Op de laatste dag van de vakantie, herinner ik me plots dat ik meestal tegen mijn collega’s zeg na een vakantie dat ik blij ben terug te komen werken. En ik weet meteen ook weer waarom.
Vakantiedagen zijn enerzijds heerlijk, anderzijds nogal structuurloos. Ik doe amper iets en ben toch moe. Ik kook, eet en leef in wat andere omstandigheden dan thuis (zelfs in een leuk huisje in Zeeland mis je toch het park voor Babybroer en zoek je je te pletter naar de kaasschaaf). Ik realiseer me weer dat ik ruimte voor mezelf nodig heb, en hoeveel. En dat dat met ouders en kinderen op de helft van de vierkante meters van thuis moeilijk te realiseren is. Er zit ongeveer overal zeezand in, ik ben aan mijn laatste ondergoed toe en Babybroer is door zijn bodietjes heen.
(En met verdriet ben je misschien nog best bij jezelf, bleek gisterenavond.)
Maar wat fijn is: ik heb weer zin om er thuis en op het werk wat meer van te maken.
Thuis: de laatste tijd voelde ik me vaak letterlijk gevangen zitten thuis met twee kinderen, zonder auto en met weinig geld, waardoor weekenddagen zich vaak voorbij sleepten met duplo en time-outs. Ik neem me nu plechtig voor wat meer dingen te verzinnen die ons deugd gaan doen en die ik zonder rijbewijs en zonder geld voor elkaar krijg. Tips zijn welkom :).
Op het werk: de komende drie weken ga ik proberen eens een boost te geven aan een lang aanslepend project. In het jaar is elke dag anders wat locatie, planning en activiteiten betreft, maar in het putje van de zomer als iedereen op reis is, heb ik eens ruimte om meters te gaan maken op kantoor. Wie weet zelfs ongestoord. Vanaf maandag, structuurrrr! 🙂
Ik had een hele tas vol boeken bij, waarvan ik er welgeteld 2,5 heb uitgelezen de voorbije vakantiedagen. Het boek van Joke J. Hermsen heb ik intussen uit en ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden (ik voelde me wel heel verweesd na de laatste bladzijde, het was leuk even in het parallel-universum van het boek te verkeren). Het leek soms op een soort soap met een hoop clichés, maar het slot was dan weer wel mooi en er zat wel vaart in het boek en ik had wel altijd zin om verder te lezen. Het bleef wel irritant dat de hoofdpersonages filosofische discussies voerden waarbij ze auteurverwijzingen deden. Ik weet niet of jullie met voetnoten praten bij vrienden, maar ik alleszins niet :).
Alleszins hebben het denken over het boek én een blogpost op Tales from te Crib er voor gezorgd dat ik een leesclub wil starten. Iets nieuws, iets dat bij me past, en mijn leven wordt er vast weer wat groter van.
Morgen opruimen en terugreizen, en dan zeg ik maandag tegen de koffiezet op het werk (wegens afwezigheid van collega’s) dat vakantie leuk is, maar dat ik toch blij ben weer te kunnen komen werken.
En ze leefden nog groen en gelukkig 