puzzelen

Hee. Jij.

Het moet intussen wel 12 weken geleden zijn dat je weg gegaan bent.

Sinds je weg bent, heb ik het gevoel dat ik leef met allemaal puzzelstukjes uit verschillende puzzels. Soms klopt niets. Probeer ik wanhopig alles in elkaar te puzzelen, maar omdat de stukjes niet in elkaar passen, krijg ik de puzzel nooit gelegd. Mijn werk past definitively niet bij het alleenstaandemoederschap. Ik ben vaak in het buitenland, mijn ouders moeten dan komen logeren en voor de kinderen zorgen. Dat geeft hartepijn, een gevoel van tekort schieten en hen nodeloos belasten (om maar even te zwijgen over de praktische en organisatorische krachttoer om bedden telkens op te maken, alle spullen klaar te leggen, handleidingen voor de kindjes te schrijven, …). Maar ook op het werk heb ik het gevoel dat ik mijn stinkende best doe en werk lever dat goed genoeg is, maar niet zo goed als ik het zou willen. Financieel lukt het net, en soms ook net niet. Ik puzzel met het stukje ‘woonplaats’, maar als ik naar het buitenland verhuis moet ik opnieuw beginnen en ben ik mijn netwerk kwijt, het netwerk waardoor ik het nu net red. Ook verhuizen van ons huurhuis naar een appartement is een puzzelstukje dat ik regelmatig vast houd. Zou het veel goedkoper zijn? Maar de ruimte die ik nu heb is eigenlijk wel handig, en misschien heb ik ook even niet de moed om te zoeken en alles voor een verhuis te regelen. Een kamer verhuren dan? Maar de kleintjes en ik hebben nu even nood aan de veiligheid van ons klein gezinnetje, na de veranderingen door jouw vertrek. Puzzelstukje rijbewijs schuif ik opzij, nadat mijn tweede instructeur me opgegeven heeft. Puzzelstukje ‘werk’ dan maar. Vandaag heb ik gesolliciteerd. En toen het voorbij was, hoopte ik hartsgrondig dat ik de baan niet zou krijgen, zodat ik niet voor het dilemma zou staan dat ik plots met de fiets naar het werk zou kunnen en elke dag de kindjes zelf in bed zou kunnen stoppen, maar wel constant iets zou moeten doen waar ik me niet in kan vinden. Puzzelstukje ‘partner’ is blanco. Soms denk ik dat ik dat maar weg gooi: alleen is wel zo veilig. Niemand kan je verlaten, je kan je eigen zin doen en je hoeft geen bier te kopen, laat staan het ondergoed van een ander te wassen of de rommel op te ruimen. Maar toen was ik klaar met solliciteren en had ik plots zo een zin om jou te bellen, en dat jij dan zou luisteren en een grapje maken. En toen zat ik uit het raam te kijken naar het miezerweer, en verlangde ik plots zo heftig naar het begin van ons. Toen we lange avonden alleen aan elkaar besteedden. Dat jij voor me kookte, dat ik moe gewerkt onder een dekentje mocht liggen en een glas wijn drinken, dat het eten en praten zo heerlijk was en tegen je aan liggen in een warm bed daarna zo prinsesheerlijk dat het leek alsof er geen wereld meer bestond, alleen wij, daar, dan, toen. En dan kijk ik in mijn hart en wat ik nooit luidop zeg, weet ik dan heel zeker: ik ben nog steeds verliefd op je. Ik ben nog steeds verliefd op je. Al heb je in onze relatie afgehaakt, lang voor je weg ging, waardoor het huishouden, het werken en de zorg voor de kinderen bij mij terecht kwamen. Je lag series te kijken op je computer terwijl ik na werken, reizen, voor de kinderen zorgen, … nog de was deed, een brooddoosje klaar zette en de tafel afruimde. Je zei dat je werk zocht, wat niet waar was. Je bracht ons financieel steeds verder in de problemen. Je was niet meer affectief, niet eens meer aardig. En je bent weg gegaan en hebt ons in de steek gelaten. En toch, toch, hoe absurd ook, ben ik nog verliefd op je. Ik vind het zelf idioot, maar die sporadische keren dat jij komt moet ik maar iets van je geur opvangen of even recht in je ogen kijken, en dan trillen mijn benen weer en schreeuw ik intern: kom gewoon terug, doe normaal. Terwijl ik weet dat je niet terug komt en niet normaal gaat doen, en dat ik dat ook niet moet willen.

En ja, ik kan terugkijken op weken waarin ik in contact gekomen ben met de bodem van mijn bestaan, maar daardoor ook met de essentie. En die essentie bleek heel wat. Ik heb mezelf gevonden en word daar zo rustig van, ik blijk over allerlei hulpbronnen te beschikken en een netwerk dat me in de watten legt. Er gebeuren allerlei wonderlijke dingen, zoals die keer dat ik een vierde oven vol verbrande cakejes had voor het doopfeest van Babyzoon, dat ik dan maar bedacht om het op te geven en een ander dessert te vinden, en dat om één of andere absurde reden op dat moment de deurbel ging en een vriendin voor de deur stond met een zelf gebakken taart die met smaak verorberd is op het feestje. Toeval dat niet als toeval voelt. Alsof er ergens iets of iemand goed voor me zorgt en af en toe iets goeds mijn richting uit stuurt.

En ik weet ook wel dat het beter is zo. Dat het niet houdbaar was zoals het tussen ons was, dat ik beter alleen af ben met de kindjes dan in een relatie die destructief was. Dat weet ik. 

En ja, ik weet ook dat er veel ergere dingen gebeuren in de wereld dan dat iemand alleenstaande moeder wordt, en ik wil me niet wentelen in dit absoluut relativeerbare verdriet. Echt, ik weet het: er is oorlog, kinderen sterven, vrouwen worden verkracht, mensen leven in armoede. En zo veel meer. Ja, daar denk ik aan en ik probeer ook bewust en verantwoord te leven. En ja dus, ik weet dat dit alleen maar is wat het is. Dat weet ik. Maar op dagen als vandaag, als het weer is voor een warm bad met een kop thee, als ik moe ben en de puzzelstukjes niet passen, al sla ik er op, al gooi ik ze net zo driftig als Kleuterzoon weg… Tja, dan zou ik zo graag gewoon nog eens tegen je aan liggen, denken dat alles goed is en dat er voor me gezorgd wordt, en slapen.