Passie

Femma is een eigentijdse en eigenzinnige vrouwenorganisatie met een duidelijke visie op mens & samenleving. Femma praat mee over wat vrouwen vandaag denken, voelen & beleven. Femma verdedigt de belangen van vrouwen met minder kansen en in het bijzonder alleenstaande vrouwen. De organisatie ijvert voor emancipatie van vrouwen en gendergelijkheid, o.a. via het informeren en sensibiliseren van vrouwen, beleidsmakers en andere actoren.

Onderstaand stukje is geschreven voor Femma en verschenen op hun website.
Meer over Femma? Neem hier een kijkje!

 

Op een weekend met andere vrouwen hadden we een gesprek over feminisme. De jongere generatie vrouwen brachten voorzichtig aan dat waar onze moeders en grootmoeders voor gevochten hebben ons nieuwe keurslijf is geworden. En zo lijkt het in mijn leven alleszins wel. Sinds 1880 mogen vrouwen in België naar de universiteit. Ik heb twee masterdiploma’s gehaald. In 1958 werd de gehoorzaamheid van de vrouw aan de man afgeschaft. Een aantal van mijn vriendinnen en ik bevinden of bevonden ons in behoorlijk originele maar weinig veiligheid biedende relatievormen. Sinds 1948 hebben vrouwen stemrecht. Ik vind het mijn plicht om politiek geïnformeerd en misschien zelfs ooit geëngageerd te zijn. En in 1962 kwam de pil met de valse schijn van geboortecontrole. Ik kijk rond en zie in mijn omgeving verschillende vrouwen die met die pil lang gewacht hebben en in complexe behandelingen zitten om hun droom moeder te worden te verwezenlijken. En ik zie anderen die ondanks (het bestaan of zelfs het nemen) van de pil een ongepland kindje kregen en door de anderen fijntjes op hun eigen verantwoordelijkheid daarvoor worden gewezen.

Uiteraard moeten we die feministische verwezenlijkingen niet terugdraaien. Ik wil me geen leven meer voorstellen in gehoorzaamheid, zonder stemplicht en zonder de mogelijkheid het geld dat ik zelf verdiend heb op een spaarboekje te zetten. We hebben en krijgen kansen, en moeten ze dus waarmaken. Maar dat nieuwe keurslijf is er één van gepassioneerde vrouwen die onder het mom van zelfrealisatie duizend balletjes in de lucht houden: een liefdesrelatie spannend houden, een boeiende baan uitmuntend doen, vers koken voor de leuke geplande kindertjes, yoga op dinsdag, hardlopen op donderdag, vriendinnenavond op zaterdag en plat op de bank op zondag. Alleen lijkt de realiteit weinig op dit ideaal en worden de geplande kindertjes om de haverklap ziek, is die boeiende baan vaak absoluut onverenigbaar met zorg voor onszelf of voor anderen, doet die leuke zelf gekozen partner nog steeds niet de helft van het huishouden en snakken we naar adem te midden van al die schitterende kansen en mogelijkheden.

Er zijn weinig woorden met zo’n intense dubbele betekenis als passie. Enerzijds betekent passie lijden, en dan vooral het lijden van Christus in de laatste week tot en met zijn kruisdood. Anderzijds betekent passie hartstocht en roept het allerlei beelden op van smachtende geliefden, bevlogen kunstenaars of mensen die dag en nacht werken in hun eigen zaak.

Misschien liggen beide betekenissen niet zo ver uit elkaar. Je passie is immers iets dat zo dicht bij je hart komt, dat het risico op intense pijn navenant is.

Ik ben gepassioneerd. Ik sta op een manier in het leven en in de wereld die zo intens is dat ik het niet kan volhouden. Dus beweeg ik op en neer, heen en terug, schommelend tussen de passie en de pijn. Het helpt me om te zien dat het niet enkel iets van mijn karakter is. Om het te plaatsen in deze tijd, deze maatschappij. Om toe te geven dat het soms een keurslijf is. En dan één dat me bij momenten heel strak insnoert.