Fulltime zwanger

[Winter, bijna kerst]

‘Ik was op het werk langst diegene zonder kinderen, en binnenkort heb ik er het meest van iedereen,’ zegt de Man, en het ontroert me hoe vanzelfsprekend zijn ‘eigen’ tweeling en de twee pluskinderen op één hoopje gegooid worden.

’s Ochtends fiets ik door de restanten van de sneeuw voorzichtig naar de verloskundige. Ik kom weer in een mooie hippe praktijk terecht. Of ik de mevrouw met de tweeling ben, wordt me onmiddellijk langs alle kanten gevraagd. Ja, dat ben ik. Hoop ik.

Vorige week zagen we immers twee kindjes met elk een kloppend hartje op de echo.
Ik ben elke dag bang. Elke keer als ik naar de wc ga, verwacht ik bloedverlies dat het einde aankondigt. Ik lig ziek op de bank en vraag me af of ik wel ziek genoeg ben. Mijn hoofd zit vol wolken.

Ik ben heel de tijd door bang.

De verloskundige begrijpt het, plant snel een afspraak in het ziekenhuis in. Maar snel is acht dagen, en dat zijn 192 uren waarin ik me afvraag of het wel goed is.

Ik weet ook wel dat het zo niet kan blijven duren. Als de echo volgende week goed is, zal ik immers weer een echo willen om te kijken of het nog steeds goed is. Ik zal pas gerust zijn als beide baby’s in hun wiegje liggen.

‘Het wordt nooit meer vanzelfsprekend, na een miskraam,’ zegt de verloskundige. En zo is het jammer genoeg helemaal.

En in de tussentijd ben ik fulltime vooral zwanger. Dat betekent eten. Sojayoghurt om 7. Een bord fruit om 8. Een restje van het eten van gisteren om 10. Tomatensoep om 11. Meer tomatensoep om 12. Een stuk ciabattabrood met geitenkaas om 13. Enzovoort. En het betekent rusten. Ik lig op de bank, kijk naar The Good Wife op Netflix en val voortdurend in slaap.

Ik ploeg me door boeken en folders. Bijna niets gaat over twee baby’s. Googelen dan maar. Ik lees over hoe tweelingmoeders vaak nog sneller na de bevalling moeten gaan werken dan andere mama’s (iets met weken verlof en te vroeg bevallen) en dat dat natuurlijk absurd is omdat het meestal baby’s zijn die meer zorg nodig hebben omdat ze starten bij 2 kg of 2,5 kg in plaats van 3,5 of 4. Ik voel me vaag schuldig omdat het hier niet zo veel uitmaakt. Ik blijf thuis zo lang ik wil en kan wegblijven op het werk, en dat daar inkomensverlies tegenover staat is geen item. Ik ontdekt dat een tweeling een fortuin kost, met een nieuwe auto, een kleine verbouwing, maar zelfs gewoon maar alles in tweevoud of van die spullen voor tweelingen zoals kinderwagens en een tweelingwieg.

Het komende 1,5 jaar in mijn leven zal in het teken staat van deze kleine mensjes goed op de wereld zetten, ze voeden tot ze tegen een stootje kunnen en daarna natuurlijk nog meer en in dat hele circus noch mezelf, noch de andere zonen, noch de man kwijt geraken.

En deze blog neemt daarmee natuurlijk ook een onvoorziene wending, want mijn wereld is momenteel niet veel groter dan de bank, de koelkast, de Albert Heijn, mijn buik en dat hoofd vol watten.