Wakker worden

Ik dacht zelf dat ik een keer zou eindigen met een yogaleraar, een huttenbouwer of een ander alternatief type. Het werd een IT-er. Sommige blogsters swipen die gewoon weg op tinder, en ik had het ook niet meteen in gedachten voor mezelf. Maar in het leven vind je soms wat je niet zoekt.

(Als er één quote van mij bewaard mag blijven voor het nageslacht, laat het deze zijn.)

Dat hij IT-er is, is één ding. Hij woont ook nog eens 230 km ten noorden van mezelf (goed dat ik dat rijbewijs gehaald heb!) en is vijftien jaar ouder.

VIJFTIEN JAAR.

Daar denk ik soms over na, maar aangezien hij fitter is dan ik op dit moment, blijven die gedachten beperkt. Soms loop ik zelfs naast hem door de stad en voel ik me erg huppelig en denk ik dat het toch wonderlijk is dat ik me pas jong voel met deze man naast me. Ik voelde me als kind vaak al oud. Als tiener voelde ik me oud. Als student voelde ik me absoluut niet leeftijdscongruent met mijn studiegenoten die wel eens met een kater in de les zaten. Later was er Dirk die verantwoordelijkheden op mijn rug stapelde waardoor ik niet bepaald zorgeloos kon zijn. En nu is er de M., die alles netjes voor elkaar heeft, en een soort kalmte heeft waar ik huppelig van word. Pas nu kapsel ik me in zo’n veilige context in dat ik jong kan zijn.

En van dat jong zijn, word ik wakker. Ik loop rondjes door het bos. (Ik! Loop!) (IK! LOOP!) En ik geniet zo hard van  mijn lijf dat het elke keer weer wat beter lijkt te doen. Behalve als ik ongesteld ben, maar daar gaan we het niet over hebben. Ik heb besloten minder te gaan werken, ik vergelijk yogascholen. Ik volg een cursus die me ongelooflijk veel deugd doet (gesponsord door de Man) en ik heb een hele stapel ideeën naast me liggen voor nog meer cursussen en ontwikkeling en wakker worden.

Maar vooral is mijn blik op het leven plots wakker. Ik schreef hier wel eens wat, over geen man nodig hebben, suffe relaties waar ik voor pas, de sufheid en saaiheid en beperkingen die ik rondom me zie in relaties van anderen. Dan lekker liever alleen, dacht ik dan. En ik probeerde het nog wat krampachtig. Maar wat toonde ik aan mijn kinderen? Een moeder met een ondertoontje van verdriet en een waas van vermoeidheid die heel hard haar best deed om flink te zijn. Wil ik dat ze met dat beeld het leven in stappen, relaties opbouwen? Dat verbinden zwakte is en dat alles alleen kunnen krachtig is?

Ik dacht het niet.

Vandaag probeer ik hen te tonen hoe het is om je te verbinden. Dat het geen beknotten is, maar groeien aan en met de ander. Dat je in relatie de kans krijgt om de scherpste kantjes van jezelf te halen. Dat je kan ontspannen als je weet dat je er niet alleen voor staat. Dat je durven en willen verbinden krachtig is. Niet alleen in een relatie, en in een gezin. Maar ook op school, in onze wijk, in de stad, in ons land, in de wereld. Het hoeft niet persé een man of een relatie te zijn. Gewoon, een vorm van samen. Daar gaat het om.

Vanochtend waren we weer eens te laat op school. Een beetje. Maar we waren helemaal uitgelaten en relaxed. We zongen onze gezinsklassieker ‘eet gewoon’ (ontstaan omdat ik dat als een soort mantra herhaal tijdens onze maaltijden), en maakten allerlei variaties als ‘doe gewoon’ en ‘doe maar gek’. Ik gaf een kleine vertoning van de scene in Belle en het Beest waarin de kopjes dansen en met een zoen en een knuffel begonnen de jongens aan hun schooldag. En ik? Ik werk thuis. Ik schrijf tussendoor een stukje. En straks huppel ik even het bos in.