Prinses sluit de deur zachtjes (brief aan de ondeugdelijke man)

Hee jij, Ondeugdelijke man.

Het is een maand geleden dat je onverwacht bij me op de stoep stond, en ik mijn goed geoefend tekstje over dat wat we hadden niet was wat ik zocht, ergens verdween tussen je aanrakingen, je ogen, je stem. En toch stamelde ik het. Dat ik er niet gelukkig van werd. Er volgde nog één en ander en we namen afscheid.

In mijn hoofd ben je er vaak nog wel. Dan praat ik tegen je, of bedenk ik hoe het zou geweest zijn als je ergens bij zou zijn. Als je naast me in de auto zou zitten voor die lange rit. Als je met mij over het strand zou lopen. Als je naast me zou wakker worden. Ik weet heel goed dat jij het niet bent, in mijn hoofd. Dat het een soort van ideale versie is van jou. En ik merk ook dat vermoeidheid me een beetje aanhankelijker maakt. Ik heb niemand om aanhankelijk bij te zijn, dus dan gebruik ik jou in mijn hoofd en hang ik een beetje aan jou. (Denk jij overigens wel eens aan mij?)

Wat ik mooi vond aan je, ondeugdelijke man, was dat je me elke keer aankeek alsof je een cadeautje had gekregen. Bijtend op je lip, je blik geamuseerd en aandoenlijk happy. Je verheugend, helemaal in het moment, helemaal blij met mij.

Ik heb veel gepiekerd, ondeugdelijke, of ik nog eens verliefd zou kunnen worden na Dirk. Of er niet te veel verdriet zou zitten. Of ik nog zou weten hoe alles moest. Maar dat even af en toe bij jou zijn, gaf me genoeg vertrouwen dat alles vanzelf kan gaan. Voelen, willen, verlangen, overgave, delen, gesprekken, energie opbrengen om me ’s avonds laat nog te verheugen op je bezoek, … Dat het niet meer mocht en kon zijn, is goed zo. Liever wel natuurlijk, maar ik heb er een soort van vrede mee. Dat het beter is zo. Ik realiseerde me trouwens vandaag met angst en beven dat ik je helemaal niet zo aantrekkelijk had gevonden als je voluit voor me gegaan was. Ik heb geen ruimte voor een partner in dit leven. Ik kon alleen maar iemand erbij hebben die niet te veel tijd voor mij zou hebben, want ik heb noch tijd, noch energie en noch zin om te investeren in een relatie. Ik verwerf moeizaam een leven met mezelf, mijn jongens en mijn baan. No way dat iemand dat op zijn kop komt zetten.

Alleen, jij ondeugdelijke, had je me wel liggen met je laatste vraag. Of de deur nog op een kiertje mocht blijven. Verdorie, man. Ik heb niet eens geantwoord, maar door die vraag blijf ik altijd een beetje wachten op het moment dat je die deur wil intrappen, bijtend op je lip en helemaal happy.

Daarom en bij deze sluit ik de deur nu. Het is klaar. Ik wou graag bij je zijn maar kon het niet, en jij kon niet voor me kiezen. Het is beter zoals het is. Ik ben liever alleen dan af en toe iemands cadeautje. Ik wacht wel tot ik er iemand echt bij kan hebben, en dan wil ik iemand die bij mij wil zijn. In goede en kwade dagen.

Liefs. Zoen.

P.