Terugblikken op een week waarin…
… ik een Italiaans koffieding heb gekocht van een formaat iets groter dan een babysok. Gedaan met meer koffie (zijn kopje) weg te gieten dan te drinken. Besparing van koffie en water, maar misschien vooral een symbool van aanvaarding van mijn nieuwe staat ;).
… ik plots tranen met tuiten zat te huilen bij meneer pastoor. Ik wil Babyzoon laten dopen. Het gebeurt volgende week. Het eerste voorbeeldboekje had een tekst van een geëngageerde papa op bladzijde één. En daar zat ik, te snikken. Gênant. Ik hik er zo tegen op dat ik ongeveer nog ALLES moet doen, zijnde: tekst, boekje, doopkaars, uitnodigingen, huis opruimen, eten plannen, boodschappen, poetsen, mooie kleding voor zonen, … Het enige dat er al is: een nieuwe jurk voor mijzelf :). Gekregen van mijn moeder, als oppepper. Als ik volgende zondag tranen met tuiten huil, zal het tenminste in een nieuwe, fuchsia jurk zijn:
… ik het aanbod van de cultuurcentra in de buurt eindelijk eens heb bekeken, bedacht dat het niet voor alleenstaande moeders verzonnen is allemaal (14 euro voor een ticket, beseffen die dat daar minstens 12 euro babysit bij komt!?). En ik heb een soortement plan bedacht om een man te zoeken om mee naar het toneel/een tentoonstelling/de film/… te gaan, plan (H)ART. 🙂 Nu nog twijfelen of ik het ga uitvoeren, want het plan heeft wat Amélie Poulain-allures en ik weet niet of dat in het echte leven werkt :).
… waarin Babyzoon plots alleen stond. Alleen. Verdorie, jongen, je moet nog tien maanden worden.
… waarin Kleuterzoon gevorderde kleuterkuren tentoon spreidde, maar ook een heel mooie krab gemaakt had van plasticine.
… waarin ik de linguine van de site van Dille & Kamille eindelijk getest heb, compleet met olijvencrème en al. Geweldig. Met zus. Ook geweldig.
… waarin ik een kwartier op de bank heb gezeten met een youtubefilmpje van LuckyTV wat ik heerlijk vond. En toen heb ik me afgevraagd waarom ik een bank heb, aangezien ik er maar een kwartier per drie maanden in zit, en de bank verder lijkt te dienen voor mijn kinderen om er hun neus aan af te vegen. Eén van mijn principes is trouwens: ga NOOIT op een bank zitten bij een jong gezin. Je weet zo dat daar in gekotst wordt, melk gemorst, in tijden van potjestraining geplast of erger, dat je op de koekjeskruimels zit en op het zand dat uit haren van kleuters is gevallen. En als de ouders van het gezin in kwestie nog één van hun kinderen bij zich op de kamer hebben, is de bank ook de seksplek. Gegarandeerd(tenzij ze een heel slecht slapertje hebben of de knip niet goed geneest ;)) . Dus: een stoel is prima, beter voor de rug. Geloof me, zo’n smoesje moet je achter de hand houden.
… waarin ik me veel vragen stel over ijkpunten in het leven, over wat nog absoluut is behalve de liefde voor de kinderen. Bijvoorbeeld samen zijn met iemand, een man hebben lijkt zo’n ideaal, maar ik ken eigenlijk geen enkel koppel waarmee ik zou willen ruilen, dus misschien valt dat ideaal al bij al nog mee en moet ik maar eens maar wat gaan maken van mijn single status dan een beetje verlangend naar de overkant te kijken.
… waarin ik me afvroeg of ik deze blog moet blijven schrijven. Ik vind het fijn en ben zo dankbaar om de reacties, maar soms denk ik ook dat ik maar wat zit te zeuren en dat het geen meerwaarde heeft, behalve dat ik eens een ei kwijt kan.
Heb een mooi weekend, jullie daar. Vind iets om dankbaar om te zijn, daar, in jullie ‘hier & nu’.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik vind dat deze blog wel absoluut meerwaarde heeft, hoor. Ondanks de zware thematiek is hij heel verfrissend, omdat hij zo oprecht is. Dat mensen ook veel moeten opofferen in een relatie, is een feit. De vraag is of wat je opoffert, niet te zwaar doorweegt in vergelijking met wat je terugkrijgt. Op termijn moet dat laatste toch doorwegen, vind ik.
En als het niet doorweegt, dan zei je er ook beter een punt achter. Dat gaat meestal niet zonder slag of stoot, maar is allicht wel de beste oplossing.
volledig akkoord: de blog heeft inspirerende waarde voor andere mensen. Het doet zo’n deugd om de belevenissen van iemand te horen die ze dan ook echt verteld zonder verbloeming. Ik vind het absoluut geen zaag blog, alleen iemand die iets heeft meegemaakt en daarmee omgaat met vallen en opstaan. Samen met talesofthecrib ben je mijn favoriete blog geworden.
Lieve reacties, dank :). Toen mijn leven net ingestort was, heb ik gegoogeld op ‘verdriet’. Ik wou weten hoe lang het duurde, hoe ik ermee moest omgaan, …Niet dat ik nog nooit verdriet gehad had, maar ik was even in blinde paniek ‘hoe moet dit?’. Ik besefte toen dat ik via FB, in het echte leven en via blogs vaak het mooie plaatje zie, en toen besloot ik op een gegeven moment zelf te gaan schrijven over het vallen en opstaan dat erbij hoort. Ik hoop inderdaad dat anderen er iets aan kunnen hebben, en oprecht is het zeker. Daarnaast vind ik het zelf ook heel goed om te schrijven, de reacties te lezen. Dat doet me deugd. Dus ik blijf nog even schrijven, en als het zeuren wordt, hoor ik het graag. 🙂
Een tijdje geleden las ik een blog van Lilith over de boeilijke babyperiode. Hoe donker het kan worden. Ik dacht, dit had ik willen lezen toen het bij mijn zo lastig was en de roze wolk heel ver weg. Even lezen dat je niet alleen bent. Waarmee ik wil zeggen dat je blog niet alleen mooi geschreven is, maar zonder twijfel een steun is voor je lezers. Op dit moment ben ik op zoek naar een blog over het loslaten van je puberende dochter. Kandidaten die zich geroepen voelen, ik ben de eerste lezer! 🙂
Pingback: omdenken | En ze leefden nog groen en gelukkig