Deze post zit als gevoel klaar in mijn hoofd en hart om geschreven te worden. Maar ik twijfel, want ik wil niemand kwetsen.
De laatste dagen, door de aankondiging van de zwangerschap van Kelly (hoera, van harte gefeliciteerd!) gonst blogland van de ongerustheid. Er worden volop ervaringen gedeeld over er onderdoor gaan, huilbabies, moed, er doorheen komen en hoe dat dan aan te pakken, bel-me-maar-als-het-te-erg-wordt, het kan ook meevallen, .. (Ook ik pleit schuldig.)
Mooie solidariteit, maar we vergeten iets.
Ik lees vaak een Facebook stukje van de Gentlemoms. Ze doen belangrijk werk, maar ik denk vaak dat ze iets vergeten. Ik word soms kregelig van het bezorgde zware sfeertje dat ik elke keer voel in de posts.
Er lijkt vaak zo’n ‘oe’ en ‘aaaah’-sfeertje te hangen rond moederschap. Als we het allemaal maar aankunnen, als we er maar niet onderdoor gaan, als de baby maar niet te veel huilt, als we maar niet crashen, als we maar zwanger kunnen worden, als we maar geen miskraam krijgen, als de bevalling maar niet te veel pijn doet, …
Ik heb ook mijn portie gehad, geloof me. Daarom durf ik bij deze spreken. Het is allemaal niet makkelijk. Kind 1 huilde en huilde en huilde, tot ik (na de osteopaat, dokters, kinderartsen, medicatie, homeopaat) desnoods bereid was hem op te geven voor één of ander toverritueel. Na vijf jaar heb ik nog steeds een boos kind waar ik de handleiding maar niet van vind. En dat is elke dag een strijd. Met hem, met mezelf.
De bevalling van kind 2 moest thuis plaats vinden. Na vruchteloos persen thuis (meer dan een uur, als een dier op handen en knieën) ben ik in volle persweeën naar het ziekenhuis gevoerd waar ze me helemaal plat gespoten en open geknipt hebben en ik het zweet zag parelen op de twee vroedvrouwen die over mijn buik heen lagen om het blauwe kind er uit te duwen. Het kan erger, dat weet ik. Maar het was niet leuk in de spiegeling van de raam te zien hoe de gyn mij down under uit alle macht openrok, het bloed gutste en dat het resultaat van dat brute geweld een punthoofdbaby was. Geweld, zo voelde het. Het leek wel een slachtpartij. Op het einde van de rit zat alles onder het bloed. Eenmaal wat opgelapt, lag ik alleen in een kamertje met mijn baby, was ik te zwak om hem te pakken, voelde ik me eindeloos schuldig en gefaald en kwam er een humeurige geïrriteerde vroedvrouw een half uur nadat ik op het belletje had gedrukt om te plassen. Ik had uiteraard amper spulletjes bij voor mij en de baby. Ik heb me zelden zo alleen en zielig gevoeld. Of misschien wel, maar dat is een ander verhaal. En ik heb nog weken op een zwemband gezeten.
Ok, too much information, ik heb me even laten gaan. Ik wil alleen even aantonen dat het hier ook geen hoera-verhaal is geweest.
Maar wat ik dus in het hele discours over het moederschap mis, is vertrouwen. Vertrouwen in onszelf als moeders. Vertrouwen in ons moederinstinct. Vertrouwen in onze veerkracht. Vertrouwen in onze omgeving en de mede-moeders die er voor ons zullen zijn. Vertrouwen in de vroedvrouw die met raad en daad als wijze vrouw aan onze zijde kan staan. Vertrouwen in ons lichaam dat heus wel weet hoe het moet baren en slimme truukjes heeft om de pijn te slim af te zijn zodat we niet standaard naar een verdoving moeten grijpen. Vertrouwen in onze borsten die melk maken. En in de kwaliteit van flesvoeding als dat niet lukt. Vertrouwen in heel dat hormonale huishouden dat je z’n gangetje mag laten gaan. In de volle wetenschap dat roze wolken uitzonderingen zijn, dat zwanger zijn zelden een feest is, dat bevallen altijd pijn doet, dat babies huilen (van zelden tot altijd en alles daar tussenin), en dat vrouwen dipjes hebben na de geboorte (van kraamtranen tot depressie en alles er tussenin).
Vertrouwen hebben ondanks de wetenschap dat het niet makkelijk is. Want er iets iets groters dan de dipjes, de depressies, de moeilijkheden, de pijn die allemaal heel ernstig en reëel zijn en die ik niet wil ontkennen of minimaliseren. En dat is onze natuur. Durven we ons daarmee te verbinden en daarin te vertrouwen?
Ooit schreef ik over de Libelle-trut en de Wolfsvrouw. De Libelle-trut die met allerlei truukjes perfect probeert te zijn, iedereen wil behagen en aan alle verwachtingen wil voldoen. De Wolfsvrouw die leeft vanuit haar eigen wijsheid en instinctieve natuur als vrouw en lekker doet wat ze zelf wil en in verbinding staat met de natuur, met zichzelf, met anderen.
Ik word steeds meer een Wolfsvrouw. Ik zeg steeds meer foert tegen wat iedereen vindt en wat moet. Ik aanvaard steeds beter dat het leven niet alleen happy en mooi is, maar dat je door diepe dalen trekt op weg naar hoge toppen en weer verder het dal in. Dat het leven zowel dor als vruchtbaar kan zijn. Dat je ontvangend in het leven kan staan in vertrouwen, in plaats van krampachtig controlerend en regelend. Dat de bron van wijsheid en energie in mezelf ligt, dat ik het niet moet halen uit wat ik hoop te krijgen als ik anderen behaag. Dat is een persoonlijke evolutie, en het pad is nog lang.
Maar ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als ik zwanger ben en een afkeer voel van bepaalde voedingsstoffen omdat mijn lijf wijs is en weet dat ze niet goed zijn voor mijn ongeboren kind.
Ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als ik me zwanger en doodmoe terugtrek in mijn hol waar ik rust om mijn kind te kunnen dragen en mijn krachten spaar voor het baren.
Ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als ik op handen en knieën probeer te baren, de pijn door merg en been snijdt en ik in mijn volle kracht alles kan hebben en nog veel meer.
Ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als iemand zijn hand uitsteekt naar mijn kleine baby in de draagdoek en ik instinctief voel dat ik het kind moet beschermen tegen alles en iedereen. Dat ik diegene die het ongevraagd aanraakt zou bijten. Dat ik een vage neiging voel mijn kind schoon te likken als het te veel naar het parfum ruikt van de vriendin die het op schoot heeft gehad.
Ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als ik ’s nachts wakker word omdat er melk uit mijn borsten begint te stromen, en ik net op dat moment de eerste smakkende geluidjes van mijn baby hoor die honger begint te krijgen.
Ik ben nooit meer wolfsvrouw dan als ik met mijn roedeltje in het grote bed slaap en mijn armen beschermend rond mijn jongen leg.
Vrouwen, moeders. Het valt allemaal niet mee. We kunnen ‘oe’ zeggen. En ‘aaah’. En ‘oei’. En ‘wat als?’. Maar we kunnen er ook voor kiezen te vertrouwen. In onszelf, in onze natuur.
Bij deze hef ik mijn kop thee op de wolfsvrouw in elk van ons. Proost!
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Zeker weten: proost!
Dank je wel!
O ik ben zo graag wolfsvrouw. En niet alleen vertrouwen hebben in jezelf, maar ook vertrouwen hebben in je baby!
Oo, hoe kon ik dat vergeten!?
Mooie post! Ik heb hier zelf mijn portie ook gehad, zowel bij baby 1 als bij baby 2. Ik ben dus echt blij met initiatieven als die van Thegentlemom. Maar er is een element dat ik daar vaak mis, en dat is dit: het genieten van je baby. Het lijkt soms alsof we echt te beklagen zijn, als mama… en dat er geen plaats is voor dat overweldigende gevoel van geluk dat de meeste mama’s toch regelmatig overvalt?
helemaal eens dat we toekomstige mama’s op het hart moeten drukken om vertrouwen te hebben en hen zeggen dat ze een kracht in zich hebben die ze zelf niet eens kennen. want die heb je uiteindelijk ook als je een grijze wolk weet te overwinnen en er, met die herinnering op zak, weer voor gaat. dat is eigenlijk net wat ik in die post las, ontzag en ontroering voor dat herwonnen vertrouwen?
maar je bedoelt het breder, begrijp ik bij een tweede lezing? ook mee eens hoor. alleen niet zo makkelijk 🙂
Ja, ik bedoel het op de twee niveaus. Even los van de zwangerschap van Lilith zie ik zo veel vrouwen vanuit angst reageren op het natuurlijke proces van kinderwens, zwanger zijn, bevallen, je weg zoeken met dat nieuwe kind. Maar ik geloof dus dat we er voor kunnen kiezen om ook vanuit vertrouwen te leven. Wetend dat het niet makkelijk zal zijn, maar ook wetend dat we alles in huis hebben om moeder en vrouw te zijn.
Ik zie zo veel vrouwen rustig reageren op een piepje van hun (pas geboren) kind en net het goede doen. Een piepje dat ik in de verre verte niet kan interpreteren maar waar je als moeder gewoon op kan antwoorden. Dat is toch geniaal?
Het is niet enkel een proces van moeilijk en zwaar en oei en ai, het is een verdomd wonderlijk zaakje :).
Soms heeft buikgevoel voorrang op al de rest. Santé, met een wijntje!
Gisteren was ik nog op kraamvisite en deze tekst was eigenlijk ons besluit: trek je niet te veel aan van alle advies en vertrouw op je instinct. Ik zal het de kersverse moeder eens doorsturen.
Proost!
Leuk eens zo’n verhaal te lezen. Ongetwijfeld is moeder worden niet gemakkelijk, maar de laatste maanden lees je enkel nog verhalen over huilbaby’s, moeders die een depressie krijgen,… De kinderlozen onder ons durven al bijna niet meer aan moeder worden denken… 🙂
ik denk dat de mama’s die geen noemenswaardige moeilijke momenten hebben en wel een roze wolk tegen komen en alles vlot verteren, er zeker ook zijn! maar die zoeken hun weg niet op internet. die verhalen hoor je niet, maar die zijn er zeker ook hoor!
Het beseffen en aanvaarden dat er in het leven sowieso ook minder goeie momenten op je pad komen is heel belangrijk . Het wapent ons tegen de gebeurtenissen die deel uit maken van dit leven. Dit betekent niet dat we doemdenkers moeten worden. Een collega zei me ooit: heeft iemand je ooit beloofd dat het leven enkel “leuk” ging zijn? Ik ben al wat ouder dan de meeste lezers hier, en heb al meer dan mijn deel gehad maar we zijn “overlevers ” We klimmen er weer uit, de ene wat trager dan de andere, en bijna iedere keer komen er weer mooie momenten die de slechte momenten op de achtergrond doen verdwijnen. Jij vooral ,bent hier het beste bewijs van, ik ben trots op je nuchterheid, je doorzettingsvermogen , kortom ik ben trots op jou!!
Ik ben een libelletrut, denk ik. Ik wou dat ik mijn wolfsvrouw wat beter wist te localiseren, net als het vertrouwen dat de dingen altijd goed komen. Ik vrees dat dat met opvoeding zowel als met ervaringen uit het verleden te maken heeft. Ik probeer eraan te werken, hoor, en ik hoop dat ik ooit voldoende op mezelf en mijn instincten durf vertrouwen, maar nu: not so much.
Ik voel zelfs bij mezelf dat dit soort posts mij dan weer wat kregelig maken: makkelijk gezegd, van dat buikgevoel en instinct, maar ik heb werkelijk geen idee onder hoeveel lagen ik nog moet kijken voor ik dat van mij vind. Ook iets. 😉
En ja, ik vind dat je gelijk hebt, over die zwaarte, ik denk ook soms: mannekes, we moeten er ook niet zoiets van maken dat ervoor zorgt dat het alleen maar kommer en kwel lijkt. Ik hoop dat ik daar niet al te hard voor verantwoordelijk ben, ik probeer in elk geval ook soms wat te counteren.
Dag Lilith. Eerst en vooral had ik nooit de intentie je kregelig te maken, dus mijn excuses.
Next: jij bent voor mij een voorbeeld van een wolfsvrouw. Een voorbeeld bij uitstek. Ik lees zo vaak bij je dat je leeft vanuit je eigen gevoel, dat je bij jezelf ten rade gaat, dat je jezelf en je gezin geeft wat het nodig heeft in moeilijke tijden, dat je niet bang bent van je eigen duisternis en kwetsbaarheid, dat je al lang aanvaard hebt dat die bij het leven horen, dat je wegen hebt gevonden om daarmee om te gaan en dat je hulp durft vragen. Dat je al zo veel overwonnen hebt en noch bitter noch kwaad bent, maar open, ontvankelijk en mild in het leven staat.
En je laatste paragraafje: ik vind niet dat jij daar aan bijdraagt (het kommer en kwel-verhaal), maar er heerst intussen wel zo’n oei en ai-sfeertje rond moederschap, die zwaarte. Waarom vertellen we elkaar geen verhalen over onze kracht?
Haha, prinses, ik vind die kregeligheid niet erg en zelfs oké, ik hou net van dit soort stukken die het van een andere kant belichten. Leve de kregeligheid!
En wat raar dat je dat zegt, dat je in mij net een wolfsvrouw ziet, ik heb vaak het gevoel dat ik me teveel laat beïnvloeden door meningen van anderen. Vertrouwen is iets moeilijks, ik doe mijn best om er nu zo open mogelijk naar te kijken, maar als je zaken als eens anders zag lopen weet je dat je vaak niet altijd vat hebt op hoe je je voelt, en wat dat met je doet.
Ik hou van verhalen over kracht, ik ben ook trots op de weg die ik ondertussen heb afgelegd, maar ik denk dat ik net als zovelen in de val trap van het eeuwige vergelijken. Ook al weet ik dat de anderen het echt niet altijd beter voor mekaar hebben dan ik, op dagen dat ik tegen mijn kind roep en moe ben en hormonaal heb ik toch de neiging om daarop voort te denken. 😉
Een Libbele-trut zou nooit zo openlijk over haar up en downs praten op haar blog. Die zou nooit toegeven hoe diep ze gezeten heeft met haar huilbaby en hoeveel kracht ze put uit de professionele psychologische hulp.
Een Libelle-vrouw zou eerder zeggen “kijk eens, ik heb een huilbaby maar met deze 10 geheime tips is dat een fluitje van een cent *fake smile*” om dan stiekem een drankprobleem te kweken en elke week een pot concealer erdoor jagen om haar wallen voor de buitenwereld te verbergen.
Kracht uit eerlijkheid. Kracht uit vertrouwen. Kracht uit het kennen van je eigen grenzen. Kracht uit veerkracht.
Wees niet zo kritisch voor jezelf 🙂
Beter had ik het niet kunnen zeggen! En ook niet grappiger :).
Daar toost ik ook op! Na 6 mnd ‘burn out/depressie’ is in mijn omgeving (werk, medeleven partner, 2 vermoeiende kinderen, amper sociale contacten, …) nog niet veel gewijzigd. Maar ik ben veranderd. Ik klaag niet meer, kost me teveel energie. Een gezonde dosis egoïsme staat op de eerste plaats, zelfzorg en de zorg voor de kinderen. Het geluk niet meer zoeken in boekjes zoals Happinez en de Flow, uit bevestiging en behagen van anderen, … Maar voldoening halen uit al de grote en kleine dingen die in mijn dagelijks leven gebeuren waar ik vroeger blind voor was. En de rest volgt wel, ooit of nooit. Ondertussen gewoon ‘zijn’.
Lilith is zeker geen Libelle-type! Jouw verhalen zijn inspirerend en geven moed!
Hoera! Mooi geschreven. Toen mijn dochter 2 jaar geleden net geboren was, werd ik kregelig van al die roze wolk verhalen. Want zo is het toch niet? Ik vroeg me af waarom niemand eerlijk was en het alleen maar ging over “geniet er van”. Want zo makkelijk was het toch niet? Tot je inderdaad het vertrouwen vindt om te doen wat je moet doen. En nu 2 jaar later is het net het omgekeerde: alleen maar zwarte wolken en een extreme focus op het moeilijke. En eigenlijk ligt de waarheid gewoon ergens in het midden. Vertrouwen op goede en minder goede momenten, maar vooral op jezelf en je kind. Top post!
We spiegelen ons inderdaad te vaak naar wat in de media gezien wordt als de perfectie.
Toen ik er 10 jaar geleden alleen voor kwam te staan kon ik niet anders dan mijn buikgevoel vertrouwen. Er was geen partner om er over te praten, waarom huilt de baby, wat kunnen we doen,… Nu die partner er bij mijn 2de baby wel is vinden we vaak samen een oplossing. Maar zelfs met een partner is die oplossing er niet altijd en merk ik dat ik gewoon mijn buik blijf volgen en ik mezelf ook gewoon meer vertrouw aangezien ik het ooit al eens allemaal gedaan heb.
Ook nu weer, nu ik het ook bewuster mee maak, merk ik dat zo’n baby vallen en opstaan is, dat het sleuren is om jezelf bij te houden, dat het een stukje ‘overleven’ is. Maar dat we er inderdaad moeten op vertrouwen dat we het in ons hebben om het goed te doen.
Waauw. Prachtig stuk. Zelf ook al jaren aan het werken aan dat vertrouwen, en het lukt steeds beter. Een heerlijk gevoel is dat. Wat niet betekent dat er niet af en toe een terugval is, maar op die momenten dat je voelt dat alles goed is zoals het is, hoe lastig ook, zijn zalig en bijzonder rustgevend.
merci voor deze post!!
helemaal mee eens, ik doe hier alles op een luie ontspannen manier en het werkt gewoon, gewoon thuis bevallen (met roze wolk), vroedvrouw als begeleiding ipv een dokter, borstvoeding, rapley ipv gemixt eten, samen slapen, draagdoeken, het maakt het gewoon allemaal veel simpeler..
Ik denk altijd: hoe deden ze dat vroeger in de natuur? en dat geeft steeds raad
Wat hou ik van dit blog, een van de weinige waar ik nog veel gezond verstand kan terugvinden
Waar alle blogsters onder jullie vooral trots op mogen zijn is het delen van jullie vaak kwetsbare verhalen en hoeveel steun en troost dat brengt bij de lezers.
Hoeveel keer ik al niet heb gedacht, had ik dat 15 jaar geleden maar kunnen lezen.
De wolk was waarschijnlijk niet rozer geworden maar voelen dat je niet alleen bent zou me zo hard geholpen hebben.
Ik meen het als ik zeg dat ik er toen van overtuigd was dat ik de enige moeder was met een huilbaby.
Alle andere baby’s sliepen gewoon. Behalve de mijne die krijste. Heel zwart/wit en natuurlijk niet waar maar voor mij was het de enige waarheid op dat moment.
Dus wolf of libelle maakt allemaal niet uit.
Jullie doen het toch maar, waarvoor mijn oprechte dank!
Toen ik zwanger was van mijn eerste, waren het in de zomer ergens zware overstromingen in een Afrikaans land. Het beeld dat toen regelmatig de media haalde, was van een Afrikaanse vrouw die op de vlucht voor het water in een boom bevallen was van een kindje en (een paar dagen?) later gered werd door een helikopter. Toen ik aankondigde dat ik zwanger was en dat ik een beetje bang was voor de bevalling, zei een nonkel: “als ze dat in Afrika in een boom kunnen tijdens overstromingen, zal jij dat wel kunnen in een ziekenhuis met een dokter en een verpleegster en…” Ik heb dat altijd voor ogen gehouden 😉
En neen, het is geen roze wolk, maar we vergeten nu te vaak dat al die mooie momenten: het eerste lachje, het voelen van dat babylijfje tegen je aan (zelfs in het midden van de nacht als ze niet willen slapen) het allemaal de moeite waard maakt. En neen, we zijn niet perfect, maar waarom streven dan allemaal naar die Libelle-vrouw. We leggen ons – ook i de opvoeding van onze kinderen – zoveel druk op. Mijn oma had 8 kinderen, ze verloor er nog 2, ze deed het huishouden draaien, ze zal zeker niet zo dicht op de huid van haar kinderen gezeten hebben als wij nu soms doen. En die werden ook groot hoor en ze zijn allemaal goed terecht gekomen 😉
Ik was liever nu moeder geworden dan 5 jaar terug, toen het gebrek aan een roze wolk me deed denken dat ik de enige was en nergens vond hoe veel stukken ervan normaal zijn (naast de dosis uitzonderlijk). Ik denk dat het véél makkelijker om te vertrouwen te hebben in jezelf en je kind als je weet dat het niet allemaal een gouden randje zal hebben…
Ik waarschuw vriendinnen die voor het eerst hoogzwanger zijn tegenwoordig voor de groeispurtjes en de babybluesdagen en dat dat er net zo goed bij hoort als verliefd worden op je ukkie. Uit hun reacties weet ik dat die moeilijke kanten nog steeds niet in het basispakket “info voor zwangeren” zit. De artikels online, in de krant, op blogs, the gentlemom enz, die vallen vooral op voor diegenen die al moeder zijn en geen makkelijke start hadden. Heel veel anderen lezen daar gewoon knal over. Een beetje zoals dat de hele wereld zwanger lijkt als je een baby wil, terwijl het je daarvoor nooit opviel.
Ik lees op veel plaatsen wat jij zegt, vermomd onder heel verschillende formuleringen. Het wordt niet allemaal gelukzalig, maar durf vertrouwen dat het wel goed komt… Je beeld van de wolfsvrouw, die vind ik prachtig en ga ik in gedachten houden!
wat ik me nog afvroeg, ik ben wat nieuwsgierig, je perste ‘vruchteloos’ meer dan uur thuis bij je tweede bevalling?. Ik perste bij mijn eerste thuisbevalling bijna 3 uur, op handen en knieen in een bevalbad, hurkend, hangend en er kwam een gezonde baby ter wereld. Ik leerde in mijn opleiding vroedkunde dat er maximum een uur geperst mag worden (wat heel weinig is)…bleef je een uur in de zelfde houding zitten? of mocht je veel veranderen van pershouding want volgens mij kan het veranderen van houdingen ervoor zorgen dat baby’s toch natuurlijk geboren kunnen worden, als men natuurlijk veel geduld heeft en de kans krijgt om enkele uren te persen. en dan is knippen, platspuiten enz allemala niet nodig…
Mijn baby zat met zijn hoofdje schuin en woog 4 kg (dus hij zat vast :). Dus geen sterrekijker en ook geen gewone positie, maar de zijkant van zijn hoofdje zat vooraan. Hij heeft nog weken een bult gehad op die zijkant. De vroedvrouw heeft me in allerlei houdingen gedwongen tijdens de weeën en het persen in de hoop dat hij in goede positie terecht zou komen, maar dat lukte jammer genoeg niet. Vandaar de keuze om naar het ziekenhuis te gaan.
OK 🙂 wie weet maak je het toch nog ooit mee, zo een thuisbevalling waar alles vlot verloopt, dat geeft een enorm grote roze wolk naar mijn mening, zo een kind zelf eruit persen en het zelf uit het water vissen, zelf in de zetel gaan zitten en gewoon blij zijn:::
🙂 Ik hoop het zo. Als ik me iets toewens in dit leven is dat het me gegeven is nog eens moeder te mogen worden. Liefst twee keer :).
Ik weet niet of ik het helemaal eens kan zijn. Ik hoop dat ik er niemand kregelig mee maak. 🙂
Enkele bedenkingen: ik geloof zelf niet in de tegenstelling Libelle-trut of Wolfsvrouw. Die is me te gemakkelijk, te weinig genuanceerd. Ik denk dat iedereen voor een stuk een Libelle-trut is (controle willen houden, een goede indruk geven tegenover anderen) maar ook voor een stuk Wolfsvrouw (een eigen visie hebben en daarvoor uit durven komen). Ik vind dat eigenlijk ook goed, dat die mix er is.
Iemand schrijft hierboven ‘vertrouw je instinct’. Ik weet niet of Prinses het zo bedoeld heeft, maar als dat zo is: ik kies liever zelf wanneer ik mijn instinct volg en wanneer ik daartegenin ga. Ja, soms denk ik dat het beter is tegen je instinct in te gaan. Soms is vertrouwen voor mij: luisteren naar de dokters. Ook als die iets zeggen dat niet ‘natuurlijk’ is of aanvoelt. Wat is dat trouwens, de natuur? In mijn ogen heeft de natuur een status gekregen die ze eigenlijk niet helemaal verdient. De natuur is ook: niet spontaan zwanger kunnen worden (en misschien wel met medische hulp) – een ziek kind baren (dat misschien gezond was met medische hulp) – doorgaan met borstvoeding tot je volledig uitgeput bent (terwijl je met kunstvoeding misschien een rustigere moeder was). Wat er naast natuur bestaat, heeft ook waarde: wetenschappelijke inzichten, adviezen van anderen (ik heb er wél altijd naar geluisterd, en ik heb er ook veel aan gehad), boeken met opvoedkundige adviezen (idem: ik heb er een aantal gelezen en ik vond sommige heel waardevol).
Naar mijn aanvoelen is ‘natuurlijk’ geen synoniem voor ‘beter’ of ‘ethischer’. De natuur is soms keihard, nietsontziend. Ze trekt zich van onze gevoelens of morele inzichten eigenlijk geen moer aan.
‘Natuur’ wordt hier voor mij te eenzijdig positief ingevuld. ‘Natuur’ kent grenzen. Ingaan tegen de natuur (ik denk aan vaccinaties en besef ook dat ik hiermee misschien een discussie uitlok – ik hoop van niet!) , heeft ons soms al ver gebracht. Misschien heeft dat ertoe geleid dat we de voeling met onze instincten wat verloren zijn – dat zou kunnen. Misschien moeten we onze instincten weer leren herkennen, maar er klakkeloos op afgaan vind ikzelf geen goed idee. Ik maak liever afwegingen: mijn instinct zegt A, andere bronnen zeggen B: wat doe ik en waarom?
Dag Veerle. Dank voor wat je schrijft! Ik zou de libelletrut en de wolfsvrouw ook eerder als de twee uitersten op een lijn zien, en dat je je daar ergens tussenin situeert. Waarschijnlijk ook elke dag of zelfs elke uur op een ander plekje op de lijn.
Met betrekking tot natuur en instinct, reken ik het ook tot instinct om bv te stoppen met bv geven en voor flesjes te kiezen als je aanvoelt dat dat het beste is voor jezelf en de baby omdat je bv te moe bent of omdat bv geven je niet ligt. Als ik het over natuur en instinct heb, heb ik het niet over weigeren naar dokters te luisteren en bv geven tot drie jaar (heb ik ook niet gedaan :)) en geen vaccinaties geven (mijn kinderen zijn gevaccineerd). Ik heb het over durven vertrouwen in je eigen natuur als moeder die perfect weet welke keuzes je moet maken, wat werkt voor jou en je baby. En voor de ene mama zal dat het hele natuurtraject zijn, voor de andere mama een veel meer medisch begeleid pad.
Dag Prinses
Bedankt voor je antwoord. Eigenlijk krijgt ‘natuur’ dan een erg ruime invulling, neen? Ruimer dan hoe we de term meestal interpreteren. Ik vroeg me dan ook af wat een Libelle-trut zou doen dat jij afkeurt vanuit je voorkeur voor Wolfsvrouwen. (Ik krijg deze zin niet beter geformuleerd – ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.) Dan krijg ik de tegenstelling misschien scherper.
Groetjes!
Als ik een definitie moet geven van hoe ik natuur bedoel, bedoel ik: je eigen natuur. Je eigen innerlijke wijsheid. Die is voor mij wel verbonden met instinct en intuïtie. Intuïtie en instinct zijn op hun beurt weer verbonden met natuurlijke keuzes maken omdat die intuïtief het beste aanvoelen voor mij. Dan heb ik het over gezonde voeding, je kindje in de draagdoek dragen, samen slapen met je kindje, … Dat zijn keuzes volgens mijn natuur, geen keuzes waarvan ik vind dat anderen ze moeten maken.
En ik vind de Libellevrouw ok, ben er misschien zelfs wat jaloers op :). Ik heb die twee uitersten ook wat sterker neer gezet om duidelijkheid te scheppen. Maar het verschil tussen beiden is dat de Libelle-vrouw (zal ik haar Popje Perfect noemen? 🙂 ) zich laat leiden door wat de buitenwereld van haar verwacht, probeert te behagen, perfect wil zijn, een perfect beeld ophangt van een leuk perfect leven. De wolfsvrouw is meer iemand die vanuit haar eigen wijsheid probeert te leven, zichzelf als maatstaf neemt, in haar eigen wijsheid en kracht gaat staan. Durft tonen dat ze kwetsbaar is, dat niet alles perfect is. Die weet dat ze nog moeilijke tijden gaat meemaken maar daar doorheen leeft en niet de neiging voelt dat te verbergen.
Trouwens: zorgen in de zin van het huishouden zo goed mogelijk doen of lekker koken, is niet iets exclusiefs van Popje Perfect. De Wolfsvrouw is zeer sterk zorgend voor haar nest en haar jongen, dus staat net zo goed in de keuken en heeft net zo goed haar truukjes om het huishouden te doen draaien, rust in de tent te houden, alles zo goed mogelijk te regelen.
ik ben ook van die mening dat ‘luister naar je instinct’ niet bij iedereen een goed advies is. Qua bevallen adviseer ik toch vooral ‘goeie’ boeken aan zwangeren, juiste info van vroedvrouwen enz…want als de gemiddelde vrouw moet luisteren naar haar instinct, dan gaat dit (zeker met bevallen) gepaard met zeer veel angst en dan zegt het gevoel: luister maar naar den doktoor die zal het wel weten en dan eindig je zeer snel in een overgemedicaliseerd verhaal. Ik ben dus voor juiste info, geinfomeerde zwangeren, correcte informatie (over bevallen, zwangerschap, moederschap, borstvoeding )
Ik moest zo’n horrorverhaal als jij meemaken bij mijn eerste, 20u horrorbevalling en dan wel met nog een vervolg dat ze het bijna niet haalde (intensieve care – tussen leven en dood – pas na 24u de vingertjes/teentjes van ver kunnen tellen – zonder baby het ziekenhuis verlaten…) om bij m’n 2de te beseffen dat ik hoera blij was dat hij zeurderig en huilerig was!! Het was maar DAT. The Gentlemom is oké, maar alles zo zwaar laten lijken hoeft echt niet, mama’s met een hele valse start in het begin lezen dit vast en zeker als ik, wees blij zij/hij is gezond… En een wolfsvrouw ben ik door m’n eerste zeker geworden, ik moest vooruit, doorbijten, roze wolk was er zeker niet en heb ze niet gekend maar je doet het voor dat kleine wonder!!
Je hebt gelijk hoor. Ik ben er tijdens mijn zwangerschap van verschoten hoeveel ik kon vertrouwen op mijn buikgevoel. Hoe ik me eigenlijk niet druk maakte om die bevalling, omdat ik wel wist dat mijn lijf er wel raad mee zou weten (en dan te bedenken dat ik vroeger doodsbang was van operaties en bloed en al!).
Ik denk dat de ooee’s en aahh’s vandaag de dag niet zo zeer voortkomen uit een gebrek aan vertrouwen in onszelf als moeder (instinctief), maar wel aan de maatschappij die die rond ons maar verder draait. Natuurlijk doen we het prima met onze kinderen. Maar de rekeningen moeten wel betaald worden en ooeee gaan we dat nog aankunnen om zoveel uren te kloppen en aaahhh kan ik het me permitteren om ouderschapsverlof te nemen en eeiiihhh ga ik op kantoor wel een mogelijkheid hebben om (rustig) te kolven?
Als ik naar mezelf kijk, zie ik geen gebrek aan vertrouwen in mijn kunnen als mama, maar een gebrek aan vertrouwen in mijn omgeving om open te staan voor de nieuwe situatie. Ik denk ook vaak ‘shit, een tweede, is dat wel zo’n goed idee want stel dit en stel dat en ooeeh die 40 uren week en aah die opvang en dat ziek zijn en…”
Had ik niet beter kunnen zeggen. Volledig eens!
Moh, net wat ik nodig had! Heel mooi en eerlijk wat je schrijft. Ik vind Lilith trouwens ook een bom van een wolvin. Door haar posts heb ik me nooit alleen of raar gevoeld de eerste maanden met baby. Uit haar blog nam ik vooral mee dat het niet makkelijk is, en dat mindere periodes er ook bij horen. Dat dat oké is.Het forum van the gentlemom heeft me ook veel geleerd. Het doet deugd te beseffen dat ik niet alleen ben met het gevoel dat er geen balans meer is in mijn ooit zo zorgeloze leventje. Dat er dagen zijn waarop ik de pedalen niet vind.
Het idee van een tweede baby speelt door ons hoofd, en ik zit met een bang gevoel in mijn buik dat ik niet goed kan plaatsen. Ik vroeg me laatst nog af of dat komt door alle oeh’s en aah’s die ik de laatste tijd lees. Jouw post geeft me vertrouwen. Want ik doe dat eigenlijk gewoon heel graag, mama zijn. Vanuit mijn buik. Ik heb vertrouwen. Er zitten putten in de weg, maar ik val er niet zo snel meer in. En gebeurt dat wel, dan klim ik er vast wel uit met hulp van mijn omgeving. Merci prinses!
🙂 Succes met ervoor gaan, voor kindje twee! En wat mooi dat je zegt dat je dat heel graag doet, mama zijn.
ik vond het goed dat de gentlemoms kwamen met wat tegengewicht bij al die verhaaltjes over roze wolken bij babies (nooit gezien, zo’n roze wolk). Anderzijds moeten we ook die kant niet over benadrukken. Het is dus goed om ook te pleiten voor vertrouwen. Want het komt goed, in the end.
Volgens mij ben ik dan weer teveel wolfsvrouw.
Hmm stof tot nadenken.
Pingback: Niet moeders, wel ouders | Storm in je hoofd
Op mijn blog houd ik het bewust wat stil als het over het vertrouwen in een tweede/ volgende kind gaat. Het ligt aan mij, gelukkig ben ik geen standaard. De zin waar ik wat kribbig van word: “We nemen nog een tweede kind.” Niemand neemt een kind, een wonder als je een gezond kind mag baren. We zeggen het dat ze wonderen zijn, maar we beseffen het niet.
De natuur kan erg bitter smaken en ook de wetenschap biedt niet steeds een uitweg. Nooit kan ik nog 100% vertrouwen in mijn lichaam. Ik ben een Wolfsvrouw noch een Libelletrut. Ik ben een realistische vrouw. Ik heb geleerd de problemen aan te pakken als ze er zijn. Stap voor stap. “Life is what happens when you’re busy making other plans.”
Mooie post, dat zeker. Bevat veel waarheden, zeker over het vertrouwen in je instinct als mama en zo.
Maar vertrouwen in de natuur? Als die natuur beslist van “ok, no (more) baby for you”? Moeten we dan ook dankbaar zijn voor en blind vertrouwen in deze totally random keuze van moeder natuur?
Veel mama’s zouden imho wat meer mogen stilstaan bij wat een voorrecht het überhaupt is om mama te mogen worden!
Te hopen dat ik een evenwicht kan vinden.
Mooie post, dat zeker. Bevat veel waarheden, zeker omtrent het volgen van je instinct als mama en zo.
Maar vertrouwen in de natuur? Ook wanneer moeder natuur beslist van “ok, no (more) baby for you”? Moeten we dan blindelings vertrouwen hebben in en dankbaar zijn voor deze totally random keuze van moeder natuur?
Veel mama’s zouden wat minder moeten overthinken (ik deed het zelf ook hoor vroeger), en beseffen wat een voorrecht het überhaupt is om mama te mogen worden!
Hoi jij. Zoals ik in reactie op Veerle al schreef: vertrouwen op JE natuur, niet op DE natuur. Je natuur als in: je innerlijke wijsheid, je eigen aard.
Mooi geschreven! Zo mooi zelfs, dat ik het volledig voor me zie (inclusief beelden over je horrorbevalling – thanks for that ;-)). Een aantal jaar terug leefde elke moeder precies alleen maar op roze wolken, waarna de hele ommezwaai kwam en iedereen plots zijn donderwolken begon op te biechten. Wat heel goed is (mea culpa)! Maar misschien wordt het tijd om de kerk terug in het midden te zetten? Ondanks alle verzuchtingen is het bovenal fijn om mama te zijn X
HOLA, hier bewoog wat sinds gisterenavond 🙂 ik kan me eigenlijk vinden in wat iedereen zegt. dat zal wel weer aantonen hoe het genuanceerd het allemaal is en hoeveel kanten (dare i say : shades of grey) er zitten aan zo’n dingen.
ik had me voor de zwangerschap door mijn fantastische vroedvrouw en gyn (en celia ledoux en beatrijs smulders) laten oppeppen om net dat te doen: geloven in mezelf en vertrouwen hebben. mijn lijf zou het wel weten, mijn moedergevoel ook. tegen al mijn angsten en stemmetjes in mijn hoofd in. het was precies wat ik moest horen toen.
toen het met de geboorte helemaal misging, viel ik in een diepe put. het verlies van dat vertrouwen en dat optimisme was misschien wel het pijnlijkst van allemaal. en the gentlemoms en blogs over grijze wolken zijn precies wat ik nodig heb nu.
ik twijfel nog steeds wat ik moet zeggen tegen zwangere vriendinnen of pas bevallen mama’s. “geniet ervan” maakte mij nog ellendiger ik wil mijn eigen ervaring niet projecteren, maar
wat hier altijd geholpen heeft was: “ge doet dat goed joh”. dus dat zeg ik nu, altijd 🙂
Leuk he, als afleiding voor een thesis ;). Grapje. Dank voor je bijdrage. En… Ge doet dat goed, joh! Echt!
merci prinses, you’re my homewolf! (en willen al die boeiende discussies nu eens een weekske stilvallen? danku 🙂 )
Zelfde gevoel hier. Mooie tekst, prachtig geschreven door prinses maar ook ik was al het vertrouwen in mezelf verloren toen ik mama werd hoewel ik ervoor alles prima zag zitten. Het is allemaal makkelijker als er vertrouwen is maar wat er niet is kan je niet altijd toveren. En ja zagen en klagen zal niets oplossen maar soms lucht het wel op De gulden middenweg zal hier zoals altijd wel het beste zijn. En “geniet ervan” zeg ik ook niet meer, wat ik nu zeg aan pasbevallen vrouwen: “Ik wens je veel mooie momenten toe en als je eens ervaringen wil uitwisselen of wil zagen en klagen als het wat minder gaat, altijd welkom!”.
(hier is er trouwens ook eentje die is afgeleid van haar thesis 🙂 )
Dag Prinses
Ik ga onderaan moeten reageren omdat er geen ‘reageer’-knop meer is onder jouw laatste reactie. 🙂
Ik blijf zitten met het volgende. Je schrijft dat de Wolfsvrouw een keuze vanuit zichzelf maakt, een keuze vanuit haar eiges natuurlijke wijsheid. Volgens jou kan ze daarin wel beïnvloed zijn door wat anderen zeggen en aanraden, ook door wetenschappelijk onderzoek. Maar waarin verschilt ze dan van de Libelle-trut? Misschien zegt de innerlijke wijsheid van de Libelle-trut wel ‘behaag je omgeving’. Vanwaar de tweedeling, dan?
Ik merk in de reacties dat iedereen zich spontaan afzet tegen ‘vrouwen die doen alsof alles perfect is’. Dat willen ‘wij’ niet, zo zijn ‘wij’ niet. Waarom niet? Waarom kunnen we niet gewoon aanvaarden dat andere mama’s andere keuzes maken, ook als die betekenen dat ze zich best voelen bij een perfect beeld van zichzelf ophangen? Ik zeg absoluut niet dat ik dat helemaal kan, maar ik vraag me af waarom ik dat niet kan. Eigenlijk vind ik dat ik moet aanvaarden dat dat de keuze is die sommige vrouwen maken, en dat die op zich niet minderwaardig is aan mijn eigen keuzes. Ik probeer eigenlijk mijn hele leven al (ok, ik overdrijf, het is iets wat ik de laatste jaren probeer, maar ‘mijn hele leven’ klinkt zoveel beter 😉 ) om me niet te storen aan anderen, om geen tweedelingen (of driedelingen, vierdelingen, wat dan ook) te maken en in te zien dat we allemaal écht wel hetzelfde willen: onze kinderen en onszelf gelukkig maken. We komen daarbij op verschillende wegen terecht. De ene combineert een voltijdse job met een druk sociaal leven en vindt het ok om haar kinderen vaak aan anderen toe te vertrouwen. Iemand anders wil zo veel mogelijk tijd met haar (of zijn) kinderen doorbrengen en gruwt van het idee ze ergens achter te moeten laten. Zo zijn er vrouwen die heel graag met concealer in de weer zijn als ze een baby van een dag oud hebben, omdat ze zich daardoor beter voelen. Ik zie er geen graten in. Ik zie er ook geen graten in dat iemand ervoor kiest borstvoeding te geven tot haar kind 5 jaar is. Beide keuzes schaden het kind niet, en daarmee is alles gezegd. Neen?
Zo probeer ik nu na te gaan of één van de twee archetypes die je beschrijft, op het kind zelf een betere impact heeft. Want dat zou een argument pro één van de twee kunnen zijn. Maar ik vind er geen. Ik kan me zowel van de Libelle-trut als van de Wolfsvrouw voorstellen dat ze gelukkig zijn en gelukkige kinderen hebben. Maar misschien heb ik het toch nog helemaal begrepen? 🙂
Hee Veerle. Dank voor je bijdrage. Ik heb dat stukje over destijds geschreven vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring dat ik heel de tijd probeerde iemand te zijn die ik niet persé wil zijn. Ik veroordeel niet wat anderen willen zijn, maar ik voelde de druk van een soort normatief beeld dat ik overal tegenkwam en waar ik zo krampachtig aan probeerde beantwoorden dat ik er doodmoe van werd. Tot ik ontdekte dat ik niet persé zo een vrouw wil zijn als in dat beeld dat ik overal terug zag komen. Alleen vond ik geen beelden die wel bij me pasten. Pas na lang zoeken vond ik in de boeken van Estes het beeld van de intuïtieve wolfsvrouw, en dat trok me aan.
Van mij mag iedereen zijn wie hij of zij wil zijn. Het woord trut is niet zo subtiel, maar ik merk dat het in schrijven soms gewoon beter is om de dingen wat scherper neer te zetten, de verschillen wat groter en dus duidelijker te maken. Wolfsvrouw roept bij mij ook een beeld op van een harig natuurmens en is in zijn soort dus ook een overdrijving.
Het gaat er net om wat jij schrijft: dat mensen voor zichzelf de keuzes durven maken waar ze zich goed bij voelen. En daar komen alle types vrouwen uit. Maar wat ik dus voor mezelf niet meer wil en anderen niet toewens, is het proberen voldoen aan een soort ideaal dat in verschillende beelden (oa in Libelle) terugkomt, als dat niet het beeld is waar ik gelukkig van word. Ik kan er niet eens aan voldoen.
Dus: niets tegen de Libelle-vrouw of popje perfect, als ze dat is omdat haar eigen natuur haar ingeeft dat ze dat wil zijn en dat dat voor haar een zinvolle manier is om te leven en te bestaan. Wel iets tegen heel hard je best doen om aan een ideaal te voldoen en daar knettergek van worden :).
Ik weet niet of het nu duidelijker is.
Het gaat er dus om dat je leeft volgens hoe je van binnenuit voelt dat je wil leven, niet volgens normen van anderen (maatschappij, familie, partner, …).
En de tweedeling met de twee extreme beelden, zijn dus eerder constructen om een duidelijk verhaal neer te zetten, dan de termen waar ik zelf echt in denk. Ik denk niet van andere mensen dat ze libelletrutten of wolfsvrouwen zijn. Wat ik wel soms denk bij sommige vriendinnen, is dat ik het jammer vind dat ze zo hard hun best doen om een perfect plaatje op te hangen en dat ik zie dat ze daar niet gelukkig van worden. En bij sommige andere vriendinnen zie ik net een heel mooie rust en wijsheid in hun eigen zijn en de keuzes die ze maken vanuit zichzelf, voor zichzelf.
‘niet helemaal’ dus
Too much information indeed. Soms ben ik blij dat ik een man ben :-p
Ik persoonlijk vond het niet too much information. Kan alleen maar helpen om een beter idee te krijgen van waar vrouwen soms doormoeten. Een gewaarschuwd man is er twee waard; want stel dat reïncarnatie bestaat? 😉
Amen to that!
Ja, het is me nu inderdaad duidelijker. Ik begrijp alleszins wel wat je bedoelt. Ik merk bij mezelf ook dat ik soms lang moet nadenken over de vraag of ik iets echt zelf wil, of dat ik denk dat ik het wil. Het is niet eenvoudig het onderscheid te maken.
In de reacties merk ik wel weer dat veel vrouwen de Libelle-trut veroordelen. Ze heeft haar naam ook niet mee. 🙂 Wolfsvrouw klinkt een pak, euh, solider. Hariger, ja, dat ook. 🙂
Ik merk aan veel vrouwen (niet enkel hier, ook IRL, en op andere blogs) dat ze zich onder druk voelen staan door de buitenwereld om te beantwoorden aan het perfecte plaatje als hoogste ideaal. De Libelle-vrouw vertegenwoordigt dat voor velen denk ik en dus vandaar mogelijk de reacties?
maar er zijn er anderen (who, me?) die van zo’n wolvin dan weer een ongrijpbaar ideaal maken, toch? het kan best heavy zijn om je eigen stem te vinden en je eigen aanpak en moedergevoel te ontwikkelen. je identiteit opbouwen, als moeder, als vrouw, als mens tout court, is, denk ik, vaak het betere knippen en plakken, afkijken, nabootsen, zelf proberen, trial, error en opnieuw. enfin je zei het al, het is een soort curve en een valse tegenstelling, maar idd erg handig om het gesprek op gang te trappen (pf nu ben er nog altijd over aan het nadenken 🙂 ).
Ja, misschien. Ik lees de Libelle eigenlijk niet. 🙂 Ik heb dus maar een vaag idee over welk soort vrouw het gaat. Ik kan me wel baseren op de vrouwen die ik in reclames tegenkom, denk ik.
Maar ik denk dat het probleem dieper zit dan enkel het vergelijken met een irreële vrouw. We vergelijken onszelf ook continu met anderen. Dat zit in ons en het is ontzettend moeilijk ermee op te houden. Het gaat dus ook om reële vrouwen, vrouwen die we kennen, van wie we ons een beeld vormen dat gebaseerd is op wat we zien en horen. Dat beeld is uiteraard niet altijd correct. Maar ik vraag me af: stel dat het correct is. Het is niet moeilijk om aan te nemen dat er vrouwen zijn die mooier, slimmer, grappiger, rijker, socialer en gelukkiger zijn dan ik. Moet ik me dan tegen die vrouwen afzetten? Of moet ik leren denken: ja, natuurlijk bestaan die vrouwen, en ik gun ze hun lijf, IQ, humor … Ik probeer dat tweede. Ik probeer me niet kwaad te maken, niet uit een soort afgunst andere idealen na te streven. Ik wil best ook mooi, slim, grappig, rijk, sociaal en gelukkig zijn, eigenlijk. Ik probeer dat dagelijks, bij nader inzien. Alleen besef ik dat ik tegelijk ook blij kan zijn met wat ik al heb. Ik denk dat dat mijn tactiek is.
Maar misschien zitten we hier wel op dezelfde lijn en gaat het jou eerder om het pad dat leidt naar alle eigenschappen die ik hierboven opsom. Want daarin zijn er uiteraard verschillende mogelijkheden. En om te kiezen welk pad je volgt, kan je inderdaad best gewoon bij jezelf te rade gaan.
LOL bij die laatste zin – de vraag is of dat wel wenselijk is 😉
Wat een mooi stuk prinses! Echt!
Heel mooi geschreven. Toen ik het las, kreeg ik de bevestiging van een gevoel dat ik al langer had maar niet kon thuisbrengen. Ik ben de eerste om aan zwangeren te zeggen dat die roze wolk niet bestaat, dat het best wel heftig is om een kind op de wereld te zetten en dat op te voeden. En daarom is het goed dat er op sociale media aandacht wordt gegeven aan niet-roze-wolk-verhalen. Maar we moeten het nu ook niet gaan voorstellen als the worst job in life. Daarom pleit ik ook voor meer aandacht op vertrouwen hebben in jezelf en genieten van het moederschap.
‘Boenk erop’ 🙂 echt meesterlijk verwoord!
Bedankt prinses, dat was de meest zinvolle, mooie tekst die ik in maanden heb gelezen. Ik denk dat ik dat stukje rond vertrouwen en de wolfsvrouw inkader en aan de muur ophang als mantra!
Voila, zo moet dat zijn! (daar streef ik naar. Lukt niet altijd, helaas…)
ik ben sprakeloos en onder de indruk… prachtig stukje energie, ik ga volledig akkoord met elke letter en ja, ik wil ook mijn jongen schoon likken elke keer als ze naar parfum ruiken, wolvinsgewijs….. 🙂
Haha, blij dat ik niet alleen ben :).
Pingback: Over nooit meer de oude worden | En ze leefden nog groen en gelukkig
Ik heb ooit eens geschreven dat ik door moeder te worden een grote dosis zelfvertrouwen heb gekregen. Het onzekere meisje is wolfsvrouw geworden. Ik wilde ook reageren op je recentste post, dat ik inderdaad in deze moeilijke periode ergens diep vanbinnen een kracht vind die er voorheen niet was. Maar ik vind die post niet meer terug.
Die komt zondag, per ongeluk gepubliceerd maar nog niet af :)…
Fijn te horen dat jij ook die ervaring hebt van bij je kracht komen. Misschien was die kracht er al, maar had je hem tot dan toe niet nodig gehad?
Hoi prinses, wat ik vaak leuk vind aan je posts, en ook nu, is zo die heel eigen en andere invalshoek die me dan weer doet nadenken.
Inderdaad, vertrouwen. Daar komt het wel op neer. Maar makkelijk vind ik dat altijd niet. Vertrouwen om mijn buikgevoel als het om de opvoeding van mijn zoontje gaat. Mijn hoofd komt al te vaak tussen 🙂
Ik heb ooit in een boek over opvoedingspsychologie deze vergelijking gelezen:
zelfvertrouwen = succeservaringen / verwachtingen
Dat heeft mijn ogen gigantisch doen opengaan. Het betekent dus: hoe hoger de verwachtingen, hoe meer succeservaringen je nodig hebt om je zelfvertrouwen overeind te houden. En daar wringt volgens mij in onze maatschappij het schoentje -niet alleen waar het zwangerschap en ouderschap betreft, maar ook op andere vlakken: de VERWACHTINGEN zijn zo gruwelijk hoog. Terwijl wie maar weinig verwacht maar een paar leuke succeservaringen nodig heeft om zelfvertrouwen op te bouwen.
Dus inderdaad, gewoon lekker doen waar we ons persoonlijk goed bij voelen, luisteren naar onszelf, onze dierlijke natuur volgen die door honderdduizenden jaren evolutie is afgestemd op ZORG voor onze kleintjes, en ons voor de rest geen BAL aantrekken van het soort moeder dat er in de media wordt geportretteerd. En elkaar ook gewoon laten zijn wie we zijn. Roze wolk, regenwolk? We zien wel wat er komt. Verwachtingen naar beneden. En onze ogen wijd open houden voor het spotten van zelfs de kleinste succeservaring. En dan komen we er wel. Dacht ik zo.
Heb je post trouwens heel graag gelezen, ik sta er helemaal achter.
Pingback: Vamos the children ! | Ariadnesdraad