Ik heb het moment uitgesteld. Er is namelijk altijd wel wat te doen dat eerst kan. En de tijd glipt schrikbarend snel door mijn handen als ik Facebook check, nieuwssites doorploeg of blogs lees.
Uiteindelijk ben ik aan mijn bureau gaan zitten. Op dat moment keerde mijn maag bijna om van de stress. Ik moet een opdracht als zelfstandige uitwerken, en ik ga dood van angst. Zoals ik dood ga van angst bij alles wat ik moet doen. Mijn werk is inhoudelijk (heel) haalbaar voor mij, maar het voortdurende gevecht met mezelf, de strijd die ik moet leveren om mezelf te dwingen aan mijn bureau te gaan zitten en er gewoon aan te durven werken, is zeer vermoeiend, pijnlijk. Alsof ik voortdurend vecht met de lastigste persoon op aarde: ik.
Als je geneigd bent dingen uit te stellen omdat je bang bent, kom je heel snel op een punt waarop je van jezelf al lang iets af had moeten hebben. Heel soms kom ik op het punt dat anderen dat ook vinden. Maar meestal kom ik mezelf tegen. Mezelf met een zwaaiend vingertje, streng, de lat nog iets hoger duwend want als het zo veel uitgesteld is, moet het ook maar heel goed worden. Daar blokkeer ik nog sterker op, en dan zijn er avonden waarop ik om 22u00 misselijk van angst en totaal overprikkeld (elke auto die langs rijdt is een kwelling) probeer te werken.
Was er een pilletje voor, ik nam het meteen. Ik zou zo graag normaal kunnen omgaan met werken, met alles wat ik moet, met de druk die er is en die ik mezelf opleg. Ik zou graag kunnen genieten van mijn werk. Ooit eens trots zijn op iets wat ik gedaan heb (en het niet altijd niet-goed-genoeg vinden of normaal). Ik zou het graag eens loslaten. Ik zou zelfs graag iemand zijn met een andere type faalangst dan het type waar ik mee worstel sinds altijd al. Ik zou zo graag willen dat het me gewoon eens niet kon schelen. Dat ik eens in bed kon kruipen zonder beklemd gevoel tekort te schieten en te weinig gedaan te hebben.
Ik zou zo graag niet elke keer gewrongen zitten als er iemand komt eten en ik stress heb om te koken. Als ik een document moet af hebben. Als ik de perfecte woorden moet zoeken om een e-mail te beantwoorden. Als ik van mezelf vind dat ik het perfecte cadeau moet bedenken voor iemand, de tuin onder controle moet houden, het huishouden idem dito, de juiste aanpak voor mijn jongens moet hanteren… Bijna dagelijks blokkeer ik meerdere malen, omdat ik bang ben om het niet goed te doen, het dus maar uitstel, nog meer stress krijg, de lat wat omhoog duw, het weer uitstel, …
Als ik alle energie die ik verspil aan faalangst gewoon kon spenderen aan mijn werk en mijn huishouden, dan blonk het huis, groeide er geen sprietje onkruid in de tuin, was al mijn werk al om 15u ’s middags klaar in plaats van om half 2 ’s nachts, waren mijn e-mails beantwoord en was ik een pak gelukkiger.
Ik heb zelfs faalangst over het overwinnen van mijn faalangst. Ja, je mag met je ogen draaien. Dat doe ik ook.
En ze leefden nog groen en gelukkig 