Het is herfst. Ik ben 6,5 week zwanger.
Ik ken genoeg mensen die niet zwanger kunnen worden of een kindje verloren zijn. Ik heb erg naar dit kindje verlangd, zeker na de miskraam van vorige herfst.
En toch, om eerlijk te zijn, voel ik me heel erg moedeloos.
Ik ben misselijk. All day long. Liefst wil ik op de bank liggen en niets doen. Ik ben wanhopig over het werk van deze week, en zeker over het moment waarop ik voor 150 mensen moet praten. Hoe ga ik contact met hen maken als ik niet eens contact met mezelf maak? Ik ben doodmoe. Alles kost me duizendvoudig veel moeite.
Er is gedoe met eten. Het is alsof de misselijkheid alles besmet. ’s Middags eet ik risotto met smaak. Aha, denk ik. Dit ligt stevig genoeg op mijn maag, en kan ik aan qua textuur (geef me vooral geen boterham), dus ik zet het restje klaar voor morgen. Als het dan eenmaal morgen is kan ik nog niet aan de risotto denken. Idem met de soep die ik ’s avonds met mijn laatste krachten maak, om ze als een soort opkikker-ontbijt te kunnen drinken. Ik kan amper in de buurt van de koelkast komen omdat ik weet dat de soep daar in staat. Ik heb crackers in mijn tas voor onderweg, maar ook die zijn besmet met mijn misselijkheid en als ik het papiertje nog maar hoor kraken, word ik al ziek.
Mijn werk geraakt in het slop. En het is al zo moeilijk voor me het onder controle te houden. Mijn zelfbeeld krijgt een deuk. Alle goede voornemens (naar buiten! Bewegen! yoga! gezond eten!) lossen op in de lucht. Ik kan geen aanrakingen van de Man verdragen. ’s Nachts word ik ziek wakker en slaap dan verder op de bank om hem niet te storen. Ik kan de geur van mijn eigen kleding niet verdragen. Ik kan geen muziek verdragen. Ik wil alleen maar op de bank liggen en series kijken. Er liggen stapels was in het huis. Het oud papier stapelt zich op. De koelkast is leeg. Ik weet niet hoe ik de Sinterklaassnoep moet gaan kopen in de Albert Heijn zonder kokhalzen. Regelmatig gulpt er een zuur restje van mijn laatste maaltijd terug, en dan voel ik me zo vies.
Het is alsof ik enorm gedeprimeerd ben. In een soort spaarstand ben gegaan om deze periode door te komen. Mijn hoofd snapt het, maar de depressieve gevoelens, de moedeloosheid, de wanhoop, ze zijn er toch. Ik weet ook dat ik dankbaar moet zijn en dat ik dat ook ben, maar ik voel me vooral een hoopje misselijkheid met een handtas vol spuugzakjes en een hoop werk dat ik nooit gedaan krijg.
En natuurlijk hoop ik dat het gewoon goed gaat en dat dit kindje blijft zitten en liefst nog dat het er twee zijn. En ik herinner me ook dat ik een kwartier na de geboorte van de kleine Man plots weer mezelf was en dat al die verdrietige depressieve gevoelens opklaarden. Maar nu. Nu zijn ze er. Het is onbetamelijk dat ze er zijn. Het is supervroeg om al zo ziek te zijn. Maar ik kan er echt niets aan doen. Enkel de dagen doorkomen. As good as it gets.
P.s. Ik las dit en was erg blij met de eerlijke tekst. Het is zo’n taboe om in ‘gezegende toestand’ te zijn, maar je alleen maar erg slecht te voelen. De reden dat ik er over schrijf, is omdat ik eerlijk wil zijn. En ik wil eerlijk zijn omdat ik me zelf nog meer verloren voel door al die happy zwangerschapsblogs. Ik voel me een mislukkeling als ik in het park een bootcamp van zwangere vrouwen voorbij zie stormen die harder rennen dan ik kan als ik niet zwanger ben. Soms is het niet happy & shiny, maar meer een kwestie van overleven, de dagen aftellen, de nachten doorkomen.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Vind ik niet echt leuk, ik heb geliked, maar erg herkenbaar. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, terwijl ik zelf doorheen ben gegaan en nog steeds inzit en mij afvraag , wanneer is het voorbij? Ik kan dit kind er wel uitkijken, echt waar. Ik moet nog 3 weken, maar wil zo graag mezelf weer zijn, ook al weet ik dat dat niet meteen zal gebeuren en dat mijn medicatie aangepast moet worden, maar hee als ik niet weer opgenomen hoef te worden, dan heb ik voor mezelf de strijd gewonnen. Je zal het overleven, maar wees eerlijk naar jezelf. Als het niet meer gaat, gaat het niet meer en zoek dan hulp. Je hoeft geen superwoman te zijn.
Ben wel blij dat vrouwen er eerlijk over zijn. Het is zo eenzaam om enkel maar van die happy dingen te lezen en al op voorhand te denken dat je een ontaarde moeder bent.
Herkenbaar ook voor mij. Ik had 2 zeer lastige zwangerschappen. De eerste vier maanden was ik telkens respectievelijk 5 en 7 kilo afgevallen. Daarna bekkeninstabiliteit (waar ik momenteel, 4 jaar na mijn laatste bevalling, nog steeds af en toe last van heb) en ik werd beide keren ook opgevolgd door een psychiater omdat ik erdoorheen zat.
Het goede nieuws was wel dat ik me mentaal vanaf de bevalling steeds veel beter voelde.
Ik wens je veel goeie moed toe en hopelijk keert het tij nog verder in de zwangerschap.
dag mama-tje in spe ,
eerst en vooral proficiat !! en ik weet hoe jij je voelt , bij eerste heel vlug zwanger en 8mnd kotsmisselijk
8 mnd ja want toen is ZE geboren een vrij vlugge geboorte voor een eerste maar met op het einde een zuignap-toestand en toen hebben we meer dan een jaar een baby gehad die huilde , krijste , tierde , woest was ze woog bij de geboorte 1.8kg na 1week op de afdeling neonatologie ;mama en papa jullie hebben een zeer colère-ige baby !!! ze woog toen 2kg !(razend en boos was ze en dat liet ze weten!) nu zou ik zeker hulp zoeken richting homeopathie ofzo maar toen wist ik echt niet wat te doen , toen we na
4.5 jaar proberen ,hopen en bidden en een verloren vruchtje huilen en krijsen ! waarom en al medicijnen(troep/hormonen) stopten omdat het emo-en financieel niet meer ging , wij waren op en ook de centjes! toen was ik plots zomaar zwanger en ik heb 7mnd ziek en doodsbang “geleefd”?! want ik wist vanaf 7mnd-is het levensvatbaar elke dag porde ik in mijn buik verschillende keren , hij moest blijven bewegen en neen ik wilde niets van tests , hij was van mij en welkom ALTIJD ! en toen hij een maand te vroeg geboren is in 21min !! (ik ging binnen met 9cm !) 23 dec mijn bijna kerste-kind hij was en is alles waard geweest ! veel goeie moed en rust zo vaak je kan en vraag /neem hulp niets is er de komende 9mnd belangrijker dan je baby en jij ! niet vergeten hoor en niet te streng zijn voor jezelf en al die roze wolk toestanden pfff , niet lezen jij bent jij en jij bent/doet het goed en al die tralala de boom in !!
lieve groet en dikke knuffel J mama van MB en een * en VJ wij en jij ook zijn SUPERWOMEN
Hier ook zo´n hormonaal kapingsproces moeten doorstaan tijdens de zwangerschap: de eerste drie maanden elke week minstens één keer migraine, zo mottig dat ik enkel druiven kon eten, en zo onvoorstelbaar moe dat ik begon te huilen na het opklimmen van een trap (nu ik erover nadenk: zelfs na het afdalen van een trap).
Ik begrijp echt niet hoe jij je in die toestand nog naar je werk gesleept krijgt. Zoals jij naar die hardlopende zwangeren kijkt, zo kijk ik naar jou -echt waar.
Ik weet ook nog hoe ontzettend oneerlijk ik het vond dat zo´n samenzwering van hormonen er opeens voor kon zorgen dat een prachtige zalmsalade voor braakneigingen zorgde. Alle rechtvaardigheid leek daarmee de wereld uit.
Heel veel moed en sterkte, lieve prinses ❤
Jij: kampioen empathie.
❤
Ik ga je niet vervelen met hoe zalig ik mijn zwangerschap wel vond.
Hou voor ogen dat dit tijdelijk is en dat je geduld beloond wordt met een wonderlijk nieuw leven.
Veel moed!
Ik vind vooral dat iedereen gewoon eerlijk moet kunnen zeggen wat hij/zij voelt, denkt en vindt en dat hij/zij dat moet oog moet doen voor de gevoelens van anderen. Dan kan er toch nooit iets mis gaan?
Ik hoop dat jij je vooral snel fijnerder voelt.
Ik herinner mij deze 9 maanden twee keer als gitzwart, het diepste hol waar ik ooit in zat. Het spook, een gigantisch taboe, heet prenatale depressie en, gelukkig, heeft weinig te maken met je persoonlijkheid maar is hormonaal opgewekt. Het verdwijnt wanneer de hormonen luwen, maar ik blijf het meedragen, dat zwarte gat waarvan ik het bestaan nu ken (en vrees), een beetje als post traumatisch stress syndroom.
Ik weet niet hoeveel vrouwen het treft, maar het taboe mag verdwijnen, al is het maar om die loze commentaren van naasten (en minder naasten) te doen stoppen: bijt door, het is maar 9 maanden, je krijgt er iets moois voor terug. Uiteraard. Maar dat stopt de hormonen niet. Mijn über rationele partner kon het plaatsen doordat het zo rationeel kon terug gebracht worden tot wat in het bloed aantoonbare chemische stofjes in je lichaam en het dus niet aan mijn stormachtige emotionele zelve lag. Daarmee volgde begrip en stilzwijgende aanvaarding bij de naasten. Het grootste verdriet was er als mensen weg bleven onder het mom van ‘laat ze maar rusten’. Het fijnste waren de kleine daden, bijv als iemand eens een maaltijd kwam af geven (die ik niet kon eten, maar waar mijn gezin iets aan had), of als iemand naast me kwam zitten, zonder woorden. Aanwezig zijn is soms al meer dan genoeg. Sterkte, Prinses, we zijn aanwezig, die meute vrouwen die iets gelijkaardigs mee maakten
❤️