Elke maand beschrijf ik een banale dag uit ons leven. De dagen die ik beschreven heb (hier vind je het lijstje) opnieuw bekijken, is voor mezelf best leuk om te doen. Het lijkt alsof het leven maar voortkabbelt, maar eigenlijk gebeurt er heel wat.
Een dag uit december, alsjeblief!
————————————————————-
De aandachtige lezer heeft gemerkt dat ik dit ‘rubriekje’ in november overgeslagen heb. De maand was druk, maar dat is niet de enige reden. Er gebeurde meer van hetzelfde. Ik had de keuze tussen (weer) een op hol geslagen werkdag beschrijven (bijvoorbeeld de dag waarop ik ’s avonds in een hotel onder de douche flauw gevallen was van vermoeidheid – heel fascinerend: de wereld kantelde en toen werd het zwart) of weer eens een nogal saaie dag met de kinderen.
Dus november ging voorbij, en ik beschreef geen dag uit ons leven.
December dan. Ik maak het goed.
Het is zondag. Ik besluit dat we naar zee rijden. 260 km, heen en terug.
Er gebeuren hier nog weinig ‘zotte dingen’. Als je moe bent en/of het druk hebt en/of het niet zo breed hebt en/of alleen bent, krijgt het bestaan al gauw iets basic. Doen wat moet gebeuren is al spectaculair genoeg.
Maar vandaag rijden we naar zee. Een flinke inspanning, en totaal overbodig, luxe, zot. En toch.
Tijdens de ochtend krijg ik anderhalf uur cadeau. Anderhalf uur zonder kinderen. Als een tolletje zoem ik door het huis. Ik schrijf een rapport van vijf bladzijden, vingervlug. Ik doe wat huishoudelijke urgente taken en gun mezelf een ongestoorde vijf-minutendouche.
Iets eten, en daarna vertrekken we. Langs de bakker. Een zak sandwichkes in de auto kan geen kwaad. Ik koop een doosje gebakjes en we zetten koers, richting Westen. Op de achterbank wordt geslapen. Ik luister pianomuziek, zie het landschap steeds weidser worden. De lucht klaart op naarmate we dichter bij de zee komen. We rijden de grens over. Even later bellen we met onze taartjes aan bij vrienden daar, in wiens huis we deze zomer een weekje vakantie hielden.
Het weerzien is warm, hartelijk. De koffie is verrukkelijk, de gebakjes worden gesmaakt. We gaan naar buiten, het dorpje in. Het schemert zacht en we wandelen. De Peuter zoekt de zee en roept: ‘zee! zeetje!’
Even later volgt het strand. We kijken, we ademen, we wandelen. De zee golft krachtig. Herinneringen aan de zomer komen en gaan. Was het ooit zo warm? Liepen we hier echt op blote voeten?
We gaan koffie drinken als de duisternis definitief gevallen is. En dan stappen we in de auto, en heb ik weer 130 kilometer op de teller. In mijn zak zit de sleutel van het huis aan zee, waar ik mits afspraak toegang toe heb vanaf nu. Verbluffend. Het huis is me lief, de plek is me lief. Wat een geschenk.
Ik rijd kalm, beheerst naar huis. Ik voel me rustig en ontspannen. Helder. Het spreken met de vrienden heeft me deugd gedaan, mijn hoofd open gezet. Het zijn mensen die vrij en vrijgevig in de wereld staan. Een aparte kijk hebben op dingen. Het weerzien met de zee was goed. De ruimte. De lucht.
Ik denk aan Dirk. Dit soort uitstapjes was meer iets voor hem, hij hield ervan weg te gaan, droomde van allerlei bestemmingen. Ik had minder die drang. Naarmate onze situatie verslechterde (financiële druk, twijfels over de relatie) werd ik honkvaster. Ik wou alles op orde hebben en dan pas weer leuke dingen doen. Ik ben het type dat liever niet weg gaat als de afwas niet gedaan is. Had het iets uitgemaakt als we toen…? Als ik…? … Een tijdje terug hadden een vriend en ik een lang gesprek. We hadden het over een koppel dat we beiden kenden, Mark en Marie. Mensen die een volstrekt vlekkeloos pad liepen. Netjes getrouwd, netjes twee kindjes, zij het huishouden, hij de banden plakken, … ‘Alle respect voor hen, maar ik heb geen talent om dat soort leven te leiden‘, zei ik tegen de vriend in kwestie. ‘Misschien‘, antwoordde hij, ‘ben je wel meer een Marie dan je zelf wil toegeven‘. Daar denk ik nog steeds over na (*). Als ik wat minder ‘Marie’ geweest was, was het dan anders geweest…?
De dag en de gedachten confronteren me met het vast zitten in mezelf. Mijn hoofd is zo een klein kooitje en misschien maak ik het kleiner dan wenselijk. Misschien moet ik meer leven vanuit overvloed, ontspanning, minder vanuit controle en hard werken. Naar de zee rijden, de muziek, het strand, het wandelen, de kleuren, de geuren. Het was zo zinnelijk. Misschien moet ik wat meer leven en wat minder nadenken, me zorgen maken, piekeren, kringetjes lopen in mijn hoofd, de afwas doen.
Thuis eten we, een pak later dan anders. Ik blijf er kalm bij. Na kinderbedtijd vouw ik de was op. Plots merk ik dat ik niet zoals meestal ’s avonds doodmoe ben, ondanks de kilometers, het wandelen en de lange dag. Ik sta versteld en ik weet dat ik op het spoor ben van een belangrijk inzicht over mezelf. Ik durf het alleen even niet denken nu.
(*) Aaarghl, het feit dat een uitstapje naar zee het event van de maand is hier, is mogelijk een bewijs voor de stelling. Verdorie toch.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Zo herkenbaar: het denken in rondjes, vrienden die daar een opening in kunnen maken, creatief worden in uitjes wegens liefst zo kosteloos mogelijk, saaie dagen met kinderen,… Herkenbaar doet deugd! Dank je wel!
Toch een mooi hoogtepunt!?? ☺
Hier is het ook nog leren op zoek gaan naar de kantelmomentjes die bij anderen vanzelfsprekend lijken te gebeuren. Momenten die energie kosten maar zoveel meer energie bijtanken. Ik kijk rond me en leer bij van anderen. En probeer het met kleine stappen naar mijn hand te zetten, hoe het mij uitkomt. Niet hoe het anderen zou knn behagen. De zee opzoeken in december, goede tip.
Misschien stel je je te grootse dingen voor bij het leven van anderen? Of ben je streng voor jezelf over hoe spannend je eigen leven “moet” zjin? Een dagje zee met lieve vrienden die je niet alleen de sleutel tot hun hart maar ook tot hun huis geven, een dag die je letterlijk en figuurlijk zuurstof geeft, een dag die je ’s avonds niet moe maar wel voldaan achterlaat. Of ik nu een Marie ben of niet laat ik in het midden, maar ik zou ervoor tekenen als hoogtepunt van de maand …
Klein is relatief, maar plezier hebben niet, dat blijft bij …
Nou, je bent aan zee geraakt en dat is mij al maanden niet meer gelukt 😦 Niet teveel nadenken over de dingen die waren, die zijn voorbij. Kijk vooruit!
Gewoon wat dingen die ik denk (en typ vanop de herstelde computer, joepie!!):
* Zelfs als je een Marie bent. Is er een verschil tussen jou en haar. Namelijk jouw verzet, jouw onwil zo te zijn. Ja, we hebben talenten en aanleg. Maar ook marge, waar onze eigen wil begint. Alleen het feit dat jij anders zou willen zijn, maakt jou anders. Zelfs als je op dit punt van je leven geen ruimte lijkt te hebben daar iets mee te doen. (En voor het gemak laat ik er maar uit dat ook Marie zonder twijfel haar eigen dieptes en laagtes heeft. Maar misschien gekozen heeft een bepaald patroon in te werken, een Marie te worden in haar leven en relatie.)
* Ik vind het leuk dat je de twijfels over een voorbije relatie, waarvan je rationeel kan zien dat het je slecht deed, bespreekbaar maakt. Dat gebeurt zo weinig. Het rationele wederwoord (‘het was niet alleen jouw verantwoordelijkheid deze relatie te doen werken, ook Dirk deed zijn deel niet. Als de zee belangrijk was voor Dirk, als het onverwachte een grotere plek had moeten krijgen, had ook hij het gesprek daarover kunnen openen. Net het voortdurend ontwijken van gesprek, van verbinding, duwt de ander in de über-verantwoordelijke positie, waarin alles lijkt te staan of te vallen met hem.’) kan je zelf ook wel bedenken. Op het emotionele deel heb ik geen antwoord, weinig troost, weinig meer dan: ‘ik denk je te begrijpen’.
* Het is zoeken, zoeken, in het leven. Alles is fase. Fases van honkvastheid en fases van verkenning. Hoe en waarom beslissen we tot het ene? Het overvalt ons veeleer, daar ben ik van overtuigd. Mensen erkennen dat veel te weinig vind ik. Laatst heb ik hier een uur in het commentveld nagedacht over hoe er wel vanuit gegaan wordt dat kinderen funest ontwikkelen als ze geen ruimte krijgen voor hun groei, ontwikkeling, en niet genoeg stabiliteit ervaren. Waar ik het absoluut mee eens ben. Maar dat we zo snel lijken te vergeten dat volwassenen niet minder kwetsbaar zijn, en evenveel nood aan stabiliteit, aan zorg, aan geliefd zijn hebben. Alleen worden we als volwassenen geacht daar zelf voor te kunnen zorgen én die gaven uit te delen aan de kinderen om ons heen. Soms vinden we dat aan zee, buiten, in het avontuur. En soms ontwijkt het avontuur net alles, zijn bepaalde mensen in staat net daarin te vluchten.
Ik weet niet zeker of Dirk iemand is die zichzelf in groei kon zien, die bereid was zichzelf te analyseren, die bereid was te veranderen en beter te worden. Die bereid was de mensen om hem heen dat te laten doen? Want ik denk dat jij iemand bent die uiteindelijk slechts met zo iemand naast jou verder kan, dat dat je geen ‘Marie’ (want nog eens: hopelijk heeft de echte haar eigen nuances) maakt. En dat ‘Mark’ niet goed voor je is, niet genoeg, niet blijvend. Ik vermoed dat je dat zelf ook voelt, maar dat het ook niet leuk is om te voelen, want er zijn veel Marken in de wereld, en veel Mark en Marie-relaties. Maar bijna elke goede relatie komt zichzelf ooit tegen. Sommige mensen doen dat pas na decennia. En overleven dat lang niet altijd. Of besluiten dat de opgeroepen diepte een stinkende put is die snel bedekt moet worden. En anderen weten dat ze die groei en bezinning permanent nodig hebben, dat ze slechts kunnen floreren in een relatie waar die ruimte er is, waar dat niet meteen gelijk staat aan confrontatie en bedreiging, maar net aan zuurstof. Enfin, dat denk ik. Als ik er niet te veel nuances in leg.
ik weet niet waarom het zo fout is om een dag naar zee als hoogtepunt te zien. Voor kinderen hoeft het echt niet altijd spectaculair te zijn.
Zalig zo een dagje zee! Zou ook een hoogtepunt dag van mij kunnen zijn hoor. Je brengt me op een idee…
Misschien ben je wel meer Marie dan je denkt, en wat dan nog, een dagje zee zou de problemen nooit opgevangen hebben. Geniet van die kleine dingen, ook al kosten ze soms redelijk wat inspanning…
Pingback: Momenten | En ze leefden nog groen en gelukkig