zitten, maar met een ouderpaar dat wat richting en structuur geeft. Natuurlijk botst het wel eens en met name de oudste is vaak behoorlijk boos en explosief, maar de situatie is wel gezond te noemen (behalve als ik weken niet van de bank af kom, maar dat gaat beteren).

De Man kwam gisteren thuis na een feestje waar ik hem niet kon vergezellen omdat ik ziek was. Hoe mijn avond was, vroeg hij. Niet vragen, zei ik. Overdag ging het goed genoeg om een agenda te kopen, dus ik mocht al blij zijn. ’s Avonds een weerslag, niets om over naar huis te schrijven. ‘Ik mis mezelf,’ zei ik. ‘Ik mis jou.’

Ik kijk naar het grote Moleskine-boek. Een poging om weer bij mezelf uit te komen. Surfen op de golven van het leven blijkt onvermijdelijk. Hopelijk valt er dit jaar nog wat te sturen.

En terwijl ik dit schrijf, knalt er in de stad vuurwerk. Net als vannacht. Net als gisterenavond toen ik lusteloos op de bank lag. 2018 nadert, en af en toe sprankelt er al wat.

Ik wens jullie dat het sprankelt. En keep posted. Ik heb al een heleboel posts klaar staan voor 2018, die niet erg gezapig zijn. Beloofd :).

 

Klein Geluk #3

Haha, ik hou vol, de wekelijkse rubriek met Klein Geluk.
Deze week een special over De Man.

1. De Man had laatst een auto-ongeluk (hij was aangereden toen hij zelf een noodstop had moeten maken). Dat hakte er even heel erg in hier, want de auto was total loss, en we realiseerden ons dat de Man (en wij dus ook) veel geluk had gehad dat hij gewoon zelf uit de auto was gestapt met ‘enkel maar’ rugpijn. Anyway. De weken die volgden keek de Man allerlei filmpjes over auto’s. Ik zag hem op een avond in de weer met een excel-sheet, en toen gingen we een proefrit maken en had hij dus een perfect waterdichte rationele keuze gemaakt (rekening houdend met bijtelling en andere factoren). Dat vind ik zo cool aan hem.
2. Jaren geleden was ik bij een vriendin gaan logeren. Mijn keel was dicht geschroefd toen we na het kinderen-in-bed-leggen beneden kwamen en haar man, we noemen hem even de Jos, het hele huishouden aan de kant had. Als ik beneden kwam moest ik immers altijd nog beginnen met opruimen en meestal was ik dan al te moe. Ze vertelden me die avond ook nog dat ze gingen trouwen. We grapten dat het toch leuk zou zijn als ik mijn eigen Jos zou hebben, en kijk. Ik heb hem gevonden. Als ik ’s avonds beneden kom na de bedritueeltjes, vertrekt hij naar boven voor nog knuffels, kussen en grapjes, en kan ik in een opgeruimde keuken een kopje thee zetten.
3. De Man en ik gaan vaak op vrijdag (beiden vrij) koffie drinken in de stad. Laatst had hij me in een winkel een jurk aangewezen die hij mooi vond, en hij had me aangemoedigd eens wat voor mezelf te kopen. Later ben ik de jurk inderdaad gaan passen en kopen, en het voelde zo leuk om iets te kopen waarvan ik wist dat hij het mooi vond. Als ik het niet mooi had gevonden, had ik de jurk helemaal niet gekocht natuurlijk. Maar gewoon het idee dat hij er iets om gaf, dat vond ik zo grappig.
4. De Man neemt de jongens mee naar zijn kapper. Het is een Irakese kapper denk ik, maar het zou zomaar ook iets anders kunnen zijn. Anyway, de jongens hebben daardoor een kapsel dat heel erg op dat van hem lijkt, en dat vind ik vaak heel grappig omdat ze daardoor ook op hem gaan lijken, al zijn we natuurlijk een bij elkaar gelijmd clubje van jewelste. Heb ik plots drie netjes geknipte mannen bij me op de bank. Ook hier geldt weer: leuk dat hij er überhaupt iets om geeft. Hij doet zo vanzelfsprekend mee met het verzorgen van de jongens, dat ik mezelf alert moet houden om het niet te normaal te vinden.

 

Klein Geluk #2

De Madame begon er mee en ik volg graag, believer in Klein Geluk.

Intussen denk ik dat Klein Geluk vaak ook samenhangt met kleine rituelen, gewoontes, dingen die vertrouwd zijn.

De portie Klein Geluk voor deze week:

1. Sesamstraat. Ik vond Sesamstraat altijd al heel rommelig en chaotisch, máár we hebben nu Sesamstraat in ons vast avondritueel, met (na het eten dus) een chocomelkske. Sojamelk met Nesquick, voor dat goede oude gevoel van vroeger. Anyway, op de bank ploffen, Sesamstraat kijken samen en dan weten dat de Man de keuken opruimt terwijl ik het bedritueel doe daarna. Priceless.
2. Tijdens een slapeloze nacht op de bank belanden. Ik heb de laatste tijd veel slapeloze nachten. Als de Man dan toevallig een sonoor geluid produceert, vertrek ik met een donske naar de bank. Weten dat ik als het slapen echt niet lukt, kan netflixen of een boek lezen, helpt me meteen instant onder het zeil. Bovendien hoor ik mensen midden in de nacht voorbij wandelen, al dan niet in mijn sluimertoestand. Soms knisperen hun voeten in de sneeuw. Dat vind ik altijd zo fascinerend. Wie loopt daar en waarom?
3. Laatste mochten we gaan kaasfonduen bij de buren, en dat was zo schoon. Het zijn ongeveer de liefste mensen die ik ken en ze wonen naast ons. Het was zo gewoon en gezellig en vertrouwd. De lieve buren hebben best wat meegemaakt in hun leven, en ze zijn daardoor getekend maar niet bitter geworden. Dat vind ik heel bijzonder en dat geeft me altijd zo veel hoop. Het is alsof ze mij met mijn voeten op de grond zetten door wie ze zijn. In dat huis is alleen Klein Geluk van belang en alle andere sores tellen niet of worden toch erg op hun plek gezet. Zo voel ik het. En kaasfondue is verdraaid lekker. Dat ook.
4. Laatst was ik op het werk. Ik heb toch blijvend twijfels of ik het kan en wil. En toen was ik er en moest ik een idee presenteren aan ongeveer 25 collega’s en het was zo mooi hoe leuk iedereen reageerde. Opbouwend, constructief, leuke grapjes, open, complimentjes. Dit is mijn club, dacht ik, dit is absoluut mijn clubje. Bij deze lieverds wil ik horen! Ik voelde me zo aanvaard en geapprecieerd om wie ik ben. Helaas heeft dat gevoel zich nog niet vertaald in een nieuwe portie moed, maar dat ligt meer aan mezelf.

Keep posted, voor nog meer Klein Geluk. En post vooral ook het jouwe, in de comments of elders.

 

Hoe ik mijn eerste sessie met de planning- en organisatie-ondersteuner evalueer

Vorige week schreef ik over de hulp die ik ingeroepen heb om meer/beter te plannen en organiseren.

Een kleine update.

Hoe evalueer ik de eerste sessie?
De twee uur vlogen om. We hebben ervoor gekozen de komende drie weken in detail te plannen en ook een deel van mijn to do-lijst door te nemen (schrappen, plannen, …). Tussen de twee uren door hebben we even gepauzeerd met een kopje thee en een schaaltje fruit, en dan hebben we nog een uur gewerkt. Als er iemand naast je zit die bereid is een aantal dingen samen met je te lijf te gaan, is het minder moeilijk om stappen te zetten. Ook hielp het me dat de vrouw in kwestie van aanpakken weet en dingen eenvoudig kan maken. Ze ‘verplichtte’ me ook om een aantal dingen meteen af te handelen (schoolfoto’s bestellen, rekening betalen, …) waarmee de kleine ‘brol’ die zich opstapelt meteen een beetje zakte. Gaf een erg bevredigend gevoel. De dagen daarna waren er vaak dingen waar de Man naar vroeg (hoe pakken we dat aan? Heb je al een oppas voor die avond? Wat doe jij die dag?) waar ik moeiteloos op kon antwoorden, en dat vond ik echt heel cool :).

Aan allen die overwegen dit ook aan te bieden
Het fijne aan de persoon die ik heb ingehuurd, is dat haar uurloon niet heel hoog is (25 euro per uur, mijn laatste poging was een therapeut die 90 euro per uur vroeg). We hebben ook geen meta-gesprekken over waarom dingen (nog) niet lukken (of momenteel niet goed lukken), maar we pakken gewoon samen dingen aan, waardoor ik niet gecoacht ben of opgepept, maar gewoon na twee uur een ingevulde agenda heb, alles geregeld wat er te regelen valt, … Het gaat dus niet om een programma dat ik me eigen moet maken, ik moet mijn gedachten en patronen niet onderzoeken, … We werken gewoon aan dingen. Met dat verschil dat we het samen doen en ik het niet alleen moet redden. Ze doet ook geen dingen in mijn plaats (hoewel ze dat mogelijk wel zou doen als ik dat zou vragen), waardoor ik wel het overzicht en het eigenaarschap kan houden.

Ik las dat veel mensen interesse hebben om zelf op die manier mensen te ondersteunen. Ik ken enerzijds mensen die de ondersteuning goed zouden kunnen gebruiken en anderzijds ken ik mensen die het goed zouden kunnen aanbieden. Ik zou die laatsten echt aanraden om gewoon eens te inventariseren in hun omgeving waar mensen hulp bij willen. Werk plannen? De zolder opruimen? Maaltijden plannen? De vakantie met de kinderen structuur geven? De kledingkast logischer inruimen? Financiën? De post doornemen? (…) Meestal zijn het dingen die mensen al lang op hun lijstje hebben maar wat hen niet zomaar lukt.
Vervolgens denk ik dat je een aanbod kan uitzetten waarbij je mensen aangeeft dat je hen bij deze dingen kan ondersteunen (het samen doen, niet in hun plaats doen). Omdat het werk is waarvan mensen vinden dat ze het eigenlijk zelf zouden moeten kunnen, en het ook geen enorme kennis of veel materiaal vraagt, is het handig als het uurloon haalbaar is en dat dus geen drempel vormt om hulp te vragen die je nodig hebt om eindelijk je leven te beteren :).

Wat niet handig is, denk ik, is het aanbieden van stappenplannen, structuren, methodes, coachgesprekken, on-line cursussen. Al die dingen heb ik geprobeerd en waren geen antwoord op mijn vraag. Soms moet je je erbij neerleggen dat je geen talent hebt voor bijvoorbeeld plannen/organiseren/structureren, en dat je niet het zoveelste zelfhulpboek wil, maar wel iemand die je hand vasthoudt en monter met je aan de slag gaat. Belangrijk daarbij is dat je ook geen rotgevoel moet krijgen over wat niet lukt. Liever geen oordelen, geen bemoedering. Maar gewoon: samen aanpakken.

Het accent ligt bij deze topvrouw een beetje anders, maar ik kan me voorstellen dat zij een antwoord heeft op vele vragen van warhoofden zoals ik.

Wordt vervolgd.

 

Klein geluk #1

De Madame heeft een mooie rubriek gelanceerd, en eigenlijk wil ik wel meedoen.

Ik geloof namelijk in Klein Geluk.

Mijn leven is een pak beter dan twee jaar geleden (toen: alleen, moe, ziek, twee kinderen met wie het ook niet zo super ging). Maar ook een pak saaier. Er gebeurt zo weinig. Maar echt geluk zit niet in de grootse spannende dingen, maar in het kleine.

Ik wil bijvoorbeeld best nog eens op reis of lekker uit eten, maar nu dat een mogelijkheid is met de Man, is het ook maar wat het is en ben ik niet zo ontzettend geneigd om me in te spannen om die dingen die volgens mij in categorie groter (want duurder) geluk horen, ook echt te plannen.

Geef mij maar Klein Geluk. Door er (wekelijks?) over te schrijven, geloof ik dat ik mijn Klein-Geluk-voelsprieten ook behoorlijk ga aanscherpen. Met als resultaat: meer bewust Klein Geluk.

Allez!

1. De krant op zaterdagochtend. Ik heb er al eens wat over geschreven, maar het blijft een topper. De Standaard halen, er 4,10 euro voor betalen, en een stukje Vlaanderen in Nederland horen ritselen aan onze eettafel. O, die bijlages, die bijlages.
2. Samen met de Man naar school wandelen ’s avonds. Wegbrengen en ophalen gebeurt vaak in een rush, maar soms, bijvoorbeeld op donderdag, hebben we tijd. Dan wandelen we samen, eerst nog even langs een koffiebar, of langs een interieurwinkel waar we even snuisteren (hobby van de Man, ik kan het intussen ook goed), en dan lopen we naar school. Op ’t gemakje en hand in hand.
3. ‘s Middags op de bank in slaap sukkelen. Heb wat recuperatie opgenomen de laatste weken, en dan heb ik er een handje van weg om ’s middags te lunchen op de bank met een netflix-moment, mijn hoofd duf te voelen worden en dan te kapseizen. O, o, wat lekker. Weken voor die recuperatie er aan kwam, had ik de grootste plannen ooit voor die dagen. Ik zou productief zijn en duizend dingen doen die ik al lang moest doen en o, wat zou ik goed zijn. En toen kwamen de dagen en gingen ze voorbij met rondhangen, soep maken, kapseizen op de bank. Ik vrees dat ik mijn ambitieuze zelf heb achtergelaten bij de verhuis.
4. Concentratiemuziekjes voor bij het werken. De Man heeft me spotify family cadeau gedaan, ik heb voor mezelf een mini-fresh-n-rebel-luidsprekertje gekocht (in de rest van het huis heeft de Man Heos-boxen, ik zie het kleiner) en o, wat lekker om een muziekje voor concentratie te kiezen (daar zijn lijsten van in spotify, er is trouwens ook een Dille & Kamille-lijst) en dan lekker in mijn werk te verzinken. Of een blogje over Klein Geluk te schrijven ;).

Verder ben ik jaloers op het Klein Geluk van de Madame, want die heeft koffiekoeken. In Nederland hebben ze croissants, maar niets in vergelijking met koffiekoeken zoals je die in België bij de bakker kan kopen.

Op naar een week vol Kleine Gelukjes. En deel gerust ook die van jou, via de comments of in een eigen post :).

 

Changing the strategy

Ik zit op mijn zolderkamertje. Have a look around. Naast me liggen zeven schriftjes. Achter me liggen 20 volle schriftjes. Ik heb drie to-do-boekjes, variërend van simpel Hema tot Atlanta. Er ligt een papieren agenda. Er ligt een stapel rekeningen en briefjes. Aan de balk plakken mijn opdrachten als zelfstandige in bijberoep, op dit moment nog maar één trouwens (aaah, ik wil meer werk!). Aan de achterkant van de balk plakt wat ik al opgeleverd heb, voor mijn zelfwaarde. Je moet iets, toch? Achter me staan vier ordners of kaften (ik veronderstel dat mijn publiek uit Nederlanders en Belgen bestaat). Die kaften zitten vol categorieën van dingen die ik moet doen of bijhouden. Knap, al zeg ik het zelf. Rondom mij zijn er overal boeken. Ik heb een familieplanner gekocht van Fiep Westendorp. Er staat een whiteboard waar categorieën op staan (te doen, aan het doen, gedaan). Ik heb post-its all over the place.

Anyway.
Ik probeer me dus te organiseren.

Uitdagingen zijn daarbij: mijn eigen hoofd en mijn leven met twee kinderen, een Man, twee banen die allebei gekenmerkt zijn door een mate van onregelmaat (lees: geen dag is hetzelfde) én plannen jong. Plannen voor een boek enzo. Ik heb een secretaresse op onze afdeling die ik dingen kan laten doen, maar ik ben te chaotisch om haar iets te vragen.

Anyway.
Ik heb al veel hulp gezocht in het verleden. Meestal kreeg ik dan hulp om de gevoelens van wanhoop te managen die me te beurt vallen omwille van mijn eigen karakter/onvermogen.

Nu heb ik hulp gevraagd om de boel te managen. De boel zelf, niet de gevoelens. De gevoelens kunnen er enkel maar beter van worden.

Een buurvrouw heeft een bedrijfje waarbij ze mensen helpt met bijvoorbeeld hun koffers pakken als ze op reis gaan, of hun rekeningen betalen als ze daar zelf een kop-in-het-zand-gevoel bij hebben. Stiekem verlangde ik al geruime tijd naar hulp en kijk: nu heb ik het gewoon gevraagd.

Vanmiddag komt ze. Ik betaal haar twee uur per week om mijn chaos te bestrijden.

De Man draaide even met zijn ogen. Aangezien hij in excel-tabellen denkt, leg ik dat naast me neer. Hij weet niet wat het is om met dit hoofd te leven.

Het lijkt luxe en het is vast ook luxe. Maar als ik er minder stress van krijg en dingen beter op tijd doe en vooral ook beter doe (omdat ik bv op tijd begin 😉 ), is het goed. Toch?

 

 

Gezapigheid troef

De sneeuw dwarrelt uit de lucht. We zitten binnen. We hebben ons ritme gevonden samen. Het is fijn, het gaat goed. De herfst viel me aanvankelijk zwaar, maar intussen heb ik me aangepast aan minder energie, donker als ik vertrek en donker als ik terugkom. De kerstboom staat er. De kerstvakantie komt er aan. We hebben de laatste weken een aantal keer fijn bezoek gehad. All is well.

Hoewel. Het werken blijft met ups en downs gaan. Laatst heb ik een niet zo verstandig maar wel hartsgrondig eerlijk appje gestuurd aan mijn baas dat het zo niet meer lukt. 6 uur reizen op een dag, 6 uur werken. 12 uur van huis. Ik ben dan volslagen op. Minder gaan werken heeft weinig opgeleverd aangezien ik voortdurend aan het schuiven ben met mijn vrije dagen. En ik slaag er niet in om een beetje een regelmatig leven te leiden met sporten en gezond eten koken ’s avonds. De baan van de Man heeft minder impact op ons leven terwijl hij toch meer verdient. Dat klopt allemaal niet. Morgen gesprek met de baas. Ik kijk er zwaar tegen op, ook omdat ik me een beetje schaam voor mijn paniek-kreet. Soms wil ik makkelijk de handdoek in de ring gooien en zeggen dat ik nu eenmaal niet beter kan dan dit. Maar de volwassen en verstandige optie is natuurlijk een aantal constructieve voorstellen formuleren om het allemaal wat leefbaarder te maken. En daar ben ik mee bezig.

Verder houden we ons bezig met de banale dingen van alledag. Eentje daarvan is de serie ‘Bonusfamiljen‘ die we op Netflix kijken. Nieuw samengesteld geluk, het leven zoals het is. Maar dan met een fikse dosis humor. Van het slimme soort wel te verstaan. Soms fantaseer ik dat we over ons leven ook een serie kunnen maken, met een ex die in een caravan woont en op eigen houtje heeft besloten de karige alimentatie te halveren omdat de Man nu toch de rekeningen kan betalen. Daarbuiten kennen we ook best wat kleurrijke types die we kunnen opvoeren in onze eigen soap, en ik vrees dat de Man en ik ook wel karikaturaal in te kleuren zijn. Ik als gepassioneerde chaoot en de Man als kalm en gestructureerd met zelfs een structuur voor het inladen van de afwasmachine, wat ik dus altijd fout doe volgens hem. We zitten nu echter in de fase dat we elkaar appreciëren en dat we genieten van het gezin dat draait, dus het gaat prima.

Ik ben weer van plan wat vaker te schrijven. Dus keep posted.

Gezapige groet van aan de kerstboom.

P.