Schrijfs

Zoals een kat soms krols kan zijn, ben ik soms ‘schrijfs’. Dat is begonnen toen de onwillige vader weg gegaan is. In mijn beste momenten denk ik dan dat er weer creativiteit in mijzelf kon opborrelen door zijn vertrek, want in een relatie vertoeven met iemand die zijn verantwoordelijkheid niet opneemt en als een mantra herhaalt ‘ik weet niet of ik nog van je hou’ is niet zo verkwikkelijk. Als ik realistisch ben, durf ik te stellen dat ik vooral schrijfs geraak van het feit dat ik niemand heb om – zoals onze noorderburen het zo mooi zeggen – tegen aan te lullen, op een nuljarige en een vierjarige na.

Wat ook zal meespelen in het ontstaan van de ‘creatieve’ neiging, zal het feit zijn dat wij geen tv hebben. Noch een tablet. Noch een smartphone of iets dergelijks. Wij hebben een zandbak, speelgoed, een laptop die ik voornamelijk voor mijn werk gebruik, en ik heb een twaalf jaar oude Nokia waarmee ik kan bellen en sms’en en aangezien ik niet goed zou weten wat ik anders nog wil doen, koop ik niets nieuws. O, en we hebben ook een vaste lijn, want ik ben soms wat bang van gsm-straling.

Mijn kinderen hebben vast pech hier op te groeien en voor jullie denken dat ik één of andere weirdo ben: ik heb gewoon een baan enzo hoor.

Waarom hebben we al die dingen niet? Omdat ik uitga van behoeftes en niet van trends. Het is niet omdat iets handig is en je er allerlei dingen mee kan, dat ik dat nodig heb en dat ik al die dingen wil kunnen die je er mee kan. Toen mijn ouders bijvoorbeeld een tablet hadden, kwam ik even in verleiding, maar toen heb ik me afgevraagd wat je daar meer mee kan dan met mijn laptop en van de dingen die je daar meer mee kan, welke ik dan zou willen kunnen, en ik kon niets verzinnen dus heb ik mezelf daar een paar honderd euro bespaard. En een hoop stress, want voor alles wat je hebt moet je zorgen: je mag het niet kwijt geraken, het mag niet gestolen worden, …

Bovendien is het beter voor het milieu om al die dingen niet te hebben. Minder willen, consuminderen.

Soms vind ik het absurd en word ik er kwaad van dat we telkens maar meer dingen willen, doordat er bepaalde noden worden gecreëerd die eigenlijk niet zo accuut zijn als de meeste mensen denken, terwijl de prijs die we er voor betalen zo groot is. Ecologisch, maar denk ook aan kinderarbeid, werkomstandigheden in verre landen, …

Wat wij hier doen, zonder tv, tablet, smartphone en zelfs zonder auto? De kinderen spelen. De oudste bouwt zandkastelen en de jongste eet gras in de tuin. Er worden duplocreaties gemaakt, bijvoorbeeld brandweerwagens die ook een vuilniskarfunctie hebben, en er worden schoendozen die ik volstop met babyspeelgoed geleegd. En soms als ik aan het koken ben en ze janken allebei, denk ik gemelijk dat een tv geen slecht idee zou zijn, maar als ze dan mogen helpen in de keuken, de jongste door met pottekes uit de kast te spelen en de oudste door groenten te wassen, is dat meteen ook weer opgelost.

Wat ik zelf doe?

Naast overleven? Het huishouden, mijn werk, het zorgen, het knuffelen. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wanneer ik tijd zou hebben voor tv of tablet. En als ik tijd over heb? Koken, mensen zien, praten. En lezen. Lezen!

Na de geboorte van Kleine Man ben ik gedurende twee maanden rond 21u naast Kleine Man in bed gaan liggen met een boek. De schoonste avonden van mijn leven. De baby naast me, af en toe een blik werpen en denken: ‘ik heb hem zelf gebaard!’. En dan verder lezen. Lekker.

Over wat ik lees, later meer. Als ik nog eens schrijfs ben. Nu wordt het tijd om even strijks te geraken.