Dat een mening geen oordeel hoeft te worden

Ik ga dit heel kort houden.

Ik ben mijn eigen blog wat uit de weg gegaan. Pas op een moment dat ik een beetje mentale ruimte had, heb ik de reacties op dit blijkbaar omstreden stukje even doorgewerkt, waardoor de reacties nu zichtbaar zijn.

Drie dingen.

1. Ik vertel op deze blog ervaringen uit het echte leven. Ik maak geen reclame of probeer geen mensen te beïnvloeden. Ik vertel de dingen des levens vanuit mijn eigen perspectief. Mijn behoefte is daarbij schrijven (en niet triggeren of reacties losweken of steun krijgen). Schrijven is wat ik doe. Ik schrijf. Ik schrijf best veel en heb een heleboel stukjes klaar staan voor de toekomst. Schrijven helpt me dingen bij te houden, vast te houden, te ordenen en te delen. Ik heb ervoor gekozen dat anoniem maar gepubliceerd te doen.
2. Ik begrijp niet goed waarom het zo moeilijk is standpunten niet te laten uitvloeien in oordelen. Ik sta helemaal open voor alle standpunten en meningen over gebruik van om het even welk middel. Ik vind mensen die een mening of standpunt hebben niet engdenkend. Ik denk dat er veel slimme meningen en opvattingen zijn geschreven door lezers omtrent de kwaliteit van bepaalde middelen, de risico’s, … Wat ik niet goed begrijp is dat mensen de nood voelen een oordeel te koppelen aan hun mening. Een oordeel over mij, over mij als moeder, over mijn man, over mijn relatie, over mijn zogenaamd los zijn van de werkelijkheid. Dat is niet nodig, niet wenselijk en kwetsend, niet alleen voor mij maar ook voor anderen, waar het bijvoorbeeld ongeplande zwangerschap betreft. Het is ook onjuist. Op basis van wat ik hier schrijf is geen enkel oordeel over mij, mijn moederschap, mijn man, mijn relatie of mijn leven mogelijk.
3. Het gaat prima met mij. Ik ben geen junk of één of ander heel onevenwichtig iemand. Ik heb een liefdevolle fijne relatie, mijn kinderen doen het prima, mijn werk vlot met ups en downs, mijn huis is netjes en mijn rekeningen zijn betaald. Ik ben niet perfect en maak fouten, denk veel na over dingen, heb ervaringen waar ik over reflecteer, ik probeer te groeien en te leren en helemaal in het leven te staan. Op deze plek ben ik open over die weg die niet de weg is van één of ander labiel onverantwoordelijk iemand, maar gewoon van iemand die elke dag probeert om het goed te doen. Thuis, als mama, als partner, op het werk, met mijn vrienden. Daarin ben ik een ongelooflijke kluns want ik ben jammer genoeg supervrouw niet, maar wie wel uiteindelijk? De beschreven ervaring paste voor mij in het verwerken van de miskraam die ik had en het heeft me heel veel rust gegeven. That’s it.