Het was jaren geleden dat ik hem gezien had. Hij was weinig veranderd, ik veel. Mijn haarkleur, bijvoorbeeld. Het kind op mijn schoot, om nog een voorbeeld te geven. Hij zei blij te zijn me terug te zien, en viste een beetje expliciet naar mijn relationele status. Ik herinnerde me plots dat hij gescheiden was, enkele jaren geleden intussen. En vertelde hem kort over het alleen zijn met de kinderen. Hij gaf me drie complimentjes op rij, en een knipoog bij het afscheid.
’s Avonds probeerde ik er niet aan te denken. Maar soms trippelden mijn gedachten weg. In tegenstelling tot sommige andere mannen (zie mannen in de aanbieding) vond ik hem best interessant. En aantrekkelijk. Best aantrekkelijk eigenlijk.
Mijn wegtrippelende gedachten slopen langs hypothetische avondjes uit, avondlijke telefoongesprekjes en zelfs gezamenlijke nachten. Toen belandden de gedachten in een beeld van wij drie in een huis met hem en zijn twee grote kinderen, en dat we dan samengesteld gezin zouden moeten spelen. En ik schrok op: nee, nee. Zo’n verandering zou ons nu helemaal niet goed uitkomen. Alles valt wat op z’n plooi. Dan moeten we het écht niet opnieuw op z’n kop zetten. Ik riep mijn gedachten halt toe, en een stemmetje piepte dat we dan nog steeds wel leuke avonden konden hebben. En nachten, vulde het stemmetje grinnikend aan. Want niet met iedereen waarmee je date, moet je ook trouwen. Toch? Koest stemmetje, mompelde ik, koest.
De volgende dag zag ik hem terug, informeerde tussen neus en lippen even naar zijn situatie. Zijn gezicht klaarde op en hij vertelde me over zijn nieuw samengesteld gezin. Een uitdaging, maar wel fijn. *slik* Daar had dat stemmetje vanbinnen niet van terug.
Maar toch. Toch dacht ik: het zit in een erg klein hoekje. Was het een beetje anders uitgedraaid, zou dit een begin kunnen geweest zijn van iets. Iets dat onze beide levens zou veranderen. Iets dat me uit de situatie zou tillen die nu zo eindeloos lijkt.
En ik dacht terug. Aan dat andere kleine hoekje waarin ik Dirk had gevonden.
Als het die dag niet gesneeuwd had, dan…
Of verder terug: als ik die baan niet aangenomen had, dan was ik die dag waarop het sneeuwde niet op die plek geweest.
Als ik niet weg gegaan was bij mijn andere werkgever, had ik niet gesolliciteerd voor die baan.
Als ik voor die andere studierichting had gekozen, jaren eerder aan de universiteit, had ik ook die eerste baan niet gehad.
Enzovoort, enzovoort.
De dingen in ons leven die een erg diep spoor trekken, beginnen met een opeenvolging van gebeurtenissen die ook allemaal anders hadden kunnen zijn. Banale dingen, gebeurtenissen, keuzes.
Misschien, heel misschien, is er intussen ook alweer zo’n reeks bezig, in mijn leven. Een reeks waarmee ik uiteindelijk in een klein hoekje terecht kom, waar ik vind wat een nieuw diep spoor in mijn leven kan betekenen. Wie weet.
En ze leefden nog groen en gelukkig 
Mooi! Heel mooi! Ongelooflijk hoe jij steeds op een prachtige manier de dingen beschrijft die ik ook denk en beleef maar nooit zo wonderlijk mooi zou kunnen beschrijven. Altijd een feest om je stukjes te lezen.
Hé, deze man wordt het dus niet, maar het is eigenlijk al een enorme stap dat je alleen al de mogelijkheid overweegt, dat je openstaat voor een nieuwe relatie. Ooit komt ie wel.
Of niet, dan word ik een gezellige ouwe vrijster! 🙂
Ik wens het je van harte toe!
Ik geloof dat wel dat je nu weer met een nieuwe reeks bezig bent. Niets gebeurt voor niets in het leven, uit alles kunnen we leren (welke fouten we niet meer moeten maken) en groeien als mens.
Toch goed dat je bij een eventuele nieuwe partnerkeuze de realiteit niet uit het oog verliest !
Zeker weten dat er zo een reeks bezig is prinses!!
Mooi geschreven ook.
Je stukje doet me denken aan een Belgische film van een aantal jaren terug, waarvan ik de naam niet meer weet (maar ik kom er wel op hoor, ooit). Over hoe elke keuze die we maken in het leven een heleboel andere mogelijkheden kan openen, of juist niet. Ouwe vrijster of niet, ik wens je in ieder geval veel GELUK!
Oooh wat mooi geschreven!
He Prinses,
[warning: ’t is lang]
ik denk je wel te herkennen. Dat zweven tussen zin, op een onschuldige manier (onder meer :)): zin in iets nieuw, in nieuwe contacten, in openstellen. En anderzijds angst, want het dagelijkse leven zou maar eens kunnen gaan daveren. Als ik het bij jou lees en afstandelijker kan bekijken denk ik iets als: misschien voelen we, of in elk geval ik, aan dat, als we verder zouden gaan, dat niet alleen nieuwheid mee zou brengen, maar ook verdriet. Een beetje zoals in je recente post over rouw, en over wat je verloren bent, over alles wat zo anders is gegaan en gaat dan je je het had voorgesteld. Ik denk dat dat ook is hoe heel groot verdriet gaat: een beetje als een rivier en de natuurlijke verschillen tijdens haar loop: rustige stukjes, dan weer versnellingen en heel gevoelig voor wat er onderweg wel of niet ligt.
Nieuwe ontmoetingen zouden mooie dingen kunnen triggeren, neen, zullen dat ook, maar het lijkt me dat je misschien ook jezelf moet beschermen, of dat in elk geval op dit moment nodig hebt. Misschien dat je daarom vooral voelt wat een aanpassing het zou zijn opnieuw het leven met iemand te delen, dat je vooral de zware kant daarvan voelt.
Want weet je – mensen gaan niet per se samenwonen omdat ze hun huishouden niet alleen kunnen runnen, maar (in ieder geval onder meer) omdat ze verliefd worden, en dan nog een beetje meer, en dan liefde voelen, en zich dan op een ochtend realiseren: ik wil die persoon ook nu bij mij.
Ook ik heb dagen en avonden dat ik zo geniet van de rust om me heen, van het terugkomen tot de dingen zelf door de gewone huishoudelijke taken af te werken op MIJN manier. Dan vind ik het moeilijk me voor te stellen dat samenwonen met een andere volwassene iets is dat ik spontaan zou doen. Maar toen ik jouw gedachten las en overdacht, dacht ik in elk geval over mezelf: waarom laat ik het nu niet gewoon los? Ik vind het precies moeilijk rationeel te aanvaarden dat ik gewoon niet weet of en met wie ik zou willen samenwonen. Maar dat ik het wel zou kunnen voelen. En dat ik het nu niet voel, betekent alleen maar dat er op dit moment niemand in mijn leven is, of in elk geval nog niet duidelijk genoeg, die genoeg verliefdheid losmaakt bij mij. En zolang dat gevoel er niet is, wil ik proberen die momenten dat ik er van kan genieten de enige volwassene in dit huishouden te zijn, zo vaak mogelijk op te zoeken. Omdat ik denk dat juist die basis tegenstrijdig genoeg voor minder verwardheid zal zorgen voor ‘alleen al de gedachte al’.
Dat gezegd zijnde: ik las ooit eens een onderzoek waarin stond dat x percent van de mensen (het was echt heel erg hoog) hun uiteindelijke partner achteraf gezien al jaren kende, vaag of minder vaag. Dus ja: misschien is hij ergens al, of misschien is de eerste vlinderslag in de bergen al gebeurd.
ja, je leven stuurt je in bepaalde richtingen, maar heel vaak maak je zelf ook kleine keuzes die bepalend zijn voor de rest van je leven. Zo ontmoette ik mijn echtgenoot nadat een gemeenschappelijke vriend hem “aanraadde”. Ik zei eerst “neen, geen zin in, laat maar” maar ging uiteindelijk na een tijdje toch overstag…Wat als…wat als….:-)