Over altijd hetzelfde liedje

Soms voel ik me een bedrieger. Of toch minstens een kluns.
Ik zou het namelijk makkelijker kunnen hebben. Als ik wat minder moeite zou hebben advies aan te nemen of geboden hulp te aanvaarden. Als ik het eens goed zou maken met mijn ouders en hun hulp zou vragen. Als ik eens van baan zou veranderen of gewoon eens thuis zou blijven. Als ik het allemaal eens wat beter zou aanpakken, met weekmenu’s en planningen en shortcuts.

Soms voel ik me een zwakkeling. Zoals vandaag. Toen Dirk in het huis liep. Sinterklaas had via Dirk een cadeautje geleverd. Voor mij. Iets kleins, dat me onherroepelijk terug bracht naar een nacht, liggend op mijn buik, steunend op mijn ellebogen, naakt in de warme lakens, spelend met zijn krullen. Hij wist wat hij me gaf en wat het betekende. Ik keek naar het cadeautje en keek naar hem en keek weer naar het cadeautje en verbood mezelf dankje te zeggen, maar het uur dat volgde dacht ik drie keer: ‘wat als ik hem nu gewoon kus?’. Ik heb het niet gedaan. Soms bestaat de werkelijkheid uit lagen. De laag van de realiteit en alle slechte dingen die gebeurd zijn en het zwart-wit-verhaal. Het hij-schurk en ik-verdriet-verhaal. En dan de laag daaronder, van lijven die hunkeren en herinneren. Van zo eenzaam soms en zo graag tegen hem aan willen schurken, want ook denken te voelen hoe eenzaam hij is. In die laag telt het zwart-wit-verhaal niet meer. In die laag telt niets meer. Alleen dat het genoeg is zoals het nu is. En dat het warmer zou zijn om dit verwaarloosde lijf bij het zijne te voegen.

Soms voel ik me zo’n zielepoot. Dan wou ik dat ik eindelijk maar eens vooruit kwam. Komaf maakte met alles waar ik in vast zit met mezelf. Dan vind ik dat ik geen recht heb op verdriet want er zijn mensen die er slechter voor staan dan ik. Dan vind ik dat ik er gewoon wat van moet maken en flinker zijn en mijn best doen. Dan vind ik dat ik dat eeuwige gevecht met mezelf eens moet winnen, want zowel in het alleenstaand moederen, als in mijn werk, als in mijn doctoraat, als in alles, zit ik vooral mezelf gruwelijk in de weg. Dan haat ik het dat ik altijd in dezelfde patronen draai, als een naald die de groeven van de plaat volgt, altijd maar weer hetzelfde liedje. Dan vind ik dat ik er echt zo’n zootje van gemaakt heb, met Dirk en het verdriet en de kinderen en het onafgewerkte doctoraat en de baan en het huishouden en de ouders en de telefoon die maar blijft rinkelen en die ik niet opneem omdat ik weet dat het mijn grootmoeder is en omdat ik bang ben dat ze het weer zal zeggen, zoals vorige keer. Of ze niet genoeg heeft meegemaakt met me.

En dan lees ik dit. En ik weet dat mijn dierbare Coeur haar verhaal anders is en groter. Maar er schuilt zo veel troost in het stuk en ik kan plots beter tegen mezelf, omdat ze tekent en schrijft: ‘terwijl mijn geliefde vrienden de revolutie voorbereidden, vocht ik alleen met mezelf‘.

[Aan Coeur: ik vind je geniaal tot de duizendste macht en ik ben zo dankbaar je te ‘kennen’.]