Het plan was: elke maand een dag uit ons leven beschrijven. Een banale dag. Dat lukte soms wel (ziehier) en soms niet. Deze maand lukt het. Een dag uit september, alsjeblief.
06:03. Grmbl. ’s Ochtends ben ik zelden op mijn best. Zeker niet als ik vroeg weg moet en de kinderen vroeg moet droppen. Ik blijf het als een hartenpijn ervaren. Vannacht heb ik weer gedroomd van de ondeugdelijke man. Ik droomde dat ik hem opzocht en dat hij niet meer wist wie ik was. Ik heb hem los gelaten, denk ik. Maar hij blijft opduiken in mijn dromen.
08:07. Ik ben de grens al over. Koffiestopje. Dan verder rijden. De auto vult zich met deze muziek. Ik ben gehypnotiseerd door het album ‘Spaces’ van Nils Frahm. De auto lijkt een soort capsule gevuld met muziek die door de omgeving glijdt. Aan 120 per uur. Ik realiseer me dat er dagen zijn waarop ik erg sensitief ben en ik muziek ook als zinnelijk kan ervaren, in die mate dat ik me erdoor aangeraakt kan voelen (letterlijk, alsof het me streelt). Het effect van muziektrillingen? Daarnaast zijn er dagen dat ik geen geluiden verdraag, en dagen dat het niet tot me doordringt, dat het heel vlak binnen komt. Vandaag lijken mijn zenuwen naakt te liggen, ontvankelijk te zijn. Ik vind het een genade. (Als je klikt op de linkjes: lekker luid zetten en/of een koptelefoon gebruiken.)
10:30. Eerste overleg na wat puntjes van de to do-lijst afgevinkt te hebben. Ik praat met een vlotte collega over zijn aanpak van bepaalde gesprekssituaties. Ik sta verbluft als hij aangeeft sommige vragen met een knipoog of ‘een twinkeling van de ogen’ te beantwoorden. Een wat?! Hij demonstreert meteen wat hij bedoelt. Euh, niet mijn stijl. Het doet me denken aan de leuke interimaris die we een tijdje geleden hadden. Gladde, vlotte jongen, altijd mooi in het pak, tandpastaglimlach. Ik heb meer dan eens verbaasd zitten kijken hoe hij in contacten zijn puppy-blik inzette en de gesprekspartner, of dat nu een man of een vrouw was, genadeloos charmeerde. Het zijn dus niet alleen vrouwen die truukjes toepassen. Maar dit exemplaar doet er niet aan mee. Ik heb het liever van de inhoud en de gedegen voorbereiding. Ik zorg wel dat ik geen antwoorden hoef weg te twinkelen.
13:40. Ik zit in een overleg in Amsterdam. Wat een plek. Wat een vruchtbaar overleg. Ik ben moeiteloos geconcentreerd en kan erg creatief denken.
16:44. Weer onderweg naar het hoofdkwartier. Ik geniet van het rijden, weer in mijn capsule die zich vult met klanken. De lucht is helder en de wolken zijn indrukwekkend. Vandaag komt alles mooi, hard en diep binnen. Een collega smst me om te vragen of ik bij hem wil eten vanavond. Oh, euh, leuk. Mijn strenge stemmetje vanbinnen zegt dat ik moet werken tot ik niet meer kan. Ik besluit in te gaan op de uitnodiging, maar het kort te houden.
18:30. Of ik klaar ben om te gaan? Ik rush nog door kantoor en wil liefst nog tien dingen doen, maar de vrouw van de collega heeft gekookt. Ik bel nog even met de zonen. Moederhartpijn.
23:33. Op weg naar mijn B&B, ergens in the middle of nowhere. Er liggen slootjes naast de baan en ik moet me erg concentreren om wakker te blijven en goed te sturen. De avond bij de collega thuis was prachtig. Zijn vrouw was een erg bijzonder iemand, de gesprekken waren mooi, diep en dynamisch. Ik voel me de laatste maanden zo vaak alsof iemand een busje met sterrenstof voor me heeft en af en toe wat mijn richting uit blaast. Magico, zou Bumba zeggen. Wat een bijzondere dingen gebeuren er, wat een mooie ontmoetingen, wat is er veel om dankbaar om te zijn. Ik lig amper in bed als mijn ogen al dichtvallen. Zo moe. Zo veel dag gehad. Morgen meer. Lekker.
En ze leefden nog groen en gelukkig 