Crappy Kerst & andere verhalen

Op dinsdag en woensdag werk ik nog in Nederland. Ik rijd op en neer naar een stad in Noord-Brabant en naar de randstad. Op woensdag, de laatste rit so far, tel ik. De laatste tien dagen ben ik tien keer de grens over gestoken. Op sommige dagen heen en terug op dezelfde dag, op andere dagen in één richting.

Soms heb ik van die dwanggedachten dat ik een ongeluk ga hebben. Dan zie ik tekenen in de Kleuter die vraagt of ik wel terug kom. Of de Peuter die zich aan me vastklampt. Soms kijk ik naar de jongens, voor ik weer eens voor een vierhondertal kilometer de baan op ga, en denk ik dat het de laatste keer is dat ik hen zie. En dan vraag ik me af wat ze zich nog van mij zullen herinneren als ik straks van de baan gereden word door een vrachtwagen.

Maar alles gaat goed, en woensdagavond ben ik veilig thuis. Het is alsof alles nog ging omdat het moest, maar nu ‘het klaar is’, stort ik in. Mijn bekken blokkeert, ik kan amper lopen, de pijn gaat alle kanten op, ik wil vanalles – zoals soep maken – en niets lukt nog.

Op donderdag zijn we welkom bij vrienden. Wat fijn is. Maar het verdriet is terug en niet van plan zich te laten afschrikken door een gemoedelijk kerstfeestje. Ik denk aan deze dag, drie jaar geleden. En Dirk met een zwangerschapstest in zijn handen, die me vroeg of ik eens wat wou weten. Intussen weet ik het, en het zit met stralende oogjes naar een kersttoneel te kijken met een kersthempje aan met rendieren op, en alweer snap ik niet hoe alles gegaan is zoals het ging. Ik snap er niets van en ik vind dat niemand er beter van geworden is. Noch Dirk, noch ik – altijd ergens op het continuüm tussen moe en volslagen uitgeput.

De nacht is zwaar verstoord en te kort. Ik rijd terug met de jongens. Ik sms vanuit de auto mijn ouders. Of we even Kerst zullen komen wensen? Ik zag ze niet meer sinds de zomer van 2014. Geen reactie op dat moment, dus ik rijd naar huis. ’s Middags eten we een geïmproviseerde pasta en een berenkoekje na en als ik later met de Kleuter lego bouw, is het plannetje nat van mijn tranen. Dat ik gewoon moe ben, joh, zeg ik hem. Als hij moe is, wordt hij boos. Als ik moe ben, huil ik. Dus. Geen zorgen.

’s Avonds hoor ik Dirk even en vraag ik hem of het ooit wat betekend heeft. Ja, zegt hij. Of hij wel eens terug denkt. Natuurlijk, zegt hij. En of hij me kan uitleggen wat er gebeurd is, want ik krijg er kop noch staart aan. Ja, dat moeten we ooit bespreken, zegt hij. Ik probeer er niet te veel hoop uit te putten.

Ik beslis halvelings om het oudejaarsfeestje af te zeggen. Een avond tussen happy people en weer eens een zwaar verstoorde nachtrust? Ik ben volledig verzwakt, ik kan dat nu niet aan. Ik haat het om mezelf zo serieus te nemen. Alsof ik een kuiken ben dat niets kan hebben. Maar ik vrees de gevolgen als ik nog eens een nacht maar enkele uren slaap heb en me flink moet houden in een ander huis in een groep van mensen.

En ik heb het gehad met mezelf. Hoe lang ga ik nog miepen over dat kapotte gezin? Wanneer ga ik er eens wat van maken? Wanneer lukt het me om vooruit te kijken in plaats van mijn wonden te blijven likken? … Ik heb dit jaar zelfs geen kerstboom gezet. Deze kerst was behoorlijk crappy, daar tegenover was het vorige jaar echt een warm feestje. Terugkijkend snap ik niet hoe ik het gedaan heb: gekookt voor vrienden, het huis gepoetst, de tafel feestelijk gedekt. Vorig jaar deze tijd had ik allerlei goede voornemens voor een beter jaar. Vandaag durf ik geen voornemen meer te maken.

Het lijkt ook alsof in deze periode zo veel zo zwaar binnen komt. Beelden van het voorbije jaar die ik niet uit mijn gedachten kan zetten: een vrachtwagen vol doden op een autosnelweg. Een dood kind op een strand. De ogen van de minderjarige vluchtelingen in een centrum dat ik bezocht. Kinderen dood gereden door dronken chauffeurs in de week voor Kerst. (Echt, hoe kunnen die ouders verder leven?) Een vader die kapot is na de dood van zijn zieke dochter. Mensen die treuren na een scheiding, hun leven niet terug op de rails krijgen. Een vriendin die al meer dan een jaar chronisch moe is. Een collega die ijdel hoopte kerst met zijn ex-vrouw te vieren. Het komt allemaal zo genadeloos binnen bij me. Het is alsof er overal pijn is en alsof ik al die pijn voel, me er niet van af kan sluiten.

Is dit depressie, vraag ik me af. Niets meer waard zijn, overal pijn. Moe en jankerig. Of ben ik gewoon net iets te lang doorgegaan en valt nu naast de vermoeidheid de hemel ook even loeihard op mijn kop? Is het omdat ik even niets moet van mezelf dat ik overkop ga?

Ik weet het niet. Ik weet even niets meer. Alleen dat het een crappy Kerst was. En dat ik zelfs niet durf zeggen dat het volgend jaar maar beter moet worden.