Het is laat en ik zou nu niet wakker moeten zijn. Ik zit te werken. Aan een voorstel dat drie weken geleden de deur al uit zou moeten zijn.
Nu ik bezig ben, neem ik de ravage op. 153 onbeantwoorde mails. Heel veel mails voor het bijberoep gewoon niet geopend. Allerlei taken voor het werk in mapjes op de to do-stapel, minstens vijf dingen hadden al lang af moeten zijn.
Een bemiddelingsproces met mijn ouders. Stil gelegd door mezelf omdat ik het er niet bij kon hebben.
Mails van mijn advocate in verband met de rechtszaak. Ik opende het verweerschrift, maar sloot het na één paragraaf omdat ik het niet aan kon het te lezen.
Allemaal rode taakjes in Outlook. Rood betekent dat je het al gedaan had moeten hebben.
Een mapje waarin een schriftje zit, allerlei a4-tjes, en nog honderd post-its met taken. Minddumpen kan ik wel al intussen.
Plannen voor het zelfstandige-in-bijberoep zijn die ik in een schuif heb gestopt. Nooit uitgewerkt.
Andere leuke ideeën, genre 2daysoff. Begonnen maar vooralsnog niet voor elkaar gekregen.
Literatuur (interessante en zinvolle artikels) die ik in mapjes stop om te lezen. Ik open de mapjes nooit.
Boeken die ik in de bib heb gehaald en die mijn leven moeten redden. Over organisatie. Ze liggen op een stapeltje. Ik had al boete.
Administratie die ik moet doen. Al maanden.
Sommige kasten in mijn huis durf ik niet meer openen.
Over vriendschappen gaan we het even niet hebben. Of ja, toch. Ik ben de meest onbetrouwbare vriend ever. Vergeet antwoorden op smsjes en mails. Je bent er aan voor de moeite.
Ik heb al weken een telefoonnummer van een natuurarts liggen die ik wil bellen over mijn fibro. Het gaat van kwaad naar erger. Ik moet bewegen, gezonder eten en leven, dagelijks de yogamat op. Maar ik teer weg tot oude-stramme-vrouwtjes-staat.
Ok, ik schrijf het eindelijk op. Hier gaan we dan. Een onafgewerkt doctoraat in de kast. In een doos eigenlijk. (Mijn wangen kleuren nu rood van schaamte en verdriet. Toen Dirk weg ging, had ik nog een jaar om het af te werken. I did not make it. Soms denk ik dat hij me dat afgepakt heeft, maar dat is een te makkelijke gedachte. Soms denk ik dat het afwerken de ultieme overwinning is. Op hem, op mezelf, op die hele mannetjesuniversiteit. En soms denk ik dat ik het gewoon moet afwerken omdat ik weet dat het waard is opgeschreven te worden.)
Dit is dramatisch. Vooral omdat het niet zo ver is gekomen omdat ik de bloemetjes al jaren buiten zet. Maar wel omdat ik in voortdurende struggle ben met mezelf, mijn faalangst. Met de tijd, de gelegenheid. Ik ontspan me nooit, maar ik doe blijkbaar ook nooit de juiste dingen of de dingen op een goede, efficiënte manier. Wat is er mis met me? Is het wilskracht? Een totaal gebrek aan efficiëntie? Luiheid? Energietekort? …
Ik denk exemplarisch aan het voorbije weekend. Hoe had ik tijd kunnen maken te werken? Er was bezoek van vrijdag tot zaterdagavond. De jongens en ik gingen uit logeren omdat er geluidsoverlast dreigde door een feestje in de buurt. Ik reed zondag gesloopt terug omdat ik koorts had gehad ’s nachts en de Peuter flink ziek was. De zondag vulde zich met kinderen, een vriendin die langskwam, een bespreking ’s avonds. Daarna was de energie en zin op om nog aan mijn computer te gaan zitten en wat te doen.
Wat moet ik doen? Alles wat geen werk is schrappen? Ijzeren discipline houden? Nog meer ’s nachts werken? De kinderen in het weekend ook telkens een halve dag toevertrouwen aan iemand anders? De peuter is immers nog van het soort dat als je twee seconden niet kijkt (ik zweer het) zijn handen in zijn diarree-luier doopt en de thermometer erbij. Als ze wakker zijn en in huis, heb ik niet alleen mijn handen vol aan hen. Ik heb zelfs handen tekort.
Een kleine troost is dat ik de bordjes wel in de lucht houd. De keuken is opgeruimd, de mat gestofzuigd. Ik haal op het werk succesjes en de baas is tevreden. Op absurde wijze doe ik het eigenlijk wel best goed op het werk. De koelkast zit vol. De was heb ik vanavond in de kasten gelegd. Mijn kinderen zijn gewassen. Ik heb een nieuwe opdracht als zelfstandige en de uitkomst van mijn eerste grote opdracht is werkelijk om trots op te zijn (ik had het struisvogelgewijs een tijdje laten liggen, en als je het werk dat je ontwikkeld hebt dan terug krijgt van de drukker denk je: ‘o, wow, heb ik dat gemaakt?’).
Er is alleen zo veel dat trekt aan me, dat niet lukt, dat ik niet afkrijg. Dat ik wil, maar dat niet is. Zo veel ook dat moet. Zo veel ook dat zou moeten kunnen. Dat is zo slopend. En dat maakt dat ik liefst mijn kop in het zand steek en doe alsof het allemaal niet bestaat. Alleen is dat de slechts denkbare techniek. Dat weet ik alvast. Nu nog de best denkbare techniek vinden. Iemand suggesties?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Er moet zoveel…….. wees niet zo streng voor jezelf, er moet veel van jezelf . Omdat dat het beeld is dat je zelf voor ogen hebt en dat niet kan loslaten. ik schrijf dit omdat ik dat al mijn hele leven hetzelfde ondervind. Met een CVS problematiek, fibro en altijd blijven werken in het onderwijs. Chapeau zeggen vele …. maar toch blijf ik constant twijfelen aan mezelf. Hopen schuldgevoelens over dingen die NIET zijn gebeurd of goed gelopen zijn volgens het plan dat ik had voor het leven. Wij ondergraven onszelf ipv van trots te zijn op wat we WEL verwezenlijkt hebben, en dagelijks doen (ipv niet doen) Ik vind je een enorm dappere vrouw, een super-mama , wees niet zo streng voor jezelf en probeer te leven zoals het voor jou lukt en niet zoals je zou willen dat het zou moeten. Ik schrijf je dit omdat ik met je mee voel en het verdriet in je schrijven sterk aan voel. (dit is eigenlijk de val waar ik in gelopen ben en niet ben kunnen uit ontsnappen, ondanks dezelfde raad die ik nu geef, laat het niet toe jezelf dit aan te doen)
Dag prinses
Qua leeftijd zou je mijn dochter kunnen zijn, denk ik. Vandaar een poging tot moederlijke raad. Ik denk dat je eerst en vooral rust nodig hebt, voor je lichaam en je geest. Heel veel rust, dus niet een weekje of zo. Als alleenstaande mama is dat niet evident, dat besef ik, maar wel broodnodig.
“Wat is er mis met mij?” Tenzij je een crimineel bent of mensen doelbewust kwetst en bedriegt – uit je verhalen blijkt het tegenovergestelde -, zou je je die vraag als goedbedoelende vrouw niet moeten stellen. Ik stelde ze zelf meer dan 50 jaar m.b.t. het gezin waarin ik opgroeide en de laatste 8 jaar ook op het werk. (Die zelftwijfel heb ik gelukkig niet bij mijn man en kinderen of mijn vriendinnen.) Altijd werd het probleem bij mij gelegd; perfectionisme, complexe persoonlijkheid, moeilijk karakter, enz.
Meer dan een jaar geleden crashte ik: een mix van burn-out en bore-out bleek later. De huisdokter schreef me 8 maanden thuis en stuurde me naar een therapeute voor stressmanagement. Daar vond ik de nodige inzichten die me weer lieten rechtkrabbelen. Haar analyse was niet niks en ik vermoed dat ik het altijd wel geweten heb, maar uit loyaliteit naar mijn ouders en collega’s verdrong ik het. “Emotionele en intellectuele verwaarlozing als kind, narcistische mishandeling door ouders en een collega.” Het zijn zware termen. In dergelijke omgevingen moet je vooral veel geven en je krijgt weinig of niets terug. Of de verkeerde dingen, de foute woorden, leugens en bedrog. Die vreten aan je energie als ratten. En als overlevingsstrategie probeer je je te bewijzen. In je studies, in je werk, in je gezin. Je wil het zo perfect mogelijk doen en liefst zoveel mogelijk combineren om te tonen dat je er bent en ook mag zijn. Zoals elk mens wil je gerespecteerd worden. Nu ik weet dat die mensen mij nooit aanvaard hebben zoals ik ben (Anna, hoogsensitief en vermoedelijk ook hoogbegaafd) en dat ook nooit zullen doen, heb ik afstand genomen en dat helpt. Het neemt je verdriet en het gemis niet weg, maar het doet je wel positiever naar jezelf kijken.
Dus, prinses. Ik wens je de rust waarnaar je snakt en inzichten die misschien een keerpunt zijn. Dat verdien jij, dat verdienen je kleine prinsjes. En … O ja, dat doctoraat zou ik toch nog niet weggooien. Misschien komt al dat geleverde werk toch nog ooit van pas.
Groeten
Anna
Hoi Anna. Ik vraag me af of je door die inzichten de nodige veranderingen hebt kunnen toelaten…?
En welke therapie/therapeute je hebt gehad. x
Geen suggesties, maar twee opties:
a) Geloof je dat er je er – ondanks slaapgebrek, chronische vermoeidheid, afnemende veerkracht en meer van dat fijns – uiteindelijk zelf uit gaat krabbelen? Zie je ergens nog een spoor van de weg omhoog? Dan focus je op dat spoor, hoe vaag ook, en ga je met piepkleine stapjes vooruit. Zonder al te veel om je heen te kijken naar alle puinhopen.
b) Twijfel je aan optie a? Vermoed je dat je niet (meer) objectief (genoeg) naar je eigen situatie kunt kijken? Heb je behoefte om je kaarten ergens anders op tafel te leggen in plaats van telkens maar opnieuw je eigen wiel uit te vinden? Trek dan aan de bel. Waar dan ook. Als het maar hard is.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen, na hier de boel van je af te schrijven. Succes vandaag!
Goed, nuchter, helder. Ik ben een persoon die neigt tot a.
Opschrijven wat je nog moet doen en dat werk verdelen in een planning? Je kan niet alle ballen even hoog houden.. Niemand is perfect.
Nee, wel een knuffel x
Geen tips of suggesties hier. Alleen de vaststelling dat het vaak de briljantste geesten zijn die zoveel last hebben van faalangst en uitstelgedrag en struisvogelneigingen. Maar wat heb je natuurlijk aan één briljante geest, als je zoveel werk hebt liggen dat je er minstens 5 nodig zou hebben?
i’m with sofie on this one. geen raad, wel knuffels
kan ik alleen maar beamen… met knuffels ben je misschien niet veel, maar menselijke warmte (ook al is het virtueel) kan alleen maar deugd doen denk ik dan
Dag Prinses. Ik interpreteer jouw situatie natuurlijk van uit mijn eigen ervaring, misschien heb je er helemaal niets aan. Ik ben iemand die ook graag werkt waardoor ik veel dingen naar mij toe trek omdat ik impact willen hebben, graag wil weten wat er gebeurt en denk dat ik voor veel processen een positieve invloed kan hebben, ideeën wil uitwerken. Ook in mijn vrije tijd doe ik dat, met als gevolg dat er weken zijn dat ik van hot naar her vlieg, dat er gewoon teveel is. Dat ik dagen aan een stuk ’s avonds werk, na de kinderen in bed steken en tussendoor nog een was en zo. Dat de man des huizes alweer boos kijkt als ik die computer opklap. Vorige week viel ik flauw, (voorlopig) zonder reden.
Voor mij zit de sleutel in het zinnetje dat je schreef: ‘ik ontspan me nooit’. Dat houdt geen mens vol. Het lijkt mij vooral dat er teveel is. Gewoon teveel aan to do’s (werk en andere) en te weinig ruimte om te recupereren. Meer werken (bijvoorbeeld in het weekend) zou ik sowieso niet doen. Er zit een grens op wat je helder en efficiënt kan verwerken. Die is voor iedereen anders, maar die is er wel. Persoonlijk zou ik gaan maaien in de to do’s. Kan je op het werk bespreekbaar maken om een meer haalbaar takenpakket samen te stellen (wat niet wil zeggen deeltijds werken, maar gewoon een open gesprek over wat prioritair is, mij lijkt het dat ze wel tevreden van je zijn en dat jij ook wel tevreden bent met wat je daar verwezenlijkt? ) Zaken die drie weken in een mailbox blijven steken zijn meestal niet zo belangrijk, dingen die nu blijven liggen zijn misschien zaken die niet persé hoeven? Hoe tof en belangrijk je werk ook is voor je, ik zou momenten inbouwen waar je niet werkt. Voor mij persoonlijk kan ik in de week ’s avonds wel doorwerken, maar in het weekend gaat alles dicht en denk ik niet aan het werk. Andere mensen die ik ken werken op zondagavond maar houden twee avonden in de week vrij voor ontspanning, dat werkt voor hen. Ik zou dus bewust op zoek gaan naar tijd om te ontspannen, al moet je daarvoor misschien eerst naar een dokter bellen en moet je misschien ook je kinderen uitbesteden. Kan je ideeën zoals je 2days off aan iemand anders toevertrouwen? Of het gewoon een jaartje laten rusten?
Trouwens, boeken ben ik pas terug beginnen lezen toen beide kinderen naar school gingen, de babysit kan het gerust aan om jouw drukke peuter in de gaten te houden (voor hen is dat iets uitzonderlijk). En dat doctoraat: ik haalde het wel (met de hakken over de sloot), maar het kwam achteraf bekeken gewoon niet op het juiste moment in mijn leven, waardoor ik er eigenlijk weinig aan heb. Ik zie het nu als een werk- en leefervaring die mij heeft geholpen om te staan waar ik nu sta, eerder dan als een eindproduct met veel waarde. Misschien is dat voor jou ook zo, door de jaren werk aan je doctoraat heb je nu waarschijnlijk de job die je graag doet en inzichten verworven die je op geen andere manier had verworven? Als je het gevoel hebt dat het waard is om opgeschreven te worden, dan komt dat er nog van, al dan niet in doctoraatsvorm. Ik ken trouwens niemand die in sociale wetenschappen zijn doctoraat heeft afgewerkt terwijl ze op een andere plaats dan de universiteit aan het werk waren.
Moet de lat zo hoog liggen? Van wie? Waarom?
En verder: slaap, eet, zorg voor een leeg hoofd zo nu en dan.
Ik supporter hier van aan de zijlijn.
Veel herkenning hier en pertinente vragen.
Ik heb een suggestie maar ik kan me inbeelden dat je er héél veel bezwaren tegen hebt. 🙂 Ik zou namelijk zeggen: schrap. Je lijstje is lang. Toen ik het las, dacht ik: o neen, dat kan niemand. Ik vind het al straf dat je de was hebt kunnen doen en dat je keuken er proper bij ligt!
Verder wil ik nog reageren op wat je schrijft over de vriendschappen; dat verstaan mensen wel als ze je vriend zijn. Een vriendschap kan gerust ook met stillere periodes.
Ten slotte toch ook nog één tip: je gezondheid verdient misschien meer prioriteit dan ze nu krijgt. (Denk ik.) Bij de meeste dingen die je schreef (werk, administratie, kinderen entertainen en zorgen dat het huis niet ontploft) dacht ik: als die niet helemaal lukken, dan is er nog geen man overboord. Die dingen kan je later nog goedmaken, of zo. Maar een gezondheid die achteruit gaat, is misschien moeilijker goed te maken. Dan is er misschien wél een man overboord. Ik kan niet inschatten hoe goed / slecht je je voelt, maar negeer de signalen alsjeblieft niet …
Veel moed!
ja i schrap ! dat was ook het eerste wat in me opkwam ! Maar niet de dingen die je nodig hebt voor jezelf, niet de opladende plezante dingen, niet de me-time. Want daar heb je er eerder niet genoeg van denk ik. Knuf !
Hier ben ik het helemaal mee eens. Schrappen, meid. Het huishouden is al een voltijdse job, kinderen zijn een voltijdse job, en je werk is ook een voltijdse job. There are only so many jobs one person can do. Soms moeten we dingen overboord gooien omdat het er gewoon niet bij kan. Geef jezelf geen huiswerk. Nu alleen het hoogstnoodzakelijke, want als je jezelf te ver drijft, kom je op een punt waarop je misschien niks meer kan. Wees voorzichtig.
Proper is waarschijnlijk niet naar jouw normen ;)…
Dag prinses
Ik kan me heel goed voorstellen dat dat onafgewerkte doctoraat voor jou aanvoelt als falen maar ik sluit me aan bij wat T. zegt. Die jaren die je eraan gewerkt hebt zijn niet voor niets geweest, je hebt er dingen uit geleerd en als je het zelf de moeite vindt om af te maken zal dit wel komen wanneer er meer rust is. Zelf kamp ik met serieuze hoofdpijn als ik over mijn grenzen ga en ik maakte meermaals de fout die verloren tijd te compenseren door langer en harder te gaan werken. Wat mij heeft geholpen is een stap terugzetten, meer tijd voor mijn zoontje en mezelf zodat ik me op dat vlak terug goed in mijn vel voelde en dan kwam ook de energie en zin weer terug om aan dat doctoraat te werken. Ik heb ook aanvaard dat het ok is om af en toe een mindere dag op het werk te hebben en minder efficiënt te zijn en dat dat niet achteraf gecompenseerd hoeft te worden. Niemand is perfect. Het was een pijnlijk groeiproces maar ik hoop dat jij ook binnenkort naar deze periode kan terugkijken als iets waar je veel uit geleerd hebt. Zorg goed voor jezelf, hoe moeilijk dat ook is.
Het klinkt zo veel allemaal 😦 Heb je ooit rust in je hoofd? Iedereen schrijft: schrap maar, maar ik weet niet of er nog veel te schrappen valt, gezien je blijkbaar al veel geschrapt (of opzij geschoven) hebt.
Het is (denk ik) zo zwaar omdat je er allen voor staat, geen ouders/ex-partner om op terug te valllen, je hebt geen ademruimte. Dan zou ik denken: geef dat prioriteit, het is op termijn ook in je eigen voordeel.
En een onafgewerkt doctoraat: ik zou dat ook jammer vinden en het zou knagen aan me, maar het is nu ook niet het einde van de wereld (tenzij het je carrière-gewijs zou verder helpen).
x
Ik lees hier mooie bespiegelingen en diepe reflecties en voel me bij voorbaat al wat knullig om mijn hands-on aanpak neer te pennen als suggestie, maar dit is hoe ik het zou aanpakken: plan op zo kort mogelijke termijn een weekend in zonder de jongens waarin je puin ruimt (lees: werkt en slaapt). Niet eerlijk, want je werkt al zo hard. En niet leuk, want omwille van je job moet je hen door de week vaak al een nacht missen. Het sluit ook niet uit dat je inderdaad met je baas eens bekijkt hoe je workload eventueel lichter (of anders) kan. Maar voor nu: een weekend plannen waarin je twee dagen van 8 tot 20 werkt, met minstens een uur middagpauze en een gezonde lunch. In de namiddag een mentale break door een korte wandeling of yogasessie. Ik zou een halve dag spenderen aan privé (natuurarts bellen, bekijken wat je moet bekijken i.v.m. rechtszaak/advocaat, …), een halve aan bijberoep en een hele aan je job. Om 20 uur niet vergeten (gezond!) te eten (gevolgd door iets lekkers/ongezonds als beloning ;)). Lees iets inspirerends uit je mapje waar je nooit toe komt en kruip ten laatste om 22 uur in je bed voor acht uur ononderbroken slaap. Kijk hoe ver je staat na die 48 uur en blijf die aanpak in afgeslankte versie (bijvoorbeeld enkel zaterdag of alleen zondag, of een halve dag) week na week herhalen tot je het gevoel hebt dat het puin grotendeels geruimd en het stof gaan liggen is. Let wel: ik wil daar zéker niet mee zeggen dat je “gewoon” meer moet werken, harder je best moet doen en/of strenger moet zijn voor jezelf. Maar het lijkt me dat dat “puin” waar je van spreekt zoveel ruimte inneemt in je hoofd, en daardoor ook in je lijf en je leven, dat het in je nadeel werkt. Even de korte pijn en er met de grove borstel door lijkt me een manier om weer een vrijer gevoel te krijgen en ruimte om bepaalde dingen structureel aan te pakken. Zo, mijn two cents 😉 X
Bootcamp. Prikkelend plan… 🙂
Ja – wat een goed plan van Zeemoed!
Koe bij horens en vooruit met de geit! En ook dat herhalen en volhouden is een goede hands-on strategie die wellicht tot een gevoel van overzicht gaan leiden op lange termijn.
Je schrijft zo herkenbaar. Voor mij, met een deel dezelfde situatie, maar gezien de vele en coole reacties duidelijk ook voor mensen in een totaal andere fase van hun leven. Ik denk dat jij een soort gave hebt. Ik ken geen plek op het internet waar er zo echt en open en met hulp gereageerd wordt, en toch kom jij op mij allesbehalve zielig over, integendeel. Wat kan ik doen? Niet heel veel, gezien ook ik puin en een beperkte draagkracht heb. Maar toch wel een paar dingen waar ik aan denk. Het idee van Zeemoed hierboven vind ik concreet en lijkt mijzelf zinvol. Dat is mijn eigen reflectie. Als je zoiets wil doen, en je zoekt een aan-huis-babysit voor een nacht en een dag: call me. Ik kan niet het hele weekend, maar wel een nacht en bijna een hele dag. We kunnen in buurt blijven (we gaan naar buiten en melden ons op gezette tijden) zodat je en de mannekes kan zien en werk kan verzetten (slapen is ook werk, dat is werken aan je gezondheid, aan je draagkracht, aan je spieren en aan tijd om letterlijk te dromen). Echt. Ik meen het. En ik ben niet bang voor woede-aanvallen en huilbuien van kinderen die hun eigen planning hebben :-).
Waar denk ik nog aan? Huizen van het kind hebben een goede naam. Niet dat je daar veel kan werken of puin ruimen, maar het huis uitkomen en toch nog alles bij de hand hebben kan daar. In mijn eigen ervaring is het soms beter de plek des onheils en strss te verlaten voor enige tijd. Effectief struisvogelgedrag als het ware. Dan geeft zo’n uitstapje ook soms ademruimte weer te kunnen plannen, bvb voor tijdens het middagdutje.
To slot: als je meer energie hebt, is het misschien een idee te kijken naar wat wél goed gaat. Het huishouden. Daar zit ergens een systeem in, blijkbaar, dat ervoor zorgt dat het lukt. Hoe zou je dat kunnen uitbreiden naar andere vlakken in je leven? Ik bedoel dan niet: hoe kan je nog meer werken en nog langere avonden maken? Maar kennelijk bewaar je ergens een overzicht in het huishouden, dat nochtans ook geen simpele planning is (opnieuw in mijn ervaring – ik snap niets, echt niets, van mensen die zeggen dat huisvrouwen niet slim moeten zijn.) Op grote delen van je werk ook trouwens. En in tegenstelling tot mij, denk ik, ben je ook goed in het plannen van praktische dingen (ervoor zorgen dat de kinderen op tijd opgehaald worden, ergens op tijd aankomen etc). Denk ik :-). Er is dus eigenlijk wel best veel hoop.
En tot slot: ik heb een minder complexe administratie (hoewel – voor mijn job moet ik élk uur invullen en verslagen, alleen al die stress elke maand dat ik iets vergeet waarvoor ik niet betaald zal worden dan), maar (ook) ik loop er telkens weer in vast als het op andere vlakken complex wordt. Niet dat lotgenoten helpen, maar ehm, ik wacht met spanning op jouw wondertrucs.
Ik kijk zelf nu naar de opgestapelde rommel in huis, mijn gekruiste benen waar mijn toetsenbord op ligt gezien de computer stuk is er een vervangexemplaar is gekomen maar geen bureau – ik wil echt reageren op je blog, maar weet ook dat ik beter zou opruimen voor de babysit deze avond, om voor mezelf nog maar te zwijgen – en ik besluit: misschien moet ik er gewoon maar eens mee lachen, en het proberen te relativeren. dat het materiële me telkens weer zo overspoelt, het repetitieve, de aangekondige mislukkingen orde te houden na elke min of meer halfslachtige (want nooit tijd genoeg) opruimbui.
Misschien geeft die benadering meer energie, meer vrijheid er iets aan te doen dan het (bij mij) eeuwige schuldgevoel en al op voorhand mislukt te zijn?
Hm, ik ben de zielepoot van blogland! 🙂 Echt, serieus …
Tijdens het opruimen van de keuken veel nagedacht over wat je schrijft. Het mechanisme met dat huishouden is: elke dag een beetje, volgens de vaste routine. Dat is inderdaad ook toe te passen op mails, werk en doctoraten.
En over jou: je bent een getalenteerd en erg origineel en genuanceerd denkend iemand. Mag je van jezelf gewoon minder goed zijn in huishouden? Je kan toch niet alles kunnen? En trouwens: wat een fijn nest heb je anyway.
Concrete vraag: heb je nog vakantiedagen dit jaar?
Zo ja: plan 1 dag vakantie tussen Kerst en Nieuw en regel op die dag een babysit. Stuur me je adres en ik kom die dag mee met jou door de hoop aan To Do’s wroeten. We proberen op die dag tijd een structuur op te zetten voor alles wat er nog zou moeten (schrappen/delegen/inplannen/meteen afwerken).
Heb je nog een dag? Plan die ook in, de dag erna. Bedenk een leuke activiteit om met je jongens te doen en DENK DE GANSE DAG NIET AAN TO DO’s.
Is het werk op dag 1 niet af? Dan plannen we nog wel een dag 3 in of zo… belangrijk is dat je inspanning en ontspanning afwisseld.
Niet dat ik een planningsgoeroe ben, verre van. Ik overleef op boerenverstand. En ik kan de externe partij zijn die je zegt “en van wie moet dat dan?”. ik ben het vogeltje op je schouder dat je uitdaagt 🙂
Ik heb geen vrije dag meer, maar ik vind dit wel een heel sterk idee. Kan jij dit erbij hebben met babybuik en peuter thuis etc…?
In vgl met je beschrijving hier voel ik me mega-energiek 🙂 zolang ik me in de zetel mag installeren af en toe zie ik dat helemaal zitten! Laat maar weten wanneer het past!
I’m in! Zoon twee ziet het zitten om te babysitten als het uitkomt met zijn agenda, en ik zorg voor zijn vergoeding.
Jij en de jongens hebben schone kleren en eten, en je baas is tevreden en maalt kennelijk niet om de achterstand, dus zijn de basics vervuld en de rest moet maar even tegen het wachten kunnen, denk ik zo…
Wie zei er iets over schone kleren? ;). En misschien kan ik sommige dingen wel (heel) goed verbergen… 😉
Ik denk niet dat er veel gezinnen met jonge kinderen tijd hbb om een boek te lezen, deze tijdig binnen te brengen ondanks die boetes, waar de administratie vlot verloopt, propere kleren in de kast liggen, vers eten, tijd voor Kine-yoga-zelfzorg, positieve benadering vd kids, 5 minuutjes per dag met hun spelen!?! opgeruimde kasten-zolder-kelder, trouwe vriendschappen, ontspannende uitjes met/zonder kinderen, … En als je energie wilt opbouwen, dan toch best schrappen. Al is het een periode inlassen van enkele maanden thuis, waar je niet voor te vinden bent. Via RTH knn wij 48 begeleidingen gedurende 2 jaar krijgen, ook qua organisatie en paperassen thuis. Mss ook in jouw omgeving? Tss de comments vind ik nuttige tips voor mezelf. Sterkte!
Herkenbaar voor mij, incl het doctoraat 😉 al is er wel een partner die de boel mee draaiende houdt. Ik probeer nu meer te kijken wat wel is gebeurd / lukt ipv te fixeren op en te blokkeren door wat nog op de to do list staat… Verder probeer ik vroeg te gn slapen zelfs als de deadlines in m’n nek hijgen. Ik heb gemerkt dat ik dan overdag veel productiever ben + beter gehumeurd. Struisvogelaanpak lijkt me dan ook soms / tijdelijk een goede manier om een periode zonder kleerscheuren door te komen. Intussen heb ik na 4 jaar draad van doctoraat weer opgenomen en zal ik dit wellicht binnen jaar kunnen afronden. Ondertussen twee kinderen + interessante praktijkervaring rijker die ik mee kan verwerken in het doctoraat. Al liep het niet ‘volgens plan’, ik heb vrede met hoe het is gelopen. Ik ambieerde sowieso gn academische carrière als prof, was eerder uit persoonlijke interesse eraan begonnen. Je doet het op jouw manier, en dat is zeker meer dan goed genoeg! Zoals hierboven al gesuggereerd zou ik voorrang proberen geven aan zelfzorg en slaap. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, vr mezelf ook, maar voldoende energie hebben is vr mij de basis om de bordjes in de lucht te houden en er ook plezier aan te beleven.
Hey prinses,
altijd weer opnieuw beschrijf je situaties en gevoelens die ik ook dagelijks ervaar. Vaak pijnlijk…
Ik voel me al lang een struisvogel. Hoe ik eerst jaren mijn kop in het zand stak om niet te zien met wat voor een onwillige man ik het huis deelde. Hoe ik daarna niet wou zien dat meneer aan het vreemdgaan was. Hoe ik nu al 7 maand geen enkele advocaat aan het werk zet om enige financiële steun van de onwillige vader af te dwingen… Ondertussen stapelt de rommel zich hier in huis torenhoog op, staat er nooit geen wasmand leeg en heb ik eveneens ellenlange, totaal niet georganiseerde to-do lijstjes zowel voor privézaken als voor het werk… Ik neem me voor om elke avond achter mijn pc’ke te kruipen maar het komt er maar 1x per week van.
Het komt mij over dat jij het heel goed doet. Ik kijk naar jou op: de manier waarop je kan schrijven en jouw to-do lijstjes organiseert, de projecten die je aanpakt op je werk, hoe je kookt voor je kinderen, hoe je aan zelfreflectie doet en op zoek gaat naar oplossingen, de vele sociale contacten die je hebt enz enz. Ik voel me zo’n loser in vergelijking met jou.
Ik wens je veel kracht en energie ! Er is echt niets mis met jou, integendeel !
Het beeld dat ik me nu vaak voor ogen houd is dat van de veiligheidsaanwijzingen in een vliegtuig: zet eerst zelf je zuurstofmasker op alvorens je buren/kinderen te helpen. Anders is de kans groot dat je zelf eerst bewusteloos valt. Zelfzorg is heel belangrijk ! En wat betreft werk: niemand vindt op zijn sterfbed dat hij te weinig heeft gewerkt.
ik zag de doctoraatsstruggle al in vele vormen, waarbij de mannetjesuniversiteit het soms extra moeilijk maakte. Zelf hing ik na 2 jaar (en drie complete veranderingen van onderwerp) al het werk aan de haak….
De basis lukt je, de rest zal ooit wel komen. Lief zijn voor jezelf is zo veel makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel jij zelf vindt dat je tekortschiet, ik vind het net heel erg sterk van je wat je allemaal wel lukt. Echt waar: hoedje af voor jou!
Mijn mailbox kan precies geen mailtje vinden van een prinses met een fotootje van het bed dat een nestje wordt. Om te voorkomen dat het tegengehouden wordt door een ijzersterke filter, stuur ik je een mailtje nnar je prinsesadres met schreeuwerige hoofdletters in de titel (sorry daarvoor, ik ga er van uit dat het helpt om het op te merken tussen zo veel andere). Ik reserveer mijn naaitijd volgende week voor jou, om een nestje te maken voor je grootste prinsje.
Hey prinses. Pakjes moeten van hieruit ten laatste op 11 december (nu vrijdag dus) verstuurd worden als ze voor kerst in België moeten geraken, dus ik zou er graag morgen aan beginnen. Ik kan nog steeds geen mailtje vinden, kun je de informatie (opnieuw) doormailen alsjeblieft? Dikke merci!
Prinses, ben je ook niet een beetje impulsief. Toen ik een tijdje geleden je voorstel las om een 2daysoff te organiseren was mijn bedenking toch waar zal ze de tijd vandaan halen om dat er nog bij te nemen. Je zadelt jezelf op met schuldgevoelens omdat je het niet waar kunt maken wat wéér druk geeft , maar beter is toch om eerst na te denken of je dit allemaal wel ziet zitten. Ik wil je moedertje niet spelen ( heb er wel de leeftijd voor) maar dit moest ik toch even kwijt.
Vast wel. Maar één van de leuke dingen aan mijn hoofd is dat ik veel ideeën heb die op zich nog niet eens zo gek zijn. Het frustrerende is dat het complex is ze in deze situatie te realiseren. Maar dat betekent voor mij niet dat het geen goed idee is, of dat ik het naast me neer leg. Wel dat het meer moeite kost dan wenselijk om het te realiseren, wat me dan weer creatief maakt om daar ook oplossingen voor te zoeken.
Ik heb nog wel vrije dagen, eind december, als je wil breng ik eten dat je zo de diepvries kan insteken en opwarmen indien nodig, dus een week zeker niet koken als aanbieding, die tijd kan je gebruiken om een aantal zaken op te lossen. En kasten opruimen is voledig mijn ding en ja ik neem de boys erbij, neem mijn zoon wel mee, die hen kan bezighouden,…en ja is gewoon voldoende 🙂
Prinses ik ben woensdag 23 december thuis met mijn 2 zonen. Breng de jouwe er gerust bij vanaf de dinsdagavond. Zo heb jij wat me-time. Kun je meer rust vinden in uw hoofd, is er meer stilte zonder uw kindjes. Kun je dingen afwerken. Een mens heeft dat echt nodig!!! Ik zou het met graagte doen!
Ik moet T. bijtreden. Je moet keuzes maken. Bij mij ligt dat onafgewerkt doctoraat ook ergens in een doos. Jammer, maar helaas. Ik vind het belangrijker om weekends met mijn 2 kleintjes door te brengen, te genieten, familie te zien,.. zeker nu mijn vader ziek is. Een confrontatie met de vergankelijkheid van het leven.
En als je er voor kiest om dat alvast te laten vallen, dan ook durven zeggen: ik bekijk het niet meer. Want dat doc bungelt anders als een zwaard van Damocles boven je hoofd, en het is niet iets dat je uit of aan kan zetten. Met een doctoraat ben je normaal non stop bezig. Dat blijft in je hoofd zitten. En dan moet je je de vraag stellen of je die energie drain nog wil..
Jij bent dan nog alleen. Ik heb hier nog een begrijpende man rondlopen die me af en toe aan die keuzes herinnert, als ik dreig droevig te worden omdat dat niet heeft mogen zijn.
En dan maak ik weer de oefening: wat vind IK momenteel belangrijk. En voor mij komt daar keer op keer voldoende tijd voor mijn gezin uit, gezond leven, enz…
Nu moet jij nadenken over wat JIJ wil. Wie weet is dat doc voor jou wel zo belangrijk dat je het toch wil behalen. Maar dan moet je, opnieuw, keuzes maken om dat mogelijk te maken!
Succes.
Dag prinses
sterke zielen vergeten zich wel eens kwetsbaar op te stellen en daar hoort soms de drang naar perfectie bij. Ik lees dat je vele mooie en goede raad hebt gekregen, dus blijft mij over om je voorzichtig aan te raden: heb de moed om niet perfect te willen zijn want jij bent nu reeds meer dan perfect genoeg dus mag je best ‘im’perfect zijn. Veel warmte van ME