Aan de telefoon met mijn advocate hoor ik de eerste bevindingen van het expertverslag van de rechtszaak tussen mij en Dirk. Zijn persoonlijkheid is normaal getest met een uitschieter op deviantie psychopathie, lees: de grens is 65 en hij heeft 61 gescoord. Hij wordt onconventioneel onrijp en egocentrisch genoemd, en in één adem wordt gezegd dat deze bevinding mijn verhaal staaft.
Ik word omschreven als gestructureerd, beredeneerd, conventioneel. Ik hou graag controle en laat niets aan het toeval over. Volgens de experte werk ik aan mijn ontwikkeling, stel ik mezelf in vraag en zie ik mijn eigen aandeel in de situatie. Dirk is onconventioneel, laat de dingen op zich af komen, laat zich niet leiden door wat (maatschappelijk) van een persoon verwacht kan worden, wijt de misgelopen zaken aan mijn persoonlijkheid en stelt zichzelf niet in vraag.
Het komt heel heftig binnen. Pas na enkele uren besef ik dat het verslag wel positief is voor mij en dat ik het in mijn analyses bij het juiste eind had. Ook in mijn vermoeden van psychopathie bij Dirk, want ik vind 61 versus 65 een miniem verschil. Het moet minstens zo zijn dat hij sterke psychopathische trekken vertoont om die score te halen. Ik heb vaak het gevoel gehad dat hij niet door en door slecht is, maar dat hij overlevingsstrategieën heeft die heel destructief zijn, en dat past wel bij het beeld dat ik terug zie. Een rand-psychopaat? Soms had ik het gevoel dat hij oprecht graag een gezin wou zijn en bij ons wou horen en mijn man zijn, maar dat hij het gewoon niet kon.
Er moet gereageerd worden op dit verslag, er moeten kanttekeningen en vraagtekens bij en dan moet er een nieuw voorstel komen met betrekking tot het hoederecht. We’ll see.
Even los daarvan voel ik me plots diep eenzaam, ook al kan ik onmiddellijk met een aantal mensen hierover van gedachten wisselen. Ik kijk terug op jaren stress en pijn en ik wil gewoon even de pauzeknop indrukken want ik word steeds zieker fysiek, omdat al mijn energie gaat naar me mentaal op de rails houden. Ik ben 32 en ik vind het leven echt niet leuk. Er is te veel werk, te veel stress, te veel verantwoordelijkheid, en het houdt nooit op. Mijn eerste gedachte bij het telefoontje van mijn advocate was dat ik gewoon nu heel even ontslagen wou worden van de andere zorgen (deadlines, financiën, kinderen ophalen, koken, morgen werken, presentatie voorbereiden) om even alleen dit te moeten incasseren. Misschien ben ik kinderachtig, misschien heb ik niet door dat dit het grote-mensen-leven is, maar ik vind het niet leuk en wil graag iets liefs en warms en eens een uur geen fysieke pijn en eens een dag niet doodmoe. Ik weet dat ik moest groeien in vol-in-het-leven-staan, want dat ik een beetje een vermijder was van vanalles en nog wat, maar dit is al zo lang zo vol in het leven dat ik echt gewoon een keer wil onderduiken.
En verder verbaas ik me ook weer over hoe de wereld draait. De experte die heel last minute een heel slordig verslag vol tik- en spelfouten aflevert. Ik heb me al zo vaak verbaasd over professionals waarmee ik te maken heb gehad de laatste maanden, maar dit… Dit. Ach.
Wordt vervolgd. Maar het was geen slecht nieuws.
En ze leefden nog groen en gelukkig 