Gezond & ecologisch
Mijn relatie met voeding is niet extreem problematisch. Ik ben bijvoorbeeld moeiteloos vegetariër, vermijd zuivel (gewone melk, kaas, yoghurt en consoorten) wat volgens mij best een gezonde levenswijze is. Een stukje vlees brengt mij nooit in verleiding en ik eet liever niet als er enkel een keuze is voor een gerecht met vlees. Uiteraard is de wereld rondom mij intussen voldoende aangepast aan de aanwezigheid van vegetariërs, dus kom ik nooit in dergelijke situatie. Vegan eten blijkt moeilijker, bijvoorbeeld op studiedagen en in het studentenrestaurant, want het gedoodverfde alternatief voor vlees is vaak kaas.
Onbewerkt & basic
De jongens en ik bestellen onze groenten bij het voedselteam, want groenten hebben we graag bio! We bakken ons brood zelf in de machine, maar eten eerder dan brood havermoutpap, in ieder geval als ontbijt. Als ik in de winkelkarretjes rondom mij kijk in de Colruyt, merk ik dat we producten kopen die weinig bewerkt zijn. Geen corn flakes in ons karretje, yoghurtjes, pappekes, dessertjes, … Wel risottorijst, kikkererwten, linzen, havervlokken, … Vrij basic allemaal (en dus ook goedkoop, zelfs als je bio haver etc neemt!). Ik koop ook nooit kant en klaar gerechten. Toen Dirk net weg was, heb ik wel eens een veggie lasagna gehaald, maar die vond ik mierzoet en de maaltijd waar ik zo naar uit had gekeken (het zag er zo lekker uit op de foto op het pakske) was dus een enorme tegenvaller. En ok, ik beken, sinds het vertrek van Dirk heb ik vast twee diepvriespizza’s gehaald. Dat is dus eentje per vijf maanden. Dat kan nog net.
Vers & zonder voorraad
We hebbben geen diepvries. Enerzijds om financiële redenen (dure aankoop, stroomverbruik), anderzijds om ecologische redenen en ook om mezelf te dwingen geen overbodige dingen te kopen en te kiezen voor vers. Dat ons leven wat makkelijker zou zijn met een voorraadje vege burgers in de diepvries en dat ik de soep die ik telkens maak alsof ik een gezin met tien zonen heb in plaats van twee zou kunnen invriezen, zijn wel argumenten om de aankoop toch te overwegen.
Groen & gezond
We doen het zo, omwille van het milieu. Bio-groentjes, enkel basics uit de supermarkt in basic verpakkingen, geen duizendeneen pottekes en blikjes. Dat het niet gebruiken van vlees en vermijden van zuivel de ecologische voetafdruk verkleint, is ook duidelijk. Het is ook een kwestie van gezondheid. Ik heb me o.a. een tijdje lang verdiept in de macrobiotische leer en volg heel graag de inzichten uit het handboek ecologisch koken van Velt, waarvan ik nog de basic versie heb, maar dat intussen bestaat in een mooi nieuw jasje.
Zoet & onweerstaanbaar
Maar, en ik schaam me om het te schrijven, ik ben een emo-eter. Wat betekent dat zoetigheid allerhande een verschrikkelijke aantrekkingskracht op me uitoefent. Ik weet alles over cravings, heb al allerlei boeken gelezen over stoppen met suiker en talloze pogingen gedaan om het niet meer te eten, ik vermijd de aankoop van koekjes en zoetjes, maar dan nog. Dan nog.
Ik vind het zelf gek. Ik kan namelijk alle nadelen van suikerconsumptie noemen, en eigenlijk vind ik kinderbueno’s vies en voel ik me zelden beter na een reep chocola. En toch.
Moe & koud
Ik weet intussen wat de risico-situaties zijn. Die hebben meestal te maken met vermoeidheid, waar ik nogal toe neig, wegens werkend, twee jonge kindekes en alleen. Vermoeidheid maakt dat ik me leeg voel, ik krijg het kou en kan het niet warm krijgen en ik zoek de snoepautomaat op (er staat er bij ons thuis verdorie één om de hoek, ik laat de kinderen niet alleen thuis als ze in bed liggen om snoep te halen, dus vaak kan het gewoon niet. Op het werk weet ik echter de automaat veel te goed staan).
Ik probeer mezelf soms om de tuin te leiden, door appels klaar te leggen en mandarijntes te eten doorheen de dag. Maar eerlijk? Dat geeft niet bepaald hetzelfde gevoel, de honger blijft, het snakken naar zoets ook.
Er kan altijd nog een schepje bij
Een ander storend iets voor mezelf, is dat ik niet goed aanvoel wanneer ik genoeg heb gegeten. Ik eet graag en als het mij smaakt is een extra schepje zo genomen. Tot ik er een vies gevoel aan overhoud, omdat te veel echt niet fijn is. Wat ook vaak gebeurt is dat ik door de maaltijden met de jongens zo onaandachtig eet, omdat ik heel de tijd met hen bezig ben (voeden, aanmoedigen, streng toespreken, …) dat het achteraf lijkt alsof ik niet gegeten heb, of alles koud snel naar binnen heb geschrokt omdat het alweer tijd is voor badjes en bedjes. Op zo’n avonden is de verleiding om de pannen leeg te eten als ze naar bed zijn (in plaats van een restje te bewaren voor de volgende dag), groot. Eten zonder andere volwassene is trouwens echt wel heel anders dan alleen eten of alleen met twee jonge kinderen aan tafel zitten.
Wat ga ik er aan doen?
Voorlopig even niets. Dat heb ik besloten. Ik probeer mezelf er niet om te veroordelen. Het is zo, het is niet fijn. Ik zou graag wat minder wegen, maar ik heb geen problematisch gewicht. Ik eet ook niet extreem ongezond op die zoetigheid na. En ik heb veel aan mijn kop. Dus ik wacht, tot het wat haalbaarder is voor mezelf om de lat hier wat hoger te leggen. Of de reep chocolade wat verder. Je kan niet alles tegelijk. Toch?
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Je kan inderdaad niet alles tegelijk. Je relatie met eten is heel bewust, lijkt me. Mijn cravings zijn een pak erger helaas.
Hoe kan het nog erger zijn dan twee kinderbueno’s na elkaar?
Euhm, nog een zak chips openen? Ik ben soms écht een ramp …
Duidelijk een LAT-relatie! 😉
Euh, 3 kinderbueno’s na elkaar. Been there, done that. Niet lekker. Buikpijn achteraf. (en doe het toch keer op keer opnieuw). Mijn actieplan bestaat erin om 1) geen brol te kopen en 2) als ik ergens ben waar er zoetigheid is: ofwel water drinken, ofwel een minuut bewust ademhalen, en soms is drang dan over. Soms niet, en dan eet ik het zoete toch en probeer ik niet te overdrijven ahum 3) mij niet schuldig voelen als ik te veel brol heb gegeten. Morgen is er weer een dag.
Je kan niet alles tegelijk. En af en toe een kleine zonde moet kunnen. Toch?
Als het ‘af en toe’ en ‘klein’ is natuurlijk.
Dat klopt. Maar blijft relatief. Mijn “af en toe” en “klein” klinkt ook vooral schoon in theorie 😉
Heel erg eens met niet alles tegelijk kunnen. Bij mij wil onbedwingbare trek in zoet zich nog weleens laten stillen met een of enkele dadel(s).
Wellicht een optie voor in je bureaulade. Dan kun je daarna alsnog naar de automaat, als de dadel toch niet genoeg was 🙂
Goede tip! Dankje!
Wellicht een aanrader voor jou: Content, een verpakkingloze kruidenier in Leuven : https://www.facebook.com/contentcvba
Aha, goed om weten. Ik ga op prospectie!
Ik moet na het lezen van dit logje dringend richting “koekenkast”. Grote snoeper, ikke. 🙂 Volgens wat ik lees ben je er bewust genoeg mee bezig om zodra andere dingen in de plooi vallen iets te doen. Nu even niet, je kan inderdaad niet alles tegelijk.
🙂
Ik heb wel gemerkt dat ik een pak minder goesting heb in chocola als ik netjes mijn ijzerpillekes neem. Misschien komt het op die manier wat in de plooi.
He, het kan ook zijn dat je een tekort hebt aan magnesium. Dat zit bijvoorbeeld in chocolade. Je lichaam voelt dat er een tekort is en zoekt dat tekort aan te vullen. Magnesium heeft geen smaak, dus het lichaam zoekt producten waar magnesium in zit. Toevalig is chocolade zo een leverancier.
Andere plantaardige bronnen zijn: noten (cashew) en sesamzaad.
Matnesium is belangrijk voor het zenuwstelsel en worxt vooral ingezet bij geestelijke en lichamelijke vermoeidheid.
Ik probeer ook zo milieubewust mogelijk te leven, zo heb ik bijvoorbeeld geen auto ( :-p ), eet ik weinig vlees en koop ik vaak bio, en als het nog eens kan lokaal. Maar ja, ik koop ook al eens een microgolfmaaltijd of een zak chips, en zonder diepvries zou ik het eerlijk gezegd wel wat lastig hebben (handig om zelfgemaakte ovenschotels of groentenoverschotten in te vriezen voor later, en wat met ijsjes???). Af en toe eens (zoet) zondigen moet kunnen, toch? Niemand is perfect 🙂
Ijsjes ga je eten in de stad. Heb je meteen een excuus om de auto van stal te halen en er een schoon wandelingske aan te plakken :). Grapje, dat van die auto.
Hier weer: ‘af en toe’ ja :).
Herkenbaar hoor! Hier ook moeilijk te bedwingen zin in zoet bij vermoeidheid. In voormiddag lukt het heel goed om gezonde keuzes te maken. Dipjes komen op vanaf 15u en ’s avonds is de verleiding het ergst… Wat soms helpt is onmiddellijk mijn tanden poetsen wanneer de kindjes naar bed zijn gebracht. Dat en zelf ook vroeg gaan slapen (soms al tegen 21u). Ik ga er ook van uit dat je de lat niet te hoog moet leggen op alle vlakken tegelijk. Het zal zeker beteren als je meer nachtrust hebt of kan nemen.
Ik werk vlak boven een Delhaize winkel, dat is nog 100x erger dan een snoepautomaat! En het feit dat mijn collega’s ook zoetebekken zijn, verergert de situatie alleen maar, wegens regelmatig “gij ook eentje” en de doos koeken die dan in mijn richting gestoken wordt. En ik heb geen karakter, None, what so ever. Gelukkig heb ik wel de ‘goeie’ genen van mijn moeder en is het aan mijn kledingmaat niet te merken dat ik een sucker ben voor sugar.
Wat die diepvries betreft: ik zou dat toch overwegen. Er zijn tegenwoordig heel zuinige modellen op de markt. Zo zal je meer tijd over houden doordat je in grotere porties kan koken én ben je gerust wanneer je eens geen tijd/zin hebt om naar de winkel te gaan of in potten te staan roeren. Bij mij betekent een diepvries het verschil tussen fast food en een gezonde hap wanneer ik alleen thuis ben. En ook: als we saus maken met tomatenconcentraat is er vaak maar een half potje nodig. De andere helft kan je gewoon invriezen. Net zoals overschotjes wijn (in ijsblokjes), een snelle pesto van op-de-rand-van-verlepte kruiden (ook in ijsblokjes), …
Oh en een diepvries is ook de ideale plek om een fles Limoncello te bewaren 😉
Je voelt het goed aan Prinses. Steek die plannen om de snoeprepen te bannen maar even in de diepvries. (Die van de buren dan :-).) Je hebt meer dan genoeg aan je hoofd. De kans lijkt me groot dat het alleen maar tot meer frustratie zou leiden, en dan is die derde bueno nog verleidelijker.
Voor de rest zo goed bezig zeg! Ik zou zeggen, in plaats van je schuldig te voelen, geniet er maar van. Er komt een moment dat ze je niet meer zullen smaken. Wedden?
Kinderbueno’s moeten maar zo lekker niet zijn 🙂
Helemaal juist, je kan niet alles tegelijk. Zeg dat je al ontzettend goed bezig bent toch!!!
Ik heb een beetje hetzelfde probleem met dat snoepgedoe. Ik kan een hele dag perfect zonder, ik weet dat ik me slechter voel als ik snoep, maar toch, ik zet me in de zetel voor de tv en hop daar gaan we. Chocolade, nootjes… Veel, veel te veel. En aan tafel weet ik ook niet goed wanneer ik best stop als het warm eten is toch. Ach ja, perfectie is niet van deze wereld hé.
Ik heb de afgelopen weken mijn groeiende suiker/snoep- en colaverslaving die mij aan instant energie moest helpen maar waar ik alleen nog vermoeider van raakte, aangepakt. Ten eerste met een mengeling van pompoenpitten, zonnebloempitten en pijnboompitten die ik in een doosje steeds bij of binnen handbereik heb. Iedere keer ik trek heb in zoet, eet ik daar wat van. Los van het feit dat ik het veel lekkerder vind dan zoet, verdrijft het ook mijn zin in zoet. En er zitten heel wat nuttige voedingsstoffen in. Daarnaast heb ik ook zo’n doosje gevuld met sesamzaadjes, lijnzaad en hennep zaadjes. Tegen de tijd dat ik daar een lepel van gegeten heb, is mijn zin in zoet zeker over want de zaadjes zijn zo klein dat ze heel wat ‘knabbelwerk’ vergen om ze binnen te krijgen! En iedere morgen los ik een lepel maca poeder (zgn superfood- van Purisana- gekocht in Bioplanet) op in wat water en drink het op. Het helpt mij enorm tegen vermoeidheid, zelfs na een slechte nacht, zonder de effecten van bv cola of andere suikers die je dan even een enegiestoot geven maar waar je vervolgens nog een grotere dip van krijgt dan je al had met als gevolg nog meer zin in zoet…
Wees toch niet zo streng voor jezelf. Je gezondheid zal er heus niet onder lijden als je eens een boterham met hagelslag eet, een pizza in de oven schuift of je kindjes in het weekend trakteert op friet. Integendeel. Zo’n strikte visie op voeding werkt volgens mij een verstoorde relatie met eten in de hand.
Ik voed mijn kinderen vrij los op als het op hun eetpatroon aankomt. Kikkererwten zouden ze in geen duizend jaar willen eten maar op verjaardagsfeestjes zijn zij niet diegene die gebiologeerd aan de tafel met lekkers blijven staan.
Goed zo, niet alles tegelijk.
Ik doe het eten/bad/bed ritueel al vanaf het begin alleen, omdat mijn man langere dagen maakt. ik vond het belangrijk dat eten een moment samen was, niet de kinderen eerst en dan de ouders. Dat was echt een serieuze investering, maar samen met de meisjes aan tafel is nu ook gewoon een rustmoment op de dag. En dat is het al jaren zo, ze zijn nu 4, 7 en 9.
Dat moment komt bij jou heus ook en je weet waar je het voor doet. Succes!
Op een klein budget is het een bak geld in één keer, maar zo’n diepvries verdient zichzelf terug in tijd en geld, is mijn ervaring… En je kan er die lekkere soep van je in kwijt ! *gaat kijken of er nog soep in de vriezer zit*
Pingback: Prinses meet en eet | En ze leefden nog groen en gelukkig