Prinses mijmert herfst

En toen was het acht uur en schemerde het. Waar is de zomer gebleven?

De herfst is verbazend vroeg dit jaar. De herfst is mijn seizoen. Ik hou van het naar binnen keren, in dit coconnetje. Van wandelingen met een koude neus. Van pompoenen, van soep, van kersenpitkussens, van lezen in zachte kussens, van binnen knus en buiten guur.

Ik koester herinneringen aan herfst met Dirk. Wandelen in het woud, een lange dag. Thuiskomen op een duistere herfstavond en het binnen zacht licht maken. Koken, eten, lange avonden. Kaarsen. Ik kan daar weer aan denken zonder pijn.

Ik denk weer aan de eerste herfst met de babyzoon. Zo innig dicht koesterend alles klein. De uitstapjes met de draagdoek naar de bibliotheek, de karrenvrachten aan boeken die ik las naast mijn slapend kindje. Linzensoep en turks brood.

Ik neem mezelf waar.

Dat ik weg begin te weten met mijn sensitiviteit, die me zo lang belemmerd heeft. Ik slaag er steeds beter in ze in te zetten als kracht. In mijn werk, door echt contact te maken. Door iets te creëren waardoor er even stil gevallen kan worden. Door nieuwe paden te bewandelen. Er komt lof van de nieuwe baas, en dat maakt me blijer dan ik wil toegeven. Ik voel zelf dat ik op mijn plek ben in die baan, dat het werkt. Dat het niet mijn baan, maar mijn roeping is. Dat de ontwikkeling die ik kan doormaken onbegrensd is. Dat er al 100 deurtjes open zijn in mijn hoofd en dat er nog 1000 zullen volgen.

Ook heb ik stilaan mijn eigen handleiding gevonden. Ik zoek plekken op waar ik me fijn voel, ik creëer momenten waarop al mijn zenuwen bloot lijken te liggen en ik moois in me kan opnemen. Ik kijk en ik zie. Heldere luchten. Mooie mensen. Natuur. Mijn kinderen.  Ik luister. Ik ervaar. Zo vaak sta ik versteld, zeg ik mijn jongens hoe mooi ik ze vind, besef ik hoe diep ik in een moment kan zijn. Die sensitiviteit die me zo vaak boos, moe en misselijk maakte, is een zegen geworden. Ik slaag er steeds beter in me af te schermen voor wat me pijn doet, wat te hard kan binnen komen. Ik heb grenzen.

Hoewel ik vaak van de ondeugdelijke man droom, heb ik het ook weer fijn met mezelf en de mannetjes. Ik kan met afstand naar de ondeugdelijke kijken, en ik weet dat hij het vast niet slecht bedoelde, maar dat hij niet echt bij me is geweest, ook niet toen hij bij me was. Hij had geen ruimte voor me. Het is beter zo. Ik droom er van een leven te delen met iemand, maar ik realiseer me ook dat het feit dat ik mijn leven nu niet deel met een partner, alles net heel intens maakt. Bijvoorbeeld mijn contact met de zonen: er zit niemand tussen, het is gewoon zij en ik. Doordat ik alles alleen doe, maak ik alles mee en mis ik niets. Dat is zwaar, maar ook mooi.

Intussen is het donker geworden. En koud. Einaudi weerklinkt, licht schemert, thee dampt. Ik word steeds stiller en steeds gelukkiger.