Prinses & de mijlpalen

Hoera.
We zijn uit de luiers. Heel plots en meteen dag en nacht tegelijk bij de Peuter. Kleuterzoon is sinds enkele maanden ook ’s nachts droog. Het voelt alsof er plots een heel andere fase aanbreekt. Het is confronterend dat ze zo groot worden, en zo snel. Maar ik ben zo trots op de mannen. En we zitten dus even volop in de applaus-voor-elk-k**je-fase. Ouderschap, het doet rare dingen met je.

Hoera.
Ik krijg een vast contract in de baan-van-mijn-leven. Er was een gesprekje voor nodig en toen kreeg ik via e-mail het bericht. Ik voelde vreemd genoeg niet zo veel. Een vage dankbaarheid en een zucht van opluchting. Een kleintje. Ik moet het eigenlijk een keer vieren.

Hoera.
Ik ben er in geslaagd wekenlang geen enkele nacht van huis weg te blijven. Soms betekende dat dat we laat thuis zijn hier, richting 21u. De peuter wrijft dan met zijn knuistjes in zijn oogjes en zegt dat hij zo moe is. (Het gebeurt gelukkig maar twee keer per week ofzo.) Ook in opvoeding heb je een soort waardenhiërarchie en een nacht samen en wekenlang geen enkele nacht uit logeren staat dan hoger genoteerd dan om half 8 in (een ander) bed. Anyway, ik voel me als moeder een beetje minder schuldig.

Hoera.
Er is werk als zelfstandige in bijberoep. Het komt nog steeds ‘vanzelf’ op me af, al is het natuurlijk wel hard werken in het weekend en ’s avonds om extra opdrachten op te nemen en uit te voeren. Leuk is dat het niet meer van hetzelfde is, maar dat ik me op nieuwe domeinen mag/kan ontplooien. Dat maakt het extra spannend, maar ik merk dat de beloning daarvoor ook extra groot is (cfr. een soort gevoel van voldoening). Ik heb altijd het gevoel dat ik voor alles in mijn leven heel hard moet werken, terwijl ik ook vriendinnen heb die bv gratis in een huis van hun schoonouders wonen of mooie bedragen van hun ouders krijgen waardoor ze minder moeten werken. Ik ben daar niet bijzonder door gefrustreerd, maar als het heel slecht gaat met mijn gezondheid steekt het soms wel een beetje omdat ik dan gewoon even het pauzeknopje wil induwen dat niet bestaat. Ik ben alleszins dankbaar om het werk dat ik krijg, ik verdien er het zout op onze patatjes mee en de ondeugdelijke man zei tijdens onze laatste deugdelijke ontmoeting dat ik een selfmade woman ben en dat voelde toch even goed. Yeah.

Hoera.
Ik ben een paar dagen gedeeltelijk pijnvrij geweest, na een fasciatherapiebehandeling (werkt op bindweefsel). Wat fijn dat er iets is dat (even) helpt, ook al heb ik gehuild en gevloekt op de behandeltafel. Ik heb ook (weer) de stap gezet naar een nieuwe dokter, omdat ik het gevoel had dat de vorige vooral op het sociaal-emotionele spoor zat en eigenlijk stiekem dacht dat ik depressief ben en daarom pijnklachten heb. Als ik dat in twijfel trok, herinnerde ze me er altijd fijntjes aan dat zij de dokter was (en dus niet ik), en ik voelde me uiteindelijk een beetje een verdoken depressieve lastpak. Changer dus. Hopelijk met resultaat.

Een jaar geleden zag het er nog behoorlijk ‘slecht’ uit hier, met o.a. een reële kans dat ik werkloos zou worden. Intussen rijg ik de mooie dingen aan elkaar. Misschien was een belangrijke stap in de goede richting wel het halen van mijn rijbewijs waardoor plots veel andere dingen mogelijk werden. Dit voelt nog te vaak als een lange donkere periode waar ik geen einde aan zie. Dat komt omdat ik moe ben, bijna altijd pijn heb, me toch nog steeds een bepaalde mate van geïsoleerd voel en ik gewoon niet echt beschik over een heel zonnig hoofd – we moeten het zeggen zoals het is. En hoewel ik moe ben van het ploeteren, ben ik ook dankbaar. Er is me veel gegeven (zoals het vertrouwen van opdrachtgevers in mijn bijberoep), maar tegelijkertijd is er zeker ook een aandeel selfmade, en ik hoop dat er eens een ontspannen dag komt waarop ik daar relaxed het glas op mag heffen.