Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.
Ik ben vereerd dat ik voor Femma tweewekelijks een blokstukje mag schrijven. Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.
Meer over Femma? Neem hier een kijkje!
Hij bestaat!
Net als de meesten onder ons, heb ik een aantal ‘bronnen’: teksten, films, beelden, gedachten, theorieën. Als ik me in een woelige periode bevind, grijp ik er spontaan naar terug. Mijn bronnen leveren me wijsheid (bijvoorbeeld ‘De profeet’ van Kahlil Gibran), ze voeden me (bijvoorbeeld ‘De ontembare vrouw’ van Clarissa Pinkola Estés) of ze geven me praktische handvatten (bijvoorbeeld ‘Gettings things done’ van David Allen).
Maar het hoeft niet altijd hoogdravend zijn. Eén van mijn bronnen is de Nederlandse film ‘Alles is liefde’. Feelgood met humor. Altijd goed voor een lach, een klein kropje in de keel en een warm gevoel vanbinnen. Ook al heb ik de film intussen al vijfhonderd keer gezien.
De film begint met de volgende tekst, uitgesproken door Paul de Leeuw:
‘Als je jong bent, geloof je alles. Van spinazie krijg je spierballen, je vader is de sterkste man van Nederland en Sinterklaas bestaat. Maar er komt een dag dat je naar de schoenen van de goedheiligman kijkt en denkt: ‘wacht eens, dat zijn de schoenen van mijn vader’. Je vermoedde al zoiets, maar nu dringt het pas echt tot je door. Het is onzin te geloven dat er in Spanje een man met een witte baard rondloopt die een keer per jaar de stoomboot pakt om bij jou iets in je schoen te komen stoppen. En nog zoiets: van spinazie krijg je geen spierballen, Nederland wordt nooit wereldkampioen. En jij trouwt niet met de juf.
Zo word je ouder en steeds ongelukkiger. De enige momenten dat je je weer even voelt als toen, zijn de momenten waarop je van iemand houdt. Echt van iemand houdt. Dan valt alles wat stom is of pijn doet even helemaal weg. Liefde is alles, en daar moeten we in blijven geloven. Dus wat nou als we gewoon met zijn allen zouden besluiten: Sinterklaas bestaat. Dan weten we heus wel dat we die cadeautjes nog steeds zelf moeten kopen, maar het gaat meer om het idee. Dat we blijven geloven dat het altijd goed kan komen. Met ons, met de liefde. Want liefde is als Sinterklaas. Je moet er in geloven, anders wordt het niets.’
Ik ben de afgelopen twee jaar ouder geworden, en ongelukkiger. Ik werd alleenstaande mama, tegen mijn eigen ambitie in om een groot gelukkig gezin te hebben. Als je alles waar ik in geloofde achter elkaar zou gezet hebben als dominosteentjes – liefde, geluk, mezelf, mijn partner, familie, … – kan je wel stellen dat het vertrek van mijn partner het eerste vallende steentje is geweest waardoor de hele reeks razendsnel omver is gegaan. Het is moeilijk ergens in te geloven als je je zorgen maakt over het betalen van de rekeningen of de rechtszaak die loopt tegen je ex. Ik kwam alleszins niet zo erg meer aan geloven toe.
Met rasse schreden nadert de komst van de goedheiligman. Ik weet dat het niet zo verstandig is in mijn situatie, maar ik bestelde een cadeautje voor elk van mijn kinderen, in plaats van op zoek te gaan naar iets tweedehands. Als je het maar lang genoeg financieel krap hebt, krijg je het gevoel dat het toch niet uitmaakt. Ook als je wel oplet, moet je immers puzzelen. Op zich vind ik tweedehands prima, ook erg (ecologisch) verantwoord. Maar mijn hart breekt bij het idee dat de jongens in hun schoentje een overduidelijk reeds gespeeld speeltje vinden, dus ging ik voor nieuw. Weer iets om van het lijstje te schrappen. Weinig sfeer, romantiek of leuks aan.
En toen viel er een cadeautje op de mat. Voor mij. Een cd die ik graag wou, maar niet voor mezelf zou kopen. Met een briefje erbij, van Sinterklaas.
De volgende dag zat er een briefje in de bus. Dat ik een pakje mocht halen bij de post. Vreemd, want ik had niets besteld. Bij de post maakte ik een doosje zelfgemaakte pralines open, met een lief briefje erbij.
Alweer een dag later kwam er een kaart. Van Sinterklaas en Zwarte Piet. De jongens stonden bijna op hun kop. Dat de Sint er aan gedacht had hen een kaartje te sturen!
En toen belde er een vriendin aan. Met een tas vol eten, waardoor we het hele weekend met een minimum aan planning, boodschappen en organisatie, lekker en gezond gevoed werden.
Tenslotte kregen we een logee, die met liefde de pastinaken uit de schoenen haalde en de schoenen vulde met mooie, kleine pakjes.
Hij bestaat, besloot ik. En hij heeft overduidelijk een reeks van zeer behendige, attente en solidaire hulpsinten, die de sfeer, romantiek en alle leuks rond Sinterklaas weer leven in hebben geblazen voor me. Ik geloof weer en ik geniet ervan. Nu de liefde nog.
Naschrift.
The day before. Een lieve vriendin komt op bezoek. Ladies night! Naast haar deugddoend gezelschap, brengt ze in haar monstertruck 🙂 ook een fiets voor de Kleuter mee en zit mijn diepvries plots aardig vol …
The day after. Er zit een pakje in de bus! Een nazending van de Sint. Het cadeautje voor de jongens laat ik liggen tot ze straks thuis zijn. Maar deze Sint heeft ook aan de moeder gedacht, met krachtvoer en muziek. Zo blij! Dankje!
Dat we geluk hebben. Dat ik dat meestal wel weet. Echt.
En ze leefden nog groen en gelukkig 