Ik zit in het speeltuintje buiten de Ikea en kijk hoe de jongens spelen. In mijn hoofd is het donker. Als de jongens er niet waren, denk ik, zou ik er geen zin meer in hebben. Maar de jongens zijn er wel en ik heb er geen zin in. Maar de jongens zijn er. Ze zijn er. Dus.
Dat je gelukkig moet kunnen zijn in je eentje voor je gelukkig kan zijn met twee is hopelijk lulkoek. Want alleen is het zo vermoeiend en taai, dat ik hier dan dus nooit meer uit kom.
Dat ik het geluk van mensen in relaties overschat, dat wordt ook wel eens gezegd. Kan best, maar als je dat denkt onderschat je de pijn die eenzaam zijn veroorzaakt.
Dat ik vrienden heb. Ja. Die heb ik. Maar ik heb me al meer dan eens het vijfde wiel aan een wagen gevoeld. En de confrontatie met het heel gewone huiselijke geluk van anderen slaat me ook meer dan eens loeihard in het gezicht. En een vriend of vriendin is niet hetzelfde als een partner met wie je een grapje kan maken, die je even aanraakt of waar je gewoon zwijgend mee samen kan zijn.
Proefondervindelijk weet ik intussen ook dat dagen alleen (met kinderen) veel langer duren dan dagen met een andere volwassene en kinderen. Maar het is ook voor mij te vermoeiend en zwaar om de dagen te vullen met speeldates en uitstappen allerhande.
Het is zo makkelijk om er een mening over hebben als je zelf niet weer eens voor de zoveelste avond op rij staat die je alleen doorbrengt, zonder dat je de deur uit kan (kinderen slapen), waarbij je jezelf moet oppeppen om de afwas weg te werken, de was te doen, de pot speculaaspasta niet leeg te eten en nog twee uur aan een project te werken.
En waarom trek ik me ook aan wat anderen hiervan vinden? Ik heb er niet voor gekozen alleen te zijn en ik heb er een rothekel aan. Dat mag.
Eerlijkgezegd denk ik dat het vrij gezond is dat ik verlang naar een partner, naar een volwassene in mijn leven om me intiem toe te verhouden. Als volwassen vrouw heb ik zo mijn behoeften, zowel mentaal als fysiek, en op beide domein houden die een heel spectrum in, van gesprek tot spiegel, van een hand-in-hand tot stomende seks. Gewoon al wat input van iemand die eens wat vertelt, zonder dat er daarvoor afgesproken moet worden, de deur uit gegaan of bezoek ontvangen. Gewoon eens iemand die kiest wat we gaan eten of een mening heeft over wat er in de krant staat. Gewoon iemand die een slordige zoen op mijn mond drukt bij thuiskomst. Of een warm lijf around waar ik me even aan kan gaan laven.
Mijn borstbeen doet pijn. In mijn meest dramatische momenten denk ik dat dat komt door een etterend gebroken hart daaronder. Dirk deugde voor geen haar, maar ik heb wel intens veel van hem gehouden. Stiekem en als ik kon kiezen, wou ik dat alles gelijmd kon worden en dat hij gewoon mijn man zou zijn. Maar dan versie 2.0.
Ik voel dat ik een minder leuk mens word van dit alleen zijn. Ik ben jaloers, gun anderen minder, kan heel weinig verdragen. (En ik zeur, ha-ha.) Soms ben ik bang dat al mijn slechte eigenschappen uitvergroot worden en ik me in contact met mensen onaangepast gedraag. Te veel, te weinig, te luid, te stil.
Maar nu vooral te stil. En te donker.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Ik begrijp je. Helemaal.
❤ voor jou.
Ik vind geen woorden…
Van mij ook een dikke knuffel. Een knuffel kan de batterijen voor even weer opladen.
Meiske toch. Wou dat ik iets voor je kon doen. Knuffel xxx
Zo herkenbaar.
Knuffel
Prinses,
Ik wens je n fijne Moederdag. Je bent n fantastische mama en vrouw!
Ik hoop dat het horen van “mama” uit de mondjes van je 2 schatten alles n beetje verzacht.
Dank je voor je woorden, Prinses. Je zegt wat ik vaak niet gezegd krijg als ik voor de zoveelste keer tegen vrienden aan het zeuren ben dat ik het alleen zijn zo hard gehad heb. Dat het in een relatie ook niet altijd gemakkelijk is, krijg ik vaak als antwoord. Awel, ik wou dat ik eens goed ruzie kon maken met een partner.
Mijn zoontje was dit weekend voor het eerst in zijn driejarig leven een volledig weekend bij zijn vader. Naast een gevoel van opluchting en rust voelde ik ook vooral eenzaamheid, een gevoel dat ik al veel te vaak en veel te lang heb gekend. En het was geen eenzaamheid omdat ik hem miste, maar een eenzaamheid omdat ik nu eens de kans had om mijn weekend met leuke dingen te vullen, maar niet wist met wie, want een vriendenkring vol gezinnen, die gaan niet mee uit op een vrijdagavond of laten hun kinderen en partner niet achter op een feestdag.
Ik ben dat zo beu en wil niet meer geloven in wijze woorden als: je moet eerst goed alleen kunnen zijn. Ik geloof dat ik al wel genoeg bewezen heb dat ik dat kan.
Fijne moederdag, ik wens je een volwassene toe die je vandaag in de bloemetjes zet.
En in de loop van de week dacht ik: misschien moeten we op zondag met alle alleenstaande moeders en kinderen verzamelen, als warm deken, dat we op zijn minst voor elkaar een pistoleetje kunnen smeren. En toen voelde ik dat ik de energie niet had om het op poten te zetten. Volgend jaar misschien…
Wat een goed idee Girl with a Curl, en prachtig geschreven Prinses, heel herkenbaar, helaas …
Dat lijkt mij een heel goed idee. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om met twee-partner gezinnen op te trekken, dat je je dan inderdaad het vijfde wiel aan de wagen voelt. Dus zoek andere alleenstaande moeders op! Herinner u “message in a bottle”: you´re not alone in being alone. En andere alleenstaande moeders weten wel hoe het voelt, bij elkaar kan je steun vinden.
Heel veel liefs, allemaal.
Ik lijk nu misschien een ja-maar-mens, maar ik merk soms in mijn contacten met andere single moms dat er heel weinig energie is en iedereen met haar eigen uitdagingen kampt. Is ook niet altijd zo makkelijk. Bovendien zit je dan allemaal met minimum één jong kind op schoot en die laten je vaak weinig ruimte voor gesprek :).
Toen Elena een baby was, heb ik ook heel weinig gelezen. Het ging eigenlijk alleen tijdens de borstvoeding 🙂 Dus ik kan me goed voorstellen dat er met twee kleine kinderen helemaal geen tijd overblijft!
Ai prinses … ik kan me maar voor een klein deeltje inleven in je verhaal … en ik voel hoe zwaar het allemaal is … Het wordt beter, ik geloof dat echt … je jongens gaan alsmaar meer op eigen benen beginnen staan en je gaat wat ruimte krijgen … en tja … de ergernis over alle goedbedoelde reacties … ook herkenbaar.
Je beschrijft het echt heel mooi, dat wel.
Moed! Warmte! Energie! Ik wens het je heel hard toe!
Herkenbaar, Dat verlangen naar input van een andere volwassene in mijn dag, mijn huis, mijn leven. Op regelmatige basis, zonder dat ik daarvoor vanalles af moet spreken.
Knuffel.
Slik… Knuffel!
Twee gevoelens als ik dit lees. Medelijden, ik zou zo een lieve verstandige meelevende en helpende man uit mijn hoed willen toveren. Maar vooral ook vind ik het zo knap hoe je dit verwoord, er voor uitkomt en dat hier zo neerzet. Wow.
Ik heb daar zelf andere ervaring en dus ook een andere kijk op. Maar ik ben ik en jij bent jij en ik geloof precies niet dat je er veel mee bent als ik mijn kijk uit de doeken doe. Daarom hou ik het bij een dikke warme welgemeende knuf !
“ik moet hier altijd alles alleen doen, alleen beslissen, ik ben het beu, dat alleen zijn!” dat hoorde ik een vriendin zeggen overlaatst. We zijn het zo danig gewoon dat zij single mama is (al 6 jaar) dat we daar gewoon niet meer bij stilstaan, ik herken wat je schrijft in haar woorden. Maar ik wens het je niet toe. En haar ook niet.
Als helft van een relatie probeer ik niet te zondigen tegen dat “maar in een relatie is het ook iets hoor”. Dit weekend waren we met twee koppels en een vijfde wiel aan de wagen op stap. Het viel ons ook op dat hij meer zaagde dan zeg maar vijf jaar geleden toen na het huwelijk een nieuwe vriendin volgde. Die is er niet meer en het valt op hoe hard hij dat mist. Dus ik kan me er wel wat bij inbeelden.
Dat je eerst gelukkig moet kunnen zijn in je eentje, om daarna met twee gelukkig te kunnen zijn, is in mijn ogen even waar als ‘what doesn’t kill you, makes you stronger’. (O, wat gruwel ik als ik dat iemand hoor zeggen.) Ik geloof dat dat kan, dat je niet ‘gemaakt’ bent om alleen te zijn, om alles zelf te beslissen, om dagen aan een stuk niks anders dan kleuter- of peutertaal te spreken. Misschien zijn er vrouwen die dat kunnen. Maar dat zegt niks over hoe jij het ervaart. Voor jou is dit geen goeie manier om te leven, dat is wat telt. Ik wens het je toe: een man die er voor jou is, jij die er voor een man bent, de uren die niet langer gevuld moeten worden maar die zichzelf vullen zonder dat je er moeite voor moet doen.
Wat een inlevingsvermogen spreekt uit de keuze van je woorden. Dank. ❤
Herkenbaar bij een familielid.. Ik zou het niet kunnen, zeg ik dan, zo lang alleen zijn. Maar je moét het kunnen, er is geen andere optie. Tot je iemand tegenkomt. En die komt zich jammer genoeg niet op een blaadje presenteren…
Pingback: Wat ik echt denk | Kleine Atlas
Misschien moet je eens langskomen op mijn blog. Ik heb zo’n vermoeden dat je er misschien een heel klein beetje licht zal vinden. #cadzandwachtopje
OMG ❤ ❤ <3! 🙂 Ik mail je :).
Jammergenoeg herkenbaar. Na 6 jaar single te zijn het ik het zo gehad!.
In tegenstelling to bij jou had ik het er de eerste jaren niet zo moeilijk mee. De breuk moest verwerkt worden en ik had geen plaats in m’n hoofd/hart voor iets nieuws. Ik was nog nooit “alleen” geweest en had daar echt behoefte aan. Na een paar korte relaties (probeersels), dook er dan toch iemand op waarvan ik dacht, dit gaat macheren. Helaas zag hij dat niet zo en volgde er na een jaar een pijnlijke breuk. En nu heb ik het gehad met dat alleen zijn. Ik wil niet meer in “de wachtzaal” zitten, het is nu eens aan mij voor wat relatiegeluk, … natuurlijk werkt het zo niet (weet ik ook wel). Het is niet omdat ik er klaar voor ben, dat beschikbare mannen aan de deur komen bellen.
En ja een mens heeft vrienden maar daar moet je mee afspreken, die zijn er niet als je ’s avonds thuiskomt van het werk en je gewoon eens wil zagen of iets grappigs wil vertellen.
En dan de lief bedoelde goede raad die gewenst of ongewenst op je bord komt.
“Je moet niet zoeken, want als je zoekt, lukt het niet” (Zeker van?)
“Op elk potje past een deksel” (is dat een wetmatigheid?)
“Jouw tijd komt nog wel” (ah ja, wie zegt dat, sommige mensen blijven alleen)
“Een relatie is ook niet alles” (alsof ik dat niet weet, ik heb een relatie van 18 jaar gehad)
“Je legt de lat veel te hoog!” (welke hoogte is aangeraden?)
Het is niet evident, dat alleen zijn. Die mottige eenzaamheid die je kan overvallen alleen in je zetel of op een feestje tussen koppels.
you´re not alone in being alone….
Zo herkenbaar. Het is niks aan om alleen te zijn. Zelf heb ik het idee dat ik alleen moet blijven tot ik het niet meer zo moeilijk vind om alleen te zijn. Ik krijg vaak te horen dat ik te streng ben daarin voor mezelf, maar zo voelt het voor mij gewoon. Voornamelijk ook omdat ik het nooit alleen heb hoeven doen. Vanaf mijn 18e in een relatie gezeten en 11 jaar samen gewoond. Nu ineens alleen. Als ik mezelf er doorheen weet te worstelen, en het me lukt om het niet meer zo intens moeilijk te vinden, dan zal ik er wel sterker en zelfstandiger door worden. Maar leuk is anders. Ik snap je heel goed. Sterkte en en knuffel
Pingback: Teer. Lang. Diep. | En ze leefden nog groen en gelukkig
Ik zit hier (weer) midden in. Diep. Fijn dat ik hier af en toe stukjes kan teruglezen die resoneren. Want deze keer weet ik even niet meer waar ik het nog halen moet.
Wat er in jouw leven is gebeurd hierna stemt wel hoopvol maar nu nog geloven dat het voor mij ook weggelegd is