Laatst deelde ik een aantal gedachtes. Er waren positief te duiden zaken bij, en minder positief te duiden dingen. Voor mij waren de gedachten vooral observaties, van mezelf, van wat er gebeurt, van hoe dingen evolueren. Ik neem mijn huidhonger waar, ik neem waar dat me veel gegeven wordt, ik neem waar dat ik niet veel van de wereld snap, ik neem waar dat ik me herken in de woorden hypomaan en serviel, … Ook nu weer een reeks gedachten. Vooral om ze op te tekenen. Er zijn gevoelens mee verbonden, maar die wegen niet door. Het is eerder een soort studie van mijn belevingswereld.
Monomaan
Ik sta de koken. Babyzoon staat aan mijn rok te trekken en de Kleuter roept vanuit de tuin dat ik eens moet komen kijken. Ik word er gek van. Ik wil gewoon koken, de reeks handelingen in mijn hoofd verder zetten, zonder inbreuken.
Het is vrijdagavond. Ik rijd terug van een vergadering, mijn hoofd vol ideeën. Het is moeilijk de overgang te maken naar de jongens, die ik oppik. Het is laat, ze hebben gelukkig al gegeten. Ik sinds het ontbijt niet meer dan een koekje. Ik stuur de jongens rechtstreeks de trap op voor pyjama, verhaaltje, flesje, bedje. Het is niet de eerste keer deze week, het thuiskomen zonder te kunnen thuiskomen. Thuis en naar bed. Een uurtje later zit ik uitgehongerd met de krant aan tafel te wachten tot het eten klaar is. Ik rol een weekend in waarin ik vier afwasmachines vul en leeg maak. Die staan symbool voor alle gezelligheid, bezoekjes, dynamiek die gepasseerd is. Op zondagavond haal ik de strijkplank boven. Ik strijk en ik denk aan het werk morgen. Ik heb geen flauw idee meer waar weer aan te knopen.
Monomaan, noem ik het zelf. Ik wil me liefst op iets richten en dan geen enkele afleiding meer hebben. Ik wil liever werkdagen aan elkaar rijgen, dan dat ik na een druk weekend moet verzinnen waar ik de draad heb gelaten. Ik ben monomaan in een wereld en een leven dat zo versnipperd is dat ik bang ben dat sommige snippers weg zullen waaien.
Niet het type
Ik zit op een trampoline. Mijn kinderen springen rondom me. Er springen en roepen nog andere kinderen. Mijn spieren en gewrichten doen pijn. Ik bedenk dat het eigenlijk niets voor mij is, kinderen. Ik hou zo van rust, voorspelbaarheid, focus, vooruit komen, … Ze zijn druk, wild, onstuimig, luid, en elke avond lijkt het alsof er een bom ontploft is in ons huis. Ik ben er gewoon geen type voor, al hou ik zielsveel van hen en zou ik er liefst nog drie bij willen.
Lucht
Ik denk vaak na over het missen van een partner. Ik ben intussen nuchter genoeg om niet alles op iemand te projecteren dat ik nu mis. Ik weet best dat de eventuele komst van een partner nieuwe uitdagingen met zich mee zal brengen, in plaats van de huidige op te lossen.
En toch ben ik niet voldaan. Hoop ik dat dit niet mijn eindbestemming is.
Misschien zit het onvoldaan zijn eerder in het gevoel zo hard te werken voor alles, zo moe te zijn vaak. Even afhaken is geen optie, even niets is geen optie, want er is niemand die het op kan vangen. Dus doe ik – volledig naar mij aard – meestal mijn stinkende best met soms akelig weinig resultaat.
Lucht. Misschien is dat wat ik mis. Geen partner, maar lucht.
Dankbaar
Er wordt me zo veel gegeven, letterlijk en figuurlijk. Ik vind boven alles van mezelf dat ik dankbaar moet zijn. En toch smeekt iets in me dat het eens makkelijker mag gaan. Dat ik eens niet zo hard bezig moet zijn met het verdedigen van de muren hier, het hoofd boven water houden, … Ik doe mijn best en moet precies elke keer nog even beter proberen doen. Ik bespaar al op van alles en moet nu voor mezelf nog even heel strak budget gaan plannen omdat we het niet redden. Ik werk hard, maar als ik in het weekend niets doe, zit ik plots 60 e-mails achter. … Misschien is dit het echte leven. Misschien moet ik maar eens volwassen worden.
Struisvogel
Ik neem vaak de telefoon niet op. Open mijn e-mails niet. Leg mijn brieven ongeopend in het bakje.
Ik kan de stroom niet meer volgen. Ik steek soms mijn kop gewoon in het zand.
(Desondanks gaat het vrij goed, ik maak geen gekke fouten. Ik slaag er in het cruciale er altijd nog op tijd uit te pikken geloof ik. Mensen, vrienden laat ik wel – te lang – wachten.)
Of misschien ben ik gewoon eindelijk zo nederig te beseffen dat ik niet alles kan. Ik krijg gemiddeld 15 privé-e-mails op een dag (dan heb ik de rommel er al uit gefilterd) en +/- 35 werk-mails. Als het beantwoorden gemiddeld 10 minuten per mail duurt, ben ik al 500 minuten bezig. Dat is meer dan acht uren. Dat krijg ik niet gecombineerd met het moederen en het werken (want he, mijn werk is niet e-mails schrijven). Niet alles kan. Uit de stroom pik ik één en ander. Ik wou dat ik ruimte had voor meer, maar dat is niet zo. Jammer.
Evenwicht
Ik vraag me soms af of ik een soort experiment wil doen met Benedictijns time-management: acht uur werken, acht uur slapen, acht uur ‘vrij’. Het lijkt me geen gek idee om mijn leven wat in balans te brengen. Alhoewel. Benedictus had geen kinderen. Toch?
Hoogspanning
Ik heb het absurde idee opgevat dat in mijn leven alles in immense opstoten samen komt. Liefde. Moederschap. Werk. Verdriet. Zelfs zwanger zijn was zo intens voor me dat er eigenlijk geen ruimte was voor iets anders. En ook met rijden ging ik van dertig jaar geen rijbewijs naar 1000 km per week.
Nu is duidelijk de periode van heel veel werk en heel druk met de zonen. Ik vraag me af of er ook een periode komt dat ik alleen achter mijn begonia’s ga zitten staren naar de straat, als een soort tegenhanger voor nu. En een periode waarin ik rijk zal zijn, als tegenhanger voor nu (vast niet). En een periode waarin ik heel erg samen ga zijn met iemand, als tegenhanger voor het heel erg alleen nu. Het is vast maar weer één van mijn rare ideeën. Anyway, ik lijk altijd veel van alles te krijgen. Geen beetje verdriet, beetje geluk, beetje zonen, beetje werk. Meteen een jaar lang rauwe rouw, intens diep geluk, twee zonen die samen het tiendubbel aan energie hebben dan ik en een baan waarbij ik niet weet wat eerst doen. Dat laatste ligt vast aan mij.
Kinderkes
Vriendinnen bevallen bij de vleet. Ik ben blij voor hen. Maar toch. Toch steekt het een beetje. Als ik gewoon zou weten dat het nog eens weggelegd zou zijn voor mij, ooit een keer, zou het ok zijn. Al is het binnen vijf lange jaren. Maar dit niet-weten of het ooit nog komt maakt me bang.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
altijd leuk die achter de schermen blik op je gedachten. (op kleine schaal) ook very herkenbaar. ik zit nog in de fase: ik ben gewoon niet gemaakt voor babies. je weg is geen gemakkelijke. en met die voelsprieten van je wordt het er natuurlijk ook niet minder vermoeiend op allemaal. als ik kon ik wenste je instant lucht, hapklare beetjes werk, beetjes baby en de luxe van benedictijner monniken. ik vraag me dat ook vaak af of dat zo werkt, met zo’n slinger die de ene en dan ter compensatie de andere kant op zwaait. het zou maar eerlijk zijn, i agree 🙂 ps: stop met strijken joh. doen wij hier al jaren niet meer. saves some time 🙂
Ik las even “Monomam”. Nieuwe benaming voor een single mama, dacht ik 🙂
Gek dat je je afvraagt of kinderen wel iets voor jou zijn, terwijl je er aan de andere kant nog meer wilt…
Good luck met het budgetbeheer – lijkt me echt niet makkelijk 😦
Ik zie mijn zoon ook doodgraag ( hoewel ik hem regelmatig achter het behang wil plakken), maar meer kids, dat is over,…..dat was er ooit, maar het is goed zoals het is,……en de ballen hoog in de lucht houden is vreselijk moeilijk als alleenstaande mama wees niet te streng voor jezelf!
Ik herken me in jouw monomaan zijn: het bezig zijn met iets en liefst niet gestoord willen wordenDat is niet te rijmen met kinderen, en dat maakte het voor mij ook erg zwaar toen ze klein waren. En die extremen ook: alles komt in golven van positief naar negatief van licht naar donker en weer terug; Het komt goed, echt.
Ik herken dat monomaan zijn. Ik multitask veel te veel en ben eigenlijk het meest tevreden als ik dan eens een paar uurtjes intens op 1 ding geconcentreerd heb zitten werken. Dan word je ineens wakker uit je bel en kan je intens content zijn om wat je bereikt hebt toen je in je bel zat. Maar dat gebeurt hoe langer hoe minder. Ik laat me te gemakkelijk afleiden… Verder wens ik je net als lecoeuràmaréebasse lucht, baby’tjes en een Benedictijner 😉
Ik snap het, dat kindjes niets voor jou zijn en dat je er tegelijk nog wil. Nog een paradox van het ouderschap. Ook het monomaan zijn herken ik. Op zich geen slechte eigenschap maar aartsmoeilijk in deze waanzinnige multitasktijd en al helemaal als alleenstaande ouder denk ik.
Snap je het omdat je het herkent?
Ja, absoluut.
Jij lijkt altijd zo een enorm toegewijde supermama :).
Haha, goed om te weten, dat ik zo overkom. Ik was er tot enkele jaren geleden van overtuigd dat ik geen kinderen wilde.
Bijzonder! Heb je ooit wat geschreven over die ommekeer?
Niet zo letterlijk. Onrechtstreeks een beetje in mijn ode aan mijn dochter voor haar eerste verjaardag: https://poffie.wordpress.com/2014/03/18/1-jaar/
Misschien een idee voor een toekomstige post.
Wat gaat er toch eigenlijk veel door je gedachten, he! Als ik het zo lees, en dat heb ik veel knikkend en met herkenning gedaan, ben ik onder de indruk van hoe je alles toch in goede banen weet te leiden. En dat Benedictijns timemanagement… klinkt toch eigenlijk best wel goed. Met of zonder kinderen moet daar door jou toch vast wel een manier voor te vinden zijn om uit te proberen? 😉
Respect voor alle single mama’s! Ik ben altijd zo blij als manlief thuiskomt het even kan overnemen. Alhoewel die ook voor extra werk (lees: koffietassen, werkkledij, … all over the place) zorgt… Good luck X
Ik denk dat iedereen ergens wel monomaan is, dat multitasken een illusie is en vooral heel erg vermoeiend. Dat constante switchen tussen verschillende taken kost heel veel energie.
Ik vraag mij af of je niet te veel wil, dingen die, zeker in de huidige situatie, moeilijk haalbaar zijn zonder dat ze massa’s energie kosten. Je kan niet en een drukke job en bijberoep, en de zorg alleen voor twee kinderen, en een perfect sociaal leven, en altijd gezond eten, en sporten, en voldoende tijd voor jezelf en je favoriete bezigheden hebben. Met dan nog wat geldzorgen en gedoe met Dirk erbovenop. Je houdt dat niet vol, denk ik. (ik toch niet)
De tegenstelling tussen nog kinderen willen en geen kinderen willen valt mij ook wel op. Is het niet eerder je kinderen “willen schrappen uit het lijstje” zodat er voldoende tijd overblijft voor al het andere dan dat je niet het type bent om voor kinderen te zorgen?
Ik kan het mis hebben hé, maar dat zijn de bedenkingen die ik maakte na het lezen van je bericht.
Lucht omschrijft het gewoon perfect. Dat lege gevoel dat al eens opduikt waar je moeilijk de vinger op kan leggen en dat je dan ofwel wanhopig achterna loopt of net wegrationaliseert. En toch blijft het er altijd een beetje doorschemeren.
Zo goed en mooi beschreven. Ik vraag me wel eens af of het in de lucht hangt. Want hoe kan jij hier nu zo mee bezig zijn, precies zo, dat ik bij bijna alles denk: ja, precies dát! Alleen jij kan het in woorden vangen, alleen dat maakt wat ik ervaar al een stuk luchtiger en minder raar. Ik voel me vaak zo anders en raar terwijl ik gewoon naar lucht snak. Bij mij werkt het nu het beste om die lucht ook maar te némen en wat egoïstischer durven zijn. Dan maar een minder leuke moeder. Dan maar een minder leuke vrouw. Dan gaat het maar anders dan ik me had voorgesteld.
ik begrijp waarom je soms denkt “kinderen dat is niets voor mij”. Ik ben gek op mijn patatjes, maar soms mijmer ik over hoe het was zonder kinderen, was ik een ander persoon toen? Ben ik nu eigenlijk wel een toegewijde moeder genoeg? Misschien moet ik beter zorgen voor mijn kinderen? Zorg ik wel goed genoeg? En dan kan ik maar niet meer bevatten wat ik allemaal deed zo zonder dat zij er waren….
Werken met kinderen in de buurt is onmogelijk. Slimme oplossing dat je iemand op hen laat passen zodat jij rustig op je werkkamer kan verder doen! Lijkt mij ideaal.
Dat continu onderbroken worden vind ik ook een van de allerzwaarste uitdagingen aan het ouderschap. Staat met stip op nummer 2 na de onderbroken slaap. Het is om GEK van te worden. Ik ben er ook niet voor gemaakt hoor, en volgens mij zijn daar maar heel weinig mensen voor gemaakt. (Ben bijvoorbeeld al drie keer onderbroken geweest tijdens het opschrijven van dit antwoord.) Want het gaat niet om een uurtje of een paar weken, maar om jaren. Daarom ging ik zo graag werken, en was ik zo opgelucht toen ze eindelijk naar school kon. Ik voelde me daar ook schuldig om natuurlijk, dat het een opluchting was, maar toen kon ik tenminste een paar uur iets doen zonder continu gestoord te worden.
Wat alles kunnen hebben betreft: volgens mij kan je alles hebben, maar egwoon niet altijd tegelijkertijd. Ik merk het nu mijn dochter 4 is: het wordt steeds gemakkelijker. En er komt een dag waarop ze ons minder nodig hebben dan wij wel zouden willen 🙂 Dat hou ik mezelf voor en dat maakt het makkelijker om mezelf weer op het juiste pad te krijgen.
Voor je het weet zit je naar de begonia´s te staren, haha. Hoewel ik denk dat jij altijd wel inspiratie zal hebben voor iets interessanters 😉
Pingback: Nog meer dingen die dwarrelen in een prinsessenhoofd (II) | En ze leefden nog groen en gelukkig
Pingback: Momenten | En ze leefden nog groen en gelukkig