We kunnen het stilaan een rubriekske noemen, deze reeks. Elke maand beschrijf ik een dag uit ons leven. Fasten your seatbells, hier is een dag uit maart.
07u00. Alleen wakker worden, het blijft vreemd. Spullen pakken, douchen, haar, tanden poetsen, dagcrème, overnachting betalen en autosleutel zoeken. Om 7u46 in de auto, daar gaan we.
07u57. ‘Welkom’ zegt het schermpje van de parkeergarage op het werk. Ook goedemorgen. Ik hou ervan als het nog stil is en ik de eerste ben op de gang! Ik haal koffie en verspil vervolgens drie kwartier aan mails beantwoorden en blogs lezen. Stom. Vroeg begonnen, niet half gewonnen.
Zo hard nadenken dat het pijn doet!
09u00. Zo hard nadenken dat het pijn doet! Ik werk een studiedag uit voor een vrij kritisch publiek. Het soort kritisch dat op voorhand mailt om te vragen of ze er wel genoeg aan gaan hebben. Ik heb ideeën, maar krijg het niet tot een geheel gepuzzeld.
09u55. Een collega klopt aan. We drinken koffie en hebben een goed gesprek. Fijn! Het brengt wat rust in mijn hoofd.
10u44. Ik vraag een andere collega even te luisteren naar mijn ideeën voor de studiedag. Ze denkt even mee, maar alleen al door uit te leggen wat ik wil gaan doen, vallen er wat puzzelstukjes in elkaar.
De adrenaline pompt door mijn lijf, wat verbazend lekker!
11u33. Aaaaarghl, inpakken en rennen! Vandaag, dames en heren, is mijn rijbewijs een maand oud. Om dat te vieren rijd ik naar Rotterdam, en via Antwerpen en Brussel terug. Ik ben dol op Rotterdam. Als ik op de ring van Rotterdam rijd, realiseer ik me dat er zes rijstroken zijn. Dat is even slikken. Maar dan kom ik op een plek waar ik de skyline van Rotterdam zie, met deze plaat loeihard. Echt waar, ik luister altijd naar klassieke muziek. Maar het moment is geniaal: 120 km per uur, Rotterdam in volle zon zien liggen, energieke muziek en me realiseren dat ik hier rijd, alleen, echt, serieus, mét een rijbewijs. Diep vanbinnen ben ik een macho, en sinds ik een rijbewijs heb kom ik blijkbaar soms in contact met die innerlijke ik. De adrenaline pompt door mijn lijf, wat verbazend lekker!
Ik heb er lang over gedaan mijn eerste rijles te nemen. Ik was 30 en Dirk was net weg gegaan, dus het schoot allemaal ook niet erg op omdat ik verpletterd van verdriet en uitgeput van het slaaptekort in de auto zat. In verband met rijden ben ik ‘bang’ opgevoed: bang voor steden, bang voor snelwegen, bang voor de Brusselse ring, … Uit mijn jeugd herinner ik me beelden van mijn moeder die zich vastklampt als mijn vader op de snelweg rijdt. Mijn rij-instructeurs zagen het ook niet helemaal zitten met mij en ik heb wel eens een paniekaanval gehad in de auto. Dat ik nu de Ring van Rotterdam rijd, is kicken. Omdat ik ervaar hoe lekker het kan zijn om dwars door je angst heen te gaan, je niet te laten begrenzen door waar je bang voor bent… Maar dus gewoon doen: de auto in stappen, het hele eind rijden, en dan in de verte Rotterdam zien liggen in al zijn pracht. Topmoment! Ik realiseer me nog wel heel goed dat rijden risico’s inhoudt, dus ik drink niet als ik rijd en ik probeer me aan de snelheden te houden.
14u00. Nou, euh, links achteruit inparkeren was wat minder een hoera-moment. Ik bel aan bij de school, verbaas er me steeds over dat scholen in Rotterdam op slot zijn. Een kopje koffie, wat handen schudden. Ik geef een studiemiddag voor een groep. Vroeger was ik daar zenuwachtig voor, nu krijg ik er vooral energie van. En mijn hoofd begint ideeën te genereren in hoog tempo als ik in contact kom met mensen uit de praktijk, naar hen luister, met hen praat.
God, soms hoop ik nog steeds dat ik eens wakker word uit deze nachtmerrie.
18u00. Nabespreken, handen schudden, auto starten. 160 km, zegt mijn madam. Dwars door Rotterdam in volle spits om iemand af te zetten. ‘Als je dit aankan, kan je rijden,’ zegt ze. Ik slaag voor de test. Onze kinderen zijn even oud, de jongste van mij en van haar schelen een maand. Er blijkt nog eentje op komst daar. Ik ben blij voor hen, maar het steekt toch. Ook hier had er een nummertje drie in de maak kunnen zijn. God, soms hoop ik nog steeds dat ik eens wakker word uit deze nachtmerrie. Dat het gewoon allemaal niet waar was. Ik heb veel geleerd en ben gegroeid en zelfstandig en sterker geworden, maar ik was net zo lief ‘the old me‘ geweest die dit allemaal niet had doorgemaakt en die gewoon een nieuw kindje kon krijgen en haar gezinnetje had gehad.
18u20. Weer alleen in de auto. Ik vraag me af waarom ik ooit een paniekaanval gehad heb op de Antwerpse ring. De Rotterdamse ring is echt een ander kaliber. De kick is minder bij de terugrit, doordat het geniale zicht op de stad nu achter me ligt in plaats van voor me. Ik passeer Antwerpen en Brussel moeiteloos.
19u45. Thuiskomen. Dirk afhandelen. Kinderwangetjes zoenen, wat ruikt die slaap lekker en wat is dat mooi, zo’n kind in rust.
20u05. Baas bellen. Nog altijd geen duidelijkheid over contract. ‘Het gaat allemaal niet vanzelf,’ zegt hij, ‘maar dat is het thema van jouw leven.’ Euh? ‘Grapje, hoor.’ Nou, ook bedankt.
20u44. Euh. Wanneer heb ik vandaag eigenlijk gegeten? Twee peren tijdens het gesprek met de collega vanochtend, een handvol noten, een gevulde koek in het tankstation, een zakje chips toen ik Antwerpen voorbij was. Pasta dan maar? Koelkast open trekken, niet veel meer vinden. Hm, de maand is al half, wat betekent dat supermarktbezoekjes ook al niet meer zo onbezonnen kunnen gebeuren. Me realiseren dat dat echt moet veranderen. Denken aan Inkelspielchen die schreef dat ze voltijds werkt en soms niet eens naar de supermarkt kan. Te herkenbaar. Ik wil me gewoon geen zorgen meer moeten maken over dat soort dingen. Verdorie, ik werk en ben niet gokverslaafd ofzo, ik wil gewoon goed de maand doorkomen.
Ben ik een betere moeder als ik dit opgeef?
21u33. Pasta eten, dit stukje tikken. Nadenken over mijn baan. Zal ik ergens een baan in de buurt zoeken, het allemaal wat makkelijker maken? Denken aan de energie die ik van mijn werk krijg, de kick, de ideeën. Denken aan het zicht over Rotterdam en de adrenaline. Wil ik dit missen? Ben ik een betere moeder als ik dit opgeef?
22u03. Nog een aflevering van ‘Zonde van de zendtijd’ kijken via youtube. Sinds ik een dvd heb gekregen van een lezer (dank!), ben ik fan. Leuke tv.
22u44. Bedtijd. Ik denk aan Rotterdam, luister naar de adem van Babyzoon, en glimlach. Duizend dingen te bedenken, te beslissen en te doen. Maar nu even niet.
Nog meer doodgewone dagen uit ons leven lezen? Hier vind je ze!
En ze leefden nog groen en gelukkig 