Mijn vorige post werd duchtig gelezen. Ik vond de reacties die er kwamen geweldig. Wat fijn dat mensen de tijd nemen ‘je’ te lezen, hun eigen gedachten over wat je schrijft te laten gaan en die gedachten dan ook willen delen. Merci daarvoor! Het heeft mij ook weer aan het denken gezet. Over het huishouden, met name. En over kracht en kwetsbaarheid.
Trut of wolvin?
In mijn vorige post had ik het over een vrouwbeeld: de perfecte vrouw die alle balletjes in de lucht kan houden. Ik vroeg me af waarom we met z’n allen zo hard voor dat beeld gaan. Inclusief ik, met alle frustratie van dien. Waarom stellen we geen vragen bij dat perfecte plaatje? Bij alles wat we willen dat misschien toch niet allemaal tegelijk kan? Bij wat de rol van anderen in ons leven daarbij mag zijn (cfr. de husbies, die ik jammer genoeg niet heb, maar eventueel ook anderen)? Waarom vragen we ons niet af of wij het wel zijn die deze dingen willen? Willen we niet gewoon pleasen, concurreren, meerennen met de massa? En door onze tipjes en truukjes te delen, maken we elkaar misschien soms gek.
De handdoek in de ring
Anderzijds zie ik ook dat allerlei dames toegeven dat ze het niet voor elkaar krijgen. Dat ze soms de handdoek in de ring moeten gooien, op een krukje in de keuken in huilen uitbarsten, eens overstuur geraken op het werk, of de afwas laten staan. Dat past dan in het nieuwe beeld van kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid die we ook aan elkaar moeten durven tonen en die op een manier een enorme opluchting voor mij betekent. Zien dat het elders OOK niet lukt, aaarghl! Een blik mogen werpen achter de perfecte gevels van anderen, oef!
Bedenkingen
Twee bedenkingen, bij dit alles. Eén over het huishouden, één over kracht en kwetsbaarheid.
1. Het huishouden.
We besteden er f*cking veel tijd aan, dames. In de reacties op de post over de trut en de wolvin, werd dat een aantal keer gerelativeerd. Het is allemaal niet zo belangrijk, of we moeten maar wat minder leren doen. Of het hoeft onze prioriteit niet te zijn. Misschien klonk soms ook even door dat het misschien wel minderwaardig is.
Het probleem met het huishouden is dat het nooit ophoudt (ik durf niet naar de keuken, aangezien ik vanochtend zo aardig ben geweest om de hagelslag boven te halen, terwijl het huis gisteren gepoetst is). Huishoudelijke taken vergen organisatie, maar niet het grootste intellect. Bovendien moet iedereen ze doen, wat het soms wat banaal maakt.
Ik stel, bij deze, dat ik het huishouden niet onbelangrijk vind, en al zeker niet minderwaardig. Ook niet ten opzichte van betaalde of intellectuele arbeid. Het heeft misschien te maken met het opgroeien in een huis waar het vaak erg rommelig was, waar ik vaak zelf nog even kleding moest wassen om iets aan te hebben om naar school te gaan, en waar ik als puber wel eens na school naar de winkel ging om te beginnen koken omdat ik zag dat daar niet zo veel aanzet toe werd gedaan. Ik vind het huishouden een werk van essentiële liefde en zorg. In die zin doe ik het graag en liefst zorgvuldig en het frustreert me dat ik het niet helemaal krijg zoals ik het wil hebben. Als ik ’s avonds de broodmachine aanzet, de havermoutpap klaar zet, de afwas doe, de hagelslag van onder de tafel zuig, de kleedjes klaar leg, de luiers uit de wasmachine haal, … dan is dat liefde. Liefde voor mijn jongens en mijzelf. Want ik wil dat we ’s ochtends beneden komen in een nette keuken, dat het ontbijt voorbereid is, dat er iets is om mee naar school te nemen, dat er schone kleedjes zijn en gewassen luiers. Het geeft rust in ons huis, en vooral mijn oudste zoontje die hooggevoelig blijkt, heeft dat nodig. Ikzelf trouwens ook.
Om even terug te grijpen op de trut/wolf-post: ik denk dat de wolfsvrouw instinctief kiest voor de bescherming maar ook het welbevinden van haar jongen. Netheid, zorgen voor een georganiseerde omgeving, horen daarbij. Dat biedt trouwens ook veiligheid (hygiëne, weetjewel).
De tegenstelling tussen de ‘trut’ en de ‘wolfsvrouw’ zit ‘m er niet in dat de ene haar keuken aan de kant heeft en dat het de andere niets kan schelen. Wel in het handelen naar verwachtingen van anderen (beantwoorden aan het perfecte plaatje) versus op eigen instinct af keuzes maken, leven ‘van binnenuit’. Dat brengt me naar het volgende punt.
2. Kracht en kwetsbaarheid.
Kwetsbaarheid is ‘in’. Ik zie het rondom me in deze vorm: ‘het lukt me niet (altijd) om te voldoen aan het ideale plaatje, en dat durf ik toegeven. Sorry’.
Het is een kwetsbaarheid die oplucht. We geven aan elkaar toe dat we ook soms even geen zin hebben om de was uit te halen, om onze benen te epileren, om op bezoek te gaan bij de schoonouders (daar heb ik dan weer geen last van, haha ;)).
Ik pleit bij deze voor een andere vorm van kwetsbaarheid. Een krachtige, namelijk deze: ‘ik kies ervoor om niet te voldoen aan het perfecte plaatje, maar ik kies voor …‘. Het is kwetsbaar, want je moet iets van jezelf tonen, iets dat ingaat tegen wat de meeste mensen graag willen zien. Je moet ergens voor gaan staan. En in die mate is het ook krachtig.
Ik heb het deze week geprobeerd. Na mijn bodemmoment had ik nogal een diepe crisis deze week. Het ging niet meer. Op een dag heb ik naar het werk gemaild.
Dit heb ik niet geschreven: ‘ik krijg het allemaal niet meer af, sorry, ik heb hulp nodig!’.
Ik heb geschreven: ‘Ik kies ervoor om die en die taken rustig af te werken en ik wil er niet voor kiezen dit weekend ’s avonds te werken. Ik heb dus x aantal uren ondersteuning nodig zodat ik taken kan uitbesteden zonder dat de opdrachten die af moeten zijn, in het gedrang komen.‘
Let vooral op de afwezigheid van het woordje sorry.
Doen jullie mee met het kwetsbaar-krachtig/krachtig-kwetsbaar? Inspireer ons in de commentaren, of schrijf er een stukje over en deel je link.
Fijn weekend, dames. Ik kies er voor mijn keuken net te houden en naar het bos te gaan. What about you?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Voor mij is het plaatje duidelijk: als meisje/vrouw krijgen wij aangeleerd ‘huishouden op orde = eigenwaarde ok’ , terwijl het huishouden iets is dat nooit stopt. Zelfs als we werken buitenshuis, blijt dit op ons drukken. Ik ken tot hier toe geen enkele man die zijn eigenwaarde ontleend aan een proper huis en/of zich verontschuldigd als het er ‘rommelig’ bijligt. Eerlijk gezegd, een supernet huis ‘uit de reclame’, dat is mij te clean en zelfs creepy. Ik vind het een verschil om, tegen de signalen vna je lichaam om, dingen te forceren en het huishouden te doen vanuit goesting om zaken in orde te brengen. Huishouden komt bij mij op de tweede plaats, leven op de eerste.
Alweer boenk erop, 2 keer. Ik volg je huishouden-liefde koppeling en begrijp heel goed de kwetsbaarheid-kracht. Je geeft mij deze week wel serieus wat stof om over na te denken. Vanuit jouw verhaal hou je soms zo’n spiegel voor… Het is tegelijkertijd inspirerend en pijnlijk om dan in mijn eigen spiegel te kijken. Want je blog over de trut en de wolvin heeft er hier ook serieus ingehakt. Het heeft me doen beseffen dat er bij mij ook een immense kloof gaapt tussen wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Ik ben nu aan het verteren wat ik daar mee moet…
Deze week ben je mijn heldin! Mij twee essentiële inzichten bijbrengen, over het gedachteloos nastreven van perfecte ideaalbeelden en over het huishouden als vorm van liefde, dat heeft mijn hoofd en hart gevoed.
Ik zie veel wat fout loopt dezer dagen, maar ik hoor ook meer en meer stemmen opgaan van mensen die de luchtbel doorprikken, die niet meer mee willen. Stukjes als die van jou maken misschien deel uit van een puzzel die we samen aan het leggen zijn, een puzzel waarop geen libelle-vrouw afgebeeld staat, maar wel een vrouw, een man, een gezin die keuzes maken. Keuzes voor welzijn, voor tijd, voor aandacht en elke dag opnieuw hoopt dat een regering vorm zal geven aan deze nieuwe ingeslagen richting. De puzzel van een andere maatschappij, zachter en vrijer. Dat klinkt naïef, maar ik las deze week “being positive in a negative situation, is not naïve, it’s leadership”.
Tot slot, als je zo, vanop je bodem, met je twee zonen en weinig middelen, zo’n sterke en krachtige statements de wereld in kan sturen, dan heb je daar een onverwoestbare kracht binnenin zitten. En dat kunnen we van de libelle-vrouw en haar salade niet zeggen, toch?
Je teksten deze week hebben ook mij aan het denken gezet. Het is volgens mij belangrijk om te weten hoe je wil leven zodat je bewuste keuzes kan maken en zo de controle over alles kan behouden. Want zolang we controle hebben voelen we ons sterk, niet?
Bepalen hoe ik wil leven is helaas niet zo simpel, hier is dus ook nog wat denkwerk nodig.
Ik blijf mij trouwens verwonderen hoe jij zo vlot blog posts schrijft die leuk om te lezen zijn en mensen aan het denken zetten, knap! En ik ben ook trots op je mailtje naar je werkgever 🙂
Dank dank dank. Die link tussen huishouden en liefde: zo had ik het nog nooit bekeken. Hoewel ik me kan inbeelden dat dat niet voor iedereen zo is – bij mij klopt het wel en het maakt dat ik morgen mijn huishouden met plezier zal doen.
En trouwens, deze blogpost doet me geloven dat je al een wolvin bent. En je hebt zonet de libelle-vrouw opgegeten. 😉
we schieten deze week wel van de ene doordenker naar de volgende! dank je wel daarvoor.
jouw huishouden/liefde verhouding kan ik volgen, maar herken ik bij mezelf vooral in het eten dat ik mijn gezin geef. ik weet inmiddels dat de dagelijkse maaltijd iets is dat veel mensen met shortcuts en trucs onder controle houden, terwijl ik bijna dagelijks uit kookboeken kook en we bijna nooit twee keer hetzelfde eten. ik kan me voorstellen dat daar makkelijk een ‘libelletrut’-labeltje op te plakken is, maar dat is absoluut niet mijn drijfveer.
ik krijg het niet goed verwoord, maar het is inderdaad een keuze uit liefde, als iedereen goed en enthousiast eet van iets wat ik met aandacht voor ze heb gemaakt, kan ik daar intens van genieten.
En dat we dat dan eten aan een tafel waaronder volop kruimels liggen en de was soms meer dan een week niet gedaan wordt, dat zie ik dan nauwelijks. En eigenlijk is er dan ook geen reden om me daar voor te excuseren, ik heb nu eenmaal andere prioriteiten. Nu er nog in slagen om ook geen (toch niet gemeende) verontschuldigingen te gaan maken aan onverwachte bezoekers 🙂
finn weekend nog!
Je kan alles altijd zo goed, pakkend en raak verwoorden.
Ik ben nog een luxe beestje dat thuis woont, maar toch lees ik je met héél veel plezier en nog meer bewondering!
Behoorlijk sterk, amaai. Als je dat kan, kan je alles geloof ik!!
Ik ben een chaotische en slordige moeder van twee met het totaal onvermogen om zich druk te kunnen maken over het huishouden. Om het in jouw woorden te zeggen: je kiest er ook voor om je uit het lood te laten slaan door een ongepoetste keuken of manden ongestreken was.
Tot ergernis van mijn meer gestructureerde – in een slechte bui noem ik het ‘neurotische’ – man geef ik mijn kinderen frequent boterhammen met hagelslag. Even zoeven met een kruimeldief en het probleem is opgelost. Ik snap met de beste wil ter wereld niet waar veel mensen zich toch druk over maken. Zoals je zelf aangeeft: het huishouden is nooit een afgerond gegeven. Je kan je er maar beter bij verzoenen dat er altijd wel iets te poetsen, wassen of te strijken valt. Vandaar mijn oproep: get over it. Wat betekent een pluisje stof in het licht der eeuwigheid?
Als mijn peuters pubers worden, is de kans meer dan waarschijnlijk dat ze zullen moeten grabbelen in de wasmand op zoek naar hun lievelingsbroek die nog niet gestreken is. Is de liefde daarom minder groot dan mijn eigen moeder die steeds haar zaakjes op orde had? Ik weet dat niet. Want naast de liefde die zich vertaalde in een perfect huishouden herinner ik me ook de paniek en hysterie als ik nog maar eens morste op mijn pas gestreken jurkje of de keuken op stelten zette toen ik zelf eens wou koken…
Fijn dat je er zo mee om kan gaan! En nee, ik bedoelde uiteraard niet dat sloddervossen slechtere moeders zijn of minder liefde aan de dag leggen. Ik bedoel gewoon dat ik het huishouden niet ervaar als een minderwaardig iets waar ik op neer kijk, maar als iets dat betekenisvol is omdat het een uitdrukking is van mijn zorg en liefde voor mijn kinderen en mijzelf. Daarin liggen mijn normen vast kilometers onder die van anderen, wat ook niet betekent dat ik mijn kinderen dan minder graag zie dan die anderen :).