Prinses moet vooral niet alles willen wat lijnrecht tegenover elkaar staat

Hij was intrigerend. En het was enigszins duidelijk dat hij niet deugde. Dus de belangstelling van Prinses was gewekt. Wat dacht je? Ook Dirk was intrigerend en anders en bleek niet te deugen. Prinses heeft namelijk een specifieke voorkeur voor intrigerende mannen, die anders zijn, die niet deugen. En ook een enorm verlangen naar nabijheid, een veilig, ‘gewoon’ normaal gezin. Iemand om er voor te zijn, iemand die er voor haar is. Iemand om op te rekenen.

Maar als je een gewoon, normaal gezin wil, moet je je niet aangetrokken voelen tot iemand die intrigerend en anders is en die een beetje niet deugt. Dan moet je een lieve huisvader hebben. Alleen zijn die meestal al bezet, door lieve huismoeders en een stel leuke kindertjes. En zelfs als ze niet bezet zijn, voelt Prinses weinig interesse voor zo’n lieverd.

Prinses zette dus een schuchter stapje en vond dat een overwinning. Ze realiseerde zich niet dat ze haar moeizaam verworven ik-heb-het-ook-leuk-met-mezelf daarmee in gevaar bracht. De Ondeugdelijke man ging er gretig op in, op dat schuchtere stapje. Er werd gesproken, verteld, geluisterd, aangeraakt. Dat voelde natuurlijk en mooi. En toen ging hij weg, en werd het alleen-zijn, wat al geruime tijd als een comfortabele ruimte voelde, een leegte. Het verdriet kwam terug en Prinses had een beetje medelijden met zichzelf, want ze herinnerde zich plots weer hoe erg het soms was geweest. Of misschien zelfs vaak. De frustratie zegevierde, de huid hunkerde, de nacht was slapeloos, en de stilte oorverdovend.

Prinses keek naar haar leven en zag dat ze er een handje van weg had te willen wat niet met elkaar verzoenbaar was. De ondeugdelijke man in een gezapig gezinnetje. De boeiende maar drukke baan en evenwicht in hoofd, hart en lijf. De baan op afstand en de kindjes altijd allerdichtst, binnen handbereik. Energie te over, en het huishouden op orde. Kwaliteit afleveren en voldoende slapen. Tijd voor zichzelf en geen hulp nodig hebben met de kinderen.

Verlangen, realiseerde ze zich weer, is de bron van veel ellende. Een verongelijkt stemmetje voegde daar aan toe dat het haar écht niet gegund was, dat het ook gewoon had kunnen meezitten, met die Ondeugdelijke. Dat het gewoon goed zou kunnen worden, zoals bij andere mensen.

Prinses zuchtte. Vocht met zichzelf. Dagen en nachten. En tikte uiteindelijk een stukje waarin ze het over zichzelf had in derde persoon enkelvoud. Ze besloot door te denken dat ze graag een keer normaal wou zijn en normale dingen willen die goed met elkaar te combineren zouden zijn in een normaal leven. In afwachting nam ze nog een stukje chocola, en probeerde vooral niet te verlangen.