Getipt door mijn blogidool!
Als Fieke van de geweldige blog http://fiekefatjerietjes.wordpress.com/ me er niet op had gewezen, had ik het vast nooit gezien. Of later. Of had ik het pas gemerkt aan de bezoekersaantallen van deze blog die een stukje de hoogte in schoten (wat overigens een tendens is, de bezoekersaantallen per dag groeien nog steeds).
Wat had ik niet gezien?
Wel, dat Lilith van het zo mooie http://www.talesfromthecrib.be/ mij vermeld had als één van haar favoriete bloggers rond kwetsbaarheid, bij Femma: http://www.femma.be/nl/blog/artikel/kelly-deelt-haar-favoriete-bloggers-kwetsbaarheid .
Hoe je het ooit draait of keert, genoemd worden door je blogidool is altijd een compliment :).
Met haar inleidend tekstje zat ze er trouwens knal op. Hoewel ik wel eens wat receptjes heb getipt, wat huishoudinzichten en wat zelfmanagement-gedachten, kan je hier vooral een verhaal vinden over het leven als alleenstaande moeder. De grote verandering, het verdriet, het dagelijkse leven met de jongens, de reflecties over de kapotte relatie, de ups en de downs.
Handdoek in de ring gooien of veranderen?
Maar, en dit wil ik jullie niet onthouden, enkele weken geleden ben ik gestart met een holistisch traject om aan mezelf te werken. Niet inzoomen op de problemen, maar me afvragen wie ik ben, waar ik sta, waar ik naar toe wil, als mens, als moeder, als vrouw. Om in mijn kracht te komen (zie: 2015).
Een moeilijke periode in het leven ontsluit een schat aan inzichten over jezelf, over anderen, over de wereld. Het dwingt je om ofwel de handdoek in de ring te gooien – wat voor mij geen optie was door de twee schaapkes en ook wel voor mezelf – of om te veranderen. Te plooien, te buigen, te evolueren, te groeien, te veranderen. Ik heb vaak gevloekt, omdat het pijn deed. Soms veel meer pijn dan ik kon verdragen. Soms wou ik met mijn hoofd tegen een muur slaan om de gedachten te doen ophouden, héél even. Soms wou ik in bed blijven en er nooit meer uitkomen. Soms wou ik alleen maar gerust gelaten worden, en soms zat ik ’s avonds in een doodstil huis en wou ik alleen maar een stem horen. Soms betrapte ik me er op dat ik ’s ochtends in de crèche de leidsters van het werk hield omdat het vaak de enige volwassen mensen waren die ik zag op een dag. Soms moest ik vrienden opbellen met de vraag om nu alsjeblief te komen, omdat het me niet mee lukte, met de kinderen en vooral met mezelf, alleen. Soms zat ik Babybroer hysterisch huilend in bad te doen. En dan was er nog dat waasje van verdriet dat tussen mij en de wereld leek te zitten en dat ik nergens kon openscheuren.
Minder diep, minder lang en minder snel na elkaar
In de eerste sessie van het holistische traject, ging het over de ups en de downs. De goede en de kwade dagen. De holistische begeleidster tekende een curve, en legde me uit dat de downs geleidelijk aan minder lang duren, minder diep zijn en minder snel op elkaar volgen. En dat herkende ik meteen! In die fase was ik al aanbeland!
Erg fijn om te horen, dat dat zo werkt. Want ik was bang geworden door het gevoel dat ik telkens een terugval kreeg op het moment dat ik dacht dat het beter met me ging.
En ze leefden nog kwetsbaar en gelukkig
Dus lezers en Lilith. Ik schrijf verder. Vanuit mijn kwetsbaarheid. Eerlijk, naakt. Mijn ziel bloot. Maar dit verhaal gaat onderhand iets meer over ups, en iets minder over downs. Gelukkig maar.
En ze leefden nog groen en gelukkig 